ملا در بیابان زمین را می کند
از او پرسیدند: چرا زمین را می کنی؟
گفت: پولی در این بیابان قایم کرده ام؛ اما الان هرچه می گردم، پیدا نمی کنم
پرسیدند: مگر علامت نگذاشته بودی؟
گفت: چرا، وقتی پول را زیر زمین می گذاشتم، یک تکه ابر روی آن سایه انداخته بود
❇ملانصرالدین❇
آمدى جانم به قربانت
ولى بمان
ماندنت آنقدر شيرين است
كه تمامِ دير آمدنت را يك تنه جبران ميكند
❇علي قاضي نظام❇
گاهى بعضى از آدم ها مى شوند مُسَكِن زندگى ما
تمام درد هايمان را با بودنشان فراموش ميكنيم
اولين پناهمان مى شوند در لحظه هايى كه خوب نيستيم
هر ٨ ساعت،هر ٦ ساعت، هر ١ ساعت
مُدام آن ها را وارد زندگيمان ميكنيم
درست است ؛خوب مى شويم، درد هم يادمان ميرود
اما فكر بعدش را هم بكنيد
روزى كه شايد مُسَكِنى نبود
يا حتى روزى كه به دُز مسكن هميشگيمان عادت كرديم و خوب نشديم
زندگى اى كه به مسكن عادت كرد
ديگر به تنهايى از پس درد ها بر نمى آيد
❇الف كاف❇
مغز خرچنگ در گلویش واقع شده است
سیستم عصبی وی در شکمش
دندان هایش در معده اش
و کلیه هایش در سرش است
سخت است در خوش گذرانی هایت هم افکارت آزارت دهند
و طعم زهر مار به خود بگیرد لحظات شادت
پناهگاه من آغوش گرم توست ، که پر است از نداشته هاى زندگیم
با تشکر از طناز بابت ارسال پست
مینویسم
شاید بخوانی
تو باش
چیزی هم ننویس
like
راهم فشار نده
همان که بخوانی بس است
من به بی محلی های تو عادت دارم
با تشکر از طناز بابت ارسال پست
ملا پیش حاکم رفت و گفت: خیال دارم به زیارت خانه خدا بروم
حاکم گفت: مبارک است انشاالله
ملا گفت: اما اشکال کار در این است که پول ندارم
حاکم گفت: اگر پول نداری، شرعا حج بر تو واجب نیست
ملا گفت: من از شما پول می خواهم، نه فتوا
❇ملانصرالدین❇
سالها پیش ماهیگیر بودم. بوی ساحل، نمک و ماهی، تنها چیزهایی بود که میشناختم و شبانه روزم با همین ها میگذشت. تور را به دریا می انداختیم و صبر میکردیم. در بندری که زندگی میکردم، رفت و آمد ملوانان چیز عجیبی نبود و همه دوست داشتند داستان های ماجراجویی های دریایی شان را که اغلب با آب و تاب زیادی تعریف میکردند، بشنوند و لذت ببرند اما غم انگیزترینشان داستان دختری بود که عاشق یکی از این ملوانان شد
دخترک که تور ماهیگیری میبافت، صاف و ساده بود و عاشق. از تمام درآمد زندگی اش، برای همان چند هفته در سال که ملوان جوان را میدید، لباس های زیبا برای خودش میخرید تا به چشمان آن ملوان دنیا دیده، کمی زیباتر از قبل به چشم بیاید و کمی بیشتر بتواند وی را محسور خودش کند. دستانش از شدت کار پینه بسته بودند و تن ظریفش خسته بود و بیحال. تنها امیدش، دیدار دوباره ی ملوان جوان بود و با همین امید، روزها را میگذراند
دخترک را همه میشناختند، مادرش اصرار داشت که ملوانان، برای ازدواج خوب نیستند و دوری برای رابطه
اما او گوشش بدهکار نبود. اواخر ژانویه که میشد، تمام لباس فروشی ها را زیر و رو میکرد و اواخر فوریه، تا چندین روز از ناراحتی و غم، از خانه بیرون نمی آمد همه دیگر میدانستند که دخترک تمام فکر و ذکرش معطوف ملوان است و تمام تلاشش، برای دیدار دوباره ی او
اولین دفتر تلگراف که در بندر باز شد، همه برای بستگانشان در شهر های دیگر تلگراف زدند و با اشتیاق منتظر جوابش ماندند. دخترک هم برای ملوان که در آن ماه از سال در پاریس بود، تلگراف زد: عشقم دلم تنگ، زود برگرد
این را گفت و چند هفته منتظر ماند. گمان میکرد جوابی نخواهد گرفت، شاید ملوان تلگراف را نگرفته بود و شاید تلگراف، اصلا نرسیده باشد. بهرحال، از انتظار برای جواب ناامید شد و چند روز بعد، با همان مضمون تلگرافی دیگر زد. و چند هفته بعد دوباره، و دوباره
اواخر ژانویه بود و دخترک با لباس های نو و آراسته منتظر ملوان در بندر ایستاده بود. اما ملوان نیامد. سال بعد هم همینطور، و سال بعد از آن و سالهای بعدش دخترک بیست سال منتظر ماند، دیگر دخترک نبود، زنی میانسال بود با موهایی که سفیدیشان زیر شالهای زیبای ژانویه، قابل پنهان نبود… ولی آن ملوان جوان با لباس های سفید دیگر هیچوقت پیدایش نشد. همچنان امیدوار بود و همچنان هر سال در ژانویه، با لباسی نو منتظر میماند
دیگر تور نمیبافت، یک صندلی میگذاشت روبروی دریا، مینشست و برای عشقی که به خیالش در سفری دریایی بود، شال گردن و کلاه میبافت
در همان روزها که من دیگر مدیر دفتر تلگراف شده بودم، در بایگانی قدیمی، تلگرافی پیدا کردم که از بعد خواندش چند دقیقه ای در اتاق بایگانی ساکت ماندم و به گوشه ای خیره شدم
گمانم چشمانم کمی تر شد. یک تلگراف، با شش کلمه
شش کلمه ای که میتوانست زندگی یک فرد را پایان دهد، شش کلمه که کافی بود تا آن دستان پینه بسته، آن چشمان امیدوار، برای همیشه از زندگی دل بکنند
“من در پاریس عاشق. برنگشت، متاسف”
❇امیر رضا لطفی پناه❇
فرقی نمیکند
کنار دریا باشی
وسطِ مهمانی
کنج اتاق
یا هر جایِ دیگر
روزهایِ تعطیل
بویِ تنهایی در سَرِ آدم میپیچد
باید یک نفر باشد
بدونِ غرور دوستت بدارد
آنقدر صمیمی
که اگر در مدتِ یک ساعت
برای بیستمین بار میخواستی حالش را بپرسی
دل دل نکنی
فکر نکنی
با خودت نگویی که نکند کلافه اش کنم
ترسِ از چشمْ افتادن را نداشته باشی
یک نفر که حالِ تو را بلد باشد
یک نفر که بدونِ توضیح بفهمد
این همه بی قراری دست خودت نیست
یک نفر که غرورِ خاموشِ تو را
عشق معنا کند
نه چیز دیگری
یک نفر که حضورش
برای روزهای تعطیل الزامی ست
❇علی سلطانى❇
2
