ﺩﻧﮓ …. ﺩﻧﮓ
ﺳﺎﻋﺖ ﮔﯿﺞ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻋﻤﺮ
ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﭘﯽ ﺩﺭﭘﯽ ﺯﻧﮓ
ﺯﻫﺮ ﺍﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﻡ ﮔﺬﺭ ﺍﺳﺖ
ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻧﻘﺶ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺭﮒ ﻫﺴﺘﯽ
ﻣﻦ
ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻡ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﻟﺬﺕ
ﯾﺎ
ﺑﻪ ﺯﻧﮕﺎﺭ ﻏﻤﯽ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﻟﯿﮏ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﺩﻡ ﮔﺬﺭﺩ
ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﻢ
ﮔﺮﯾﻪ ﺍﻡ ﺑﯽ ﺛﻤﺮ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻡ
ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﺩﻧﮓ … ﺩﻧﮓ
ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ
ﺁﻧﭽﻪ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﻧﻤﯽ ﺁﯾﺪ ﺑﺎﺯ
ﻗﺼﻪ ﺍﯼ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﯾﮕﺮ
ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺷﺪ ﺁﻏﺎﺯ
ﻣﺜﻞ ﺍﯾﻦ
ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ ﭘﺮﺳﺶ ﺑﯽ ﭘﺎﺳﺦ
ﺑﺮ ﻟﺐ ﺳﺮﺩ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺎﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﺗﻨﺪ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﯿﺰﻡ
ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ
ﭼﯿﺰ
ﺭﻧﮓ ﻟﺬﺕ ﺩﺍﺭﺩ ﺁﻭﯾﺰﻡ
ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺟﻬﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ
ﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ
ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ
ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﭘﯿﮑﺮ ﺍﻭ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ
ﻧﻘﺶ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ
ﺩﻧﮓ…
ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺍﺯ
ﮐﻒ ﺭﻓﺖ
ﻗﺼﻪ ﺍﯼ ﮔﺸﺖ ﺗﻤﺎﻡ
ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯽ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﺬﺭﺩ
ﺗﺎ ﮐﻪ ﺟﺎﻥ ﮔﯿﺮﺩ ﺩﺭ ﻓﮑﺮ ﺩﻭﺍﻡ
ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺍﻣﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺭﮒ ﻣﻦ ﺭﯾﺨﺘﻪ
ﺯﻫﺮ
ﻭﺍﺭﻫﺎﻧﯿﺪﻩ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻣﻦ ﺭﺷﺘﻪ ﺣﺎﻝ
ﻭﺯ ﺭﻫﯽ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺩﺭﺍﺯ
ﺩﺍﺩﻩ ﭘﯿﻮﻧﺪﻡ ﺑﺎ ﻓﮑﺮ ﺯﻭﺍﻝ
ﭘﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ
ﭘﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ
ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﻧﻘﺶ ﭘﯽ ﻧﻘﺶ ﺩﮔﺮ
ﺭﻧﮓ ﻣﯽ ﻟﻐﺰﺩ ﺑﺮ ﺭﻧﮓ
ﺳﺎﻋﺖ ﮔﯿﺞ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻋﻤﺮ
ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﭘﯽ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺯﻧﮓ
ﺩﻧﮓ … ﺩﻧﮓ
ﺩﻧﮓ .

ﺩﯾﺮ ﮔﺎﻫﯽ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ
ﺭﻧﮓ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﺩﺭ ﻃﺮﺡ ﻟﺐ ﺍﺳﺖ
ﺑﺎﻧﮕﯽ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ

(بیشتر…)

ﮐﺎﺵ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺑﻮﺩﻡ
ﮐﺎﺵ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻭﻣﻼﻝ ﺍﻧﮕﯿﺰ
ﺑﻮﺩﻡ.
ﺑﺮﮔﻬﺎﯼ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯾﻢ , ﯾﮑﺎﯾﮏ ﺯﺭﺩ ﻣﯽ ﺷﺪ …
(بیشتر…)

زندگی ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻭﺳﻌﺖ ﺧﻮﯾﺶ
ﻣﺤﻔﻞ ﺳﺎﮐﺖ، ﻏﻢ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻧﯿﺴﺖ
ﺣﺎﺻﻠﺶ ﺗﻦ ﺑﻪ ﻗﻀﺎ ﺩﺍﺩﻥ ﻭ ﺍﻓﺴﺮﺩﻥ
ﻧﯿﺴﺖ
ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻭﻫﻮﺱ ﺩﯾﺪﻥ ﻭ ﻧﺎﺩﯾﺪﻥ ﻧﯿﺴﺖ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻥ ﻧﯿﺴﺖ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺟﻨﺒﺶ ﻭ ﺟﺎﺭﯼ ﺷﺪﻥ ﺍﺳﺖ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻮﺷﺶ ﻭ ﺭﺍﻫﯽ ﺷﺪﻥ ﺍﺳﺖ
ﺍﺯ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﻪ ﺁﻏﺎﺯﺣﯿﺎﺕ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ
ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ.
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭼﻮﻥ ﮔﻞ ﺳﺮﺧﯽ ﺍﺳﺖ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﺭ ﻭ
ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﺮﮒ ﻭ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻋﻄﺮ ﻟﻄﯿﻒ،
ﯾﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﮔﺮ ﮔﻞ ﭼﯿﺪﯾﻢ،
ﻋﻄﺮ ﻭ ﺑﺮﮒ ﻭ ﮔﻞ ﻭ ﺧﺎﺭ،ﻫﻤﻪ ﯼ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ
ﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻫﻤﻨﺪ
ﺳﻬﺮﺍﺏ ﺳﭙﻬﺮﯼ

متاب ای ماه امشب،تا نبینم صبح فردا را
ببار ای اشک تا دریا کنم دامان صحرا را
بریز ای اسمان خون جای باران بر زمین امشب
(بیشتر…)

ای که دل ها همه از داغ غمت غمگین است
وی که از خون تو صحرای بلا رنگین است
نرود یاد لب تشنه ات از خاطره ها
هر که را مینگرم از غم تو غمگین است
زان فداکاری و جانبازی مردانه تو
به لب خلق جهان تا به ابد تحسین است
نازم آن همت والا که تو را بود حسین
(بیشتر…)

ابوسعيد ابوالخير
رباعي شماره ی 447

آزرده ترم گر چه کم آزار ترم _ بي يار ترم گر چه وفادار ترم
با هر که وفا و صبر من کردم بيش _ سبحان الله به چشم او خوارترم

ابوسعید ابوالخیر

رباعی شماره ۱۸

در کعبه اگر دل سوی غیرست ترا _ طاعت همه فسق و کعبه دیرست ترا

ور دل به خدا و ساکن میکده‌ای _می نوش که عاقبت بخیرست ترا

بارالها…
از كوي تو بيرون نشود
پاي خيالم
نكند فرق به حالم ….
چه براني،
چه بخواني…
چه به اوجم برساني
چه به خاكم بكشاني…
نه من آنم كه برنجم
نه تو آني كه براني..
نه من آنم كه ز فيض نگهت چشم بپوشم
نه تو آني كه گدا را ننوازي به نگاهي
در اگر باز نگردد…
نروم باز به جايي
پشت ديوار نشينم چو گدا بر سر راهي
كس به غير از تو نخواهم
چه بخواهي چه نخواهي

باز كن در كه جز اين خانه مرا نيست پناهي 🙂

شعر ارسالي از فندوق