قسمت شانزدهم "باران" ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ چند هفته ای از رابطه ی خسرو و ناهید گذشته بود چند هفته ای به هر بهانه دلتنگی شان گُل میکرد سینما مکانی بود برای نوازشِ دست هم خیابان جایی برای چند کلمه قدم زدن کافه سکوتی برای مکالمه ی چشم ها و پشت بامِ خانه ی ماه بانو به هنگام شب استراحت گاهِ گیسویِ ناهید روی سینه ی خسرو و خط و نشان کشیدن برای ماه و آسمان که ما عاشق تریم از شما آنشب.. بارانی ترین ابرهای سال را در خیابان پرسه زدند و ناهید با کوبیدن پاهایش در چاله های پر آب تمامِ تَنِ خسرو را خیس کرده بود خب نمیشود دو نفر که نفس هایشان از ریه های هم میگذرد زیر باران بمانند و خاطره ای آبستن نشود مگر میشود قطراتِ باران را از لبهای معشوقه نوشید و مست نشد؟ خسرو آنشب مست که نه! لایعقل شده بود در شبگردی هایشان سر از خانه ی خسرو در آوردنند سشوار شاید بهشتی ترین وسیله باشد برای شب هایی که باران گیسوی معشوقه را خیس کرده بعد از خشک کردن موهای ناهید نوبت به دَر کردنِ خستگی در آغوش هم رسید
