هرجا که پا می گذاری اول به چشمهایت خیره می شوند
و بعد قد و بالایت را برانداز می کنند
و سپس آشکارا فکر می کنند که چگونه می توانند دست به سوی هستی ات دراز کنند
انگار نه آدم،که لقمه ای هستی که در زمین راه می روی
انگار وسیله ای هستی که بی چون و چرا
باید لذت دیگران را تأمین کنی

سانتا مارینا
مهدی شجاعی

همیشه دختر کم حرفی بودم نه اینکه حرف نداشته باشما؛نه . کسی رو پیدا نمیکردم که حرفامو بفهمه .واسه همین همیشه توی اتاق دربسته ی خودم با خودم حرف میزدم . با خودم گریه میکردم . با خودم میخندیدم . یجورایی همیشه من بودم و خودم؛شایدم اون خودما تو بودی

سال کنکور سال خیلی سختی برام بود چون میرفتم کتابخونه و دیگه اتاقی نبود که توش بتونم حرف بزنم یجورایی شیش ماه با هیچکی حرف نزدم؛شیش ماه هیچ آدمی تو زندگیم نبود . بعد شیش ماه که کتابخونم رو عوض کردم با دختری آشنا شدم که خیلی شبیه من بود؛مثل من بلند بلند میخندید و با دیوونه بازیاش بقیه رو میخندوند . مثل من باید حرفاشو از چشماش میخوندی . مثل من داد نمیزد ولی اگه به چشماش نگاه میکردی کر میشدی

یه روز وسط خستگی درسا نشستم تورو براش زار زدم از این عشق گمشده که چند ساله تنها دلیل حال خوب و بدمه گفتم . گفتم از دخترکی که دل و دینشو به چشمای مشکیت باخت . از “جانم بفرمایید”هات گفتم . از وقتایی که از جلو مغازه رد میشدم و قایمکی از گوشه ی چشم تورو نگاه میکردم و لبخند میزدم . از وقتایی که یه بهونه پیدا میکردم و میومدم تو مغازه ولی همین که “جانم بفرمایید” رو میگفتی حول میشدم و کارمو یادم میرفت

نه اینکه کارمو یادم بره ها؛کارم که دیدن تو بود . اون بهونه رو یادم میرفت . از دفترچه ای گفتم که برای دیدنت توش چوب خط میکشیدم و وقتی میدیدمت تاریخشو میزدم و کنارش رنگ لباسی رو که پوشیده بودی مینوشتم یا مثلا مینوشتم اون روز با ته ریشت دیوونم کردی یا نه؟!؟

میبینی گمگشته جان؟!؟!تو دیگه اون راز سر به مهر نیستی که این همه سال تو دلم نگهش داشته بودم . من تورو به زبون آوردم . من بالاخره فاشت کردم

قبل اون هروقت یکی بهم میگفت دوست دارم با هزار و یک دلیل بی منطق از خودم میروندمش . چی میگفتم خب؟!؟!میگفتم اینهمه سال عاشق یکی ام که حتی اسمشم نمیدونم؟!؟!میگفتم یه “جانم بفرمایید” این بلارو سرم آورد؟!؟

ولی حالا دیگه دلو زدم به دریا حالا وقتی یکی بهم میگه دوست دارم با لجبازی تمام زل میزنم تو چشماشو میگم:ولی من نه . میگم من یکی دیگرو دوست دارم اونوقت میشینم تورو مو به مو براش تعریف میکنم تا بفهمه هیچ شانسی واسه بردن دلم نداره

اصلا این دخترک زده به سرش میخواد انقدر عشقتو به رخ همه بکشه تا خدارو چه دیدی شاید داستان عشق اونم مثل لیلی و مجنون شایدم شیرین و فرهاد بشه و انقد دهن به دهن بچرخه تا بالاخره به گوش تو برسه
من همه ی این دیوونگی ها همه ی این انتظارهارو به جون میخرم تو فقط زحمت بکش و قول بده این داستانو بشنوی و آب دستت بود زمین بذاری و به دادم برسی
تو فقط قول بده بیای

اگه همونجا که گوشیت خاموش بود
منم گوشیم رو خاموش می کردم‌
که دیگه ازم با خبر نشی
اگه همونجا که دیر رسیدی
سر قرار منتظرت واینمیستادم
اگه همونجا که سرم داد زدی‌ می رفتمو پشت سرمم نگاه نمی کردم
همونجا که دوستت دارمت رو
قورت دادیو نگفتی
که شاید هوا ورم داره
منم دهنم رو می بستم
و دوستت دارم رو به زبون نمیاوردم
همونجا که روز تولدم رو فراموش کردی
اگه همونجا که دروغات رو به روت نیاوردم
که غرورت نشکنه
تو چشمات نگاه می کردمو
می گفتم تمومش کن
الان می تونستم به خودم بگم
تو واسه اونی که ترکت کرد کاری نکردی
الان می تونستم بگم همش تقصیر خودته
کم گذاشتی
ولی هرچی پازل این رابطه رو می چینم
می بینم این من بودم
که تیکه هاشو بهم وصل کردم
این من بودم که همیشه موند
اگر اولین بار که رفتی من نمیومدم دنبالت
این رابطه همون روزای اولش به آخر می رسید

مدرسه كه ميرفتيم هربار كه دفتر مشقمون رو جا ميذاشتيم
معلممون ميگفت
“مواظب باش خودتو جا نذارى”
و ما ميخنديديم و فكر ميكرديم نميشه خودمونو جا بذاريم
بزرگ كه شديم بارها و بارها يه قسمت از خودمون رو جا گذاشتيم
توى يه كافه
توى يه خيابون
توى يه خاطره

حامد بِهداد :یعنی میخوای بگی
تا حالا هیچ نامَحرمی دَستتو نگرفته ؟

رعنا آزادی ور :من فکر می‌کردم
گذشته‌ی من به خودم مربوطه

حامد بِهداد :ببین ، هیچوقت یه چیزایی و به مَن نگو
هیچوقتِ هیچوقت
جَنبه شو ندارم
شاید خودم بگم بگو وَلی نگو

بِهم میریزم

شاید تیریپِ بی‌غیرتی بردارم
بگم بگو ، ولی نگو
مَن خودمو می‌شناسم، بِهم میریزم

تَنهايى،آدم را يك قدم
به خودِ واقعى اش نزديك مى كند
آنچنان كه
بخش گمشده اش را بيرون مى كشد
بخشى كه نه براى خودش آشناست
و نه ديگران
تَنهايى
مثل داروى تَلخى مى ماند
كه چند روز بعد از استفاده
شروع به اثر كردن مى كند

سروش کلهر👤

ته اتوبوس،آن صندلی اخر
کنار شیشه
بهترین جای دنیاست
برای آنکه مچاله شوی در
خودت
سرت را بچسبانی به شیشه
و زل بزنی به یک جای دور
و فکر کنی به چیزهایی که
دوست داری
و فکر کنی به خاطراتی که
آزارت میدهد
و گاهی چشمهایت خیس
شود از حضور پررنگ یک
خیال
و یادت برود مقصدت
کجاست
و دلت بخواهد که دنیا به
اندازه همین گوشه اتوبوس
کوچک شود…دنج و تنها
و آه بکشی از یادآوری
حماقت‌های عاشقانه‌ات
شیشه بخار بگیرد
و تو با انگشت بنویسی
“آینده”
و دلت بگیرد از تصورش
چشمهایت را ببندی
و تا آخرین ایستگاه در
خودت گریه کنی

📝

اگه بچه داشتم، پسر یا دختر، ازش نمیپرسیدم

“مشقهاتو نوشتی یا نه؟”

میگفتم

“خوب عشق کردی؟”

و اگه احیانا هنوز این کارو نکرده بود، فحش بارونش می کردم
بهش می گفتم

پس منتظر چی هستی؟ منتظری همه ی دندونهات بریزه؟ ها؟ چی فکر کردی؟ فکر کردی عمرِ نوح داری؟ پس کی می خوای شروع کنی؟ کی؟ وقتی بازنشسته شدی؟ وقتی نصف عمرت هدر رفت؟ محضِ رضای خدا بجنب

برو جلو اگه دلت لرزید! منتظر نشو! امروز که داری زندگی میکنی. فردا شاید یه بمب یه راست بیفته رو کله ات … وقت داره به سرعت میگذره
نکنه بی عشق، سقط شی! برو پیِ عشق
آدمهایی که توی زندگی، درباره ات قضاوت می کنن، محرومن

مثلِ اونها نباش و زندگی کن! زندگی کن! حساب کتاب نکن

شده تقدیر کسی باشی و قسمت نشود؟
سالها گیر کسی باشی و قسمت نشود؟

پشت یک قلب به ظاهر خوش و یک خنده ی تلخ
شده زنجیر کسی باشی و قسمت نشود؟

در میان تپش آینه پنهان شوی و
روح و تصویر کسی باشی و قسمت نشود؟

شده در اوج جوانی، با همین ظاهر شاد
تا گلو پیر کسی باشی و قسمت نشود؟

شده آزاد و رها باشی و تا عمق وجود
رام و تسخیر کسی باشی و قسمت نشود؟

می شود با همه ی ریشه و رگهای تنت
سالها گیر کسی باشی و قسمت نشود؟