ما دخترهای غمگین شانزده ساله‌ای بودیم که فکر می‌کردیم اگر می‌شد رنگ موهایمان را روشن کنیم، تکلیف‌مان هم روشن می‌شد.
ما، با ماتیک‌های قایمکی و کابوس‌های یواشکی و آرزوهای دزدکی.
ما و کارت پستال‌هایِ
« سوختم خاکسترم را باد برد، بهترین دوستم مرا از یاد برد»

ما و شعرهای دوران مدرسه، اولین دست نوشته‌هایی که توی دفتر ِکوچک یادداشت می‌نوشتیم و مشاور دیوانه به خیال اینکه این یک نامه برای پسر مردم است از ما می‌دزدید

ما، که تمام عمر ترسیدیم دختر بدی باشیم. ترسیدیم مقنعه‌هایمان چانه‌دار نباشد و چشم سفید باشیم

ما که توی کتاب‌هایمان فروغ نداشتیم، چون فروغ میان بازوان یک مرد گناه کرده بود، ما فقط یاد‌ گرفتیم مثل کبری تصمیم‌های خوب بگیریم، و آن مرد؛ هرکه می‌خواهد باشد، مهم این است که داس دارد

ما که تمام عمر ترسیدیم دختر بدی باشیم

دُنیا خیلی کوچیکه و خُدا خیلی بزرگه
بالاخره یه روزی میشه که میبینمت
حالا شاید دَه سال دیگه
شاید با یکی دیگه
شاید تَنهایی
شاید یه جای شلوغ
یا یه جای خلوت
اصلا هرچی
مهم اینه که هَرجوری باشی
باید یه ساعت وقتتو به مَن بدی
باید بزاری کُل دلتنگیمو برات تعریف کُنم
از بیخوابیا و فکرت بِگم
از امروز که اومَدم یه ربع
فقط به ساختمونتون
به پَنجره ات خیره شدم
از امشب که فکرت داره دیوونم میکُنه
فقط امید و صَبرمو بستم به جمله
“شاید خُدا فکرِ بهتری دارد”

بالاخره یه روزی میبینمت
دنیا خیلی کوچیکه و خُدا خیلی بزرگه
خیلی دلم بَرات تنگ شُده ، خیلی

‏نسلی هستیم که نه ازدواج کردیم نه به جنگ رفتیم، ‏
‏اما موجی و بی اعصابیم
ツ

نمیدانم بعضی ها دردشان چیست
قصدشان چیست
در ابتدای راه
برای بدست آوردنت
تمام تلاششان را می کنند

قلبت را که گرم کردند
احساساتی که شدی
به یکباره
تغییر رفتارشان را آغاز می کنند

میدانی
همان هایی که تا دیروز تمام وقتشان
را صرف پیام دادن‌به ما میکردند
و یا تمام
دغدغه شان حال خوب یا بد ما بود
حالا یک احوال پرسی ساده
یک به‌ یادت بودم خشک و خالی
را از ما دریغ می کنند
و ما را با یک احساس بی جواب‌ تنها میگذارند

کاش این دیوانه های احساسی میدانستند که
این آمد و رفتشان
مانند آخرین گلوله ایست
بر پیکر نیمه جانمان

در زندگی لحظه‌هایی هست که دلت می‌خواهد مثل پنیر پیتزا کـــــــش بیایند
طــــــــولانی
تمام نشود
مثل وقتهایی که کسی از دست پختت تعریف میکند ، حتی اگر به آن غذا آلرژی داشته باشد

مثل وقت‌هایی که بوی خاک باران خورده می‌پیچد توی هوا ، و دوست داری ریه‌ات اندازه ی جنگل‌های گیلان باشد برای فرو دادن آن همه عطر

مثل لحظه ی تمام شدن یک مکالمه تلفنی وقتی هنوز دلت نمی‌آید گوشی را بگذاری ،انگار که ته‌مانده ی صدایش هنوز توی سیم تلفن هست

مثل چشم‌هایی که وادارت می‌کنند سرت را بیندازی پایین و زمین را نگاه کنی ، گویی که مغولی شمشیرش را گذاشته روی گردنت

مثل خداحافظی‌ها.
وقتی که هی دلت نمی‌آید بروی
و می‌گویی: کاری نداری؟
دیگه خداحافظ
واقعاً خداحافظ

مثل لحظه هایی که دیرت شده ، ترافیک امانت را بریده انگشترت را در انگشت میچرخانی ، دستت را میگیرد و تورا به ارامش دعوت میکند

مثل گم شدن ماشینی در پیچ خیابان
وقتی که می‌خواهی تا آخرین لحظه بدرقه‌اش کنی

این‌ها از آن دسته حسرت‌های خوشایند زندگی هستند
من فکر می‌کنم فقیر کسی نیست که پول ندارد یا کفش پاره می‌پوشد
فقیر کسی است که در زندگیش از این دست لحظه‌های کشـــــــدار ندارد
همین لحظه‌هایی که وقتی یادشان میفتی ، تهش با خودت میگویی

کــــاش تمام نمی‌شد