دیدی غزلی سرود؟
عـ ـاشـ ـق شده بود

انگار خودش نبود
عـ ـاشـ ـق شده بود

افتاد
شـ کـ سـ تــــ
زیر باران پوسید

آدم که نکشته بود
عـ ـاشـ ـق شده بود

ناشناس

تو کجایی سهراب ؟!!!؟

خانه ی دوست فرو ریخت سرم
مانده ام عشق کجا مدفون شد ؟!؟
به چه جرمی غزلم را خواندند ؟؟؟
به چه حقی همه را سوزاندند؟؟؟

گله دارم سهراب
دل من سخت گرفته است ؛ بگو
دوست دارم بروم
اینهمه خاطره را از دل من بردارید
عشق را جای خودش بگذارید
بگذارید به این خوش باشم

:که به قول سهراب

پشت دریا شهریست
که در آن هیچکسی تنها نیست
عشق بازیچه ی آدمها نیست

هر چه
به جز خیال تو
قصد حریم دل کند
در نگشایمش به روی
از در دل، برانمش

مولانا

باشدکه پای سفله به گنجی فرو رود
زان گنج‌، قیمتی نفزاید لئیم را
بی‌قیمت ‌است گرچه ‌به ‌زر برکشی لئیم
ارزنده است اگر بفروشی کریم را
هرگز بهای خر نفزاید به نزد عقل
گر برنهی به خر طبق زرّ و سیم را

ملک الشعرای بهار

دوست دارم که کمــی سر به سرت بگذارم
گلِ مریــــــم وسطِ بال و پرت بگذارم

هی بگویم که تو را دوسـت ندارم اما
یک سبد گل بخرم پشتِ درت بگذارم

❇مریم قهرمانلو❇

یار مرا غار مرا عشق جگرخوار مرا
یار تویی غار تویی خواجه نگهدار مرا

نوح تویی روح تویی فاتح و مفتوح تویی
سینه مشروح تویی بر در اسرار مرا

نور تویی سور تویی دولت منصور تویی
مرغ که طور تویی خسته به منقار مرا

قطره تویی بحر تویی لطف تویی قهر تویی
قند تویی زهر تویی بیش میازار مرا

حجره خورشید تویی خانه ناهید تویی
روضهٔ امید تویی راه ده ای یار مرا

روز تویی روزه تویی حاصل دریوزه تویی
آب تویی کوزه تویی آب ده این بار مرا

دانه تویی دام تویی باده تویی جام تویی
پخته تویی خام تویی خام بمگذار مرا

این تن اگر کم تندی راه دلم کم زندی
راه شدی تا نبدی این همه گفتار مرا

مولانا

گلي از شاخه اگر ميچينيم
برگ برگش نكنيم
و به بادش ندهيم
لااقل لاي كتاب دلمان بگذاريم
و شبي چند از آن
هي بخوانيم و ببوسيم و معطر بشويم
شايد از باغچه كوچك انديشه مان گل رويد

“سهراب سپهري”