اسفند، اردیبهشتی‌ترین حالتِ زمستان است
از همان ماه‌هایِ خوبِ خدا که جان می‌دهند برایِ دل را به خیابان زدن‌های بی‌هوا و قدم زدن‌هایِ طولانی
انگار تمامِ آدم ها، تن پوشی از مهربانی، به تن کرده اند و لب های تمامِ عابرانِ شهر گ، در صمیمانه ترین حالتِ لبخند است
اسفند، به گرگ و میشِ صبح می مانَد
به خورشیدی در آستانه‌ی طلوع
و به رنگ‌هایِ بنفش و سرد و بی‌روحی، در آستانه ی سبز شدن
اسفند یعنی زمستان رفتنی‌ست
یعنی بهار ، در راه است
👤نرگس صرافیان طوفان
من هم مثل توام رفیق
با هر کسی همانگونه رفتار میکنم که با من رفتار کند
هر چند همیشه برعکسش اتفاق می افتد
خودت هم نمیدانی چرا
اما اگر کسی بد اخلاقی کند، کم توجهی کند، مغرور باشد….تو همان اندازه بیشتر خوش اخلاق میشوی و بیشتر توجه میکنی و غرورت را زیر پا میگذاری
اما نکنیم این کار را
حواسمان جمع باشد با هر کسی همانگونه رفتار کنیم که با ما رفتار میکند
میدانم رفیق…تو از خانواده ی با اصالتی هستی و الان ناخواسته فلش بک میزنی به حرف های پدر و مادرت، به حرف های معلم دبستان ات
همیشه گفته اند مهربان باش، احترام بگذار، خوب باش
اما دوره زمانه و آدم هایش وادارت میکنند خلاف عقایدت عمل کنی
سرت را به علامت تایید تکان دادی نه؟؟
قشنگ میفهمی چه میگویم….من و تو تاوان خوب بودنمان را داده ایم
تاوان شکستن غرورمان را
برای همین است حالا با احتیاط پیش میرویم…حالا دیگر سخت دل میبندیم و حواسمان هست دست احساسمان رو نشود
خوب نیستا…به خدا خوب نیست…گاهی دلت میخواهد فریاد بکشی فلانی من از تهِ تهِ تهِ دلم دوستت دارم…دلت میخواهد ابراز کنی هر آنچه را که در دل داری…دلت میخواهد اما یک لحظه ترمزِ زبانت را میکشی…با خودت میگویی نکند سوءاستفاده کند از احساساتم
راستش اینگونه شده
اینگونه که بعضی ها فقط می آیند که از تو سوءاستفاده ی احساسی کنند…خلأ احساساتشان را پر کنند
اصلا هم مهم نیست چه بر سر تو می آید…اصلا هم مهم نیست که تو بازیِ خودخواهانه ی آن ها را جدی گرفته ای
حالا دیگر شاید یک سونامی لازم است برای اینکه درونمان اتفاقی بیافتد…برای اینکه شاید دوباره واژه ی دوستت دارم درونمان زبانه بکشد…
محتاط شده ایم و نمی دانم خوب است یا بد
فقط من هم مثل توام رفیق
با هر کسی همانگونه رفتار میکنم که با من رفتار کند…به غرور آدم ها پروبال نمی دهم
علی سلطانی
حواستان باشد در زندگی چه اشتباهاتی می‌كنيد
اشتباه داريم تا اشتباه
هر اشتباهی كرديد اشكالی ندارد
اما عاشق آدم اشتباه نشويد
يا شايد بهتر باشد بگويم
اشتباهی عاشق نشويد
آن وقت است كه ديگر هيچ چيز مثل سابق نمی‌شود.
ديگر فاصله ميوفتد بين شما و همه‌ی دل‌هايی كه برايتان می‌تپند
ديگر مُهرِ “تا اطلاع ثانوی عشق ممنوع” می‌خورد روی دلتان
تا براي هميشه يادتان بماند كه اشتباهی عاشق نشويد
ثمين پور آذر
✨
من حتی بلد نبودم بگم دوسِت دارم جاش می‌نوشتم دوست دارمت
ولی کاش می‌دونستی پشت همه سلام‌ها، کجایی‌ها، رسیدی خبرم کن‌ها، مراقب خودت باش‌ها،
حتی خنده ها و سکوت‌ها و راه رفتن‌ها، چقدر، چقدر، چقدر، دوست دارمت
فرقی نمیکند
کنار دریا باشی
وسطِ مهمانی
کنج اتاق
یا هر جایِ دیگر
روزهایِ تعطیل
بویِ تنهایی در سَرِ آدم میپیچد
باید یک نفر باشد
بدونِ غرور دوستت بدارد
آنقدر صمیمی
که اگر در مدتِ یک ساعت
برای بیستمین بار میخواستی حالش را بپرسی
دل دل نکنی
فکر نکنی
با خودت نگویی که نکند کلافه اش کنم
ترسِ از چشمْ افتادن را نداشته باشی
یک نفر که حالِ تو را بلد باشد
یک نفر که بدونِ توضیح بفهمد
این همه بی قراری دست خودت نیست
یک نفر که غرورِ خاموشِ تو را
عشق معنا کند
نه چیز دیگری
یک نفر که حضورش
برای روزهای تعطیل الزامی ست
علی سلطانی
ولنتاین بهانه ایست
برای کسانی که
دنیایشان خالی از شاملو و فروغ است
نه برای من
که هر روزِ خدا
بهانه میتراشم
تا از حادثه ی چشمانت شعر بگویم
نه برای من
که مُهر دوست داشتن ات
در تمام صفحات تقویم ام
حک شده است
عزیزم ولنتاین ات مبارک
اما بهتر است بدانی
در دنیایی که من زندگی میکنم
تمام روزها
متعلق به توست
حتی روز تولدم
حتی روزی که نگاهم را
برای همیشه
از بی مهری های اهل زمین میگیرم
علی سلطانی
این روزها انقدر به تو فکر میکنم
که خواب هایم از پیش تعیین شده است
می آیی
دستم را میگیری
شهر را قدم میزنیم
سینما میرویم
قهوه مینوشیم
شعر میخوانیم
در نگاهم زل میزنی
میخواهم ببو
که زنگ ساعت به صدا در می آید
و من می مانم و رویایی که در طول روز رهایم نمیکند
علی سلطانی
مدتی ست بیخیال زندگی میکنم
صبح که از خواب بیدار میشوم
میز صبحانه را چیده ای و به بهانه ی عوض کردن فنجان چایم که سرد شده است، از چای من مینوشی
وقتی مشغول پاک کردن آرایش چشمانت هستم، دکمه های پیراهنم را میبندی و هنگامی که میخواهم خانه را ترک کنم دل دل میکنی و میگویی
” زودتر برگرد ”
عصر که به خانه می آیم
بی هیچ حرفی در آغوشم میگیری …..وقتی به خودمان می آییم غذایت ته گرفته است
در سکوت شام میخوریم و بعد از جمع کردن میز، زیر نور ماه مینشینیم به تماشای آسمان که شاید شهاب سنگی راهش را گم کرده باشد…شهاب سنگ که بهانه است، میخواهی از زیر زبانم شعر بکشی بیرون
بوی قهوه ی دم کشیده که در فضا میپیچد یعنی وقت تاریک کردن خانه و تماشای فیلم رسیده است
آخرِ شب هم موزیک مورد علاقه ات را میگذاری تا به شانه کشیدن موهایت مشغول شوم
تا شعری که از صبح انتظارش را کشیده ای تحویل نگاهت دهم که از آینه دارد دست و پای چشمانم را به هم گره میزند
هنگام خواب هم
قول مسافرت آخر هفته به جنگل های سیسنگان را گرفته ای و میماند تهدید آخر
که حق ندارم جز تو خواب کسی را ببینم
میبینی که
این روزها خیلی بی خیال زندگی میکنم
هیچ کدام این ها نه خیال است نه توهم
که از واقعیت هم واقعیت تر است!
من از نبودن ات به بودن ات رسیده ا
و از نداشتن ات به داشتن ات مبتلا شده ام
آنقدر نبوده ای که حالا آنگونه که من می خواهم هستی
آنگونه که میخواهم دوستم داری
این روزها بی خیالم، بی خیال و پر از واقعیت
پر از عاشقانه هایِ آرامِ یک نفره
علی سلطانی
✨
غروب که شد
هرجای این شهر آهنی بودی خودت را به خانه ام برسان
چایی دم کن
عطر یاس را در فضای خانه پراکنده کن
چند شاخه گل نرگس روی میزم بگذار
هوا که گرگ و میش شد
پنجره را باز کن
این خانه در نبودنت خانه نیست
تو همان پنجره ای هستی
برای این خانه ی بی در
پریناز ارشد
0
