وقتى برگشت، احساس کردم تمام دنيا را به من بخشيدند
وقتى تماس گرفت دلم ريخت
وقتى حرف مى زد و در کلمه هايش، در صدايش، در حس بين حرف هايش هزاران دوستت دارم و مرا ببخش که بد کردم و اميدوارم رابطه مان باز از سر گرفته شود و به روال سابق برگردد موج مى زد؛ لبخند زدم

اما… نه
لحظاتى بعد که به خودم آمدم، ديدم لبخند کوچک و شيرين روى لب هايم جاى خود را به پوزخند سپرده
ديدم همه ى شور و اشتياقى که در صبح ها و ظهر ها و عصرها و شب ها و کلا روزگار نبودنش، نسبت به بازگشت و شروع دوباره ى رابطه داشتم جاى خود را به سردى و عدم اعتماد سپرده

دريافتم ديگر حتی حس انتقام ندارم و فاجعه اتفاق افتاده
و فاجعه در رابطه چيزى نيست جز بى تفاوتى

همه ى اينها را نوشتم که بگويم آدمهايى که يک بار ترکتان کرده اند را دوباره شروع نکنيد
آدمهايى که يک بار ترکشان کرده و کنار گذاشته ايد را دوباره شروع نکنيد

محال است حستان دوباره به باشکوهى حس سابق شود
قرار هم باشد باز احساس علاقه ى سابق به سراغتان بيايد، پوستتان کنده خواهد شد
پوستتان کنده خواهد شد تا بتوانيد اعتماد از دست رفته را به رابطه تان بازگردانيد و پل هاى خراب شده را دوباره بسازيد
آدمهاى تمام شده را دوباره شروع نکنيد
از من به شما نصيحت

❇سارا سلمانی❇

شب گذشته شتابان به رهگذار تو بودم
به جلد رهگذر اما در انتظار تو بودم

نسیم زلف تو پیچیده بود در سر و مغزم
خمار و سست، ولی سخت بی قرار تو بودم

همه به کاری و من دست شسته از همه کاری
همه به فکر و خیال تو و به کار تو بودم

خزان عشق نبینی که من به هر دمی ای گل
در آرزوی شکوفائی و بهار تو بودم

اگر که دل بگشاید زبان به دعوی یاری
تو یار من که نبودی، منم که یار تو بودم

چو لاله بود چراغم به جستجوی تو در دست
ولی به باغ تو، دور از تو داغدار تو بودم

به کوی عشق تو راضی شدم به نقش گدائی
اگر چه شهره به هر شهر و «شهریار» تو بودم

❇شهریار❇

بعضی چیزهارا باید سروقت خودش داشته باشی وقتش که بگذرد دیگر بود و نبودش برایت فرقی نمیکند چون به نبودنش عادت کرده ای و یاد گرفته ای چگونه بدون اینکه داشته باشی أش ، زندگی کنی

بعضی چیزها، مثل حس ها و تجربه ها ؛ دوره ی خاص خودش را دارد… مثلأ یک دوره ای آدم دوست دارد عاشق باشد… مثل خیلی های دیگر کادو بخرد، ذوق کند، برای کسی مهم باشد… وقتی نیست، زمانش که بگذرد دیگر فایده ای ندارد

کم کم به تنها بودن میان جمعیت بزرگ دو نفره ها عادت میکنی و یاد میگیری تنهایی حال خودت را خوب کنی اینکه میگویند عشق تاریخ مصرف ندارد و پیروجوان نمی شناسد، درست… اما عاشق شدن در بیست سالگی با عاشق شدن در چهل سالگی قابل مقایسه است !؟

آدم یک چیزهایی را سر وقت خودش باید داشته باشد وقتی سرزنده و شاد است وقتی جوان است یک چیزهایی مثل عشق و حس و حال عاشقی وقتش که بگذرد ، رنگش خاکستری میشود و شاید هرگز نتوانی تجربه اش کنی ، هرگز

معلّم وارد کلاس شد. او تصمیم داشت از علم روانشناسی که آموخته بود استفاده کند. بنابراین رو به کودکان خردسال کرد و گفت: هر کس که تصوّر می‌کند احمق است، بایستد

کسی تکان نخورد و جوابی نداد

او که از این آزمایش راضی به نظر میرسید بلند شد و کودکان را با دقت زیر نظر گرفت. بعد از لحظاتی، کودکی برخاست. معلّم با حیرت از او پرسید: تو واقعاً تصوّر می‌کنی احمقی؟

کودک معصومانه گفت: خیر آقا؛ ولی دوست نداشتم شما تنها کسی باشید که ایستاده است

ماجراهایی که با من زیر باران داشتی
شعر اگر می شد قریب پنج دیوان داشتم

لحظه ی تشییع من از دور بویت می رسید
تا دو ساعت بعد دفنم همچنان جان داشتم

❇کاظم بهمنی❇

گفت که با بال و پری
من پر و بالت ندهم

در هوس بال و پرش
بی پر و پر کنده شدم

❇مولانا❇

پدرم پسر می‌خواست که دست راستش باشد. مادرم اما برایش فرقی نمی‌کرد. به دنیا که آمدم همه سیسمونی‌ام پسرانه بود. این از عکس‌هایم معلوم است که تا چند وقت ماشین‌ها و تفنگ‌هایم از تعداد عروسک‌هایم بیشتر بود

انگار که به زور بخواهند پسر باشم و برعکس من فوق العاده دختر بودم. چهار سالم که شد یک عروسک بزرگ مو طلایی داشتم با یک کیف کوچک بافتنی هرچه قابلامه و ظرف اسباب‌بازی بود در آن جمع می‌کردم به خانه دختر همسایه می‌رفتم که خاله‌بازی کنیم

یک روز پسرهای محله کیف را از دستم کشیدید و گفتند: اگر آن را میخواهی دنبال ما بدو

من که تمام دنیای دخترانه‌ام در همان کیف جمع شده‌ب ود دنبال دوچرخه‌های آن ها دویدم. آنها تند می‌رفتند و من حتی به گرد آن‌ها هم نمی‌رسیدم. می‌خواستم گریه کنم اما می‌ترسیدم بیشتر مسخره‌ام کنند. زمین خوردم و دوباره دویدم، آخرش هم کیفم را در جدول انداختند

از آن روز مادر و پدرم مرا خیلی دعوا کردند، گفتند: اصلا تقصیر تو بود که به کوچه رفتی. حالا مگر خاله‌بازی اینقدر واجب است؟ دیگر پایت را از خانه بیرون نمی‌گذاری

حالا من مانده موندم و دنیای عروسک‌هایم در خانه که برای آن ها مادری می‌کردم. خدا یک برادر به من داد همه ذوق کردند، همه هدیه آورند. من فکر می‌کردم او یک عروسک جدید است که هم گریه می‌کند هم می‌خندد
بزرگتر که شد خیال می‌کردم همبازی خوبی می شود اما او از عروسک های من بدش می‌آمد. موهایشان را می‌کشید، دست و پایشان را از جا در می‌آورد. شرطش برای بازی با ما من این بود که دزد و پلیس بازی کنیم انگار همه به زور می‌خواستند من مثل پسرها باشم

بزرگتر که شدم درسم بهتر از برادرم بود. حالا دیگر پدرم همه جا می‌گفت که دخترم شاگرد اول کلاس است. کنکور دادم، دانشگاه قبول شدم، سرکار رفتم و زودتر از برادرم دست راست پدر و مادرم شدم. من یاد گرفته بوده‌ام که زمین بخورم و بایستم. یاد گرفته بودم در عین حال که موهایم را می‌بافم، بیرونِ خانه قاطع‌تر از یک مرد تصمیم بگیرم. یاد گرفته بودم در عین حال که با لباس گلی‌گلی برای خودم می‌رقصم، بیرونِ خانه محکم‌تر از یک مرد رفتار کنم

من به خودم آمدم و دیدم که با همان موهای بافته و لباس گل گلی از خیلی مردهای اطرافم مردتر بودم. من خوب فهمیده بودم برای بیرون آمدن از خانه باید دنیای دخترانه‌ام را درون کیف بگذارم‌ و سنگین‌تر از یک مرد قدم بردارم تا کسی آن را از دستم ندزدد