سال دوم یک استاد داشتیم که گیرداده بود همه باید کراوات بزنند

سرامتحان، چمران کراوات نزد، استاد دونمره ازش کم کرد

شد هجده، بالاترین نمره

یادگاران، جلد یک،کتاب شهید چمران، ص 7

مدیر دبستان با خودش فکر کرد و به این نتیجه رسید که حیف است مصطفی در آن جا بماند

خواستش و بهش گفت برود البرز و با دکتر مجتهدی نامی که مدیر آن جاست صحبت کند

البرز دبیرستان خوبی بود، ولی شهریه می گرفت

دکتر چند سؤال ازش پرسید

بعد یک ورقه داد که مسئله حل کند

هنوز مصطفی جواب ها را کامل ننوشته بود که دکتر گفت

“پسر جان تو قبولی. شهریه هم لازم نیست بدهی”

یادگاران، جلد یک، کتاب شهید چمران، ص 5

راستش مادرم دلش داماد دکتر میخواست و به مهندس پایین تر هم راضی نبود
با هزار امید و آرزو که الهی این آخری را هم بفرستم خانه یِ بخت و به یک آدمِ حسابی که سرش بیارزد به تنش شوهر بدهم و یک نفسِ راحت بکشم با هزار سلام و صلوات مارا فرستاد دانشگاه
تا اینجایش که همه چیـز سرِ جایش بود
من به “ادبیات” جانم رسیده بودم و مادر نزدیک شده بود به داماد دکتر داشتن
تاکید هم کرده بود دکترِ دیابت باشد که هرماه کلی وقت و عمرُ حوصله اش را نگذارد پایِ وقت گرفتن از این دکتر و آن متخصص
خلاصه که یک ترم گذشت و ما هی غرق می شدیم و غرق تر تویِ عالمِ وزن و عروض و قافیه و هیـچ خبری از آن”دُکی جون”ـی که خواهر ها هـی سراغش را میگرفتند نبـود
تا اینکه
آمد
نه زیرباران و تگرگ و تویِ یک غروبِ پاییزی
بلکه تویِ آفتابی ترین روزِ بهمن ماه
نه به جزوه هایم زد که بریزد و دلمان هم کنارش
نه از پله هایِ دانشکده پرت شدیم تویِ بغلش
و نـه راستش دکتر بود
نشسته بودم رویِ پله هایِ یک حوض و داشتم خستگی در میکردم ک یکهو ته سیگارش افتاد کنارم
وحشی شدم راستش
بلند شدم و رفتم تویِ سینه اش که بگویم هی بیشعورِ بی مغزِ فلان چی چی مگر ته سیگار زباله نیست
که چشمهایم بدجوری گیر کرد به عسلی هایِ اخمویِ خشنش
یک نگاهی به قدِ زیر صد و شصت و پنجِ خودم انداختم و یک نگاه به ورزیدگی و بلند بالاییِ او

صدایم تویِ حنجره گیر کرد و دست و پایم را گم کردم

خواستم از مهلکه فرار کنم که بیشتر دل و دینم را نبازم که کوله ام را کشیـد و گفت: ورودیِ جدیدی نه؟
به تته پته افتاده بودم و یک بله گفتنم هزارتا ب داشت و پانصد تا لام

اهلِ طفره رفتنُ حرف دزدیدنُ الان نگو فردا بگو نبـود
یک کلام گفت خاطرت رو میخـوام و قالِ قضیه را کند

نه گذاشت ناز کنم و کرشمه بیایم که نه من فعلا میخـوام درس بخـونم یا مادرم شوهرم نمی دهد و پدرم ته تغاری اش را به کس میده که کَس باشه و پیرهنِ تنش اطلس و فلان و بیسار و نه حتی فرصت داد بپرسم بنده خدا از کجا پیدایت شد یکهـو سرِ راهِ مـن

مستقیم مامان حوری اش را فرستاد خواستگاری و آقاجانِ ماهم نه گذاشت و نه برداشت گفت، پسره همه چی تمومه، آقاست و قشنگه و مـــرده
مـادر هم که اصلا یادش نمی آمد که داماد دکتر می خواسته با شوق و ذوقِ تمام شروع کرد طبقه یِ بالایِ خانه را آب و جارو کردن که ته تغاری و دامادِ عزیزکرده اش ورِ دلش باشنـد

اقا دانشجـویِ سنـواتی شده یِ تاریـخ بود که پرونده یِ آقامحمدجانِ قاجار را بسته بود و کنارِ حجره یِ خان بابایش حجره داری می کـرد
فقط آمده بود دلِ من و خانواده ام را بردارد و بچسباند به خـودش تا یک عمر به جایِ جراحی قلب، ریه و کنترلِ دیایت
قلب من را جراحی کند و یک عالمه عشق تویش کار بگذارد

و ریه هایم را از هوایِ تازه یِ علاقه پرکند و شیرینیِ دوست داشتن را تویِ رگ هایِ زندگی ام جاری
فقط آمده بود من را خـوشبخت کند
که راستش
خـوب از پسش برآمده

فاطمه صابری نیا

شب سرد
…….
از حرم امام رضا علیه السلام آمدیم بیرون

نیمه شب بود؛ زمستان. هوا عجیب سرد بود

پیرمرد میرفت سمت حرم

سلام حاجی

جوابمان را داد

از زور سرما خودش را مچاله کرده بود

آب توی چشمهایش جمع شده بود

مصطفی شال گردنش را باز کزد، انداخت دور گردن پیرمرد

حاج آقا! التماس دعا

بر گرفته از برنامه اندرویدی
شهید مصطفی احمدی روشن

خواهرش بهش گفته بود

آخه دختر رو که تا حالا قیافه ش رو ندیده ای، چه جوری می خوای بگیری؟ شاید کچل باشه

گفته بود

اون کچله رو هم بالاخره یکی باید بگیره دیگه

یادگاران، جلد سه، کتاب شهید مهدی باکری، ص 7

شاید روزی برایت تعریف کنم من پشت پنجره‌ی خاموش اتاقت چه گریه ها که نکردم
شاید یک روز برایت بگویم چگونه در صبح های سردش زیر پنجره‌ی اتاقت راه رفتم و خیره به پرده‌ای شدم که شاید دستانت ناخودآگاه کنارشان بزند
از روزهایی که گریه‌ام را قدم زدم
و نیمه های شب تا سپیده‌ی صبح به پنجره‌ی بسته و خاموش اتاقت پناه آوردم
شاید یک روز زمانش برسد و بگویم تا کجای شهر تعقیبت کردم ،تا کجای شهر نگاهت کردم
شاید بگویم برای بیشتر دیدنت از شدت پلک نزدن چشم هایم سوخت
شاید یک روز برایت بنویسم و پست کنم که از تو فقط چندین عکس تار برایم مانده
که درونشان راه میروی
میخندی
اخم میکنی … شاید یکروز اعتراف کردم
که
من آمدم
تو نبودی و
من عاشق پنجره‌ی اتاقت شدم
ستایش قاسمی

به نام او
یه سال از زندگیمون گذشت
یه سال گذشت اما خیلی چیزا موند
تجربه هایی که به دست آوردیم ..آدم های جدیدی که وارد زندگی مون شدن
آدم هایی که از زندگی مون بیرون کردیم
آدم هایی که برای همیشه رفتن
اونایی که تازه اومدن
لحظه های تلخ و شیرینی که گذشت و خاطراتش موند
رویاهایی که به حقیقت تبدیل شد
….
لحظه هایی که از دست دادیم
دل هایی که شکستیم
آدم هایی رو که رنجوندیم
…
بیایم تو سال جدید
تلاش کنیم دل کسی رو نشکنیم
قدر آدم هایی که هستن رو بدونیم و یادمون باشه گاهی وقتا دیر میشه و چیزی جز حسرت نمیمونه
یه عمر زندگی کردن با حسرت خیلی سخته

قدر لحظه هامون رو بدونیم …فرصت بسازیم …
برای رویاها و هدف هامون بجنگیم و به دستشون بیاریم
به آدم هایی که هستن …به خودمون عشق بورزیم و خوب زندگی کنیم
خوب زندگی کنیم و دنیا رو جای بهتری برای زندگی کنیم
از تجربه هامون استفاده کنیم و اشتباهاتمون رو سعی کنیم تکرار نکنیم
و زندگی کنیم

…..
امیدوارم تو سال جدید
هیچ پدری شرمنده خانوادش نشه
غم توی دل هیچ مادری نباشه
همه بچه ها شاد باشن
جوون ها خندون باشن
عاشق ها به هم برسن
و هیچ کس داغدار عزیزی نشه
……
خدایا دنیا رو پر از صلح و عشق کن
برای ظهور موعود دعا کنیم
اللهم عجل لولیک الفرج

شادیتون مستدام
خوشی هاتون بی انتها

یا علی
سال نو پیشاپیش مبارک

 بازیِ کثیفی رو شروع کردی، پس عواقبشم بپذیر

یا خودِ خدا، یه ذره کفی شدی چیزی نشد که

بعد ملتمسانه زل می زنم بهش

نخــــیر، مــرد نیستم با کف یکیت نکنم، ظرفا رو که
بشورم کفیم هم بکنی، خووونت حلاله

بعد دورِ خــونه دنبالم میکنه با اسکاجِ کفی
هرچند ثانیه یه بار وایمیسیم و به ریختِ هم می خندیم
اون با پیش بند و دست کش به دست و من با پیرهنِ گشادِ چارخـونه ش که زار میزنه به تنم
بعد دوباره دنبالم میکنه و این بازی تا به نفس نفس افتادن و رو کاناپه ولو شدنمون ادامه داره

وایسا…یه ذره….کفیت کنم…بعد میرم خب؟

رومُ زمیـن ننداز بخدا انصاف نیست این علیلِ زن ذلیلُ انقد دورِ این چهل متـر خونه بدوونی

دلم ضعف میـره براش…پیش خودم میگم، این آدم، این چشم سیاهِ معمولی، چطور تمامِ دنیای منه؟
چطور اینهمه جونم در میره براش و روزی هزار دفعه واسش میمیرم و زنده میشم
چجوری میشه یه نفـرُ اینهمه خواست
همینجور چرخ میخوردم تو دنیای خودم که اسکاج با شدت هرچه تمام تر تو سر و صورتم مالیده شد و پشت بندش خواستنی ترین قهقه یِ دنیا تو خونه پیچید، قــر میداد بشکن زنان، با تیپِ مضحکِ به قولِ خودش زن ذلیلانه به سمت آشپزخونه می رفت

غرقِ خوشبختی شدن یعنی

“سیاهِ چشمانِ دوست داشتنیِ کسی را داشتن”

و دلخوش بودن به همیـن

“خنده هایِ از ته دل”

بقیه اش یه مشت تجمله که به کارِ دلِ هیشکی نمیاد

فاطمه صابری نیا