وقت هایی که شبیه باقی آدم ها گذر بیهوده ی عمر را نمیفهمم، در نقشِ آرزوهایم فرو رفته ام
این عادت مزخرف از کودکی با من است
همیشه در رویاهایم زیسته ام
به دروغ خندیده ام به دروغ گریه کرده ام به دروغ شاد بوده ام و به دروغ غصه خورده ام

وگرنه وقت هایی که به خودم می آیم،
مثل همین حالا
دلم چیزی جز خودکشی نمیخواهد

در ادامه ی حرف هایم با دیوار
علی سلطانی

‌
اين پاييز هم گذشت
اما عجيب سخت گذشت
شهر بوى نا اميدى ميداد
بوى دلسردى
بوى از دست دادن هاى ناگهانى
بوى پس اندازهايى كه در يك شب همه شان به باد فنا رفت
بوى قيمت هايى كه پر مى كشيدند و
زورمان نمى رسيد جلويشان بايستيم
اين پاييزِ لعنتى فقط بوى حساب و كتاب ميداد

كافه هايش سوت و كور و زير سيگارى هايشان پر از ته سيگارهاى مچاله شده
پرنده ها ناى پريدن نداشتند
آدمها فقط مى دويدند براى يك لقمه نان
جان ميكندند تا همانى را هم كه سالها برايش جان كندند از كف ندهند
بچه ها قلک هاشان را شکستند
تا قامت پدر و مادرها نشکند زیر بار اعداد و ارقام
اين پاييزِ لعنتى
بوى همه چيز ميداد الا دوست داشتن
آغوش ها
در حساب و کتابی که مبادا تهش ضرر باشد

باز و بیکار ماند
این پاییز تصویر واضح این مَثَل بود:
“سرِ گشنه زمين نگذاشتى تا عاشقى از يادت برود”
خدا بخير كند زمستان را
سرما را
يخبندانِ دوست داشتن ها را
يخبندانِ اميد را
اميد را
اميد

على قاضى نظام
‌

“دوستت دارم” های سیزده سالگی را
روی بخارِ شیشه‌ی کلاس کشیدیم
با یک قلب و حرفِ اولِ یک اسم
دوستت دارم های بزرگ تر را
در نامه های عاشقانه نوشتیم پنهانشان کردیم

✨
مهمان روزهای آخر است…
همان پاییزی که بودنش چنگی به دل نزد
پادشاه زیبایی ها بود و هزاران بهانه داشت برای قرارهای عاشقانه مان…
میتوانست برگ ریزان خیابان هایش
بهانه ی قدم زدن هایمان باشد
و باران های بی هنگامش بهانه ی زیر
یک چتر ماندن
میتوانست سرمایش بهانه ی در آغوش
کشیدنمان باشد
و عصرهای دلگیرش بهانه ی دو قهوه و حرف های ناتمام…
اما آنقدر سرد بر روزهایمان تابید
آنقدر بی رحمانه نبودن ها را به رخ تنهاییمان کشید
که حالا در آخرین روزهای بودنش
هزاران آدم
با هزاران
“امید جامانده در پاییز”
چشمهایشان را روی تمام درهای آمدن
و برای همیشه ماندن میبندند.

“سیلی روزگار”
(قسمت پایانی)

رفتم جلوی درب کارواش
دیدم با لبخندی سرشار از خجالت ایستاده و سر و وضع کثیف و موهای کف خورده ام را نگاه میکند
خشکم زد
اینجا چکار داشت
حتما وقتی دیده انقدر این پا و آن پا میکنم آمده تا بگوید تکلیف من را روشن کن
نزدیکش رفتم

با همان چشمان پر برق اش سلام داد و سرش را پایین انداخت
چند قدمی از کارواش دور شدیم و در ایستگاه اتوبوس نشستیم
بدون هیچ حرف و سوالی فقط نگاهش میکردم
لبخندش را خورد و سرش را بالا آورد
نگاهش پر از سوال بود، پر از حرف
با آب دهانی که قورت داد همه ی آن سوال ها و حرف ها را بلعید و خواست چیزی بگوید که پریدم وسط حرف اش و گفتم
هیچ سوالی نپرس
هیچ حرفی نزن
فقط من را فراموش کن
خیال کن هیچ نگاه و حسی بینمان رد و بدل نشده
حرفم زیاد برایش غیر منتظره نبود

چرا که از نگاه های بی تفاوت این مدت اخیر تا حدودی فهمیده بود میخواهم بزنم زیر عشقی که با نگاهم به چشمانش فهمانده بودم
یک شال گردن که خودش برایم بافته بود را کنار پایم گذاشت و رفت
با یک دنیا سوال در ذهنش رفت

من قبل از اینکه از روزگار سیلی بخورم سیلی محکمی به خودم زدم و درپوش گذاشتم روی عشقی که مدت ها خواب و خوراکم بود
وضع مالی من خراب تر از آن بود که بگویم صبر کند تا زندگی ام رو به راه شود
از طرفی ام خبر داشتم خواستگارش آدم حسابی ست

رهایش کردم تا برود
چند ماه بعد از آن هم صبر کرد
به بهانه های مختلف خواستگارهایش را رد میکرد
هر شب وقتی از سرکار می آمدم خانه میایستاد مقابل پنجره و خیره میشد به چشمانم
اما من بی تفاوت شده بودم
شده بودم مثل سنگ
از ترس سیلی روزگار، از ترس فقر، از ترس زندگی

انقدر بی تفاوتی کردم و انقدر دوری کردم که بالاخره یک روز وقتی از سرکار برگشتم دیدم ماشین مدل بالایی جلوی درب خانه شان ایستاده
پنجره اتاقش را نگاه کردم، چراغ اتاق روشن بود اما کسی دمِ پنجره نبود
حتما مشغول صحبت های شب خواستگاری بود

ظرف غذایم را جلوی درب خانه رها کردم و زدم به خیابان
نباید گریه میکردم
این بغض باید برای همیشه همراه من میماند
من به خودم سیلی محکمی زده بودم که از روزگار سیلی نخورم
آن شب با تمام سختی هایش گذشت

چند ماه بعد از آن هم گذشت، عروسی اش هم گذشت، چندین سال از آن شب گذشت
وقتی به خودم آمدم، دیدم تمام این سال ها را جنگیده ام برای پول، همه چیز داشتم، خانه خوب، ماشین مدل بالا و شغل پر درآمد، همه چیز داشتم
همه چیز داشتم
همه چیز جز عشق
همه چیز به جز جرات به زبان آوردن دوستت دارم
و این یعنی هیچ نداشتم

تمام دارایی من شال گردنی بود که با دستان ظریف و عاشق دختری در خاطرات جوانی ام بافته شده بود
من سیلی روزگار را وقتی خوردم که دیگر در هیچ دورانی طعم شیرین دوست داشتن و دوست داشته شدن را نچشیدم
نتوانستم و نشد، هیچ وقت پیش نیامد که قلبم برای کسی تندتر بزند

به خیالم از سیلی روزگار گریخته بودم
اما روزگار سیلی اش را در همان زمان به من زده بود
آنقدر محکم که دیگر هیچ وقت به خودم نیامدم

➖پایان
علی سلطانی

“سیلی روزگار”
(قسمت سوم)

دو ماه از کار کردن ام در کارواش میگذشت که خبر رسید خواهر بزرگترش خواستگار دارد و در عرض چند هفته عقد وُ ازدواج وُ رفت سر خانه زندگی اش
حالا دیگر از دلهره تاب نداشتم.
طرز نگاهش کمی عوض شده بود
با چشمانش داشت میفهماند که فلانی دست بجنبان دیگر،
اما فلانی، یعنی همان منِ بیچاره با پولی که در این مدت با کار در کارواش پس انداز کرده بودم تنها میتوانستم یک جعبه شیرینی بخرم و یک دسته گل و یک حلقه ارزان قیمت
باقی اش پس چه؟
من از بی پولی و فقر وحشت داشتم

دلم نمیخواست مثل پدرم وقتی از سرکار برمیگشتم تا نیمه های شب مسافرکشی کنم که سر ماه لنگ اجاره خانه نباشم
دلم نمیخواست زنم مثل مادرم جای چهار نفر غذای دو نفر را درست کند و خودش لب به غذا نزند و الکی بگوید گرسنه نیستم اما نیمه شب نانِ خالی بخورد
دلم نمیخواست دخترم مثل خواهرم لباسی که دلش میخواست را نتواند بپوشد
دلم نمیخواست پسرم مثل خودم بخاطر نداشتن پولِ سرویس، مسیر طولانی مدرسه را در سرما پیاده برود و از روی کفش هایش نایلون بپوشد که آب باران و برف به پاهایش نفوذ نکند.
من یک بار در خانه ی پدرم فقر را زندگی کرده بودم، فقر را با پوست و گوشت و خونم حس کرده بودم و حالا وحشت از فقر، عشقی که در دل داشتم را سرکوب میکرد

یک ماه از ازدواج خواهر بزرگترش گذشته بود و من هر چه با خودم کلنجار میرفتم جرات این را نداشتم که پا پیش بگذارم
در خیابان وقتی میدیدمش خودم را به آن راه میزدم
حواسم بود هر شب وقتی از سرکار برمیگردم طبق قرار نانوشته مان میایستد و نگاهم میکند اما دیگر پنجره ی اتاقش را نگاه نمیکردم
نگاهش نمیکردم و تا صبح تصور نداشتن اش گلویم را خفه میکرد.
در همان دورانِ سخت به سر میبردم که یک روز یحیی با حالی پریشان وارد کارواش شد و مستقیم رفت داخل دفتر مدیر و بعد از چند دقیقه خارج شد و نشست لب جدول و سیگاری روشن کرد و با هر پک سنگینی که میزد بغض مردانه اش را میخورد

رفتم نزدیک اش نشستم و پرسیدم چه شده اینگونه پریشانی اقا یحیی؟
سیگارش را زیر پا له کرد و گفت: مراقب باش روزگار بهت سیلی نزنه

همانطور که حرف میزد انگار تمام دنیا داشت روی سرم آوار میشد
می گفت دخترم بیماری قلبی دارد و برای مداوا باید به خارج از کشور برود
هزینه ی رفت و آمد و عملش را ندارم و هر روز جلوی چشمانم دارد پرپر میشود و کاری از دستم برنمی آید
دوای دردش پول است که من ندارم

آخر حرف هایش هم دوباره تکرار کرد: فلانی حواست باشه روزگار بهت سیلی نزنه، اینو بهش میگن سیلی روزگار

گفت و رفت و من بهت زده نشسته بودم و خیره بودم به ماشین مدل بالایی که پسر جوانی با دوست دخترش داخل آن نشسته بودند و نیششان تا بنا گوش باز بود
ماشینی که با پولش میشد دختر یحیی را مداوا کرد
این تصویر داشت مثل پتک توی سرم میخورد و تمام کودکی و زندگی ام مقابل چشمانم میگذشت و آینده ام را هم میدیدم که سیگار به دست نشسته ام کنجی و به جوانی میگویم: مراقب باش روزگار بهت سیلی نزنه

در همین افکار له شده بودم که گفتند خانومی جلوی درب کارواش با تو کار دارد

ادامه دارد…
علی سلطانی

“سیلی روزگار”
(قسمت اول)

چند هفته ای بود که خدمت سربازی ام را تمام کرده بودم، در عجیب ترین اتمسفر زندگی به سر میبردم، همیشه فکر میکردم به این نقطه که برسم حتما همه چیز رو به راه است، اما اینگونه نبود.
در تمام طول خدمت به این فکر میکردم از اینجا که رفتم باید چه کار کنم؟ درسم تمام شده بود، بعد از تمام شدن خدمت سربازی باید چه کاری را شروع کنم؟

خدمت سربازی
خدمت سربازی یعنی بلاتکلیفی
سخت بود اما انسان گاهی نیاز به بلاتکلیفی دارد، نیاز دارد که خوب با خودش خلوت کند، به همه چیز فکر کند، به راهی که آمده، به مسیری که میخواهد برود.

در پادگان اکثر سربازها عاشق اند، زیاد پیش می آید ببینی نام دختری را داخل کلاهشان نوشته اند یا اینکه قبل از خواب زل بزنند به عکسی که در تخت خوابشان مخفی کرده اند
آنهایی هم که عاشق نیستند کلافه اند، غر میزنند، دردسر درست میکنند

انگار چیزی به نام عشق لازم است که همانند مسکنی قوی آدم را آرام کند، در میان شلوغی سرش به کار خودش باشد، عشق آدم را کم حرف میکند، کسی که عاشق است بیشتر از اینکه حرف بزند فکر می کند، عشق آدم را نترس میکند، کسی که با خودش اعتراف کرده عاشق است دیگر چیزی برای از دست دادن ندارد، عشق آدم را از خود گذشته میکند، کسی که عاشق است میبخشد، تلافی کردن در مرام عاشق ها نیست
آدم عاشق خوب است، یک خوب واقعی، آرام و بی آزار است، چرا که مهربانی پیشه ی عشاق واقعی ست

وقتی به سربازهایی که از خانواده دور بودند نگاه میکردم به یقین میرسیدم که تنها خلق و خوی عشق میتواند این روزهای سخت را قابل تحمل کند

فکر کردن به کسی که در اوج بی قراری آرامت میکند
میتوانی در کنار خودت احساسش کنی، نوعی انتظار
آری نوعی انتظار
انتظار لازم است
انتظار است که مسیر را هر چند سخت دلپذیر میکند
اگر در آنسوی سختی ها چیزی برای رسیدن نباشد مفهوم زندگی زیر سوال میرود

من هم عاشق بودم اما این عشق برای پیش از خدمت سربازی بود
عاشق دختری که در فرهنگ خانوادگی اش رابطه ی پنهانی تعریف نشده بود

همسایه ی دیوار به دیوارمان بودند
هیچ وقت فکر نمیکرد من، این پسر آرام که حتی حوصله بالا آوردن سرش را ندارد که نگاه کند به اطرافش، چگونه میتواند عاشق شود؟
اما فهمید
طرز نگاه این پسر که در اوج آرامش آشفته بود را فهمید.
فهمید و دلبری میکرد… با نگاهش، با خنده اش، با راه رفتن اش، با نحوه ی سلام کردن اش

تا قبل از آن ندیده بودم به وقت باران پنجره اش را باز کند، ندیده بودم گلدان های بالکنشان را آب بدهد
ندیده بودم به دو طرف موهایش که از فرق باز میکرد گل سر بزند
فهمیده بود و تمام دخترانگی هایش بوی معشوقه بودن میداد.

عشق را پنهانی بین هم رد و بدل میکردیم
شیرین بود، شیرین و زیبا و روان

من در یکی از شهرهای مرزی خدمت میکردم و هر چند ماه یک بار میتوانستم به خانه بیایم، روز و ساعتی که میخواستم به خانه بیایم را میدانست، یعنی از زیر زبان خواهرم بیرون کشیده بود

همیشه نیمه شب میرسیدم خانه و همیشه میدیدم چراغ اتاق اش روشن است
پرده را کنار میزد، نگاهم میکرد، نگاهش میکردم و هیچ کس نمیدانست در این دو نگاه چه حرف هایی که گفته نمیشد

➕….ادامه‌ دارد
علی سلطانی

بیشتر ما آدم های دقیقه نودیم
قدر خوبیِ کسی که عاشقمان بود
را وقتی میفهمیم که چمدان به دست میرود

دقیقه نود یاد کارهایی که می‌توانستیم بکنیم و نکردیم می‌افتیم
دقیقه نود یاد حرف‌ها و کارهایی می‌افتیم که حالا مثلِ … بخاطر گفتن و انجام دادنشان پشیمان هستیم

امّا زندگی بازی فوتبال نیست
که در وقت‌های اضافی از روی شانس گل بکاریم. زندگی در همین لحظه دوست داشتن است
بخشیدن و دل کندن و مرهمِ روی زخم بودن را به لحظه بعد نگذاریم
دل خوش نکنیم به دقیقه نود
دل خوش نکنیم به وقت‌های اضافه
دلِ شکسته، عشقِ دیده نشده یک عمر هم کم است که مثل روز اولش شود

👤صفا سلدوزی