رمان ضرب الاجل اعجوبه | رمان زیبا | رمان ضرب الاجل | رمان جدید | رمان 1399 | شخص سومی در امواج زندگی وجود دارد | قسمت دوم رمان ضرب الاجل عجوبه

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥



♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

فصل دوم | شخص سومی در امواج زندگی وجود دارد  |رمان ضرب الاجل عجوبه

دستش را روی قفل در گذاشت، لحظه‌ای مکث کرد؛ شاید داشت به اینده خویش می‌اندیشید. اما با شهامت فراوان در را باز کرد

خاکریزه‌هایی که در انجا بر گلویش نشست، او را به سرفه انداخت

جعبه‌های رنگارنگ که درون قفسه‌های پر از کتاب بود، چشمش را خیره کرد. لبخند زد؛ احتمال داشت، به دوران خوش کودکی که هرگز نداشت فکر می‌کرد

ذهنش در انجا نبود؛ گرچه چشمش به دنبال جعبه‌ها می‌گشت. بالاخره مقصود خود را یافت؛ کارتن کوچک نیلی را در اغوش گرفت تا راه اتاقش را در پیش بگیرد

وارد اتاق شد، کارتن را روی زمین گذاشت و دستی به گرد و غبار انباشته بر جلدش کشید. دستش را روی آن کشید؛ گویا می‌توانست تمام گذشته را با سر انگشتان خود حس کند، بی اختیار دوباره تبسمی بر لب نشاند و چشمش را روی هم فشرد

در جعبه را گشود، البوم عکس را بیرون اورد و این‌گونه در دریای خاطراتش، شنا کردن را اغاز نمود؛ اما در هر دریا کوسه‌ای نیز وجود دارد. که تنها جای زخم دندان‌هایش را، بر دست هلیا باقی گذاشته بود

همه عکس‌های این کلکسیون را در پنجمین بهار زندگی‌اش گرفته بود؛ ان را باز کرد، تا گذر عمر خویش را مرور کند
عکس اول متعلق به خود و خانواده‌اش بود؛ پدر و مادرش بر مبلی تکیه زده بودند؛ دو برادرش بالای سر انان ایستاده بودند و چشمکی به دوربین زدند و تک دختر خانواده پایین صندلی انان نشسته بود و لبخند شیرینش برای همیشه در عکس جاودانه شده بود
مجموعه عکس‌ها را روی میزش گذاشت تا بتواند قاب عکس‌های بعدی را از درون کارتن بیرون بکشد
قاب عکس را که دید لبخند بر لبانش خشکید. پاهایش سست شد، گویا دیگر نمی‌توانستند جِرمش را تحمل کنند. بلند بلند نفس می‌کشید؛ عقب عقب رفت و روی تختش نشست، بدنش همچنان می‌لرزید و صدا‌های گوناگونی را در ذهنش می‌شنید؛ انبوهی از همهمه‌ها و کوهی از سخنان افراد مختلف: سپهبد، سرهنگ، شیدا، بنفشه، شاهین و کابوس همیشگی‌اش شهاب
اما از میان ان بانگ‌ها، یکی فریادی بلندتر از بقیه می‌زد تا بتواند آوایش را در گوش هلیا طنین انداز کند که موفق نیز شد؛ انگار آن صدا، جملاتی را از روی کتابی با آواز خدشه دارش، می‌خواند
عموی هلیا چندین بار همراه برادرش در جمع گرم وصمیمی این سه دوست حاضر شد؛ که پس از مدتی دلباخته خواهر بنفشه شد. همه چیز زود انجام شد؛ خاستگاری، عقدکنون و عروسی. اما دنیای بی‌رحم زمان را در جایی متوقف کرد

او نظامی بود و می‌بایست برای دفاع از حرم حضرت زینب (س) گذری به سوریه می‌انداخت، به ناچار همسر و فرزند توراهی‌اش را تنها گذاشت و او رفت. رفتنی که بی بازگشت بود، خبر شهید شدن او تازه به ایران رسیده بود که همسرش نیز در هنگام زایمان کودکش درگذشت
این‌گونه نوزادی بدون دیدن مادر و پدرش پا به دنیایی شوم گذاشت. مادر او بسیار خودخواه بود که فرزند شیر خوارش را رها کرد و پیش همسرش رفت

بنفشه و سرهنگ آن زمان خود نیز یک پسر به نام شاهین داشتند؛ شاهین دوسال بیش نداشت که بنفشه پسرک را پیش خود آورد و نام شهاب را برای او برگزید. این‌چنین شهاب و شاهین همچو دو برادر در کنار هم بزرگ شدند؛ اما از ابتدا شهاب همه چیز را می‌دانست؛ سرهنگ و بنفشه کل مسئله را به او گفته بودند

ان صدا دیگر سخنی بر زبان نمی‌اورد؛ لازم نبود، زیرا کنون خاطرات شوم گذشته برایش تداعی می‌گشت
هلیای خردسال به تازگی خانواده‌اش را از دست داده بود. به کل از روحیه مناسبی برخوردار نبود؛ سپهبد و شیدا برای تجدید قوا او را به مهمانی در خانه سرهنگ بردند
هلیا مثل همیشه کناری گوشه‌گیر شده بود که ناگهان چشمش به در اتاقی افتاد که با تمامی اتاق های ویلا متفاوت بود؛ دخترک شش ساله چیزی را یافته بود؛ که او را بعد از مدت ها سر ذوق اورده بود. با شوقی وصف ناپذیر برای ماجراجویی در ان اتاق مرموز گام نهاد
پشت در رسید؛ از شدت هیجان و شادابی لبش را گزید تا کسی متوجه او نشود
اشکی از سر نشاط چشمانش را ستاره باران کرد، ناخوداگاه ان ستارگان بر سیما دخترک راه پیدا کردند
در را با ضربه ایی باز کرد. اتاق چیدمانی منحصر به فردی داشت؛ تختی با ملافه و بالشتی شلخته و نامرتب در اتاق چشمک می‌زد. چندین ژاکت و سویشرت پسرانه به طور نامنظمی روی تخت خواب پرتاب شده بودند که نشان دهنده این بود که این اتاق از ان پسری نامرتب است
تعدادی کوله لباس در کناری پخش بودند. اما در این اتاق نامرتب معجزه‌ای رخ داده بود؛ چون کمدی که ان مملو از قاب عکس های رنگارنگ با طرح و شکل متنوع بود، به طور عجیبی تمیز و مرتب بود

ان گنجه چهار طبقه داشت؛ در طبقه اول آن قاب عکس های دو پسر بود. دو پسر که دست در شانه هم انداخته بودند و عکاس لبخند انان را شکار کرده بود؛ عکس بعدی همان دو پسر در باشگاه کاراته بودند؛ تمامی عکس ها از ان این دو پسر بود، تنها تفاوت عکس هایشان، ژست ها و مکان ها بودند
یکی از ان دو پسر پوستی برنز با چشمانی سیاه؛ که گویی اسمان شب در مقابل چشمانش به سجده در می امد و ستایش ایزدی را بر جای می‌اورد که شاهکاری همچو او، در افرینش هستی خلق گشته
گرچه پسر دیگری درست قطب مخالف او بود؛ پوستی سفید و چشمانی قهوه‌ای داشت
طبقه دوم عکس‌های تکی پسر چشم سیاه بود، طبقه سوم عکس‌های ان دو پسر به همراه سرهنگ و بنفشه بود
اما عکس‌های طبقه اخر تصاویر عمو و زن عمو هلیا بود، دخترک مشتاقانه دوست داشت ان عکس‌ها را از نزدیک ببیند. اما قدش نمی‌رسید، روی پاشنه پاهایش بلند شد ولی همچنان قامتش کوتاه بود. چند بازی تلاش کرد اما موفق نشد. در اخر به‌ستوه امد و گام‌هایش را روی تخته چوب طبقه اول گذاشت. ناگهان قامت کشید و توانست برای مدت کوتاهی عکس‌های طبقه اخر را از نزدیک مشاهده کند

ناگاه شهاب که   تازه در را باز کرده بود، هلیا را دید و از سر عصبانیت عربده ای بلند کشید

تو اینجا تو اتاق من چی کار می کنی؟؟؟؟

و چشمانش پر از رگ‌های سرخ گشت؛ هلیا هول شد، از ترس نزدیک بود به زمین بیافت که تخته چوب طبقه اخر را گرفت اما ان نتوانست جرمش را تحمل کند و چوب شکست و هلیا همرا با قاب عکس‌های عمویش به زمین پرت شد
لحظاتی، زمان متوقف گشت
شهاب همچنان ایستاده بود؛ هلیا به زمین خورد و تمامی قاب عکس‌ها بلا استثنا شکستند و نابود شدند. زمین پر از شیشه‌های خورد شده و تکه چوب ها و قاب‌های شکسته بود

هلیا چشمانش را از درد بسته بود و هنوز متوجه اتفاق نشده بود، از جا برخاست تا دستش را مالش بدهد. همان که پلک‌هایش را باز نمود؛ قیافه ترسناک شهاب او را حیران کرد. شهاب با گام‌های بلندی خود را به هلیا رساند؛ دختر شش ساله در مقابل پسری یازده ساله
چشمان پسر به سان نیمه شبی مه آلود در جنگل تاریک بود؛ که به ترس هلیا می‌افزود. با حرص نفسش را از بینی اش بیرون داد

چرا قاب عکس‌های خانوادگی من رو شکستی و با چه اجازه‌ای وارد اتاق من شدی؟

هلیا سعی در پنهان کردن ترسش داشت گرچه گویی موفق نبود
والدین‌شان صدای شکستن را شنیدند و به سمت اتاق شهاب گام برداشتند

من نمی‌دونستم که اینجا اتاق توعه

اره حتما! توکه راست میگی ؟

هلیا سر لج افتاده بود

من راست می‌گم اصلا حالا که اینجوری شد، خوب کردم که عکس‌ها رو شکوندم

شهاب را (به قول معروف کارد میزدی خونش در نمییومد)

چی؟؟؟ خوب کردی شکوندی؟؟؟ تو تنها عکس‌هایی رو که من از خانواده‌ام داشتم، شکوندی؛ با وجود اینکه من اصلا اون رو ندیده بودم، اونوقت میگی

و از خشم سیلی محکمی به هلیا زد؛ هلیا کودک بود و جسم ضعیفش توان تحمل ان را نداشت که ناگاه بر زمین پرت شد  سپهبد و سرهنگ سر رسیدند. شیدا و بنفشه که حیران هلیا را با صورتی خونین در کناری دیده‌اند، بی هیچ درنگی به کمک او شتافتند
سرهنگ با یک نگاه که بر اتاق انداخت گویا تمامی حرف‌های گفته نشده میان این دو را فهمید. او نیز سر پسرش عربده کشید

شهاب! تبلت و لب تاپت رو می‌زاری روی اپن و تا یه هفته حق استفاده از اونا رو نداری و شب از خوردن غذا محرومی. این تنبیه این شاهکارته

هلیا تا شب بیهوش بود و ان سیلی همچو زخم عمیق بر قلبش باقی ماند و این خاطره تا ابد برایش به سان کابوسی در نیمه شب گشت؛ حتی الان که دیگر شانزده سالش بود با مرور ان بهم می‌ریخت

.
ارام از جایش برخاستوبا سرگیجه وحشتناکش تلو تلو گام برداشت سپس چندین مسکن ارام‌بخش را با لیوانی اب، روانه معده‌اش کرد با این امید که تا دقایقی بعد اندکی ارام‌تر شود
ارامشی که تفننی بود و تنها توهمی از ارامش


اردتمند شما ز.گ

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

رمان ضرب الاجل اعجوبه فصل تری کی | قسمت اول ◄

..♥♥..................

با صدای پیامه گوشیم به خودمم اومدم
فقط به جیمین نگو من بهت گفتم ناراحت میشه

ممنون نامجون

دکمه ارسالو زدم
رفتم پای کمدم لباس جدیدی که وقت نشده بود بهش نشون بدم رو پوشیدم
عینک دودیمو زدم کلاه کپمو سرم کردم
بعد از وارد شدن به رستوران نگاهمو چرخوندم
هیشکی اونجا نبود ولی تا چشمم به

vip

خورد فهمیدم بالان
رفتم سمت گارسون بهش گفتم باید برم بالا
اول مخالفت کرد ولی با پولی که بهش دادم نظرش تغییر کرد
رفتم بالا جیمین و دختره رو دیدم
احساسم میگفت فقط برو اون زنیکرو بهم گره بزن
ولی چه میشه کرد
دختر لاغر اندام و ریز نقشی بود
به انتخاب جیمین نمره ی 20 دادم
جیمینم مثل همیشه جذاب و خوش تیپ
یه میز گوشه پیدا کردم که نه خیلی بهشون نزدیک باشه نه دور که بتونم ببینمشون
عینک و کلاهمو در اوردم
گلوم داشت میترکید

جیمین شی خیلی نامردی اخه چرا؟

این جمله مداوم با خودم تکرار میکردم تا اینکه غذاشون رسید
نمیدونم دختره چی گفت که جیمین نیشش تا بناگوش باز شد
من که میخواستم با چشمای خودمم ببینم که دیدم
از جام بلند شدم عینک و کلاه کپمو گرفتم دستم از میزشون که گذشتم
یکی مچمو گرفت کاشکی میتونستم برنگردم سمتش
جیمین نگام کرد

اینجا چیکار میکنی؟

 

اومده بودم غذا بخورم

رومیز که غذا نیست

کار برام پیش اومد نتونستم سفارش بدم

هزار بار گفتم گشنه نمون

به گارسون اشاره کرد که یه صندلی اضافی بیاره با چشمم گارسونو دنبال میکردم
ولی سنگینی نگاه جیمینو رو خودم حس میکردم
بعد نشستن کنار جیمین دختره گفت

آ فکر کنم رابطه نزدیکی با اوپا دارین که نگارنتونه

یه لبخند تحویلش دادم

نه اونقدرام صمیمی نیستیم

این دفعه جیمین لب باز کرد

بخور مهرک وگرنه من بهت غذا میدم

شنیدن اسمم از زبونش هم برام تلخ بود هم شیرین
دو قاشق غذاشتم دهنم ولی ادامه ندادم
بعد تموم کردن غذاشون دختره گفت

ممنون جیمین غذاها عالی بود

رومو برگردوندم و نیش خند زدم

انگار غذاهارو جیمین پخته

جیمین حرفمو شنید دست گذاشت رو پام که تا الان داشتم تکون میدادم
دختره با تعجب نگام کرد
چیزی گفتی

اره گفتم راست میگی غذا ها عالی بود

دختره رو به جیمین لبخند زدو گفت

جیمین یه دفعه باید دعوتم کنی و خودت برام غذا بپزی

حتما

چشمام اندازه گردو شده بود
حتما؟ واقعا جلو من جیمین به دختره گفت حتما؟
دختره بلند شد جیمینم پاشد
منم با زور بلند شدم
دختره خدافظی کرد لُپ جیمینو بوسید
بعد رفتن دختره منم وسایلمو برداشتم

کجا میری

به تو چه کجا میرم؟

مهرک حالت خوبه چرا اینطوری حرف میزنی ناراحتی؟

با حرص گفتم

حتما؟ تو بهش گفتی حتما؟ کاش میتونستم بگم دسپختت چقدر افتضاحه تازه

لپتم که در اختیارش گذاشتی گفتی یه قرار تبلیغاتیه ولی من که نه گزارشگر میبینم نه دوربینی برای اخرین بار دیدار چندان خوبی نبود

با اعصبانیت گوشیشو از جیبش در اورد یه شماره گرفت
صدای یه مرد از پشت تلفن پخش شد

ممنون جیمین کارت عالی بود همونطور گفتم دیگه لازم نیس ببینیش

جیمین قطع کرد

هنوزم فکر میکنی از تو گذشتم؟ جسبیدم به یکی دیگه؟ دیوونه من عاشقم

سرمو پایین انداختم

اخه میخواستم با چشمای خودم ببینم وقتی نامجون پیام داد دیگه مطمعن شدم قرار گذاشتی

سری دستمو گذاشتم رو دهنم تازه فهمیدم چه سوتی دادم

پس اومده غذا بخوری اره؟

ریز خندیدم

خوشحالم که الان خوبیم دوباره پیشمی دیگه نه؟

نگاش کردم مگه میشد از اون مرد گذشت

اوهوم

راستی این پیرهنتو تاحالا ندیده بودم قشنگه

وقت نشد نشونت بدم

دستمو گرفت

ولی الان تا اخر عمر وقت داریم

بیشتر از اون

بعد حرفم چشمامو بستم و به ضربان قلبش گوش دادم
ارامشم با این مردو با هیشکی عوض نمیکنم
..♥♥..................


در برابر هر چیزی ◄
زندگی با جیمین و پسرش ◄

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

بعد از یه سلام و احوال پرسی ساده که از طرف پدر جلوه چندان دوستانه و خوشایند نبود شروع کرد به گلایه کردن

خانم این پسر شماست

مادرم با شک و خشم و کمی ترس من رو نگاه کرد
معنی این نگاه رو تنها خودم میفهمیدم و بس این یعنی فاتحت خوندس

بله آقا چطور مگه؟

پدرش خونه نیست؟

رنگ از صورت مادرم پرید

ن نه رفته شهرستان

میدونستم که دروغ میگه بابا رفته بود سر کار یکی دو ساعت دیگه هم سر و کلش پیدا میشد

خانم محترم ما تو یه محل زندگی میکنیم این درسته که پسر شما با دوستاش هر روز خدا بیان در خونه من برای زن و بچم مزاحمت درست کنن

چشمام به اندازه یه پرتغال گرد شد

من چه مزاحمتی درست کرده بودم که خودم خبر نداشتم مادرم شرمنده لب گزید و گفت

روم سیاه این بچه نادونه شما به بزرگی خودتون ببخشید به خدا شرمنده ام خودم باهاش حرف میزنم دیگه مزاحمتی برای شما ایجاد نکنه

این پسر با دوستش روبه روی خونه من از دختر من حرف میزدن این خیلی واسه من سنگینه

بحث داشت بالا میگرفت ولی مادرم با مهربونی ذاتیش سر و ته قضیه رو هم آورد

ببین خواهرم من این دفه تو عالم همسایگی به خاطر شما کوتاه میام ولی قسم به خدا اگه دفه دیگه ای در کار باشه آروم نمیشینم

خیلی ممنون من واقعا شرمنده ام بازم ازتون معذرت میخوام، شما چرا خانم عذرخواهیو یه نفر دیگه باید بکنه که اونم ظاهرا زبونشو مار خورده با اجازه، خدا نگهدار

حیف دستم زیر سنگش بود حیف پدر جلوه بود و صد حیف که بی احترامی به بزرگتر رو یاد من نداده بودن وگرنه جوری جوابشو میدادم که دیگه جرات نکنه جلوی مادرم با من اینجوری حرف بزنه نفس عمیقی کشیدم مادرم چپ چپ و با حرص و غضب نگام کرد

بیا برو تو زلیل مرده سنگ رو یخم کردی آبروم رفت جلو مرده

ولم کن مامان سر جدت حوصله ندارم

آره بایدم حوصله نداشته باشی دیگه زدی به جاده ی بی آبرویی کارت به جایی رسیده که مزاحم زن و بچه مردم میشی

چادرشو در آورد و نشست رو پله های ایوون دستاشو چند بار کوبید رو زانوهاش

وای خدا دیدی چه جوری آبروم رفت دیدی چه بلایی به سرم اومد چند بار هم محکم کوبید رو سینش

ای خدا گفتم این پسره آدم شده عقل اومده تو کلش نگو زده تو خط بی آبرویی نگو بی سر و صدا بی حیایی میکنه

از صدای مراسم سینه زنی که مامان راه انداخته بود ارغوان و ننه بانو از در بیرونی اتاق ننه اومدن حیاط ننه بانو عینکشو روی چشمش گذاشت و گفت چی شده ننه؟

دیگه چی میخواست بشه ننه جان این پسره دریده شده چشمش رو دختر مردم هرز پریده خوب شد باباش نیست وگرنه وسط همین حیاط خونشو میریخت

ارغوان مثل سکته ای ها نگام کرد ننه هم در حالی که سعی داشت خندشو که من نمیدونستم دلیلش چیه کنترل کنه گفت

ولش کن ننه جون این بچه آدم نمیشه

دیگه زیاد از حد تحمل کرده بودم مگه گناهم چی بود من چه بی آبرویی کرده بودم فقط از یه نفر خوشم اومده بود مگه جرمه با عصبانیت داد زدم

ادامه دارد

پنجره | قسمت اول ◄
پنجره | قسمت دوم ◄
پنجره | قسمت سوم ◄
پنجره | قسمت چهارم ◄
پنجره | قسمت پنجم ◄
پنجره | قسمت ششم ◄
پنجره | قسمت هفتم ◄
پنجره | قسمت هشتم ◄
پنجره | قسمت نهم ◄
پنجره | قسمت دهم ◄
پنجره | قسمت یازدهم ◄
پنجره | قسمت دوازدهم ◄
پنجره | قسمت سیزدهم ◄
پنجره | قسمت چهاردهم ◄
پنجره | قسمت پانزدهم ◄
پنجره | قسمت شانزدهم ◄
پنجره | قسمت هفدهم ◄
پنجره | قسمت هجدهم ◄
پنجره | قسمت نوزدهم ◄
پنجره | قسمت بیستم ◄

○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○

کار هر روزم شده بود اومدن مقابل پنجره خونشون
حتی اسمش رو هم نمی دونستم باید هر جور شده می فهمیدم اسمش چیه

مثل آدمهای علاف دست به جیب مقابل خونشون ایستاده بودم که دیدم یه پسر بچه چاق دستشو رو زنگ فشار داد فکری از ذهنم گذشت

به سرعت خودمو بهش رسوندم

آقا پسر

روشو به سمت من کرد

بله

دستی به موهام کشیدم

شما واسه این خونه ای؟

آره از قیافه تپل و دور دهن شکلاتیش خندم گرفت

چشماش مثل اون دختر بود لپشو کشیدم

اسمت چیه کپلی؟

با اخم دستمو پس زد

بابام گفته با غریبه ها حرف نزن

من که غریبه نیستم مامور سرشماریم، اومدم آمار بگیرم حالا اسمتو نمیگی بهم

شهاب

به به چه اسم قشنگی

خوب آقا شهاب چند تا خواهر برادر داری؟

برادر ندارم که

ای جون بکنی بچه باید با پنج تومنی از حلقومت حرف بیرون کشید

اووم خواهر چی؟

یه دونه دارم

با حرص زیر لب گفتم بزار در کوزه آبشو بخور

لبخند کجی زدم

اسمش چیه؟

...آبجی ج...

شهاب؟

ای خدا تیرم به سنگ خورد

ادامه دارد


♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥


پنجره | قسمت اول ◄
پنجره | قسمت دوم ◄
پنجره | قسمت سوم ◄
پنجره | قسمت چهارم ◄
پنجره | قسمت پنجم ◄
پنجره | قسمت ششم ◄
پنجره | قسمت هفتم ◄