فیلسوفی یک‌بار پرسیده بود عجیب نیست که آدم میدونه قراره بمیره و باز میتونه بخنده؟ بنظر میاد فراموشی بزرگترین تقلب خدا در آفرینشه، عیب‌هایی که نادیده‌گرفته نمیشن باید از یاد برن، اینجوری میتونی شعر بگی، برقصی، و کلی کتاب و جمله‌های الهام‌بخش بنویسی درباره معجزه‌ی طلوع خورشید و صدای آب، میتونی روی ته‌دیگت آب خورشت بریزی بدون اینکه فکر کنی چقدر اوضاعت ناپایداره، میشه ظهر جمعه موسیقی گوش بدی و ناخونات‌رو بگیری و حتی یکی از گندهایی هم که زدی در نظرت نباشه، اگر از من بپرسی میگم غصه همون کم‌شدن دوز فراموشیه، و غم چیزی جز برگشتن موقت حافظه نیست، و حالا بگو تکلیف من چیه دکتر؟ منی که حافظه‌م ازم بیزاره
هر چه میخواهد دل تنگت بگو