چندشب پیش یه کلیپ از یه آقایی دیدم که میگفتن یه دختر اگه پدر و برادرش راضی باشن میتونه از هفت سالگی صیغه بشه و تن فروشی کنه هیچ ایرادیم نداره چون ما باید دقت کنیم که به غیرت پدر و برادرش لطمه نخوره که وقتی راضین یعنی نمیخوره دیگه

از وقتی این کلیپو دیدم مدام این سوال توی سرم میچرخه که

کجای راه اشتباه رفتیم؟!؟
و جوابی که به خودم میدم اینه که

“خیلی جاها”

شاید اگه هر مادری خودش رو موظف میدونست که به پسرش اونقدری عشق بده که اون پسر ارزش واقعی یه زن رو بفهمه
کارمون به اینجا نمیکشید

شاید اگه هر مادری همونطور که از بچگی حیا و عفت رو در گوش دخترش زمزمه میکنه معنی درست غیرت و مردونگی رو به پسرش هم یاد میداد
کارمون به اینجا نمیکشید

شاید اگه کشور و دینم “آزادی”رو که حق طبیعی هر انسانیه رو به زنهاهم میداد
کارمون به اینجا نمیکشید

شاید اگه وقتی مردی سر تا پامون رو برانداز میکرد و قد و هیکلمون رو وجب میکرد و به چشم یک “کالا” نه “انسان” نگاهمون میکرد فریاد میزدیم و سکوت نمی کردیم
کارمون به اینجا نمیکشید

شاید اگه ما زنها در برابر این بی عدالتیها قد علم میکردیم
کارمون به اینجا نمی کشید

شاید

گیریم تا آخر عُمر تنها بمانی و شریکی برای زندگیت پیدا نکنی
تحمل این موضوع بسیار آسان‌تر از آنست که شب و روز با کسی سر و کار داشته باشی که حتی یکی از هزاران حرف تو را نمی‌فهمد

👤 جورج اورول

وقتی ازم میپرسن
بین کسی که دوست داره
و کسی که دوسش داری
کدومو انتخاب میکنی
یکم این پا اون پا میکنم و با بی میلی میگم
“کسی که دوسش دارم”
ولی هم من میدونم و هم بقیه
که بودن با آدمی که دوسش داری و دوست نداره
“مرگه”
موندن با کسی که دوست داره و دوسش نداری هم
“مرگه”
بین مرگ و مرگ نباید دنبال “زندگی” گشت

همانقدر که دوست داشتنِ آدمها دلیل نمیخواهد
دوست نداشتنشان هم بی دلیل است
یک نفرهایی را دوست نداری
حتی وقتی که دوستت دارم به تو میگویند
حتی وقتی لبریزت میکنند از محبت
حتی وقتی مهم ترین تاریخ زندگیشان تاریخ تولد توست
حتی وقتی چشمهایت تمام دنیایشان است
و داشتنت نهایت ارزویشان
دوست نداشتنِ آدمها هیچ دلیلی ندارد
مثل دوست داشتنِ آدمها
اصلا هرچیزی که دل دخیل باشد درش
دلیل نیاز ندارد انگار

فاطمه جوادی

میدونی؟!؟
من کلا دختر عجیبیم
همیشه هم کارای عجیب رو دوست داشتم
مثل دوست داشتن تو که عجیب ترین کاریه ک تا حالا دوست داشتم

مثلا دلم میخواسته کف خیابون دراز بکشم و سنگ فرشارو دونه دونه نقاشی کنم یا حتی پله های محله های قدیمی شهر

یا مثلا بشینم کنار خیابون ساز بزنم و بقیه برام پول بریزن و با اون پول کلی کتابای قشنگ بخرم و ببرم بین بچه هایی که وضع مالیشون خوب نیست پخششون کنم و بعد خودم یکیشونو انتخاب کنم و با کلی هیجان و عشق بشینم بلند بلند بخونمش و جاهای خنده دارش صدای خندمون محلشونو برداره و جاهای گریه دارش ریزریز باهم گریه کنیم

ولی میدونی عجیب تر از همه ی اینا چیه؟!؟
من نه نقاشی بلدم نه ساز زدن نه حتی نشون دادن دوست داشتنم به تورو

من تنها کاری که بلدم همین نوشتنه
واسه همین همیشه از چیزایی که دوسشون دارم ولی ندارمشون مینویسم
اینجوری موقع نوشتن خودمو تو اون شرایط تصور میکنم

مثلا تصور میکنم کف خیابون خوابیدم و باد موهامو اینور اونور میبره و من دارم طرح یه درخت خزون زده رو روی سنگ فرشا پیاده میکنم

یا مثلا همونجوری که روی چهارپایه ی چوبی کوچیک کنار خیابون نشستم و ساز میزنم و آهنگ “گل گلدون” رو میخونم به آدمای غرق شده تو روزمرگیشون که با تعجب از جلوم رد میشن لبخند میزنم

یا مثلا تورو با بلیز سفیدت میبینم و تو بهم میگی “جانم بفرمایید” و من بالاخره بی بهونه میرم سر اصل مطلب و دوست داشتنت رو بلند بلند داد میزنم

اصلا بنظرم همین دوست داشتن توهم یجور کار عجیبه آخه منی که هم قدم کوتاس هم لاغرم و ریزه میزه ترین دختر فامیلم چرا باید عاشق توعه چهارشونه ی قدبلند بشم؟!؟

من حتی یه سری از دیوونگیامو گذاشتم واسه وقتی که تو بیای مثلا قراره یه شب باهم رو پشت بوم بخوابیم و همینجوری که تو زل زدی به ستاره ها من از رو دفترچه ای که از آرزوهام باتو توش نوشتم بخونم و همین که به خوابیدن رو پشت بوم رسیدم اشک تو چشام جمع بشه و دستاتو محکمتر بگیرم تا باورم شه که بالاخره بدستت آوردم

من حتی موتورسواری رو هم گذاشتم واسه روزایی که تو بیای آخه میدونی با اینکه خیلی دوسش دارم ولی خیلی هم ازش میترسم واسه همین قرار شده اولین بار باتو سوار بشم که از پشت محکم بغلت کنم و مطمعن باشم که نمیوفتم و هروقت هم که ترسیدم سرمو ببرم تو گودی گردنت و تا میتونم داد بزنم انقدی که هم من گلوم درد بگیره هم تو گوشات

میبینی عشق جان؟!؟!این دیوونه ی درانتظار به تموم آرزوهایی که با تو داره قول رسیدن داده پس با نیومدنت بدقولش نکن
نذار جلوی دلش روسیاه بشه
لطف کن به این عاشق دیوونت و زود خودتو برسون تا مبادا این دیوونگی ها فقط در حد رویا باقی بمونن
لطف کن نذار خمار “جانم بفرمایید” هات بمونم
لطف کن و بیا

ز تمام بودنی ها تو فقط از آن من باش

💜

روزی میرسد که دیگر از خیانت های چند باره کسی که عاشقش بودی دلشکسته نمیشوی
تعجب هم نمی کنی
انگار که احساست سِر شده باشد
شواهد امر را نگاه می کنی میگذاری یک گوشه
پایت را می اندازی روی پای دیگرت
و در حالیکه چای را در ماگ محبوبت مینوشی به نقطه ای نامعلوم خیره میشوی
آدم ها قبل تر از آنکه اعتمادت را بکُشند
خودشان را ذره ذره در ذهنت کُشته اند
فقط زمان لازم بوده که جنازه برود زیر خاک
و حالا درست آن لحظه رسیده است
راست می گویند که خاک سرد است

راست می گویند

‌ پریسا زابلی پور

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

می‌گفت عشق مثل یک بیماری می‌مونه
که تو هر آدمی یک‌جور بروز می‌کنه
‌ یکی بدبین میشه
یکی مهربون میشه
یکی غمگین میشه
یه سری هم از ترس واگیردار بودن رها می‌کنن میرن
من تنها حسی که دارم دلتنگیه
ولی یه سوال مثل خوره افتاده تو سرم

اگه دیگه دلتنگ کسی نشم چی؟

روزبه معین

‌‌

«حالا بخند…‌ مرگِ من بخند… بیشتر… یکم بیشتر..‌. آهااان حالا شد…»

این کلمه ها رو وقتی شنیدم که راننده ی اسنپ داشت با تلفن حرف می‌زد
حدودا چهل و پنج سال داشت. بعد از اینکه تلفن رو قطع کرد بهم گفت ببخشید داداش شرمنده، دست خودم نیست ؛ خانومم که دلش می گیره اصلا دیوونه میشم

یه چیزایی میگم که جوونا نمیگن
ولی خداییش عجقم و عجیجم نمیگم
بعد زد زیر خنده… خندیدم و گفتم دمت گرم، کارِت خیلی درسته

گفت خدا پیغمبری نمی‌خوام لاف بزنم ولی با اینکه سواد درست حسابی ندارم، دکترای عاشقی دارم
می‌دونی مهمترین نشونه عشق چیه؟! گفتم نه، بعد همینطور که بوق می‌زد تا ترافیک باز بشه گفت خنده

گفت تو وقتی عاشق یکی باشی عاشق خنده هاش میشی، اون‌وقت هر کاری می‌کنی تا بخنده، اگه خنده یه نفر قند تو دلت آب نکرد یعنی هیچ حسی بهش نداری

اگه خنده‌ش یادت موند و صبح تا شب جلوی چشمت اومد یعنی دل باختی حتی اگه نخوای قبول کنی
وقتی پیاده شدم و کرایه رو‌ حساب کردم بهش گفتم می‌دونی تو نشونه های عشق چی از خنده مهم تره؟! گفت چی؟
گفتم هیچی… هیچی از خنده کسی که دوسش داری مهم تر نیست
خودت و خانومت خوش خنده باشید همیشه
دو تا بوق زد یعنی توام همینطور 🙂

حسین حائریان

یک‌بار داستانی در مورد زوجی شنیدم که قرار بود از هم جدا شوند
هردو بر سرِ جدایی‌شان توافق داشتند
جوانمردانه کتاب‌هایشان را تقسیم کردند
اما خیلی زود دریافتند کتابی را که یکی از آنها می‌خواهد آن یکی هم دوست دارد
این موضوع هنگام تقسیم کتاب‌های دیگر شدیدتر شد
بعد دیدند که درمورد کتاب‌های دیگر هم همینطورند
و یکدفعه هر دو متوجه شدند آنقدر نقطه مشترک دارند که جدایی‌شان دشوار و دردناک است

یوستین گردر ~ قصری در پیرنه