شایدم بی رحم

ما آدمِ رها کردنیم؛ آدمِ تا نیمه یِ راه اومدن و جا زدن
درست مثلِ موجی که یه ماهی رو اسیرِ خودش میکنه و اونقدر با خودش میارتش تا به ساحل برسه و بعد رهاش میکنه و میره جایی که موجایِ بزرگتر باشن و ماهی های بیشتر …
ما آدمِ به هزار و یک دلیل نموندنیم، آدمِ تنها گذاشتن و دل کَندَن،
ما آدمِ امروزیم
دَمدَمی، خسته، شایدم بی رَحم

نازنین عابدین‌پور