من و نرگس

عمو تراب هفتاد و سه سالش است ولی قبراق است و قلچماق
همین امروز، که روز گرم خردادی آخرین سال قرن چهاردهم خورشیدی است، به خواست بچه هایش به دیدنش رفته بودم تا راضی اش کنم دوباره زن بستاند تا تنهایی از پا در نیآوردش

سه سال است که نرگس خانمش رفته اما هر روز گل های نرگس خانوم را وسط حیاط باغ مانند خانه ی سهرابیه اش آب می دهد و برایش حرف می زند و صدای تلویزیون را زیاد می کند تا گوش های سنگین نرگس هم بشنود و هزار کار دیگر… می دانم که این دیگر بیمارگونه است و انکار دارد بیش از حد طولانی می شود

روی تخت وسط حیات(حیاط) نشسته بود و قلیان دود می داد و من هم داشتم چای عقیق رنگ را توی نعلبکی شاه عباسی سر می کشیدم و با ژست کارل گوستاو یونگ برایش توضیح می دادم که دیگر باید بس کند و دست از انکار بکشد و به زندگی برگردد

هی گوش می کرد و پک می زد و گاهی هم پوزخندی… حرف و چای ام که ته کشید نگاه ارباب مانندی کرد و گفت: خدا رحمت کند پدرت را… پنج سال شاگردش بودم و بعد برای خودم کاری راه انداختم و دم و دستگاه و درگاه و دولتی
اما تا همین اواخر که بود، هر وقت به دیدنش می رفتم حاج تراب نبودم بلکه همان تربچه نقلی شصت سال پیش بودم… یعنی انکار می کرد؟
تو برای خودت حالا پزشک سن و سال داری هستی و زندگی و سر و کاری داری اما برای من همان امیدی هستی که چهل و پنج سال پیش زیر همین کرسی شاشید و گردن نمی گرفت… یعنی انکار می کنم؟

قرن هاست که آدم می داند که خورشید سرجایش است و این زمین است که می چرخد اما باز می گوید که خورشید طلوع کرد و خورشید غروب کرد… یعنی انکار می کند؟

برو کشکت را بساب پسر جان و به بچه هایم هم بگو خودم از پس خودم بر می آیم و لازم نیست نگران باشند… من و نرگس اینجا جمعمان جمع است و آب از آب تکان نخورده است
اگر دلت خواست یک شب بیا اینجا و دیزی مهمان باش و زیر همین کرسی لم بده… به شرطی که این بار جایت را خیس نکنی