بسم رب الشهدا

عاشقانه ای واقعی قسمت 8

برای جشن ازدواج برادرم آماده می‌شدیم. می‌دانستم امین قرار است به مأموریت برود اما تاریخ دقیق آن مشخص نبود.
تاریخ عروسی و رفتن امین یکی شده بود.
به امین گفتم «امین، تو که می‌دانی همه زندگیم هستی …»
خندید و گفت «می‌دانم. مگر قرار است شهید شوم.»
گفتم «خودت می‌دانی و خدا،که در دلت چه می‌گذرد اما می‌دانم آنجا جایی نیست که کسی برود و به چیز دیگری فکر کند.»

سر شوخی را باز کرد گفت «مگر می‌شود من جایی بروم و خانمم را تنها بگذارم؟»

✳️باز هم نگفت که قرار است به سوریه برود. اول گفت می ‌خواهم به مأموریت اصفهان بروم.
مأموریتی که 10 روز و شاید هم 15 روز طول می‌کشد. غصه‌ام شد.
گفتم «تو هیچ وقت 10 روز مرا تنها نگذاشته‌ای.
خودت هم می‌دانی حتی در سفرهای استانی 4-3 روزه‌ات من چه حالی پیدا می‌‌کنم.
شب‌ها خواب ندارم و دائماً‌ با تو تماس می‌گیرم…»
گفت «ببین بقیه خانم‌ها چقدر راحت همسرشان را وقت سفر بدرقه می‌کنند و می‌گویند به سلامت!»
گفتم «نمی‌دانم آنها چه می‌کنند، شاید همسرشان برایشان مهم نباشد…»
گفت «مگر می‌شود؟»
گفتم «من نمی‌دانم شاید اصلاً آنها دوست دارند همسرشان شهید شود…»
سریع گفت «تو دوست نداری شوهرت شهید شود؟»‌
گفتم «در این سن و سال دلم نمی‌خواهد تو شهید شوی. ببین امین حاضرم خودم شهید شویم اما تو نه!»
گفت «پس چطور است که در دعاهایت دائماً‌ تکرار می‌کنی یا امام حسین خودم و خانواده‌ام فدای تو شویم؟»
گفتم «قربان امام حسین بشوم، خودم فدایش می‌شوم اما فعلاً بمان. اصلاً این همه کار خیر ریخته! سرپرستی چند یتیم را بر عهده بگیر و…»

برنامه سوریه‌اش را به من نگفته بود! فقط گفت آموزش نیروهای اعزامی به سوریه را به عهده دارم.
گاهی کمی دیرتر به خانه می‌آیم
کلی شکایت می‌کردم که بعد از ساعت کاری نماند و به خانه برگردد.
می‌خواست مرا هم سرگرم کند تا کمتر خانه باشم اما من برنامه باشگاه، استخر و … را طوری چیده بودم که وقتی ساعت کاری او به اتمام می‌رسد، به خانه بیایم.
✳️دقیقاً این کار را انجام دادم تا سرم گرم نشود و از امین غافل نشوم!
به خانه می‌آمدم و دائماً تماس می‌گرفتم که من غذا را آماده کردم و منتظرت هستم، کجایی؟!

گاهی حتی بین روز مرخص ساعتی می‌گرفت و به خانه می‌آمد!
می‌خندیدم و می‌گفتم بس که زنگ زدم آمدی؟
می‌گفت «نه، دلم برایت تنگ شده…»
یک وقتایی که پنجشنبه و جمعه هم مأموریت داشت اواسط هفته مرخصی می‌گرفت و به خانه می‌آمد…

آنقدر مرا وابسته خودش کرده بود و آنقدر برایش احترام قائل بودم که حتی وقتی برای میهمانی به خانه مادرم می‌رفتیم، عادت کرده بودم پایین پایش کنار مبل بنشینم.
هرچه می‌گفت «بیا بالا کنارم بنشین من راحت نیستم…»
می‌گفتم «من اینطور راحت‌ترم… دستم را روی زانوهایت می‌‌گذارم و می‌نشینم…»
امین می‌گفت «یادت باشد دود اگر بالا نشیند کسر شأن شعله نیست»

راستش را بخواهید دلم می‌‌‌خواست همیشه همسرم جایگاهش بالاتر از من باشد….
امین همه جوره هوای من را داشت بنابراین عجیب نبود که تمام هستی‌ام را برای او بگذارم.

انگار داشتیم کَل کَل می‌‌کردیم!
نمی‌دانم غرضش از این حرف‌ها چه بود. وسط حرف‌ها، انگار که بخواهد از فرصت استفاده کند
گفت «راستی زهرا احتمالاً گوشی‌ام آنتن هم نمی‌دهد.»

صدایم شکل فریاد گرفته بود.
داد زدم «آنتن هم نمی‌دهد! تو واقعاً‌ 15 روز می‌خواهی بروی و تلفن همراهت آنتن هم نمی‌دهد؟»
گفت «آره، اما خودم با تو تماس می‌گیرم نگران نباش…»
دلم شور می‌زد.
گفتم «امین انگار یک جای کار می‌لنگد.جان زهرا کجا می‌خواهی بروی؟»‌
گفت «اگر من الآن حرفی به تو بزنم خب نمی‌گذاری بروم. همش ناراحتی می‌کنی.»
دلم ریخت.
گفتم «امین، سوریه‌ می‌روی؟» می‌دانستم مدتی است مشغول آموزش نظامی است.
گفت «ناراحت نشوی‌ها، بله!»

کاملاً یادم است که بی‌هوش شدم.
شاید بیش از نیم ساعت.
امین با آب قند بالای سرم ایستاده بود.تا به هوش آمدم ،گفت «بهتر شدی؟»
تا کلمه سوریه یادم آمد، دوباره حالم بد شد. گفتم «امین داری می‌روی؟ واقعاً‌ بدون رضایت من می‌روی؟»
گفت «زهرا نمیتوانم به تو دروغ بگویم. بیا تو هم مرا به با رضایت از زیر قرآن رد کن…حس التماس داشتم ،
گفتم «امین تو می‌دانی من چقدر به تو وابسته‌ام. تو می‌دانی نفسم به نفس تو بند است…»
گفت «آره می‌دانم»
گفتم «پس چرا برای رفتن اصرار می‌کنی؟»
صدایش آرام‌تر شده بود، انگار که بخواهد مرا آرام کند.
گفت «زهرا جان من به سه دلیل می‌روم.

دلیل اولم خود خانم حضرت زینب (س)‌ است.
دوست ندارم یک‌بار دیگر آنجا محاصره شود. ما چطور ادعا کنیم مسلمان و شیعه‌ایم؟

 دوم اینکه به خاطر شیعیان آنجا، مگر ما ادعای شیعه‌ بودن نداریم؟ شیعه که حد و مرز نمی‌شناسد.

سوم هم اینکه اگر ما نرویم آنها به این جا می‌آیند. زهرا؛ اگر ما نرویم و آنها به اینجا بیایند چه کسی از مملکت ما دفاع می‌کند؟»

تلاش‌های امین برای راضی کردن من بود و من آنقدر احساساتی بودم که اصلاً هیچ کدام از دلایل مرا راضی نمی‌کرد.

گفتم «امین هر وقت همه رفتند تو هم بروی. الآن دلم نمی‌خواهد بروی.»

گفت «زهرا من آنجا مسئولم. می‌روم و برمی‌گردم اصلاً خط مقدم نمی‌روم.کار من خادمی حرم است نه مدافع حرم. نگران نباش.»

انگار که مجبور باشم ،
گفتم «باشه ولی تو را به خدا برای خرید سوغات هم از حرم بیرون نرو!»

آنقدر حالم بد بود که امین طور دیگری نمی‌توانست مرا راضی کند.
نمی‌دانم چگونه به او رضایت دادم.
رضایت که نمی‌شود گفت،
گریه می‌کردم و حرف می‌زدم،
دائم مرا می‌بوسید و
می‌گفت «اجازه می‌دهی بروم؟»
فقط گریه می‌کردم…..

حالا دیگر بوسه‌هایش هم آرام‌ام نمی‌کرد.
چرا باید راضی می‌شدم؟
امین،
تنهایی،
سوریه…
به بقیه این کلمات نمی‌خواستم فکر کنم…
تا همین ‌جا هم زیادی بود!

در ادامه با ما همراه باشید

بسم رب الشهدا

قسمت ششم

تمام اعیاد، ولادت ها ، و هر مناسبتی از امین هدیه داشتم ، در ایام عقد تقریبا هفته ای دوبار برایم گل میخرید

اولین هدیه اش دیوان حافظ بود

هر شب خودش یک شعر برایم میخواند و در موردش توضیح میداد

خیلی خوش ذوق بود با اینکه من اهل شعر نبودم از اینکه او حرف بزند لذت میبردم

و هیچ وقت خسته نمی شدم و فقط دلم میخواست حرف بزند

روز آماده شدن حلقه های ازدواجمان گفت باید کمی منتظر بمانیم تا آماده شود

گفتم آماده اس دیگر منتظر ماندن ندارد؟!

حلقه ها را داده بود دوحرف رویش حک شود A وZ

اول اسم هردویمان روی هر دو حلقه حک شده بود

سپرده بود با خط شکسته حک شود نه ساده

واقعا از من که یک خانم هستم بیشتر ذوق داشت

بعدها که خوش پوشی امین را دیدم به او گفتم چرا در خواستگاری اینقدر ساده آمده بودی

به شوخی و خنده گفت : میخواستم بدونم منو به خاطر خودم میخوای یا به خاطر لباسام  هردوخندیدم

از این همه اعتماد به نفس بالا حیرت زده شده بودم و کلی باهم خندیدیم

خرید لباس هایمان هم جالب بود لباس هایش را با نظر من میخرید میگفت باید برای تو زیبا باشد

من هم دوست داشتم او لباس هایم را انتخاب کند

سلیقه اش را میپسندیدم عادت کرده بودیم خرید لباس هایمان را به هم واگذار کنیم

یک بار با خانواده نشسته بودیم که امین برام یه چادر مدل بحرینی هدیه خرید

چادر را که سرم کردم پدرم گفت به به چه خوش سلیقه

امین سریع گفت : بله حاج آقا خوش سلیقه ام که همچین خانمی همسرم شده

حسابی شوخ طبع بود

وقتی برای خرید لباس جشن عقد رفتیم با حساسیت زیادی انتخاب میکرد و نسبت به دوخت لباس دقیق بود

حتی به خانم مزون دار گفت چین ها باید روی هم قرار بگیرد و لباس اصلا خوب دوخته نشده

فروشنده عذرخواهی کرد

برای لباس عروسی هم به آنجا مراجعه کردیم وقت تحویل لباس خانم مزون دار گفت

ببخشید لباس آماده نیست گل هایش را نچسبانده ام

با تعجب علت را پرسیدم

گفت راستش همسر شما اینقدر حساس هست که با خودم فکر کردم خودشان بیایند و جلویشان گل ها را بچسبانم

امین گفت اگه اجازه بدهید چسب و وسایل را بدهید من خودم میچسبانم

حدود هشت ساعت اونجا بودیم وتمام گل های لباس و دامن را و حتی نگین وسط گل ها خودش با حوصله و سلیقه تمام چسباند

تمام روز جشن عقد حواسش به لباس من بود و از ورودی تالار چین های دامن مرا مرتب میکرد

واقعا خودم مردی به این جزئی نگری که حساسیت های همسرش برایش مهم باشد ندیده بودم

امین بسیار با سلیقه بود حتی تابلو های خانه را میلی متری نصب میکرد که دقیق وسط باشد

یا مثلا لامپ داخل ویترین را سفید انتخاب کرد و گفت این نور روی کریستال قشنگتر است

بالای سینک ظرفشویی را هم لامپ های کوچک ریسه ای نصب کرده بود و میگفت وقت شستن ظرف چشم هایت ضعیف میشود

هنوز ادامه داره با ما همراه باش