کتاب که گران شد صف نکشیدیم، این تنها دلیلی است که عمرمان در بسیاری از صف ها تلف شده و خواهد شد

شازده کوچولو پرسید: غم انگیز تر از اینکه بیای و کسی خوشحال نشه چیه؟ روباه گفت: بری و کسی متوجه نشه…!!!

روزی میرسد که دیگر از خیانت های چند باره کسی که عاشقش بودی دلشکسته نمیشوی
تعجب هم نمی کنی
انگار که احساست سِر شده باشد
شواهد امر را نگاه می کنی میگذاری یک گوشه
پایت را می اندازی روی پای دیگرت
و در حالیکه چای را در ماگ محبوبت مینوشی به نقطه ای نامعلوم خیره میشوی
آدم ها قبل تر از آنکه اعتمادت را بکُشند
خودشان را ذره ذره در ذهنت کُشته اند
فقط زمان لازم بوده که جنازه برود زیر خاک
و حالا درست آن لحظه رسیده است
راست می گویند که خاک سرد است

راست می گویند

‌ پریسا زابلی پور

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

آدم ها را باید نیمه شب دید
باید در تنهاییِ شان جستجویشان کنی
باید آهنگ های کنار دریایشان را گوش بدهی
باید آنها را در فکرهایشان جستجو کنی
باید شب ها بهشان زنگ زد و صدای گرفته از بغضشان را گوش کنی
آدم ها را فقط از خنده هایشان قضاوت کردیم
بعد هم چشمانمان را بستیم، گفتیم: دردی ندارد، خوش بحالش

(ستایش قاسمی)

می‌گفت عشق مثل یک بیماری می‌مونه
که تو هر آدمی یک‌جور بروز می‌کنه
‌ یکی بدبین میشه
یکی مهربون میشه
یکی غمگین میشه
یه سری هم از ترس واگیردار بودن رها می‌کنن میرن
من تنها حسی که دارم دلتنگیه
ولی یه سوال مثل خوره افتاده تو سرم

اگه دیگه دلتنگ کسی نشم چی؟

روزبه معین

یه ضرب المثل قدیمی هست
که میگه هیچ اتفاق خوبی بعد از ساعت دو شب نمیفته
وقتی ساعت به دو نزدیک شد
فقط باید خوابید
من حدس می زنم
بعد از ساعت دو شب یه هورمونی در بدن ترشح میشه
که من اسمش رو گذاشتم
هورمون اصل کاری
وظیفش هم اینه که بهت جیگر میده
تا دیوونه بازی در بیاری
یه جورایی رهات می کنه
اون وقت می تونی
بعد از چند سال به کسی بگی دوست دارم
یا اینکه بگی دلم واست تنگ شده
کاری که هیچ وقت نمی تونی
ساعت هفت صبح انجام بدی
واسه همین تلاش کردم
شب ها قبل ساعت دو بخوابم
تا درگیر این هورمون اصله کاریه نشم
اما مگه زندگی بدون کارهای خارق العاده جذاب میشه؟

زمانش که برسد ؛ خواسته هایت ، داشته هایت شده اند و آرزوها ، جزئی از روزمرگی هایت
زمانش که برسد ؛ رفتنی ها رفته اند و ماندنی ها ، عزیزترین دلخوشی هایت شده اند و تو یاد گرفته ای که با ساده ترین چیزها شاد باشی
زمانش که برسد ؛ تو سرد و گرمِ روزگار را چشیده و به این نتیجه رسیده ای که عاقلانه ترین کار همین است ؛ که با داشته هایت شاد باشی و امیدوارانه برای آرزوهایت تلاش کنی ، و به این ادراک خواهی رسید ؛ که دنیا کوتاه تر از آنی ست که آرامشت را برای غصه های بیهوده و رنج های بی نتیجه خراب کنی
می رسد زمانی که آینه ها فقط لبخندهای تو را ببینند ، زمین اشتیاقِ تو را به دوش بکشد و زمانه ، اتفاقات خوب را حوالی تو بیندازد
زمانی که غصه و اندوه های زودگذر ، پشت دیوار بی تفاوتی ات ، ته نشین خواهند شد
و تو با صدایی بلند و آرامشی عمیق ، زندگی خواهی کرد