خــاطـــره

تا حالا به لحظه تحویل سال ۱۴۵۰ فکر کردید؟! همه بلند میشن، روی همدیگر رو می بوسن و فرا رسیدن سال نو رو بهم تبریک میگن و

اون وسط یه مهربون از جمع جدا میشه و قاب عکسی رو می بوسه و روش دست می کشه و میگه روحت شاد مامان بزرگ، روحت شاد پدر بزرگ. میدونید اون عکس کیه؟!؟

اون عکس من و شماست
تبدیل شدیم به یک خاطره، آن هم شاید اگر خیلی خوش شانس باشیم
این واقعیت روزگار من و توست… ۵۰ سال دیگر فقط یک خاطره ایم توی یک قاب عکس خاک گرفته. شاید هم، نه عکسی و نه قابی
همین و واقعا همین

پس چرا حرص؟! چرا تظاهر؟! چرا چاپلوسی؟! چرا دروغ های ریاکارانه؟! چرا تعصبات بیهوده؟! چرا ادعاهای جاهلانه؟! چرا بی مهری؟! چرا هر جا رو که نگاه میکنی، مطالبی که میخونیم این روزا، یکی داره به یکی دیگه فحش میده. بس کنید

بیاید مهربون باشیم، شاد باشیم، به مردممون بیشتر برسیم، کینه ها رو دور بریزیم، همین الان دلی بدست بیاریم

اون سالها چه بخوایم چه نخوایم بزودی میرسه. پس بهتره خاطره ای خوش و یادی از انسانی شایسته بجا گذاشته باشیم نه یه موجود منفور