اگر دستم رسد روزي که انصاف از تو بستانم _ قضاي عهد ماضي را شبي دستي برافشانم

چنانت دوست مي‌دارم که گر روزي فراق افتد _ تو صبر از من تواني کرد و من صبر از تو نتوانم
(بیشتر…)

قَدِه می یا که سرِت مینه دلم دردَه عزیز _ ارمه مُردم تو سیمه اشکی نریز
* ای عزیزه من به اندازه موهای سرت در درلم درد دارم_ اگر من مردم برایم اشکی نریز *

آخرش هر کسی باید بمیره _ د دل خاک ، یه ذره جا بیره
*اصن احتیاج به ترجمه نداره*

شو سالم که رسس جومکه مشکیته درار _یه گله سرخی عزیز تو دِ سره خاکم بکار
*شب سالی که از مرگم گذشته پیراهن مشکی ات رو در بیار _ یک گل سرخ بر سره خاکم بکار*

میکشی سرمه د چش ، چشِ تو بی سرمه خووَه _افتوِه لووَه بونِم ارکه زرده خنت نووَه
*سرمه به چشمانت میکشی ،چشمانه تو بدونه سرمه خوب اند_ آفتابِ لبه بامم اگر لبخند هایت نباشد*

تیر سیلت و دلم شوری و شوقی مِشنه _ سیل چشیات منو بی روز کِشنه
*تیر نگاهت به نگاهم ، شور و شوقی مینشاند _دیدن چشمانت منو به این روز کشونده*

هُم دمه سازه منی ناله ی آوازه مِنی _رفیقو هُمسفرو هُمدمو هُم سازه مِنی
*احتیاجی به ترجمه نداره*

شور و شارم هه تونی ، عید وبهارم هه تونی _بلگو بارم هه تونی شَمِ مزارم هه تونی
*بهار و عید و شور و نشاطه من تویی_شمع مزار و برگ وثمره ی من تویی*

نَکِنی کاری که مِ رنجو عذاو داشته بووِم _ دِ مینه خاکه گورِم چشی پُر آوو داشته بووِم
*کاری نکنی که رنج و عذابی داشته باشم _ و در میان قبرم چشمانم پر از اشک باشد*

ﺟﻤﻌﻪ ﻫﺎ ﻃﺒﻊ ﻣﻦ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺗﻐﺰﻝ ﺩﺍﺭﺩ _ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺩﺍﺭﺩ

ﺑﯽ ﺗﻮ ﭼﻨﺪﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺯﻣﯿﻦ ﺣﯿﺮﺍﻧﻢ _ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﯽ ﺗﻮ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺍﻡ ﮔﻞ ﺩﺍﺭﺩ

ﺷﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺩﻩ ﻗﺮﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻟﺖ _ ﻓﺮﺵ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﮔﻼﯾﻞ ﺩﺍﺭﺩ

ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﯽ ﯾﮑﺴﺮﻩ ﯾﮑﺮﯾﺰ ﻧﺒﺎﺷﯽ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ _ﻣﺎﻩ ﻣﺨﻔﯽ ﺷﺪﻧﺶ ﻧﯿﺰ ﺗﻌﺎﺩﻝ ﺩﺍﺭﺩ

ﮐﻮﺩﮐﯽ ﻓﺎﻝ ﻓﺮﻭﺵ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻋﺸﻘﺖ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ _ ﻣﯽ ﺧﺮﻡ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﮎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻔﺎﻝ ﺩﺍﺭﺩ

ﯾﺎﺯﺩﻩ ﭘﻠﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺭﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻠﮑﻮﺕ _ ﯾﮏ ﻗﺪﻡ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺯﻣﯿﻦ ﺷﻮﻕ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺩﺍﺭﺩ

ﻫﯿﭻ ﺳﻨﮕﯽ ﻧﺸﻮﺩ ﺳﻨﮓ ﺻﺒﻮﺭﺕ ، ﺗﻨﻬﺎ _ ﺗﮑﯿﻪ ﺑﺮ ﮐﻌﺒﻪ ﺑﺰﻥ ، ﮐﻌﺒﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﺩﺍﺭﺩ …

چشم،چشم،دو ابرو،نگاه من به هرسو…پس چرا نیستی پیشم؟
نگاه خیس تو کو؟
گوش گوش؟دو تا گوش،دو دست باز یه اغوش،بیا بگیر قلبمو،یادم تورا فراموش…!
چوب،چوب،یه گردن،جایی نری تو بی من،دق میکنم میمیرم،اگه دور بشی از من…
دست،دست،دو تا پا،یاده تو موندو اینجا،یادت میاد ک گفتی:بی تو نمیرم هیچ جا؟…!!
من؟من؟یه عاشق…
همون مجنون سابق…

عشق از آغاز مشکل بود و آسانش گرفت
تا که در اوج بهاران برگریزانش گرفت
عمری از گندم نخورد و دانه دانه جمع کرد
عشق تو آتش شد و در خرمن جانش گرفت
ابرهای تیره را دید و دلش لرزید باز
فالی از دیوان افکار پریشانش گرفت
یاری اندر کس نمی بینم…غزل را حفظ بود
تا به خود آمد دلش از دوستدارانش گرفت
پس تو را نوشید و دستت را فشرد و فکر کرد
خوب شد که شوکران از دست جانانش گرفت
چند گامی دور شد… اما دلش جا مانده بود
آخرین ته ماندۀ خود را به دندانش گرفت
داشت از دیدار چشمان تو بر می گشت که…
محتسب مستی به ره دید و گریبانش گرفت….

*رضا کاظمی*

ﭼﻮﻥ ﺳــــــﺮ ﺯﻟﻒ ﺗــــﻮ ﺁﺷﻔﺘﻪ
ﺧﯿﺎﻟﯽ ﺗﺎ ﮐﯽ ؟!
ﻣﻦ ﻭ ﻋﺸـــﻖ ﺗﻮ ﻭ ﺳـــــﻮﺩﺍﯼ ﻣﺤﺎﻟﯽ
ﺗﺎ ﮐﯽ ؟!
ﻧﻪ ﮐﻨﺎﺭﯼ ! ﻧﻪ ﮐﻼﻣﯽ ! ﻧﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺯ ﺗﻮ
ﮐﺎﻣـــﯽ
ﺳﻬـــﻢ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺧﻨـــﺪﻩ ﯼ ﺧﺎﻟﯽ
ﺗﺎ ﮐﯽ ؟!
ﮐﻮﭼﻪ ﯼ ﻭﺻﻞ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﺴﺘﻪ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ
ﺗـــﺮ ﻣﻦ
ﺑـــﺰﻧﻢ ﭘﺮﺳـﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮐﻮﯼ ﻭ ﺣﻮﺍﻟـــﯽ
ﺗﺎ ﮐﯽ ؟!
ﺷــــﺪﻩ ﺩﺭ ﮐﻨــــﺞ ﺩﻟﻢ
ﺳﺒــــــــــﺰ، ﻧﻬﺎﻝ ﻏـــﻢ ﺗﻮ
ﺑـــــــــﺰﻧﻢ ﺗﮑﯿـــــــﻪ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺗﺎﺯﻩ
ﻧﻬﺎﻟﯽ ﺗﺎ ﮐﯽ ؟!
ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﻫــــﺮ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ
ﮔﺮﯾﺒﺎﻥ ﻏﻤﺖ
ﺑِﯿـــﻦ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻏـــﻢ ﺗﻮ ﺟﻨـــﮓ ﻭ ﺟﺪﺍﻟﯽ
ﺗﺎ ﮐﯽ ؟!
ﺭﻭﺯﻩ ﯼ ﻫﺠـــﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻃﺎﻗـﺖ ﺍﻓﻄـــﺎﺭﯼ
ﻧﯿﺴﺖ
ﺟﺴﺖ ﺟـــــﻮﯼ ﺭﺥ ﺁﻥ ﻣﺎﻩ
ﻫــــــــﻼﻟﯽ ﺗﺎ ﮐﯽ ؟!
ﺧـــﻮﻥ ﺩﻝ ﺩﺭ ﻋــﻮﺽ ﺑﺎﺩﻩ ﯼ
ﻟﻌﻠـــــــــﺖ ﻧﻮﺷﻢ
ﺗﺮ ﮐﻨــــــﻢ ﻣﻦ ﻟﺐ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﺯﻕ ﺣَــﻼﻟﯽ
ﺗﺎ ﮐﯽ؟!
ﺯﯾﺮ ﭘﺎ ﻣﯽ ﻧﻬــﯽ ﺍﻡ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﻣـــﺖ
ﺑﺮﺳــــــﯽ
ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿــــــﻦ ﺳﻬـــــﻞ ﮐﻨﯽ ﺳﯿــــﺮ
ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺗﺎ ﮐﯽ؟!
ﺑﺲ ﮐﻨﻢ ﻣﻦ ﺩﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺑﯽ ﺣﺎﺻﻞ
ﺧﻮﯾﺶ
ﭘﺮ ﮐﻨـــﻢ ﺩﻓﺘــــﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻗﯿــــــﻞ ﻭ
ﻣﻘﺎﻟﯽ ﺗﺎ ﮐﯽ ؟!

**سید ﺧﻠﯿﻞ ﺟﺒﺎﺭﻓﻼﺣﯽ**

وقتی نــبـاشی …!ﭘﺴﺘﭽﯽ ﯾﮏ ﺑﺴﺘﻪ
ﻏﻢ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ
ﺗﺼـــــﻮﯾـﺮﯼ ﺍﺯ ﺁﯾﻨــــﺪﻩ ﺑﺎ ﻃـــﺮﺡِ
ﻋَــــــﺪَﻡ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ
ﻋﻤﺮﯼ ﺑﻪ ﺭﺳﻢِ ﻋﺎﺷﻘـﯽ ﺩﺭ ﮔـﻞ ﻧﻈـــﺮ
ﮐﺮﺩﻡ ﻭﻟﯽ
ﮔﻞ ﺑﺎ ﺗﻤــــﺎﻡِ ﺧﻮﺷﮕـﻠﯽ ﭘﯿــﺶِ ﺗﻮ
ﮐـــﻢ ﻣـﯽ ﺁﻭﺭﺩ
ﺣﺘـــﯽ ﺭﻗـــﺎﺑﺖ ﺑﯿــﻦِ ﺗــﻮ ﺑﺎ ﮔــﻞ
ﺍﮔـــﺮ ﺑﺮﭘـــﺎ ﺷﻮﺩ
ﺑﻠـﺒﻞ ﺑــﻪ ﻧﻔــﻊِ ﺧﻮﺑﯿـَﺖ ﺻـــﺪﻫﺎ
ﻗﺴـــﻢ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ
ﻣﻦ ﺗـﺎﺯﮔﯽ ﻓﻬـﻤﯿـــﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﯽ
ﻣﻬـــــﺮﺑﺎﻧﯽ ﻫـﺎﯼِ ﺗﻮ
ﺣﺘــﯽ ﺩﺭﺧﺖِ ﺳــﺮﻭ ﻫـﻢ ﺍﺯ ﻏﺼـﻪ
ﺧــــﻢ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ
ﻟــــﺮﺯﯾﺪﻥِ ﻗﻠــــــﺒﻢ ﺑــﺮﺍﯼِ ﻓﮑـــــﺮِ
ﺗﻨﻬـــﺎ ﺭﻓـﺘﻨــــﺖ
ﻣــﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾـــﺎﺩِ ﻓــﺎﺟﻌـــﻪ ﺩﺭ ﺷﻬــﺮ
ﺑـَﻢ ﻣـﯽ ﺍﻭﺭﺩ
ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﯾﺪﻡ ﻧﯿﺴﺘـﯽ ، ﻭَ ﻏﻢ ﺑﻪ ﻗﺼﺪِ
ﻣـﺮﮒِ ﻣﻦ
ﯾﮏ ﻗﻬــﻮﻩ ﯼِ ﻗﺎﺟــــﺎﺭ ﺑﺎ ﻣﺨـﻠﻮﻁِ
ﺳـَـــﻢ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ
ﺟﺎﺩﻭﯼِ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺷـﺎﻋـﺮﯼ ﺗﻨﻬــﺎ ﻧﻮﺷﺘـﻦ
ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑـﺲ
ﺣـﺲ ﺗﻮ ﺻـــــﺪﻫـﺎ ﺷﻌـــﺮ ﺑـﺮ ﻟـﻮﺡ
ﻭ ﻗﻠﻢ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ

**ﺟﻮﺍﺩ ﻣﺰﻧﮕﯽ**