چطور می‌شود که حضرتِ داوود علیه‌السّلام چنین میکند یا چنان میکند و خدا او را می‌بخشد؟
چطور می‌شود حضرتِ یونس علیه‌السلام می‌گریزد و خدا او را می‌بخشد؟
چطور می‌شود که حضرتِ آدم از درختِ ممنوعه می‌خورَد و خدا او را می‌بخشد؟
جوابش در این عبارت است: وَ اِنَّ لَهُ عِندَنَا لَزُلفَی وَ حُسنَ مَآب”
(ص/۲۵)
“داوود پیشِ ما منزلت داشت” ، یعنی دارای آبرو بود
زلف یعنی نزدیکی و منزلت کلمهٔ زلف [گیسو] هم همین معنا را می‌دهد
آدم باید کاری کند که پیشِ خدا باآبرو باشد تا اگر – یک‌وقت – لغزید ، خدایش ببخشاید
امّا یک راهِ اختصاصی هم دارد که در عبارتِ “حُسنَ مَآب” آمده
حسن مآب ، نیک‌محضری در پیشِ خداست ؛ یعنی آدم وقتی به‌درگاهِ خدا آمد ، نیکو مناجات کند و درست سخن بگوید و زیبا خدا را ثنا گوید و ادبِ حضور را رعایت کند
حسن مآب را می‌شود از دعاهای ائمّه ـ مثل صحیفه سجّادیّه یاد گرفت
کسی که اهلِ مراقبه و دعا و نیایش باشد ، آشنای خداست و اگر خطایی هم کرد ،خداوند گذشت میکند
هر چه میخواهد دل تنگت بگو