هر جمله یک معنای مشخصی دارد
اما بستگی دارد کجا به کار رود
درست مثل
«مواظب خودت باش»
یک وقت هایی دوستت دارم معنی میدهد
یک جاهایی همان مواظب خودت باش
اما
یک وقت هایی یعنی دیگر نیستم که مواظبت باشم؛ جای خالی ام قرار است گند بزند به تمام لحظه های خوش زندگی ات
بیشتر مواظب خودت باش
بچه که بودم خیلی لواشک آلو دوست داشتم. برای همین تابستون که می شد مادرم لواشک آلو واسم درست میکرد. منم همیشه یه گوشه وایمیستادم و نگاه می کردم… سخت ترین مرحله ، مرحله ی خشک شدن لواشک بود. لواشک رو می ریختیم تو سینی و می ذاشتیم بالکن تا زیر آفتاب خشک بشه
خیلی انتظار سختی بود، همش وسوسه می شدم ناخنک بزنم ولی چاره ای نبود بعضی وقتا برای خواسته ی دلت باید صبر کنی. صبر کردم تا اینکه بالاخره لواشک آماده شد و یه تیکه کوچیکش رو گذاشتم گوشه ی لپم تا آب بشه… لواشک اون سال بی نهایت خوشمزه شده بود.نمی‌دونم برای آلو قرمز های گوشتی و خوش‌طعمش بود یا نمک و گلپرش اندازه بود، هر‌چی‌بود انقدر فوق العاده بود که دلم نمی خواست تموم بشه
برای همین برعکس همیشه حیفم میومد لواشک بخورم، می ترسیدم زود تموم بشه. تا اینکه یه روز واسمون مهمون اومد، تو اون شلوغی تا به خودم اومدم دیدم بچه های مهمونمون رفتن سراغ لواشکای من… لواشکی که خودم حیفم میومد بخورم حالا گوشه ی لپ اونا بود و صدای ملچ ملوچشون تو گوشم می پیچید. هیچی از اون لواشکا باقی نموند، دیگه فصل آلو قرمز هم گذشته بود و آلویی نبود که بشه باهاش لواشک درست کرد… من لواشک خیلی دوست داشتم ولی سهمم از این دوست داشتن دیدنش گوشه ی لپ یکی دیگه بود
تو زندگی وقتی دلت چیزی رو می خواد نباید دست دست کنی باید از دوست داشتنت لذت ببری چون درست وقتی که حواست نیست کسی میره سراغش و همه ی سهم تو میشه تماشا کردن و حسرت خوردن
حسین حائریان
یک روز کوله بارم را می بندم و از این شهر ، فاصله می گیرم
دور می شوم از تکرار
عبور می کنم از خیابان های بی نشان و می روم تا مقصدهای نامعلوم
تا اقیانوس های آرام و جزایر ناشناخته
تا قله های بلند ، دشت های وسیع ، جنگل های سبز
تا قطب های بی نهایت دور
روزی کوله بارم را به تلافیِ تمامِ ماندن ها ، می بندم و می روم
«حالا بخند… مرگِ من بخند… بیشتر… یکم بیشتر... آهااان حالا شد…»
این کلمه ها رو وقتی شنیدم که راننده ی اسنپ داشت با تلفن حرف می‌زد
حدودا چهل و پنج سال داشت. بعد از اینکه تلفن رو قطع کرد بهم گفت ببخشید داداش شرمنده، دست خودم نیست ؛ خانومم که دلش می گیره اصلا دیوونه میشم
یه چیزایی میگم که جوونا نمیگن
ولی خداییش عجقم و عجیجم نمیگم
بعد زد زیر خنده… خندیدم و گفتم دمت گرم، کارِت خیلی درسته
گفت خدا پیغمبری نمی‌خوام لاف بزنم ولی با اینکه سواد درست حسابی ندارم، دکترای عاشقی دارم
میدونی مهمترین نشونه عشق چیه؟! گفتم نه، بعد همینطور که بوق می‌زد تا ترافیک باز بشه گفت خنده
گفت تو وقتی عاشق یکی باشی عاشق خنده هاش میشی، اون‌وقت هر کاری می‌کنی تا بخنده، اگه خنده یه نفر قند تو دلت آب نکرد یعنی هیچ حسی بهش نداری
اگه خنده‌ش یادت موند و صبح تا شب جلوی چشمت اومد یعنی دل باختی حتی اگه نخوای قبول کنی
وقتی پیاده شدم و کرایه رو حساب کردم بهش گفتم میدونی تو نشونه های عشق چی از خنده مهم تره؟! گفت چی؟
گفتم هیچی… هیچی از خنده کسی که دوسش داری مهم تر نیست
خودت و خانومت خوش خنده باشید همیشه
دو تا بوق زد یعنی توام همینطور 🙂
گاهی سکوت
شرافتی دارد که گفتن ندارد
همیشه درفشار زندگی
اندوهگین مشو
شاید خداست
که درآغوشش می فشاردتت
اگریقین داری روزی پروانه میشوی بگذار روزگار
هرچه میخواهد به تو پیله کند
آدم ها خیلی وقت ها نمی دونن دارن چیکار می کنن
میدونی بدیش چیه؟
اینه که دیگه هیچوقت نمیشه زمانو به عقب برگردوند
تنها کاری که میتونی بکنی اینه که حسرت گذشته رو بخوری
حسرت کارهایی که میتونستی انجام بدی و ندادی
بعضی وقت ها دوری آدم ها رو به هم نزدیک تر میکنه
آدم شاید بهتر باشه چیزهایی رو در مورد اطرافیانش ندونه
سیامک گلشیری
نمیدانم این حالت فقط در من هست یا نه
اما من موقعی که در اتاق مرگ به مرده ای نگاه میکنم بعید است احساسی غیر از سعادت به سراغم بیاید
در مرده آرامشی میبینم که نه ناسوت آن را به هم میزند و نه لاهوت
و من دلگرم میشوم به آخرتی بی انتها و نورانی
ابدیتی که مردگان به آن رفته اند
جایی که حیات مرز زمانی ندارد
عشق مرز قلبی ندارد
سرور انتها ندارد
بلندی های بادگیر
امیلی برونته
این زندگی بیمارستانی است که
در آن هر بیماری اسیرِ آرزویِ عوض کردنِ تخت‌هاست
این یکی میخواهد
روبه‌روی بخاری رنج بکشد
و آن یکی گمان می‌برد سلامتی‌اش را کنار پنجره بازمی‌یابد
همیشه به‌نظرم می‌رسد هر جایی که نیستم همان‌جا احساس راحتی خواهم کرد، و این پرسش جابجاشدن همانی است که بی‌وقفه با جانم در میان می‌نهم
#بودلر_بنیامین
0
