مرحله اول عملیات که تمام می شود
آزاد باش می دهند و یک جعبه کمپوت گیلاس؛ خنک، عینهو یک تکه یخ

انگار گنج پیدا کرده باشیم توی این گرما

از راه نرسیده، می گوید
نمی خواین از مهمونتون پذیرایی کنین؟

می گویم
چشمت به این کمپوتا افتاده؟ اینا صاحاب دارن. نداشته باشن هم خودمون بلدیم چی کارشون کنیم

چند دقیقه می نشیند

تحویلش نمی گیریم، می رود

علی که می آید تو، عرق از سرو رویش می بارد
یک کمپوت می دهم دستش می گویم
یه نفر اومده بود، لاغر مردنی. کمپوت می خواست بهش ندادیم. خیلی پررو بود

می گوید
همین که الان از این جا رفت بیرون؟ یه دست هم نداشت؟
می گویم

آره. همین

می گوید

خاک ! حاج حسین بود

یادگاران، جلد هفت، کتاب شهید خرازی، ص 53

می ترسیدیم، ولی باید این کار را می کردیم
با زبان خوش بهش گفتیم جای فرمانده لشکر این جا نیست
گوش نکرد
محکم گرفتیمش، به زور بردیم ترک موتور سوارش کردیم
داد زدم
یالا دیگه. راه بیفت
موتور از جا کنده شد. مثل برق راه افتاد. خیالمان راحت شد

داشتیم بر می گشتیم، دیدیم از پشت موتور خودش را انداخت زمین، بلند شد دوید طرف ما

فرار کردیم

یادگاران، جلد هفت، کتاب شهید خرازی، ص 29

تعریف می کرد و می خندید
یه نفر داشت تو خیابون شهرک سیگار می گشید، اون جا سیگار کشیدن ممنوعه

نگه داشتم بهش گفتم یه دقیقه بیا انجا

گفت به تو چه. می خوام بکشم

تو که کوچیکی، خود خرازی رو هم بیاری بازم میکشم

گفتم می کشی؟ گفت آره
هیچ کاری هم نمی تونی بکنی

می گفت
دلم نیومد بگم من خرازی ام. رفتم یه دور زدم برگشتم
نمی دونم چه طور شد. این دفعه تا منو دید فرار کرد
حتی کفش هاش از پاش در اومد، برنگشت برشون داه

یادگاران، جلد هفت، کتاب شهید خرازی، ص 41

رفتیم بیمارستان، دو روز پیشش ماندیم
دیدم محسن رضایی آمد و فرمانده های ارتش و سپاه آمدند و کی و کی
امام جمعه ی اصفهان هم هرچند روز یک بار سر می زد بهش

بعد هم با هلی کوپتر از یزد آوردندش اصفهان
هرکس می فهمید من پدرش هستم، دست می انداخت گردنمو ماچ و بوسه و التماس دعا
من هم می گفتم
«چه می دونم والا ! تا دوسال پیش که بسیجی بود. انگار حالا ها فرمانده لشکر شده »

یادگاران، جلد هفت، کتاب شهید خرازی، ص 15