نانوایی شلوغ بود و چوپان،مدام این‌پا و آن‌پا می‌کرد
نانوا به او گفت:چرا اینقدر نگرانی؟
گفت:گوسفندانم را رها کرده‌ام و آمده‌ام نان بخرم، می‌ترسم گرگها شکمشان را پاره کنند
نانوا گفت:چرا گوسفندانت را به خدا نسپرده‌ای؟
گفت:سپرده‌ام
اما او خدای«گرگها»هم هست
به همه خاطـره هایم گره ی کور زدم
به یکی انگ و دگر وصله ی ناجور زدم
تو شدی منکـر ما بودن ما اینهمه سال
همه بر خیل خوش خاطرم هاشور زدم
ازهمان دم که پرید عطر وجودت ز تنم
مـُـردم و بـر بدنم یکـسـره کافــور زدم
لب من نوش دگر جز لب تو نوش نکرد
بوسه تنها به لب خمره ی انگور زدم
خسته از آن همه روزِ پُرِ نیرنگ و ریا
دل بریدم ز سحر بر شب بی نور زدم
رگ خشکیده ی من تیزی تیغی نبرید
من به آن تیغ تـبـر تیزی ساطــور زدم
تو تنت را به تن گرم دگر دادی و من
تن سردم به تن یـخ زده ی گـور زدم
چشم بر من تو ببستی و منم بر دنیا
باز از پیش خدا چشمکت از دور زدم
کامیار کریمی
به سلامتی برق،که هر وقت رفت برگشت!!!
ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘــﯽﺳـﺮﺑﺎﺯﯼ ﮐــﻪ ۴۵ ﺩﻗﻴﻘــﻪ ﺗﻮﺻـﻒ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ۵ ﺩﻗﻴﻘـﻪ ﺑﺎ ﻋﺸﻘــﺶ ﺻﺤﺒـﺖ ﮐﻨـﻪ ﺍﻣــﺎ ﻫــﺮﭼــﯽ ﺷﻤﺎﺭﺵ ﺭﻭ ﮔــﺮﻓﺖ ﻓﻘــﻂ ﭘﺸــﺖ ﺧﻄﻴــﺶ ﺑــﻮﺩ…
بهﺳﻼمتیﭘﺴﺮﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﻋﺸﻘﺸﻮ ﺑﻔﺮﺳﺘﻪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻭﻟﯽ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﺗﻮ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩﻋﺎﺷﻖِ ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﻪ ﺷﺪ.
به سلامتی خودمون !!!
که همیشه اونی شدیم که بقیه می خوان …
ولی هیشکی ؛اونی نشد که ما می خواستیم …
(بیشتر…)
روزگاری عشق بود و ترسهای دلنشین
لزرش دستان و شرم و یك حیای دلنشین
روزگاری چون كبوتر پر زنان در جستجو
بهر دیدار نگاری در هوا ی دلنشین
زورق احساس بود و موج دریای خیال
شب نخوابیدن به شوق روزهای دلنشین
رامش آواز بود و دردلهای غریب
در سكوت خامه ی دل نامه های دلنشین
جامه های پر زعطر و گونه های سرخ فام
یك گل و چند ی كتاب و هدیه های دلنشین
مركبی همچون نسیم و كوچه ای همچون بهار
دست در دست نگا ر و جاده های دلنشین
ای دریغ امروز رنگی نیست از آن روزگار
نیست دیگر پاكبازی ، با وفای دلنشین
چهره ها در هم شد ست و باده های زر شكست
با كسی دیگر نمانده هم صدای دلنشین …
فرید عباسی
گفتم ای دل، نروی؟
خار شوی، زار شوی
بر سرِ آن دار شوی
بی بَر و بی بار شوی؟
نکند دام نهد؟
خام شوی، رام شوی؟
نپَری جلد شوی
بی پر و بی بال شوی؟
نکند جام دهد؟
کام دهد، از لب خود وام دهد؟
در برت ساز زند، رقص کند
کافر و بی عار شوی؟
نکند مست شوی
فارغ از این هست شوی؟
بعد آن کور شوی، کر شوی
شاعر و بیمار شوی؟
نکُنَد دل نکَنی، دل بکَنَد
بهرِ تو دِل دِل نَکُنَد؟
برود در بر یار دگری صبح که بیدار شوی
مولانا
مردی خري ديدکه درگل گیرکرده بود و صاحب خر ازبيرون كشيدن آن خسته شده بود
براي كمک كردن دُم خر راگرفت، وَ زور زد
دُم خر از جای كنده شد
فریادازصاحب خر برخاست كه تاوان بده
مرد برای فرار به كوچه‌اي دويد، ولی بن بست بود
خود را در خانه‌اي انداخت، زنی آنجا كنار حوض خانه نشسته بود وچيزي مي‌شست و حامله بود
از آن فریاد و صدای بلند، زن ترسيد و بچه اش سِقط شد
صاحبِ خانه نيز با صاحب خر همراه شد
(بیشتر…)
آمدم عاشق شوم پاییز حالم را گرفت
پر زدم تا چشم تو تقدیر بالم را گرفت
لحظه ی سبزِ بهارِ سینِ سالم زرد شد
بخت بد “بیچارگی” تحویل سالم را گرفت
انقَدَر در خانه ی تاریکِ قلبم ریشه داد
تا که آخر شادیِ نوپا و کالم را گرفت
رو به روی جاده ی دیوانگی قالم گذاشت
در پس دیوانگی “پاییز” فالم را گرفت
شعر از ؟؟؟؟
شب سردى بود…
پيرزن بيرون ميوه‌فروشى زُل زده بود به مردمى كه ميوه مى‌خريدند. شاگرد ميوه‌فروش، تُند تُند پاكت‌هاى ميوه را داخل ماشين مشترى‌ها مى‌گذاشت و انعام مى‌گرفت
پيرزن با خودش فكر مى‌كرد چه مى‌شد او هم مى‌توانست ميوه بخرد و ببرد خانه… رفت نزديك‌تر… چشمش افتاد به جعبه چوبى بيرون مغازه كه ميوه‌هاى خراب و گنديده داخلش بود. با خودش گفت
چه خوبه سالم‌ترهاشو ببرم خونه. مى‌توانست قسمت‌هاى خراب ميوه‌ها را جدا كند و بقيه را به بچه‌هايش بدهد… هم اسراف نمى‌شد و هم بچه‌هايش شاد مى‌شدند. برق خوشحالى در چشمانش دويد… ديگر سردش نبود
پيرزن رفت جلو، نشست پاى جعبه ميوه. تا دستش را برد داخل جعبه، شاگرد ميوه‌فروش گفت
دست نزن ننه! بلند شو و برو دنبال كارت!» پيرزن زود بلند شد، خجالت كشيد. چند تا از مشترى‌ها نگاهش كردند. صورتش را قرص گرفت… دوباره سردش شد… راهش را كشيد و رفت
چند قدم بيشتر دور نشده بود كه خانمى صدايش زد : مادرجان، مادرجان!» پيرزن ايستاد، برگشت و به آن زن نگاه كرد. زن لبخندى زد و به او گفت: «اينارو براى شما گرفتم
سه تا پلاستيك دستش بود، پُر از ميوه؛ موز، پرتقال و انار
پيرزن گفت: دستت درد نكنه، اما من مستحق نيستم
زن گفت: اما من مستحقم مادر. من مستحق داشتن شعور انسان بودن و به هم‌نوع توجه كردن و دوست داشتن همه انسان‌ها و احترام گذاشتن به همه آنها بى‌هيچ توقعى. اگه اينارو نگيرى، دلمو شكستى جون بچه‌هات بگير
زن منتظر جواب پيرزن نماند، ميوه‌ها را داد دست پيرزن و سريع دور شد… پيرزن هنوز ايستاده بود و رفتن زن را نگاه مى‌كرد. قطره اشكى كه در چشمش جمع شده بود، غلتيد روى صورتش. دوباره گرمش شده بود… با صدايى لرزان گفت: پيرشى ننه، پيرشى!… خير ببينى…
هيچ ورزشى براى قلب، بهتر از خم شدن و گرفتن دست افتادگان نيست
دلبرم یوسف زهراست خدا میداند
یادش آرامش دلهاست خدا میداند
علت غیبت او هست گناه من وتو
خون جگر از گنه ماست خدا میداند
بر عطا و کرمش جن و ملک محتاجند
از دمش زنده مسیحاست خدا میداند
خاک زیر قدمش سرمه چشم ملک است
خیمه اش جنه الاعلاست خدا میداند
همه دنبال زر و سیم و گرفتار دلند
پسر فاطمه تنهاست خدا میداند
آری اعمال من و توست حجاب من و تو
ورنه آن چهره هویداست خدا میداند
از همه بیشتر آنکس که بود منتظرش
مادرش حضرت زهراست خدا میداند
اللهم عجل لولیک الفرج
2
