چای عصرانه را دوست دارم؛ همیشه دوست داشتم
شاید خنده دار باشد اگر بگویم چای عصرانه برایم یک جور تربیت ارثی و البته دوست داشتنی است

از آن زمان که بچه بودم و با پدر و مادرم مهمان پدربزرگ و مادر بزرگ می‌شدیم
و مادر بزرگ عصرها زیر درخت توت بساط چای با قوری گل قرمزیش و استکان‌های کمرباریکش به راه می‌انداخت
چای عصرانه بخش دائمی زندگی من شد

از آن روزها خیلی وقت است که گذشته اما همین خاطره چای عصرانه را در وجودم نهادینه کرده تا بهانه‌ای باشد که عصرها، فارغ از کار روزانه و زندگی ماشینی، با کسانی که دوستشان دارم دور هم جمع شویم و از هم و برای هم بگوییم

امروز که دلم برای خودم خیلی تنگ شده بود معجزه‌ی چای عصرانه را به خاطر آوردم
چای آلبالو دم کردم و فنجان آوردم و قند و توت
صبر کردم تا دم بکشد و عطرش در جانم بپیچد بعد خودم را که در هزار جای زمان جا گذاشته بودم؛ صدا زدم و به یک فنجان چای خوش طعم و یک گپ صمیمانه دعوتش کردم
دعوتم را پذیرفته و حالا آمده و نشسته روبروی من

برایش در فنجان بلوری مورد علاقه اش چای می‌ریزم با اشتیاق می‌خورد
می‌گویم؛ می‌شنود…می‌گوید؛ می‌شنوم

هر دو سبک می‌شویم
فاصله‌ام با خودم کم می‌شود و کسی که در من مرده بود دوباره در من زنده می‌شود؛ دختری که کله‌اش، بوی قورمه سبزی می‌داد و پُر بود از تلاش برای رسیدن به آرزوهای محال

خوشبختی یعنی
خدا آنقدر عزیزت کند

که باعث آرامش
دیگران شوی

یک روزباید باخودم به یک گردش عجیب بروم
یک جای خلوت اما شلوغ
بشینم و با خودم حرف بزنم
جمع و تفریق کنم گذشته ام را
از رفتن و بودن و آمدن و نیمه راهی ها یادکنم
خوبی ها یک طرف وبدی ها طرف دیگر
بدی ها را همانجا با آدمهایشان چال کنم
خوبی ها را آنقدر درخیالم ضرب کنم
تا جای کمبود ها را بگیرد
باید بچسبم به تولدی دوباره
انگاری منی قبل ازمن وجود نداشته است

خدارو چه
دیدی
شاید قرار است همان بشود که میخواهی
👣

آرام بودن حس جالبیست

آرام که باشی
لبخند همیشه گوشه لبت جا خوش می کند
کسی حال دلت را نمی فهمد
ناراحت که شوی
زود می بخشی
نه این که فراموش کنی
فقط دوست نداری تنش داشته باشی
آرام که باشی
ته همه دل خوری هایت می شود یک
” بیخیال دنیا ”
برایت مهم نیست چه میشود
دیگر حتی کارهای اطرافیان مهم نیست
حرف هایشان هم ایضا
آرام بودن حس جالبیست
آرام که باشی به خودت می گویی
گور پدر همه
همین قدم زدن های زیر باران
همین کتاب خواندن ها
همین صدای ورق خوردن برگه های مجله
همین تماشای غروب خورشید
همین قدم زدن های شبانه و هندزفری
آرامش همین است
آرام باش جانم
دنیا خیلی بی ارزش است

آرام باش
آنچه برایت پیش می آید
و آنچه برایت رقم می خورد
به دست بزرگترین نویسنده عالم ثبت شده است
او که بدون اذنش برگی هم نمی افتد
دعا کن
و با خدا از آرزویت سخن بگو
برآورده شدن آرزویت
و مستجاب شدن دعایت
فقط یک نگاه خدا را نیاز است
امیدوار باش به آینده ای که خدا زودتر از تو آنجاست
اعتماد داشته باش به بخت نیکی که پس از صبرت سرخواهد زد
برای خدا که کاری ندارد
که تو چی میخواهی و خواسته ات چقدر بزرگ است
تو بسپار
به خدا
تلاش خودت را بکن
و به این فکر نکن که چطوری قرار است برآورده بشود
هر خواسته ای داری از خداوند بخواه
و به اجابتش مطمئن باش

همه مان بدونِ استثنا داریم پیر می شویم و به سمتِ پایانِ خودمان می رویم
حواسمان اما نیست ! دل می شکنیم ، قضاوت می کنیم ، عذابِ جانِ هم می شویم و خودمان و دیگران را برایِ بیهوده ترین مسائل و چیزها می رنجانیم
مایی که قرار نیست بمانیم
مایی که به جرمِ میوه ی ممنوعه ای که نباید می خوردیم ، تبعیدمان کردند
از جایی که ندیده ایم
به جایی که نخواهیم ماند
و در زمانی که نمی دانیم
کاش کمی بیشتر حواسمان به هم باشد
ما اینجا به غیر از خودمان
و خدایِ نادیده
هیچکس را نداریم