o*o*o*o*o*o*o*o

پروین فرزند یوسف اعتصام الملک آشتیانی در تبریز متولد شد

فارسی و عربی را در دامن خانواده آموخت

سرودن شعر را از هشت سالگی آغاز کرد

نخستین شعرهایش را در مجله بهار به چاپ رسانده و مورد تشویق اهل ادب قرار گرفت

از عوامل دیگری که موجب تقویت ذوق و پرورش استعدادهای شعری پروین شد، رفت و آمد او به محافل ادبی در آن روزگار بود
تنها اثر او، دیوان شعری است که بارها چاپ شده است. دیوان او شامل قصاید و قطعات بسیار دلنشین است

بیشتر قطعات خود را به صورت گفت و گو سرود که در اصطلاح ادبی به آن   مناظره   گویند
سر انجام پروین در سال ۱۳۲۰ بر اثر بیماری حصبه درگذشت
آرامگاه او در شهر قم، کنار صحن حضرت معصومه (س) قرار دارد

o*o*o*o*o*o*o*o

oOoOoOoOoOoO

مثلاً پیش بیاید دوباره کنارت باشم
قلبم دیوانه وار از ریتم نفس هایت به قفسه سینه ام بکوبد
رنگ مورد علاقه ات را بپوشم
ریتم موزیک مورد علاقه ات در چشم هایم دو دو بزند
نگاهت به نگاهم قفل شود
در نی نی سیاه چاله ی چشمانت غرق شوم و تو رابرق ذوق چشمانم بگیرد
لبخند بزنی و سرم را پایین بیندازم وبازهم دل بدهم به حرفهایت
پر بکشم به سمت گوشه ای ترین چهارخانه ی پیرهنت و تا ابد درآغوشت زندگی کنم
زل بزنم به ترکیب صورتت
به ساده ی دلنشین و دوست داشتنی خودم
فکر کنم چطور ممکن است یک نفر را اینقدر دوست داشته باشم
یعنی که وای ازدست کسی عاشق است
من خودم و هزار آرزویم رابرای وقتی که تورا ببینم هرشب قبل خواب دوره میکنم
وهرشب فرهادی میشوی که به خوابم می آیی و تیشه میزنی به تک تک ریشه های درختی که عشق توشکوفه های آن هست


oOoOoOoOoOoO
کوثر طاهری

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

می خواهم برگردم
به روزهایِ خوبی
که دل هایمان خوش بود
به خانه ی مادر بزرگ
برگردم به حیاطِ قدیمیِ ساده ای
که همیشه ی خدا ، بویِ کاهگِل و شمعدانی می داد
رویِ حاشیه ی حوضِ آبی رنگِ میان حیاط بنشینم و آب بازی کنم
و خیس شوم
آنقدر که غصه و بی مهریِ دنیا از جسمِ خسته ام پاک شود
می خواهم به روزگاری برگردم
که سفره ی ساده ی مادربزرگ
انگار به اندازه ی آسمان ، وسعت داشت
و هیچکس از سادگیِ غذا
یا کوچکیِ اتاق ، شکایت نمی کرد
آن روزها همه چیز ، بی تکلف و دلنشین بود
همه مان بی توقع ، خوش بودیم
بدونِ چشمداشت ، محبت می کردیم
و از تهِ دل می خندیدیم
دلم برایِ خنده هایِ بی ریایم
برایِ دلخوشیِ ساده ی آن روزهایم تنگ شده
روز ها گذشت وما از همدیگر دورتر و

دورتر شدیم
و آن دورهمی هایِ جانانه
به خاطرات پیوست
روزهایِ خوب بر نمی گردند
افسوس
ما برایِ بزرگ شدنمان
بهایِ سنگینی پرداختیم
‌

* ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ *
گوش بسپار
بی بی
ببین
چه صدای دلنشینی داره از دور میاد
انگار یک سیاهه ی بزرگ دارند می ایند سمت تو
گوش بسپار بی بی
صدای قدم های استوار را
صدای پاهای برهنه
یا صدای انسان بی پا در ویلچر
این مثل عشق هست
اصلا نه بی بی
این خود خود خود
عشق
هست و چه عشق شیرین و گوارایی
چندین روز در راه ماندن
اینان تو را در زیارت اربعین همراهی می کنند
اینان برا نهضت زینبیه امدند
بی بی
برو تل زینبیه
از انجا می توانی بزرگی و اقتدار نهضت حسینی را ببینی
می دانم خاطره ی خوشی از انجا نداری
می دانم دیگر رقیه کنارت نیست
می دانم طعم اسارت کشیدی
می دانم امدی پیش برادر برای گلایه
می دان خسته ای
ان هم
خیلی خسته
می دانم با نامردان جنگیدی
همه ی اینان را می دانم
بی بی زینب
بی بی زینب تو را به جان بی ارزش من
فراموش کن انان را
تو را به جان من یه نگاه بنداز بر راه کربلا
کم کم دارند از راه میرسند
فقط صدای قدم های این جماعت
به مولا قسم
فقط صدای قدم های این جماهت دشمنت را با خاک یکسان می کند
بی بی
ببینم دیگر تنها نیستی
یعنی
نمی گزاریم دیگر تنها بمانی


^^^^^*^^^^^

در سوگ جانان | قسمت اول ◄
در سوگ جانان | قسمت دوم ◄
در سوگ جانان | قسمت سوم ◄
در سوگ جانان | قسمت چهارم ◄
در سوگ جانان | قسمت پنجم ◄
در سوگ جانان | قسمت ششم ◄
در سوگ جانان | قسمت هفتم ◄
در سوگ جانان | قسمت هشتم ◄

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

از وقتی که فرهان عوضی اون حرفا رو بهم زد
درگیری ذهنی شدیدی پیدا کرده بودم

ترسی ازش نداشتم ولی نمیدونم چرا مدام دلشوره داشتم
انگار یکی چنگ میزد تو دلم نگاهی به روسری آبی که خریده بودم انداختم، برای جلوه بود عطیه میگفت رنگ آبی خیلی دوست داره امیدوار بودم که خوشش بیاد

ساعت روی طاقچه سه و ربع بعد از ظهر رو نشون میداد یه ربع دیگه شیفت کاری میرانی بود تا فردا صبح

از خونه زدم بیرون و به نزدیک ترین گلفروشی رفتم، یه شاخه رز آبی هم خریدم و دِ برو که رفتیم به کوچشون که رسیدم با چندتا ماسه که تو مشتم بود به شیشه زدم مدتی گذشت که پنجره باز شد و با استرس نگاهی به اطراف انداخت با نیش باز گفتم

نترس رفته

لبخندی زد که دنیام به قشنگی گلهای پامچال شد

جلوه: سلام چطوری؟

سلام به روی ماهت به دو چشمون سیاهت

گلی رو که خریده بودم به سمتش گرفتم و سرمو کمی خم کردم

تقدیم به شما

چند ثانیه چیزی نگفت بعد با یه نگاه خاص و لبخند عمیقی گل رو گرفت
پاکتی که روسری رو گذاشته بودم داخلش رو هم دادم دستش

اینم مال توئه

پا کت رو گرفت و با کنجکاوی داخلش رو نگاه کرد با حالت عجیبی روسریو از توش بیرون کشید چیزی نگفت فکر کردم خوشش نیومده اما گوشه هاشو به هم نزدیک کرد و تا زد و بالای روسری کوچیکش انداخت رو سرش
خدایا چرا من اینجوری میشم؟ اینی که اومده تو گلوم نبض میزنه قلبمه؟ چرا احساس میکنم از تو چشمام پروانه میزنه بیرون؟

صورت سفیدش مثل خورشید توی آسمون آبی و صاف میدرخشید وقتی به خودم اومدم که خندون دستاشو مقابل صورتم تکان داد

کجایی بابا الووو؟

نگاهم اینبار النگوهای شیشه ایشو شکار کرد که با هر تکانی میدرخشیدن و صدای دلنشینی میدادن با لبخند گفت

خیلی ممنون اردلان، خیلی خوشکله دوسش دارم

تو دلم گفتم منم تو رو دوست دارم اما جواب دادم

قابلتو نداره

با ترس نگاهی به اطراف انداخت

اردلان مامانم رفته خونه عطیه اینا قرعه کشی الانه که بیاد بهتره زود بری

مغموم سرمو تکان دادم

باشه تو برو تو منم الان میرم

پنجره رو که بست منم غمگین راهمو به سمت خونه کج کردم غافل از اینکه دست بیرحم تقدیر چه خوابها که برام ندیده
چرا که بعدها باز هم مچ منو گرفتن ولی با این تفاوت که مادر جلوه منو موقع حرف زدن باهاش دید

کار بیخ پیدا کرده بود طوری که ننه بانو هم اومد روی کار و با گیس گرو گذاشتن وساطت منو کرد
کماکان پدرم چیزی نمی دونست همه چهار چشمی حواسشون بهم بود که دست از پا خطا نکنم

نزدیک به بیست روز جلوه رو ندیدم و این برای من یعنی مرگ تدریجی، بیحوصله و بداخلاق شده بودم با هیچ کی حرف نمیزدم همش تو خودم بودم فقط این بین ممنونِ عطیه و امین بودم که شده بودن رابط بین من و جلوه

مثل اینکه اونم حال روز خوبی نداشت و پدر و مادرش حسابی بهش گیر میدادن
دیگه خسته بودم میخواستم صبر کنم تا آبها از آسیاب بیوفته برم با جلوه حرف بزنم

ادامه دارد


♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥


پنجره | قسمت اول ◄
پنجره | قسمت دوم ◄
پنجره | قسمت سوم ◄
پنجره | قسمت چهارم ◄
پنجره | قسمت پنجم ◄
پنجره | قسمت ششم ◄
پنجره | قسمت هفتم ◄
پنجره | قسمت هشتم ◄
پنجره | قسمت نهم ◄
پنجره | قسمت دهم ◄
پنجره | قسمت یازدهم ◄
پنجره | قسمت دوازدهم ◄
پنجره | قسمت سیزدهم ◄
پنجره | قسمت چهاردهم ◄
پنجره | قسمت پانزدهم ◄
پنجره | قسمت شانزدهم ◄
پنجره | قسمت هفدهم ◄
پنجره | قسمت هجدهم ◄
پنجره | قسمت نوزدهم ◄
پنجره | قسمت بیستم ◄
***
پنجره | قسمت بیست و یکم ◄
پنجره | قسمت بیست و دوم ◄
پنجره | قسمت بیست و سوم ◄
پنجره | قسمت بیست و چهارم ◄

►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄

میدانی، روزی که ماجرای عشق تو را به مادرم گفتم، چه اتفاقی افتاد؟
اصلاً بگذار از اول برایت بگویم
قبل از اینکه حرفی بزنم موهایم را باز کردم و روی شانه‌ام ریختم مادرم گفته بود موهایت را که باز میکنی انگار چندسال بزرگتر میشوی... میخواستم وقتی از عشق تو میگویم بزرگ باشم
بعد از آن دو استکان چای ریختم، بین خودمان بماند اما دستم را سوزاندم و نتوانستم بگویم آخ، بلکه دلم آرام بگیرد، مجبور بودم چون مادر اگر میفهمید بزرگ شدنم را باور نمیکرد... دست سوخته‌ام را زیر سینی پنهان کردم چای را مقابلش گذاشتم و کنارش نشستم، عشقت توی دلم مثل قند آب میشد و نمیدانستم از کجا باید شروع کنم

باتردید گفتم:

مادرجان، اگر آدم عاشق باشد زندگی چقدر دلنشین تر بر آدم میگذرد، نه؟

عینک مطالعه را از چشمش برداشت و نگاهش را به موهایم دوخت، انگار که حساب کار دستش آمده باشد، نگاهش را از من گرفت و بین گل های قالی، گم کرد

عشق   چیز عجیبیست دخترکم، انگار که جهانی را توی مردمک چشمت داشته باشی و دیگر هیچ نبینی، هیچ نخواهی و با تمام ندیدن ها و نخواستن ها بازهم شاد باشی و دلخوش... عشق اما خطرات خاص خودش را دارد، عاشق که باشی باید از خیلی چیزها بگذری، گاهی از خوشی هایت، گاهی از خودت، گاهی از جوانی‌ات

دستی به موهای کوتاهش کشید و ادامه داد

عاشقی برای بعضی ها فقط از دست دادن است... برای بعضی ها هم بدست آوردن... اما من فکر میکنم زنها بیشتر از دست میدهند... گاهی موهایشان را، که مبادا تار مویی در غذا معشوقه ی شان را بیازارد... گاهی ناخن های دستشان را، که مبادا تمیز نباشد و معشوقه شان را ناراحت کند... گاهی عطرشان را توی آشپزخانه با بوی غذا عوض میکنند، دستشان را میسوزانند و آخ نمیگویند

مکث کرد و سوختگی روی دستش را با انگشت پوشاند

گاهی نمیخرند، نمیپوشند، نادیده میگیرند که معشوقه شان ناراحت نشود ! تازه ماجرا ادامه دار تر میشود وقتی زنها حس مادری را تجربه میکنند، عشقی صد برابر بزرگتر با فداکاری هایی که در زبان نمیگنجد... دخترکم عاشقی بلای جان آدم نیست اما اگر زودتر از وقتش به سرت بیاید از پا در می آیی 

لبخندی زدم، از جایم بلند شدم و به اتاقم رفتم، جای سوختگی روی دستم واضح تر شده بود، رو به روی آینه ایستادم و به خودم نگاه کردم... عاشقی چقدر به من نمی آمد، موهایم را بافتم، دلم میخواست دختر کوچک خانواده بمانم، برای بزرگ شدن زود بود... خیلی زود

►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄

نازنین عابدین پور

 



*0*0*0*0*0*0*0*

یکجوری بود که نمیشد دوستش نداشته باشم

رفتارش خیلی دلنشین بود. خنده هایش قند تو دلم اب میکرد

شوخی هایش را که نگو

اخ از نگاهش. مثل آن نگاه را هیچ کجا ندیده بودم

بنظرم می آمد همه عاشقش هستند

باخودم میگفتم مگر میشود تو دنیا کسی دوستش نداشته باشد؟

کسی هست که با شوخی هایش از ته دل نخندد؟

کسی هست که نخواهد ساعت ها چشم به چهره اش بدوزد؟

اصلا این صورت دلنشین را مگر میشود نخواست؟

صدایش که بهترین موزیک بود

آهنگی که در بدترین وضعیت هم اگر می شنیدم امکان نداشت حالم را خوب نکند

به همه حسادت میکردم.به همه ی آدم هایی که وقتی نبودم از کنارش رد می شدند

تمام کسانی که حتی یه کلمه با او حرف می زدند

گاه و بی گاه نفرین میکردم کسی را که او را تنها می بیند و
من کنارش نیستم

روزی رسید که ترکم کرد و مسیر زندگی مان ازهم جدا شد

بعدازمدت ها که عکسش را دیدم فهمیدم اصلا زیبا نیست

رفتارش هم اصلا دلنشین نیست.شوخی هایش اصلا
خنده دار نیست

و ادم هایی که کنارش هستند هیچ هم ادمهای خوشبختی نیستند

چرا باید از حضور یک ادم معمولی خوشحال شوند وبخواهند ساعتها بهش خیره شوند

فاصله ی او از یک ادم " خاص " تا یک ادم

" معمولی "

فقط دوست داشتن من بود

او معمولی شده بود

چون من دیگر

" دوستش نداشتم"

*0*0*0*0*0*0*0*

زیور شیبانی

..*~~~~~~~*..

وز پیِ دیدن او
دادنِ جان
کارِ من است

^^^^^*^^^^^

حافظ

*********◄►*********

...از درونم رد شدی مثل ِ نخ ِ تسبیح که

تا ببری من تمام ِ دانه هایم گم شده

*********◄►*********

فاطمه ترسا