کاش من پسر بودم
کاش پسر بودم و نشون میدادم چطور باید با یه دختر با کسی که عاشقشی چجور رفتار کی
براش شعر میگفتم
تو چشماش نگاه میگردم و مولانا میخوندم

دستشو بی ترس از هیچکس محکم میگرفتم
و بی توجه به آدما تو خیابون وایمیستادم جلوش یهو موهاشو کنار میزدم و میگفتم تو چرا انقد نازی اخه؟
از موهاش تعریف میکردم
از دستاش
از برق چشماش
از خط منحنی زیبای لبخندش
انقدر از زیباییاش میگفتم تا دیگه محتاج شنیدن تعریف و تمجید از هیچکس دیگه ای نباشه
اگه بهش شک میکردم

اگه بدبین میشدم
اگه اشتباه میکرد
فراریش نمیدادم
تنها ولش نمیکردم
ترکش نمیکردم
در عوض سرشو میبوسیدم و با مهربونی ته تو قضیه رو درمیوردم

بهش توجه میکردم
براش کتاب میخریدم یا لاک
یا یه روسری اون رنگ که دوس دارم خودم
با این چیزای کوچیک سوپرایزش میکردم دیگه
هیچوقت نمیزدم تو ذوقش حتی اگه خسته بودم بی حوصله بودم عصبی بودم

از سر تا پاش ایراد نمیگرفتم
تغییرش نمیدادم
نمیکوبیدم از نو بسازمش
همونجور که بود با همون قیافه فداش میشدم
به درد دلاش گوش میکردم هر چند مدت یبار
میفهمیدم چقدر حساسه و مرد میشدم واسه غمهاش

فدای لوس شدناشو بی طاقتیاش میشدم
از اون دختـــری میساختم
که دیگه نه اون کسی غیر من رو بخواد
نه من کسی مثل اون به چشمم بیاد

کاش من پسر بود
کاش

با حرفاشون
با بعضی رفتاراشون سردت میکنند، دهنتو میبندن
بعد میگن نیستی؟

ساکتی… سرد شدی
سرت شلوغه
مشغولی… هه

خیلی وقتا الکی آنلاینی
میای پروفایل این و اونو نگاه میکنی
چتاتو از اول میخونی

یهو چند ساعت میگذره
همه فکر میکنن سرت با خیلیا گرمه ولی فقط خودت میدونی چقدر

تنهایی

بزرگترین افسوس زندگی ام را زمانی خوردم که فهمیدم
آدم ها خیلی هارا دوست دارند اما عاشق یک نفر میشوند
تو برای من آن یک نفر بودی و من
برای تو آن خیلی ها

خسته نیستم
فقط دیگر کمی حوصله ام سر رفته است
از این همه شب بیداری های تکراری
از این همه منتظر ماندن و نیامدن
نه من خسته نیستم
فقط دیگر با کسی حرفم نمی آید
هضم یک آدم جدید برایم سخت شده

میدانی؟!؟
آدم وقتی تمامش را از دست میدهد
دیگر خود به خود به موجودی تبدیل میشود
که‌ نه حوصله ی توضیح دارد و نه
اشتیاقی برای آدم های جدید
سعی میکند و ترجیح میدهد که
خودش با خودش بیشتر رفیق باشد

وقتی میخواستم سوار قطار تنهایی بشم
فکر میکردم که فقط خودمم و خودم
ولی وقتی سوار شدم
فهمیدم همه ی عالم و آدم
سوار این قطارند

یکی بود یکی نبود
این داستان زندگی ماست، همیشه همین بوده. یکی بود یکی نبود، در اذهان شرقی مان نمی گنجد با هم بودن، با هم ساختن

برای بودن یکی ، باید دیگری نباشد
هیچ قصه گویی نیست که داستانش این گونه آغاز شود ، که یکی بود ،دیگری هم بود
همه با هم بودند، و ما اسیر این قصه کهن، برای بودن یکی، یکی را نیست می کنیم از دارایی، از آبرو، از هستی
انگار که بودنمان وابسته نبود دیگریست هیچ کس نمیداند، جز ما

هیچ کس نمی فهمد جز ما و آن کس که نمی داند و نمی فهمد، ارزشی ندارد، حتی برای زیستن. و این هنری است که آن را خوب آموخته ایم هنر نبودن دیگری

آدمهای “معلق” آدمهای هستند
که تکلیفشان با خودشان معلوم نیست
هستند و نیستند

اصلا از همان اول نیت به نماندن آمده اند
با دست خود پس میزنند با پا پیش میکشندتان
وابسته تان میکنند و در اوج وابستگی
رهایتان میکنند به امان خدا

انتظار سخت است
فراموش کردن هم سخت است

اما این که ندانی باید انتظار بکشی یا فراموش کنی
از همه سخت تر است