حافظ

غزل شمارهٔ ۳۷۴

بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم _ فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم

اگر غم لشکر انگیزد که خون عاشقان ریزد _ من و ساقی به هم تازیم و بنیادش براندازیم

شراب ارغوانی را گلاب اندر قدح ریزیم _ نسیم عطرگردان را شِکَر در مجمر اندازیم

چو در دست است رودی خوش بزن مطرب سرودی خوش _ که دست افشان غزل خوانیم و پاکوبان سر اندازیم

صبا خاک وجود ما بدان عالی جناب انداز _ بود کان شاه خوبان را نظر بر منظر اندازیم

یکی از عقل می‌لافد یکی طامات می‌بافد _ بیا کاین داوری‌ها را به پیش داور اندازیم

بهشت عدن اگر خواهی بیا با ما به میخانه _ که از پای خمت روزی به حوض کوثر اندازیم

سخندانیّ و خوشخوانی نمی‌ورزند در شیراز _ بیا حافظ که تا خود را به ملکی دیگر اندازیم

حافظ

غزل شمارهٔ ۱۱۱

عکس روی تو چو در آینه جام افتاد _ عارف از خنده می در طمع خام افتاد

حسن روی تو به یک جلوه که در آینه کرد _ این همه نقش در آیینه اوهام افتاد

این همه عکس می و نقش نگارین که نمود _ یک فروغ رخ ساقیست که در جام افتاد

غیرت عشق زبان همه خاصان ببرید _ کز کجا سر غمش در دهن عام افتاد

من ز مسجد به خرابات نه خود افتادم _ اینم از عهد ازل حاصل فرجام افتاد

چه کند کز پی دوران نرود چون پرگار _ هر که در دایره گردش ایام افتاد

در خم زلف تو آویخت دل از چاه زنخ _ آه کز چاه برون آمد و در دام افتاد

آن شد ای خواجه که در صومعه بازم بینی _ کار ما با رخ ساقی و لب جام افتاد

زیر شمشیر غمش رقص کنان باید رفت _ کان که شد کشته او نیک سرانجام افتاد

هر دمش با من دلسوخته لطفی دگر است _ این گدا بین که چه شایسته انعام افتاد

صوفیان جمله حریفند و نظرباز ولی _ زین میان حافظ دلسوخته بدنام افتاد

♥امروز براتون یه شعر ترکی با ترجمه اش گذاشتم واقعا ارزش داره خوندنش♥

شهریار
گزیدهٔ اشعار ترکی
عزیزه _ با ترجمهٔ فارسی

قطعه شعر زیبایی از استاد محمّد حسین بهجت تبریزی شهریار در رثای همسر مرحومه اش عزیزه خانم که در سنین جوانی بر اثر سکته ی قلبی در تهران دار فانی را وداع گفت و در گورستان بهشت زهرای تهران به خاک سپرده شد.
(بیشتر…)

حافظ

غزل شمارهٔ ۱۴۱

دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد_ چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد

آه از آن نرگس جادو که چه بازی انگیخت _ آه از آن مست که با مردم هشیار چه کرد

اشک من رنگ شفق یافت ز بی‌مهری یار _ طالع بی‌شفقت بین که در این کار چه کرد

برقی از منزل لیلی بدرخشید سحر _ وه که با خرمن مجنون دل افگار چه کرد

ساقیا جام می‌ام ده که نگارنده غیب _ نیست معلوم که در پرده اسرار چه کرد

آن که پرنقش زد این دایره مینایی _ کس ندانست که در گردش پرگار چه کرد

فکر عشق آتش غم در دل حافظ زد و سوخت _ یار دیرینه ببینید که با یار چه کرد

حافظ

غزل شمارهٔ ۲۳۷

نفس برآمد و کام از تو بر نمی‌آید _ فغان که بخت من از خواب در نمی‌آید

صبا به چشم من انداخت خاکی از کویش _ که آب زندگیم در نظر نمی‌آید

قد بلند تو را تا به بر نمی‌گیرم _ درخت کام و مرادم به بر نمی‌آید

مگر به روی دلارای یار ما ور نی _ به هیچ وجه دگر کار بر نمی‌آید

مقیم زلف تو شد دل که خوش سوادی دید _ وز آن غریب بلاکش خبر نمی‌آید

ز شست صدق گشادم هزار تیر دعا _ ولی چه سود یکی کارگر نمی‌آید

بسم حکایت دل هست با نسیم سحر _ ولی به بخت من امشب سحر نمی‌آید

در این خیال به سر شد زمان عمر و هنوز _ بلای زلف سیاهت به سر نمی‌آید

ز بس که شد دل حافظ رمیده از همه کس _ کنون ز حلقه زلفت به در نمی‌آید

حافظ غزل 268
گلعذاري ز گلستان جهان ما را بس _ زين چمن سايه آن سرو روان ما را بس

من و همصحبتي اهل ريا دورم باد _ از گرانان جهان رطل گران ما را بس

قصر فردوس به پاداش عمل مي‌بخشند _ ما که رنديم و گدا دير مغان ما را بس

بنشين بر لب جوي و گذر عمر ببين _ کاين اشارت ز جهان گذران ما را بس
(بیشتر…)

حافظ
غزل شمارهٔ ۲۵۵

یوسف گمگشته بازآید به کنعان غم مخور _ کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

ای دل غمدیده حالت به شود دل بد مکن _ وین سر شوریده بازآید به سامان غم مخور

گر بهار عمر باشد باز بر تخت چمن _ چتر گل در سر کشی ای مرغ خوشخوان غم مخور

دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت _ دایما یک سان نباشد حال دوران غم مخور

(بیشتر…)

ابوسعید ابوالخیر

رباعی شمارهٔ ۴۴۰

روزی ز پی گلاب می‌گردیدم _ پژمرده عذار گل در آتش دیدم
گفتم که چه کرده‌ای که میسوزندت _ گفتا که درین باغ دمی خندیدم

حافظ

غزل شمارهٔ ۱۷۹

رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند _چنان نماند چنین نیز هم نخواهد ماند

من ار چه در نظر یار خاکسار شدم _ رقیب نیز چنین محترم نخواهد ماند

چو پرده دار به شمشیر می‌زند همه را _کسی مقیم حریم حرم نخواهد ماند

چه جای شکر و شکایت ز نقش نیک و بد است _ چو بر صحیفه هستی رقم نخواهد ماند

سرود مجلس جمشید گفته‌اند این بود _که جام باده بیاور که جم نخواهد ماند

غنیمتی شمر ای شمع وصل پروانه _ که این معامله تا صبحدم نخواهد ماند

توانگرا دل درویش خود به دست آور _که مخزن زر و گنج درم نخواهد ماند

بدین رواق زبرجد نوشته‌اند به زر _که جز نکویی اهل کرم نخواهد ماند

ز مهربانی جانان طمع مبر حافظ _ که نقش جور و نشان ستم نخواهد ماند