حال و هوایِ آنجا

حاج بابام از آن مردهای قدیمی اصیل بود، از آن ها که با بریدن نافشان توی گوششان خوانده بودند مرد گریه نمی کند، زیاد نمی خندد، علاقه اش را علنی نمی کند و پدربزرگ من، حسابی مرد بود

از تبریز که کندیم و آمدیم هریس، پیرمرد هفته ای چندبار زنگ میزد به گوشی بابا و تا صدای الو گفتنش را می شنید با همان صدای بم و نفس سنگینش می گفت هوای اینجا ابر است، برف است، گرفته است، خوب نیست اصلا! از آب و هوای هریس چه خبر؟!؟

و تا بابا جواب میداد شکر خدا اینجا هوایش خوب است
انگار خیال پیرمرد راحت میشد، نفس سنگینش را سنگین تر از ریه های خسته اش میداد بیرون و به عادت همیشه اش بی خداحافظی تماس را قطع می کرد
و من می ماندم و سوال های بی جوابم، به چه کار پیرمرد می آمد حال و هوای شهری که کیلومترها ازش دور بود، مگر بابای من هواشناسی داشت خب؟! اصلا چرا حتی اگر برف و بوران هم بود بابا می گفت خیالت راحت حاجی، اینجا امن است و امان است و آفتاب؟!؟

زمان گذشت و درست همان سالی که من دانشگاه قبول شدم و قرار شد برگردم تبریز پیرمرد به رحمت خدا رفت، رفتن او از یک طرف و اتفاق های بد پشت سرش از یک طرف و دور شدن از شهر و خانواده و دلتنگی هم از یک طرف دیگر روزگارم را حسابی سخت کرده بود

اولین شب تنهائی و دور از خانه بودنم را خوب خاطرم هست، گمان نمیکردم حتی بتوانم به سحر برسانمش
دیر وقت بود که گوشیم زنگ خورد و دیدن اسم بابا روی صفحه اش یک دنیا بغض و دلهره و دلتنگی ریخت به جانم که خیر است این وقتِ شب انشالله

تا تماس را برقرار کردم و گفتم سلام، صدای همیشه با صلابت بابا ضعیف تر از همیشه پیچید توی گوشم: سلام باباجان، خوبی؟! خواب که نبودی؟!؟

جواب منفیم را که شنید انگار چروک صدایش صاف تر شد: دیر وقته، تا این موقع بیدار نمون دیگه، جونِ مردم شوخی بردار نیست…خب بابا؟!؟

نپرسیدم خودت چرا تا این موقع بیداری پدر من، تنها گفتم به روی چشم و همان چشم گفتن بی رمقم قانعش کرد انگار
بعد از یک سکوت طولانی و بغض طولانی تر من دوباره به حرف آمد: جات خالی دخترم، اینجا هوا بارونیه حسابی، از حال و هوای تبریز چه خبر؟!؟

نگاه کردم به ابرهای سیاه پشت پنجره و چنگ زدم به گلویم و پشت گوشی گفتم: هوای اینجا عالیه بابا، انگار که بهاره

صدای نفس آسوده اش را که شنیدم یاد حاج بابا افتادم و گزارش های هواشناسی که از بابا می گرفت، یادم افتاد طرف های حاج بابا همیشه باران بود و ابر و دلتنگی، یادم افتاد هریس هر چارفصلش آفتابی بود از زبان بابا و پشت گوشی، یادم افتاد این مرد هم پسر خلف همان پدر است و جامانده ی نسل مردان قدیم، بعدش چه گفتم و چه شنیدم را یادم نیست، اما تماس را که قطع کردم، افتادم به هق هق و گوشی را گذاشتم روی قلبم و خیره به بارانِ پشت پنجره زمزمه کردم: من هم دوستت دارم بابا… من هم بارانم… من هم دلتنگم… خیلی دلتنگ تر از آسمان ابری هریس

طاهره اباذری هریس