هوا بسيار گرم است
نه آبي نه غذايي
يكي مي گويد آرام
عموجانم كجايي؟

نياوردي عموجان
براي ما چرا آب؟
عموجان! تشنه هستيم
عمو آب و عمو آب

عمو با مشك آبش
به راه افتاد از رود
عمو تنهاي تنها
به فكر بچه ها بود

ولي دشمن نمي خواست
عموجان زنده باشد
دوباره توي خيمه
صداي خنده باشد

گرفت آن وقت دشمن
سر راه عمو را
جدا كردند از تن
دو تا دستان او را

خودش تنهاي تنها
عمو جنگيد و جنگيد
عمو خونين و خسته
بر او هي تير باريد

عمو !آب و عمو آب
صداي بچه ها بود
در آن سو مشك پاره
به روي خاك ها بود

یه روز یه باغبونی یه مرد آسمونی
نهالی کاشت میون باغچه مهربونی

میگفت سفر که رفتم یه روز و روزگاری
این بوته یاس من میمونه یادگاری

هر روز غروب عطر یاس تو کوچه ها میپیچید
میونه کوچه باغها عطر خدا میپیچید

اونایی که نداشتن از خوبی ها نشونه
دیدن که خوبی یاس باعث زشتی شونه

عابر های بی احساس پا گذاشتن روی یاس
ساقه هاشو شکستن آدم های بی احساس

یاس جوون برگمون، تکیه زدش به دیوار
خواست بزنه جوونه اما سر اومد بهار

یه باغبون دیگه شبونه یاس رو برداشت
پنهون ز نامحرمان تو باغ دیگه ایی کاشت

هزار‌ساله کوچه ها پر میشه از عطر یاس
اما مکان اون گل مونده هنوز ناشناس

ناشناس

خواب دیدم قد کشیدی خوش قد و بالا شدی
رفتی و آخر نشد که شاخ شمشادت کنم

آنقدر مادر برایت آرزو ها داشتم
حرمله نگذاشت آخر تا که دامادت کنم

حامد جولازاده

همه با هم وسط خطبه ی من خندیدند 
نسخه ی کودک بی شیر مرا پیچیدند 

روی دستم گل بی برگ و برم را کشتن 
رو زدم “آب” بگیرم پسرم را کشتن

حسین جان

تو چه كردى كه من از خواب و خوراک افتادم
به ابى انت و امى و همه اجدادم

هر گونه صدای اعتراضی تعطیل
این زندگی فقط مجازی تعطیل

یک پارچه سیاه بر دل زده ام
تا آمدن تو عشق بازی تعطیل

دیدی ای دل عاقبت زخمت زدند
گفته بودم مردم اینجا بدند

دیدی ای دل ساقه ی جانت شکست
آن عزیزت عهدوپیمانت شکست

دیدی ای دل حرف من بیجا نبود
از برای عشق اینجا جا نبود

دیدی ای دل دوستی ها بی بهاست
کمترین چیزی که میابی وفاست