باز باران با ترانه میخورد بر بام خانه
خانه ام کو؟
خانه ات کو؟
آن دل دیوانه ات کو؟؟؟؟
روزهای کودکی کو؟
فصل خوب سادگی کو؟
یادت آید روز باران
گردش یک روز دیرین
پس چه شد!؟
دیگر کجا رفت!؟
خاطرات خوب و شیرین
باز باران
بی ترانه
بی هوای عاشقانه
بی نوای عارفانه
درسکوت ظالمانه
خسته از مکر زمانه
غافل از حتی رفاقت
هاله ای ازعشق ونفرت
اشکهایی طبق عادت
قطره هایی بی طراوت
روی دوش آدمیت
میخورد بربام خانـــــــــــــه

من ندیدم بــیـدی
ســایـه ‌اش را بفروشد به زمــیــن

رایـــگــان می ‌بخشد
نــارون شاخه‌ خود را به ڪــلـاغ

هر ڪجا بــرگــی هست
شــوق مــن می ‌شڪفد

تا بخواهی خـورشـیـد
تا بخواهی پـیــونـد
تا بخواهی تـڪـثـیـر

زنــدگــی رسم خوشایندی است
پرشی دارد اندازه‌ عــشــق

سهراب سپهری

پیش ما سوختگان، مسجد و میخانه یکیست
حرم و دیر یکی، سبحه و پیمانه یکی است

اینهمه جنگ و جدل حاصل کوته‌نظریست
گر نظر پاک کنی، کعبه و بتخانه یکیست

هر کسی قصه شوقش به زبانی گوید
چون نکو می‌نگرم، حاصل افسانه یکیست

اینهمه قصه ز سودای گرفتارانست
ورنه از روز ازل، دام یکی، دانه یکیست

ره هرکس به فسونی زده آن شوخ ار نه
گریه نیمه شب و خنده مستانه یکیست

گر زمن پرسی از آن لطف که من می‌دانم
آشنا بر در این خانه و بیگانه یکیست

هیچ غم نیست که نسبت به جنونم دادند
بهر این یک دو نفس، عاقل و فرزانه یکیست

عشق آتش بود و خانه خرابی دارد
پیش آتش، دل شمع و پر پروانه یکیست

گر به سرحد جنونت ببرد عشق عماد
بی‌وفایی و وفاداری جانانه یکیست

عماد خراسانی

عاشقم

اهل همین کوچه‌ی بن‌بست کـناری
که تو از پنجره‌اش پای به قلب من ِ دیوانه نهادی
تو کجا؟ کوچه کجا؟ پنجره‌ی باز کجا؟
من کجا؟ عشق کجا؟ طاقتِ آغاز کجا؟
تو به لبخند و نگاهی
منِ دلداده به آهی
بنشستیم
تو در قلب و
منِ خسته به چاهی
گُنه از کیست؟
از آن پنجره‌ی باز؟
از آن لحظه‌ی آغاز؟
از آن چشم ِ گنه کار؟
از آن لحظه‌ی دیدار؟
کاش می شد گُنهِ پنجره و لحظه و چشمت
همه بر دوش بگیرم
جای آن یک شب مهتاب
تو را تنگ در آغوش بگیرم

رحمان نصراصفهاني

بودنم را هیچ کس باور نداشت
هیچ کس کاری به کار من نداشت
بنویسید روی سنگم بعد مرگ
با خطوطی نرم و زیبا و قشنگ
او که خوابیدست در این گور سرد
بودنش را هیچ کس باور نکرد

هرچه آید به سرم باز بگویم گذرد
وای از این عمر که با می گذرد
می گذرد

تو مرا آزردی
که خودم کوچ کنم از شهرت

تو خیالت راحت
میروم از قلبت
میشوم دورترین خاطره در شب هایت

تو به من میخندی
و به خود میگویی باز می آید
و میسوزد از این عشق ولی
بر نمیگردم نه
میروم آنجا که دلی بهر دلی تب دارد
عشق زیباست و حرمت دارد

چو گلدان
خالی لب پنجره
پر از خاطرات ترک‌ خورده‌ایم

قیصر امین پور

هر که را مثل تو دیدم ، هرچه را مثل تو دیدم ، به گمانم که تویی
هر کجا نظر فکندم ، سوی هر کسی دویدم به گمانم که تویی

بخدا گنه ز من نیست ، چشم کم سو نظری بیش ندیدت
هر مکانی که برفتم ، هرکه را به جان خریدم ، به گمانم که تویی

بر سره شاخه من از دور ، نظری کردم و صیاد ندیدم
با نظر بر تکه سنگی ، در میان دام صیاد پریدم ، به گمانم که تویی

روزگاری در قفس هیچ نخواندم ، بخدا هیچ نخوردم
اینه در قفس آمد ، شب و روز بهره تو خواندم ، به گانم که تویی

به گمانم که تو یادت ز دله ساده ی ما هست که به پیش آمده ایی
صبح به صبح بهره تو آواز و دمی هل هله کردم ، به گمانم که تویی

آینه خورد زمین ، آینه نشکست ، من شکستم
روزگاریس که دلداده یِ این اینه بودم ، به گمانم که تویی

شعر از شیخ المریض عمو حسین پیرزاد