هیجده سالم که بود مجبور شدم یک نفر رو فراموش کنم و چون بلد نبودم، مثل بچه ها گریه میکردم
آدمها برام پر از حرفای نامفهوم بودن
حرف هایی مثل
بعدا به حال این روزهات میخندی یا جاش رو آدمهای دیگه پر میکنن

تا مدت ها، شب ها رو بی خواب بودم
بعضی از آدما رو تو خیابون از پشت با اون اشتباه میگرفتم، بعضی وقت ها دلم برا صدا کردن اسمش تنگ میشد و با هر آدمی که اسم اون رو داشت دمخور میشدم
خودم رو مقصر میدونستم و احساس میکردم اگر آدم بهتری میبودم اون هیچوقت منو به حال خودم رها نمیکرد

گوش کردی؟ امروز که تو حال سالها پیش من رو داری و قلبت فشردست، بذار برات حرف های نامفهموم نزنم.. تو قرار نیست هیچوقت به حال این روزهات بخندی. تو امروز با تمام وجودت موسیقی غمگین رو میفهمی، میتونی از ته دل گریه کنی و شب ها از بی قراری بیداری
تو نمیفهمی چقدر تو دنیای آدم بزرگ ها فراموش شدست بی قراری
گریه ی از ته دل و شب بیداری برای کسی که دیگه نیست. فیلمش کن، عکسش کن، بنویس

من بهت میگم اگر قلبت فشردست و گریه داری، تا میتونی ازشون لذت ببر چون سالها بعد، آدمها نمیذارن با خودت انقدر صادق باشی

می‌خندم به باد
که اغلب بی‌موقع می‌وزد
می‌خندم به ابر
که اغلب بر دریا می‌بارد
به صاعقه نیز می‌خندم
که فقط می‌تواند چوپان‌ها را خاکستر کند
و می‌خندم به
تا شاد زندگی کنم
من می‌خندم
اما دنیا غم‌انگیز است
واقعا غم‌انگیز است

👤 رسول یونان
📚 چه کسی مرا عاشق کرد

محال است مصاحبه تلویزیونی خواننده های لس آنجلسی را ببینی و یک نفر از آنها دلش برای ایران تنگ نشده باشد
من که پیش خودم میگفتم همه ی این حرفها تظاهر است ، مگر می شود وسط آن همه زرق و برق و خوشی ، وسط خیابان های سنگفرش شده و تمیز با یک برگر مک دونالد آدم دلش بگیرد
حتما مخشان پاره سنگ برداشته است ، مگر می شود آدم دلش برای این ترافیک های سنگین ، هوای آلوده و شهر های ساده تنگ شود
آخر چه چیز اینجا دلتنگی دارد که از آن سر دنیا بیایند اینجا ، هوس اینجا را بکنند
‎اما با خودم گفتم شاید دلشان حلیم داغ ساعت ۶ صبح بخواهد ، یا یک مشت نخودچی کشمش که مادربزرگ بریزد توی جیبشان ، بخواهند کنار جاده شمال لواشک بخرند ، شاید دلشان کرسی شب یلدا بخواهد نه درخت کریسمس ، گفتم شاید قرمه سبزی های فرنگ هرچقدر هم خوب باشد به دهانشان مزه نمی کند
شاید از سیگار های فیلتر دار خسته شده اند ، نفسشان دود سنگین می خواهد
‎بهمن می خواهد
‎تیر می خواهد
‎گفتم شاید دلشان جا مانده است
‎شاید عشقشان را جا گذاشته اند

مردی که دوستش داری را
به من معرفی کن
تا به او
عاشق تو بودن را بیاموزم
مهم نیست آن مرد
من نیستم
مهم این است
که کسی کمتر از عشق
به تو نگوید

مثلاً پیش بیاید دوباره کنارت باشم
قلبم دیوانه وار از ریتم نفس هایت به قفسه سینه ام بکوبد
رنگ مورد علاقه ات را بپوشم
ریتم موزیک مورد علاقه ات در چشم هایم دو دو بزند
نگاهت به نگاهم قفل شود
در نی نی سیاه چاله ی چشمانت غرق شوم و تو رابرق ذوق چشمانم بگیرد
لبخند بزنی و سرم را پایین بیندازم وبازهم دل بدهم به حرفهایت
پر بکشم به سمت گوشه ای ترین چهارخانه ی پیرهنت و تا ابد درآغوشت زندگی کنم
زل بزنم به ترکیب صورتت
به ساده ی دلنشین و دوست داشتنی خودم
فکر کنم چطور ممکن است یک نفر را اینقدر دوست داشته باشم
یعنی که وای ازدست کسی عاشق است
من خودم و هزار آرزویم رابرای وقتی که تورا ببینم هرشب قبل خواب دوره میکنم
وهرشب فرهادی میشوی که به خوابم می آیی و تیشه میزنی به تک تک ریشه های درختی که عشق توشکوفه های آن هست

کوثر طاهری

تا به حال پیش آمده بخواهید تنها قدم بزنید
تنها فیلم ببینید
تنها کتاب بخوانید
و یا تنها غذا بخورید؟
اصلا تنها بودن را دوست دارید؟
چندوقت یکبار ترجیح میدهید کارهایتان را به تنهایی انجام دهید؟
کسی که نتواند تنها بماند یا دلش برای تنهاییش تنگ نشود یعنی دلش به حال خودش نمیسوزد
و کسی هم که دلسوز خودش نیست چگونه میتواند دلسوز دیگران باشد؟
یاد بگیرید در تنهایی از پس خودتان بربیایید
و بیهوده پایبند روابط غلط با دیگران نباشید
یاد بگیرید که دلتان به حال خودتان بسوزد
‌

امیرمسعود ضرابی

به مردی که دیر به خانه می‌‌آید
در آغوشم نمی‌‌گیرد
نوازشم نمی‌‌کند
شعری نمی‌‌گوید
شعری نمی‌‌خواند
مرا نمی‌بیند
مرا نمی‌‌خواهد
به مردی که دیگر مثلِ قبل دوستم ندارد
بگوئید
با وعده‌های سالیانِ پیشِ ما چه کرده است

نيكى فيروزكوهى

یکم بگذره درست میشه  تکراری ترین جمله ای بوده که تو زندگیم شنیدم
امان از این گذشتنها

وقتی ازَم میپرسَن بینِ کسی که دوسِت داره و کسی که دوسِش داری کودومو انتخاب میکنی یکم این پا اون پا میکنم و با بی مِیلی میگم کَسی که دوسِش دارم
ولی هم من میدونم و هم بقیه که بودن با آدمی که دوستِش داری و دوسِت نداره مرگِه
موندن با کسی که دوست داره و دوسِش نداری هم مرگه
بین مَرگ و مَرگ نباید دنبالِ زندگی گَشت

پگاه صنیعی