شاید خیلی وقت ها تصور آسمان آبی به آدم آرامش بدهد
اما وقتی خودت در آسمان باشی و پاهایت حداقل ۹ هزار متر با زمین فاصله داشته باشند
دیگر تصور آسمان، آرامبخش نیست
این جور وقتها یا مجبوری سر جایت بنشینی یا اینکه از هواپیما بپری پایین؛ راه سومی در کار نیست
آیا ممکن است که هیچ وقت آدم مورد علاقه ات را نشناسی و حتی ندانی که چنین آدمی وجود دارد تا وقتی که ناگهان پیدایش شود؟
همیشه بین سوختگی و سوزش
بین درد و فهم درد فاصله ای هست
احتمال عشق در نگاه اول اثر جنیفر ای اسمیت
هر چه میخواهد دل تنگت بگو