ویروس کرونای جدید ممکن است در ابتدا علائم عفونت نشان ندهد

‏پس چگونه می توان از ابتلا به این بیماری مطلع شد؟

آخرین اطلاعات این است که دوره نهفته (انکوباسیون) ‏ممکن است 28 روز قبل از مشهود بودن علائم

‏COVID 19‌‏

باشد و تا زمانی که فرد دچار تب و یا سرفه نشود ‏و به بیمارستان نرود، معمولاً ریه ها٪ 50 فیبروزه شده اند که دیگر خیلی دیر شده است

پزشکان یک آزمایش ساده را ارائه می دهند که می توانیم هر روز صبح انجام دهیم

نفس عمیق ‏بکشید و نفس خود را بیش از 10 ثانیه نگه دارید

اگر نفستان را با موفقیت و بدون سرفه، بدون ناراحتی، خستگی و ‏سفتی و غیره بیرون دادید، ثابت می کند که هیچ فیبروزی در ریه ها وجود ندارد، در واقع نشان می دهد که ‏عفونت وجود ندارد

توصیه جدی پزشکان ژاپنی اینست که همه باید ‏اطمینان حاصل کنند که دهان و گلویشان مرطوب است و خشک نیست

حداقل هر 15 دقیقه یکبار یه قلوپ آب بخورید ‏
چرا ؟
چون حتی اگر ویروس وارد دهان شما شود؛ آب آشامیدنی یا مایعاتی که مرتبا می خورید، باعث انتقال آنها به ‏معده می شود و اسید معده ی شما، ویروس ها را از بین می برد

اگر به طور منظم آب کافی نخورید، ‏ویروس می تواند به مویرگهای تنفسی شما وارد و از آنجا به شُشها منتقل شود که این حالت بسیار خطرناک ‏است

قدرتمند تر از عشق
احساس مسئولیت است

آنکه در قبال تو احساس مسئولیت میکند
فراتر از عشق دوستت دارد

به آنهائی که دوستشان دارید
بی بهانه بگوئید دوستت دارم

بگوئید
در این دنیای شلوغ
سنجاقشان کرده اید به دلتان
بگوئید
گاهی فرصت با هم بودنمان
کوتاهتر از عمر شکوفه هاست
♡

روزت را با قلبی روشن آغـاز کن
بگذار تمام نگرانیهایت
گوشه ای از شب بمانند
برای لحظه ای بخند و خدا را شکر کن
بـرای تمام لحظات که در تمام مسیرها مراقبت بوده

ولی به هر کسی نگو زندگی
کسی که زندگیت باشه میفهمه کِی ناراحتی٬کِی دلت سکوت میخواد٬کِی دلت حرف میخواد
کسی که زندگیته وقتی پیدات نیست زنگ نمیزنه دعوا کنه بگه مشکوکی٬سرک بکشه٬زنگ میزنه از استرس صداش میلرزه٬نگرانته
میگم به هرکی نگو زندگی چون زندگیت اونیه که هرکاری میکنه تو بخندی

حامد رجب‌ پور

دولت ژاپن یک ایستگاه دورافتاده قطار در شمالی ترین نقطه کشور بنام کامی شیراتاکی را فقط به خاطر اینکه یک دختر دبیرستانی از آن استفاده می کند باز نگه داشته است

این ایستگاه قرار بود 3 سال پیش بسته شود اما شرکت راه آهن ژاپن بعد از اینکه متوجه شد یک دختر دبیرستانی هر صبح و عصر از آن برای رفت و آمد به مدرسه استفاده می کند از تصمیم خود منصرف شد و ایستگاه تا ماه مارس امسال که دختر فارغ التحصیل می شود باز می ماند
این ایستگاه در بین دو شهر قرار دارد و قطار فقط 8 صبح و 4بعد از ظهر یکبار در آن توقف می کند. زمان توقف قطار بر اساس برنامه رفت و برگشت دختر تنظیم شده است
و این چنین است که دولت ژاپن مورد تکریم ملتش می باشد چرا که آموزش، اولویت اول دولت می باشد و مسئولین حاضرند برای حفظ منافع حتی یک دانش آموز متحمل هزینه های سنگین شوند
در صفحه فیسبوک یک شهروند ژاپنی چنین نوشته است

” من حاضرم در راه چنین دولتی جانم را فدا کنم ، چون هیچ کودکی بحال خود رها نمی شود “

اینکه زن
بوی قرمه سبزی بدهد یا بوی قهوه
یا اینکه اهل کافه و دنیای هنر و مافیهایش باشد
یا اهل خانه داری و ظرایفش
فرع مساله است
اصل مساله این است که
وقتی تکیه داده است توی بغلت و دستهایش را جمع کرده است توی سینه اش، ضربان قلب تو را پشت قفسه سینه اش بشنود…
حس کند این حصارِ امن پابرجا میماند.

ای لیا

این جمله سرفصل یک داستان بسیار زیبا و پندآموز است که در یک برنامه‌ی تلوزیونی مطرح شد

مجری یک برنامه‌ی تلوزیونی که مهمان او فرد ثروتمندی بود، این سوال را از او پرسید: مهم‌ترین چیزی که شما را خوشبخت کرد چه بود؟

فرد ثروتمند چنین پاسخ داد: چهار مرحله را طی کردم تا طعم حقیقی خوشبختی را چشیدم

در مرحله‌ی اول گمان می‌کردم خوشبختی در جمع‌آوری ثروت و کالاست، اما این چنین نبود

در مرحله‌ی دوم چنین به گمانم می‌رسید که خوشبختی در جمع‌آوری چیزهای کمیاب و ارزشمند است، ولی تاثیرش موقت بود

در مرحله‌ی سوم با خود فکر کردم که خوشبختی در به دست آوردن پروژه‌های بزرگ مانند خرید یک مکان تفریحی و غیره است، اما باز هم آن‌طور که فکر می‌کردم نبود

در مرحله‌ی چهارم اما یکی از دوستانم پیشنهادی به من داد. پیشنهاد این بود که برای جمعی از کودکان معلول صندلی‌های مخصوص خریده شود، و من هم بی‌درنگ این پیشنهاد را قبول کردم
اما دوستم اصرار کرد با او به جمع کودکان رفته و این هدیه را خود تقدیم آنان کنم. وقتی به جمعشان رفتم و هدیه‌ها را به آنان تحویل دادم، خوشحالی که در صورت آنها نهفته بود واقعا دیدن داشت! کودکان نشسته بر صندلی خود به شادی و بازی پرداخته و خنده بر لب‌هایشان نقش بسته بود

اما آن چیزی که طعم حقیقی خوشبختی را با آن حس کردم چیز دیگری بود

هنگامی که قصد رفتن داشتم، یکی از آن کودکان آمد و پایم را گرفت! سعی کردم پای خود را با مهربانی از دستانش جدا کنم اما او درحالی که با چشمانش به صورتم خیره شده بود این اجازه را به من نمی‌داد

خَم شدم و خیلی آرام از او پرسیدم: آیا قبل از رفتن درخواستی از من داری؟

این جوابش همان چیزی بود که معنای حقیقی خوشبختی را با آن فهمیدم

او گفت: می‌خواهم چهره‌ات را دقیق به یاد داشته باشم تا در لحظه‌ی ملاقات در بهشت، شما را بشناسم. در آن هنگام جلوی پروردگار جهانیان دوباره از شما تشکر کنم

ضیاء رئیسی _ مترجم

نميدانم
چرا ميان اين همه آدم
پيله كرده ام
به تو
انگار فقط با تو پروانه ميشوم