آسمانش را گرفته تنگ در آغوش
ابر؛ با آن پوستین سردِ نمناکش
باغ بی برگی ، روز و شب تنهاست
با سکوت پاک غمناکش
ساز او باران ، سرودش باد
چشم در راه بهاری نیست
گر زچشمش پرتو گرمی نمی تابد
ور برویش برگِ لبخندی نمی روید
باغ بی برگی که می گوید زیبا نیست ؟!؟
داستان از میوه های سربه گردونسایِ اینک هفته در تابوت ِ پستِ خاک می گوید
باغ بی برگی
خنده اش خونیست اشک آمیز
جاودان بر اسب یال افشان زردش می‌آمد در آن
پادشاه فصلها، پاییز
پاییز جان ! چه شوم ، چه وحشتناک
آنک بر آن چنار جوان، آنک
خالی فتاده لانه ی آن لک لک
پاییز جان ! چه شوم ، چه وحشتناک
رفتند مرغکان طلایی بال
از سردی و سکوت سیه جستند
وز بید و کاج و سرو نظر بستند
رفتند سوی نخل ، سوی گرمی
و آن نغمه های پاک و بلورین رفت
پاییز جان! چه شوم ، چه وحشتناک
اینک ، بر این کناره ی دشت ، اینک
این کوره راه ساکت بی رهرو
آنک ، بر آن کمرکش کوه ، آنک
آن کوچه باغ خلوت و خاموشت
از یاد روزگار فراموشت
پاییز جان ! چه سرد ، چه درد آلود
چون من تو نیز تنها ماندستی
ای فصل فصلهای نگارینم
سردِ سکوت خود را بسراییم
پاییزم ! ای قناری غمگینم
زنده یاد استاد مهدی اخوان ثالث
(امید)
0
