در یک سالنِ تئاتر، اتاقکِ پشتِ صحنه آتش گرفت
دلقک، رویِ صحنه آمد تا دیگران را خبر کند، تماشاچیان خیال کردند که این یک شوخی‌ست
و دلقک را تشویق کردند

دلقک دوباره هشدار داد؛ تشویق بالاتر گرفت

این همان پایانی‌ست که من برایِ جهان تصور می کنم
یک تشویقِ همگانی از سویِ رندانی که ایمان دارند، این جهان یک شوخی‌ است

سورن کی‌یر کگور

تو نون توی دریا بنداز
حالا ماهی ندونه
خدا که می دونه
نون دلتو بخور
خوبی پیش خدا گم نمی شه

مرتبه نخست، وقتی که سعی کردم از راه دورویی، به بزرگی برسم
مرتبه دوم، وقتی در مقابل افلیجان لنگیدم

مرتبه سوم، وقتی که میان سخت و آسان، آسان را انتخاب کردم
مرتبه چهارم، وقتی که اشتباه کردم و خودم را با اشتباه دیگران دلداری دادم

مرتبه پنجم، وقتی که از ترس و ضعف سست شده بودم و سستی خود را به توانمندی وانمود کردم
مرتبه ششم، وقتی که جامه هایم را بالا نگه داشته بودم تا با خاک زندگی برخورد پیدا نکند.

مرتبه هفتم، وقتی که در مقابل خداوند به مناجات و راز و نیاز ایستادم و فکر کردم که دعا فضیلتی درخور اوست

جبران خليل جبران

یک دوربین عکاسی یاشیکا داشتیم که سوغات مکه بود. حلقه های فیلم ۱۲ تایی یا دیگه نوع لاکچریش ، ۲۴ تایی و خیلی خیلی لاکچریش ۳۶ تایی می خریدیم

از تکرار خبری نبود
نمیدونستیم خاطره ای که ثبتش کردیم سیاه چاپ میشه یا نه؟
چشم مون بسته یا چپ نمیافته؟
باید منتظر می شدیم تااااااا……. تا چندماه بعد که حلقه پر بشه.ببریمش عکاسی در بیاره حلقه رو
بعد هر چند هفته یه بار که تعدادشون زیاد میشه ببره شهر و ده دوازده روز بعد از اون روز که فرستاده، عکسها بیان
دیگه چی می گذشت به ما تو این مدت…بماند

عکسها که می رسید اگر خیلی شانس آورده بودیم تمام عکسها چاپ شده بودند وگرنه بیشتر وقتها از ۲۴ تا یک هفت هشت تایی نور خورده بودند و خراب شده بودند
ما نسل انتظار و صبریم

محبوبه احمدی

در آرایشگاه ام . خانمی می آید .گوشی اش را باز میکند
عکسی نشان خانم آرایشگر میدهد
موهام رو این مدلی میخوام
درست همینو دربیار
می نشیند زیر دست خانم آرایشگر ؛و خلاصه ای از حکایتش: ای خانوم. از دل خوشم نیس که! شوهرم از این مدله خوشش میاد. اومدم خودمو شکل اون کنم

و امان امان از مردهای این دوره زمونه

اون یکی خانم می آید می نشیند که :ابروهام رو اون مدل تاتو کنید
شوهرم گفته ابروهات کمانی نیست
و

از آمدوشدهای این ریختی خسته می شوم . می روم آنطرف تر
مدیر سالن آنطرفتر نشسته

می کاود چهره ام را و مهربان میکند صدایش را که :میخوای کلا صورتت رو تغییر اساسی بدم برات؟
به صورتت دست نزدی که!این دوره زمونه اینجوری نمی پسندند
یه خط چشمی خط لبی .بیوبیلدینگی
به خودت برس

به خودت برس! چقدر این جمله مصداق دارد. توی رستوران. توی آرایشگاه و توی “خودت” !یعنی همه “این” خانومها و همه “آن” خانمها، دارند به خودشان می رسند؟یعنی نمیشود از راه دیگری “رسید”؟

دلم برای اینهمه ناامنی می گیرد.برادرم میگوید: به دخترت بگو امروزی بگرده، وگرنه می مونه توی خونه! “امروزی” را توی کدام واژه نامه معنا کنم که بنشیند به دل دخترم؟

دلم برای زندگیهایی که از ترسها ، از ناامنی ها، از” نکند این بشود آن نشودها” ، سوخت می شوند ، می گیرد

توی فکرم که آدمی کدام یک از دو روز دنیا را وقت می کند برای “خودش” ، مثل مثل “خودش” زندگی کند؟

کی فرصت میکند نسخه اصلی خودش باشد؟
آن یکی خانم لبهایش را مدل خواهرشوهرش درست میکند این یکی فلان
پناه بر عشق

محبوبه احمدی

کاش عاشق نان نمی‌خواست، لباس نمی‌خواست. اگر نان نمی‌خواست، اگر اجاره‌خانه نداشت، غمش خالص می‌شد غم عشق

شرق بنفشه
شهریار مندنی پور

عَکسای فَضانوردا از کُره‌ی ‌زمین
رو خیلی دوست دارم
تنها حالتیه که من و تو، توی یه عَکس ،کنارِ هَمیم

این روزها علاوه بر خودمان که در کتابفروشی بعد از تلاش برای گسترش فرهنگ مطالعه و این صحبت‌ها دنبال یک لقمه نان حلال هم هستیم، بزرگوار دیگری هم در فروشگاه مشغول کسب درآمد هستند. درآمدی که احتمالا از مال ما هم بیشتر است
‌
مدتی است که پسری حدودا دوازده_سیزده ساله هرروز ساعت‌هایی می‌آید و پشت یکی از میزها می‌نشیند و بکوب کتاب می‌خواند. آنقدر هم غرق مطالعه می‌شود که یک روز که می‌خواستم بگویم ظهر می‌خواهیم فروشگاه را برای صرف ناهار ببندیم، مجبور شدم مثل کسی که می‌خواهی ساعت پنج صبح از خواب بیدارش کنی، شانه‌هایش را بگیرم و محکم تکانش دهم! معمولا هم پاهایش را از دم‌پایی در می‌آورد و دراز می‌کند لای پایه‌های میز. همین کارش باعث می‌شود مثل وقتی با اشتها غذا خوردن کسی را می‌بینی و هوس می‌کنی، اشتهای کتاب خواندنت باز شود
‌
چند روز پیش همراهش مرد جاافتاده‌ای هم آمد و وقتی که داشتم کتابی را به مرد معرفی می‌کردم، سر صحبت هم باز شد و فهمیدم که پدر همین پسر کتابخوار است! من هم جهت مشتری‌مداری و مهمان‌نوازی شروع کردم به تعریف کردن از پسر که چقدر اهل مطالعه است و حالا کمتر بچه‌ای اینطور است و همینطور که مشغول مشتری مداریِ بیش از حد بودم ناگهان با جمله پدر جاخوردم:

پولشو می‌گیره

جان؟!؟

اومد بهم گفت می‌خوام‌ کار کنم پول دربیارم، گفتم برو بشین کتاب بخون، به اندازه ساعت‌هایی که مطالعه می‌کنی بهت پول میدم! بهش گفتم اصلا درس هم نمی‌خواد بخونی. اصل این کتاباست. تو همینارو که بخونی من راضی‌ام ازت

پدر صحبت می‌کرد و من غرق در خاطراتم شده بودم. دوازده سالگی‌ام را به یاد می‌آوردم که دم در یک اسباب‌ بازی فروشی دور حرم می‌ایستادم و اسباب‌ب ازی ۵۰۰‌ تومانی می‌فروختم
داخل یک نی فوت می‌کردم و دوتا گوش آن طرفش دراز می‌شد و صدای سوت می‌داد: (آی بیا پونصد تومن، بیا تموم شدها!) واقعا آن اسباب‌ بازی‌های مسخره چه ربطی به کتاب داشت که من سر از این فضا درآوردم؟!؟

مرد داشت می‌گفت که جلوتر از پاساژ، در حاشیه خیابان نقره‌فروشی دارد که به خودم آمدم و با شوق و ذوق سرم را تکان دادم و پیش خودم گفتم: چه حلال است پولی که از نقره فروشی دربیاید و خرج کتاب‌خوان شدن پسری بشود

من در ۹ سالگی، ۱۶ ساله بودم
معلم خصوصی برادر کلاس اولی، در غیابِ مادر شاغل

من در ۱۴ سالگی، ۵ ساله بودم، عاشق همبازی شدن با بچه‌های خردسال فامیل و همخوانی شعرهای کودکانه با آنها

من در ۱۷ سالگی، ۵۰ ساله بودم، بی‌حوصله و ناامید و غمگین

من در ۲۵ سالگی، ۴۰ ساله بودم، مادر سخت‌گیر یک دختر کوچولو که داشتم از رو کتاب بچه بزرگ میکردم‌

من در ۳۲ سالگی، ۲۰ ساله بودم، گیج و سردرگم نسبت به آینده و در تلاش برای دفن گذشته

من‌ الان ۲۵ ساله‌ام، شاد و پرانگیزه، همصحبتِ ۲۵ ساله‌ها

من در ۶۰ سالگی، ۴۰ ساله خواهم بود. نگران حفظ جوانیِ پوست، با دغدغه خواندن کتابهای روز

من در ۷۵ سالگی، ۳۰ ساله خواهم بود، یک مادربزرگ باحال برای نوه‌هایم

من هیچ‌وقت همسن شناسنامه‌ام نبوده‌ام و نخواهم بود؛ و قصد دارم از این به بعد، همیشه، جوان‌تر از “من” زندگی کنم

سودابه فرضی پور