رمان ضرب الاجل اعجوبه | رمان زیبا | رمان ضرب الاجل | رمان جدید | رمان 1399 | گذر زمان همه چیز را مشخص می کند | قسمت چهارم رمان ضرب الاجل عجوبه

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥




♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

فصل چهارم : گذر زمان همه چیز را مشخص می کند

پرتو دلنواز افتاب از پنجره به اتاق تابیده می‌گشت؛ که پرده طلایی با رگه‌هایی از نخ براق جلوه افزونی به نور ان می‌بخشید و فضای اتاق را شاداب‌تر از ان چه بود، به نمایش گذاشت. درخشش ان نوید شروع یک روز تازه بهاری را به مردم هدیه می‌داد
پافشاری خورشید، فرجام هلیا را از دنیای رویا‌ها بیرون کشید؛ کش و قوسی به بدنش داد. سپس راه اشپزخانه را در پی گرفت. خستگی هنوز در وجودش بود، به زور لای چشمانش را باز کرد تا بتواند در یخچال را باز کند که تکه کاغذ روی ان نظرش را جلب کرد

سلام هلیا، ایلیا رفته اداره؛ منم رفتم خونه سرهنگ. مراقب باش خونه رو به باد ندی

هلیا تکه کیکی از درون ان بیرون اورد و سری از انبوه اندوه تکان داد

بازم هر دو تاشون رفتن بیرون، حتی صبحونه هم برام درست نکردن

قوری را پر از اب کرد و روی اجاق گذاشت؛ به تازگی قهوه جوش خراب شده بود و هیچ کس ان را تعمیر نکرده بود
صندلی ناهار خوری را بیرون کشید؛ روی ان نشست و مدتی سعی کرد به هیچ چیز فکر نکند. قیافه اوراق‌اش حاکی از مشغله‌های بسیارش بود؛ باز هم به سان همیشه وقتش کم بود و کارهایش بسیار
صدای جوشیدن اب او را به خود اورد
یک فنجان نسکافه درست کرد و ان را با همان تکه کیک خورد؛ این یک فاجعه برای زخم معده‌اش بود؛ اما او اهمیتی نداد  سال‌ها بود که دیگر هیچ چیزی اهمیت چندانی برای نداشت

از پلکان بالا رفت و در شکلاتی را که از جنس چوب اصل و درکوب تزیینی پاییزی بر ان اویزان بود، گشود
اتاقش مثل همیشه اشفته و درهم ریخته بود؛ گوشی‌اش را از روی کمد برداشت ،
قصد داشت به یکی از دوستان قدیمی‌اش زنگی بزند و قرار ملاقات بگذارد. می‌دانست که سپهبد تا خیالش از بابت روابط اجتماعی‌اش راحت نشود؛ پیگیر لقبش ، اعجوبه ، نخواهد شد
شماره دوستان قدیمی‌اش را ذخیره کرده بود پس نیازی به دفتر تلفن نداشت. شماره اول به نام سنا بود؛ هلیا سعی کرد او را به خاطر بیاورد، دختری با قیافه‌ای از تبار شرق، در نقاشی استادی زبردست و کمالگرا که در رشته ژنتیک تحصیل می‌کرد و به تازگی دورادور شنیده بود که او را شادی صدا می زنند. اری؛ شادی، بهترین ودر خورترین اسم مستعاری بود که برازنده اوست

او تنها همین مشخصات را به یاد داشت. به اجبار چشم از شماره سنا کند، اخرین بار به دلیل دعوایی که با او داشت؛ رابطه‌شان به کل قطع شده بود و اطمینان داشت که او جواب تلفنش را نخواهد داد
عاجزانه چشم به شماره دوم که مال لنا بود، دوخت

دختری با چشمان مشکی، پر جنب و جوش و برونگرا که علاقه عجیبی به رشته روانشناسی داشت. تبسم غم باری بر صورتش نشست. لنا در همه حال دنباله‌رو شادی بود و از او طرفداری می‌کرد
شماره بعدی از ان شیوا بود، دختری سبزه که مدلینگ مشهوری بود گرچه شغلش، او را حتی اندکی توصیف نمی‌کرد. بلکه او فراتر از حرفه‌اش بود

هلیا اصلا حوصله صحبت با او را در این شرایط نداشت و زیر لب گفت

وای خدا! شیوا! به هیچ وجه ظرفیت اینو ندارم

نگاه بی‌حوصله‌ای به شماره بعد انداخت که ای کاش هیچ‌وقت این کار را نمی‌کرد. ان شماره مال ارغوان بود، دختری چشم عسلی که خوش رو و خلاق بود، هلیا می‌دانست که او جواب‌اش را خواهد داد

بی انکه به شماره بعدی گوشه چشمی بیندازد، با ارغوان تماس گرفت و شماره فاطمه دختری وفادار و مهربان بدون ذره‌ای توجه در لیست مخاطبین باقی ماند

در ان سوی تهران ارغوان میان رگال‌های لباس می‌چرخید و مشغول خرید کردن بود که ناگهان
موبایلش زنگ خورد. نگاهی به شماره انداخت؛ ناشناس بود، دخترک ذوق کرد که شاید از شرکتی که در انجا فرم استخدام پر کرده بود، تماس گرفته‌اند

بله، بفرمایید

سلام

سلام، شما

امممم؛ من هلیام، هلیا پرستش

ارغوان که ناامید شده بود، با ناراحتی پرسید

به جا نمیارم

من و شما مدت کوتاهی در مدرسه نرگس هم‌کلاسی بودیم

خاطرات در ذهن ارغوان تداعی شد

اهان، شما همون دختری هستید که همش جهشی می‌خوند و اختلاف سنی زیادی با بقیه بچه‌ها داشتید، درسته؟

کاملا درسته

حالا با من چی کار دارید؟

می‌تونم شما رو به یه قرار ملاقات دعوت کنم؟

اونوقت برای چی؟

 برای صحبت کردن

چرا و به چه دلیل گفت وگو کنیم؟؟

هر لحظه داشت کار را برای هلیا سخت‌تر می‌کرد اما او ساده به این جایگاه نرسیده بود؛
که بخواهد با یک گپ ناقص همه چیز را از دست دهد. پس با سماجت افزونی
سخن بر زبان اورد

هیچی؛ همین طوری فقط دوست داشتم دوستی گذشت‌مون رو دوباره احیا کنم

پوزخندی بر لب ارغوان نشست؛ انها هیچ دوستی در گذشته نداشتند که حال
بخواهند

هلیا نیز بایت دروغ‌هایی که گفت از خودش متنفر شد ولی خرسند نیز بود

زیرا ماهی طعمه را گرفته بود

 پس باهم در ارتباط هستیم؛ خدانگهدار

بله، همین طور خواهد بود؛ خدافظ

تماس قطع شد ولی ارغوان هنوز در شوک اتفاقی بود که رخ داده؛ هلیا شادمان‌تر از هر زمان دیگری بود. چون امروز بذر نهال دوستی را در خاک کاشته بود

مدتی همچنان با چهره شادمان با تبسم زیبایی زینت گشته بود؛ سرپا ایستاده بود؛ که در انتها به خود امد. پشت لب تاپش نشست و شروع به برنامه نویسی کرد اما ذهن او شلوغ بود، هیاهوهایی از افکار متفاوت؛ از سویی خوشحال بود که بعد از ده سال؛ دوستی خواهد داشت و از طرفی نگران بود، دلهره هدف اصلی زندگی‌اش که انتقام بود؛ در سر داشت

پریشان بود که ارغوان متوجه این مسئله شود و شاید از خودش می‌پرسید: بعد از انتقام چه؟ بعد از اعجوبه شدن چه؟
کسی چه می‌داند که سرنوشت چه بازی‌هایی برایش رقم می‌زند و مهم‌تر از همه چه برای هلیا روی می‌دهد؟

*** هلیا ***

متوجه گذر زمان نشدم. مثل همیشه وقتی غرق در برنامه نویسی می‌شوم؛ متوجه چیزی نمی‌شوم که صدای زنگ تلفن عمارت مرا به خود اورد. دوان دوان پلکان را برای رسیدن به طبقه اول طی کردم
نفس عمیقی کشیدم و ان را برداشتم

عمارت اقای پرستش، بفرمایید

سلام هلیا

صدای شیدا که در گوشم پیچید ناگهان لبخند محوی را بر صورتم نشاند

سلام شیدا جون، چی شد؟

 

سریع وسایلت رو جمع کن؛ بیا خونه سرهنگ

برای چی اخه؟

فردا که پنجشنبه است، پس فردا هم جمعه، شنبه و یکشنبه هم تعطیله؛ دعوت‌مون کرده این
چند روز پیش هم باشیم

سپهبد هم هست؟

اره ، یه چند ساعت دیگه میاد

 باشه، بای

خدافظ، منتظرتم

حتما باید اتفاق مهمی رخ داده باشد که سرهنگ قصد دارد همه دور هم جمع شویم. راه پله خانه را که با نرده طلایی که به سان زر نابی، خوش می‌درخشید، که ان باعث گشته بود این راهرو نسبت به دیگر عمارت‌ها متفاوت باشد، دوباره طی کردم

وارد اتاقم شدم، کوله پشتی‌ام را از روی زمین برداشتم و چندین سویشرت و تونیک در ان چپاندم
بعد لب تاپ و شارژش را در زیپ دیگری جای دادم. در انتها گوشی و سوییچ ماشینم را برداشتم وبه سمت گاراژ پرواز کردم

بی ام دبلیو را از خانه خارج کردم و شروع به راندن به سمت عمارت سرهنگ بهنام رادمنش کردم؛ اما ذهنم جا دیگری بود
ایا سپهبد در مسیر انتقام گرفتن مرا یاری خواهد کرد؟
ایا با کشتن ان سه نفر چیزی عوض خواهد شد؟
ایا می‌توانم از دو سال باقی مانده نوجوانی‌ام، لذت ببرم؟
زندگی چه؟ زندگی کمکم خواهد کرد؟
ایا با گرفتن انتقام حسرت نوازش خالصانه مادر و پدرم، از قلبم خواهد رفت؟
ایا با قبول شدن من به عنوان اعجوبه ایرانی، کوته فکری در مملکتم ریشه‌کن خواهد شد؟
ایا دختران دیگر طعنه، چون دختری را نخواهند شنید؟
هموطنانم از ان به بعد واژه غیر ممکن را استفاده نخواهند کرد؟
پاسخ هیچ یک از سوالاتم جواب مطلقی نداشت
اری؛ درست است؛ گاهی بله به معنی اری نیست و گاهی خیر به معنی عدم قبول نیست
صدای بوق ماشین‌ها مرا از دنیای تصوراتم بیرون کشید. تهران درست مثل همیشه بود؛ صدای بوق‌ها، دودهای اگزوز‌ها، ترافیک سرسام‌اور و الودگی هوا همه این‌ها همیشگی بود؛ انگار دیگر همه‌مان به دیدن برج میلاد در کپه‌ای از دود، عادت کرده‌ایم
گوشیم را که کنار دنده گذاشته بودم، برداشتم. در یک پیام‌رسان یک گروه چت با ارغوان ساختم و پیامی به او دادم

 سلام ارغوان جان، خوبی؟ منو یادت هست هنوز؟

سلام هلیا، فعلا پیر نشدم، الزایمر هم ندارم. توپ توپم! تو چطور؟

ای نفس میاد و میره. راستی مزاحمت که نشدم؟ گاهی اوقات وقت داری باهم چت کنیم؟

نه بابا من الاف و بیکارم تو خونه. کلا من وقت زیاد دارم؛ ببخشیدااا فضولی نباشه، الان کجایی؟

باخنده برایش تایپ کردم

کهکشان راه شیری، منظومه شمسی، کره زمین، قاره اسیا، کشور ایران، استان تهران، شهر تهران، خیابان تهرانسر، در وسط ترافیک

الان تو ترافیک داری با من چت میکنی؟

اره

باورم نمیشه

بیخیال راه باز شد، من باید برم. خدافظ

یاعلی

از چت کردن با ارغوان احساس خوبی بهم دست داد؛ حسی شیرین و صورتی که بر دیوار دلم نقش بسته بود که گویی در طی در ده سال گذشته تجربه‌اش نکرده بودم، که حاکی از ان بود: دیگر تنها نیستم و دوستی را در کنارم خواهم داشت، که باهم بر سر مشکلات و خاطرات بحث خواهیم کرد

با همان حال خوبم راندم و راندم؛ چه در ترافیک چه در خیابان‌های خلوت، که بالاخره به خانه سرهنگ رسیدم. زنگ در را زدم، در را بی هیچ حرفی باز کرد. ماشین را به داخل حیاط بردم. قفلش کردم سپس از ان پیدا شدم
سپهبد گفته بود سرهنگ تغییراتی مهم در عمارتش ایجاد کرده به همین دلیل با دقت افزونی به فضای عمارت نگریستم؛ اری درست بود، حیاط کاملا درگرگون گشته بود
در سمت راست چندین چراغ زیبا و دلربا وجود داشت؛ که مسیر را در نیمه شب روشن و نورانی همانند روز می‌کرد. در ناحیه چپ باغ بی کرانی وجود داشت که انواع مختلفی از درختان میوه و بوته‌های سبزیجات در ان جای داشت. کنار عمارت مسیر خاکی بود، که گمان می‌کنم ورودی پارکینگ بود. پس به این دلیل بود که ماشینی به غیر از مال من در حیاط حضور نداشت
به اجبار دل از ان حیاط فریبنده کندم تا بتوانم به سمت خود عمارت گام بردارم؛ همین‌که وارد سالن پذیرایی شدم؛ سیمای بنفشه جان را رو به رویم مشاهده کردم، بی هیچ فوت‌وقتی مرا در اغوش کشید؛ سپس اندکی نگاهم کرد

سلام! وای هلیا، چقدر بزرگ شدی! اخرین باری که دیدمت دوازده سالت بود، توکه اصلا نمیای پیش ما

سلام! ببخشید سرم واقعا شلوغ بود. ولی الان شونزده سالمه

خواستم حرفم را ادامه دهم؛ که صدای سرهنگ مانع صحبت دوباره‌ام شد
بنفشه! بنفشه! کجایی؟

که ناگهان نگاهش به من افتاد. مردی با موهای جوگندمی، چشمان نافذ مشکی و قامتی استوار که نشان از فعالیت زیاد در ارتش بود. تنها تفاوتی که در این چندین سال در رخسارش هویدا شده بود
افزایش موهای سفیدش بود که بار انبوه اندوه را بر دلم افزون می‌کرد
سرهنگ با لحن مسخره‌ای رو به من لب به سخن گشود
به، به، هلیا خانم، می‌گفتین یه گاوی گوسفندی چیزی زیر پاتون زمین می‌زدیم. اصلا یه درصد هم امید نداشتیم، تشریف بیارید
با تلاش فروان سعی کردم خنده‌ام را نمایان نکنم، که نتوانستم

 سرهنگ خجالت زدم نکنید؛ قول می‌دم بیشتر بهتون سر بزنم گاو و گوسفند هم پیشکش

همه به خاطر پر رویی من خندیدند، که بنفشه نگاه تند و تیزی به همسرش انداخت
دخترمو اذیت نکن
سرهنگ دستانش را به حالت تسلیم بالا اورد و نادمانه لب به سخن گشود
باشه، فقط شما دخترتو دم در نگه ندار

بنفشه تازه به خودش امد که با دستپاچگی و شتاب رو به من کرد
بیا داخل دم در زشته! چرا نیومدی تو اخه؟
بنفشه هنوز سخنانش را تکمیل نکرده بود که ناگهان زنگ در به صدا درامد. سرهنگ با لبخندی‌ارامش‌بخش گفت: پدر جناب عالی هم رسید.
لبخند او را با لبخندی پاسخ دادم و مدت کوتاهی سکوت را برگزیدم

_ تو و بنفشه برید. منم برم استقبال این پیرمرد (؟) که همیشه جاهای حساس سر می‌رسه

هر دو حرف سرهنگ را گوش سپردیم و وارد عمارت شدیم، درگرگونی‌های بسیاری در ان انجام شده بود. کف را با پارکت قهوه‌ای پوشانده بودند؛ ولی راه پله سنگی که در سمت دیگری بود، جلوه افزونی به ان می‌بخشید. از پشت پلکان سنگی می‌توانستم هال را ببینم که در سمت چپ ان پذیرایی وجود داشت. که با چندین پله کوتاه از هال جدا می‌شد. سرم را بلند کردم و تلاش کردم بالای راه پله سنگی را بنگرم. گمان کنم که در طبقه بالا، اشپزخانه باشد و از انجا به اتاق غذاخوری متصل شود. در کل همه این جزئیات یک عمارت امروزی را به ارمغان اورده بودند


_ می‌بینم که خونه نظرتو جلب کرده

سرم را برگرداندم، که سپهبد را با همان لبخند مهربان همیشگی‌اش در قامت در، نگریستم

اره، معماری جالبی داره

مثل همیشه بهنام مدرن ترین چیز ها رو انتخاب میکنه، سپس نگاهی به من انداخت و گفت: خسته نشدی، این همه مدت سرپایی؟ بهتره بریم داخل

بدون هیچ حرف دیگری راه سالن پذیرایی را در پیش گرفت. من نیز به دنبال او وارد شدم و بر مبلی خالی جای گرفتم و کوله‌ام را روی همان مبل گذاشتم. سپهبد، سرهنگ، بنفشه، شیدا و من جمعی صمیمی را به وجود اورده بودیم

که درباره انواع مختلفی از موضوعات سخن می‌گفتیم تا زمانی که وقت نهار فرا رسید
سرهنگ به پنج خدمتکارش چندین روز مرخصی داده بود که به همین علت بفشه و شیدا جان
غذا را تدارک دیده بودند؛ لازانیا، سالاد سزار، فسنجان و سالاد الویه ثمره همکاری ان دو بود
هر دو انان دستپختی عالی داشتند. در میان سرو غذا نیز رشته صحبت را قطع نکردیم که
خوشبختانه در اواسط نهار بحثمان به مقطع مهمی رسید

بالاخره کارهای اداری لقب اعجوبه چی شد؟
من گوش‌هایم را تیز کردم و تمامی حواسم را معطوف سپهبد کردم، که متاسفانه سیما سپهبد
نشان از این می‌داد که با این حرف سرهنگ، داغ دلش تازه شده باشد
_ به یه مشکل تازه برخوردیم.
_ باز چی؟
_ مجوز نمیدن
_ مجوز برای چی؟
_ خواندن صدای پیش فرض به صورت کاملا مجاز در کشور
_ چرا مجوز نمیدن؟
_ هلیا، تا یه دیدگاه منفی از ذهن‌ها فراموش بشه، مدت خیلی زیادی زمان نیاز داره
_ خوب الان کسی نظری، فکری، ایده‌ای نداره؛ که چی کار کنیم؟
_ مثل همیشه یه نامه اداری بنویسید
_ برای کدوم اداره بنویسیم؟
_ بگو برای کدوم اداره تا الان نامه ننوشتیم؟
_ هیچ کدوم، برای همه اداره‌ها نامه نوشتیم
من که تا ان زمان ساکت بودم، با تحلیل سنجیده‌ای گفتم

نه؛ شما اشتباه می‌کنید برای یه جا نامه ننوشتیم

کجا؟

بیت رهبری

که با این سخن من همه غافلگیر شدند و یک صدا بر سر من فریاد زدند

بیت رهبری؟؟؟؟ حالت خوبه اصلا؟؟؟؟

اره خوبم، شما خوبین؟

_ یه ذره عقل تو سر این بچه بود، که اونم الحمدالله، پرید
_ نظرش یکم دور از ذهن هست ولی ارزش امتحان کردن رو داره
_ ایلیا ؟

ممنون از اطمینانتون، فقط یه خواهش از شما دارم

_ چی؟

می‌تونم من نامه رو بنویسم؟

مطمئنی؟ این نامه بی‌شمار مهم‌تر از نامه‌هایی که تا الان فرستادیم. از پسش بر میای؟
با اطمینان سری تکان دادم. احساس سپهبد را درک میکرد؛ نمی‌توانست خواسته دخترش را اجابت نکند؛ پدر بود دیگر، نفسش به نفس دخترش بسته بود؛ مگر می‌شود یگانه دخترکش چیزی بخواهد و او نه بگوید اصلا محال بود. حتی سختگیری‌هایش، بوی محبت می‌داد. اما او پدری بود که من به او پدر نمی‌گفتم. کلام سپهبد مرا به خود اورد

باشه، ولی مراقب باش

در چشمان همگی نارضایتی موج میزد؛ ولی مثل همیشه حرف اخر را سپهبد گفت. البته کسی شجاعت مخالفت با او را ندارد

راستی امروز با یکی از دوست‌هام صحبت کردم. یه چت مختصر هم داشتیم

سرهنگ ابروی بالا انداخت و با نگرانی پرسید

افرین! چقدر فعال شدی! حالا اسمش چی هست؟
با زرنگی تمام پاسخ دادم

 نه دیگه الان نمی‌گم

چرا؟

هر وقت یه ذره جلوتر رفتیم می‌گم

سپهبد که مشتاق سپهبد که مشتاق شده با لبخندی زیبنده مقامش لب به سخن گشود

ای دختر سرتق

قهقهه من عمارت را لرزاند و با خنده من سپهبد و شیدا نیز تبسمی کردند. سپهبد که انگار چیزی به یادش امده باشد رو به من با تردید گفت: دوشنبه یه سر به اداره بزن

چشم، فرمانده

سپهبد لبخند پر رنگتری به چهره‌ام پاشید
نهار بدون هیچ سخنی به پایان رسید
خورشید شب از کاخ سحاب بیرون جست و بر خواب خود پایان داد تا به ایران زمین اثبات کند که از تنبلی دوری می‌جوید که حاصل تصمیم او فرا رسیدن شب بود
شام همانند نهار صرف گشت و دیگر موسوم استراحت بود. بنفشه مشغول صحبت با شیدا بود
که با کلامم توجه‌اش به من جلب گشت

 بنفشه جون اشکالی نداره من توی اتاق دریا بخوابم؟

نه عزیزم! چه ایرادی داره

پلکان را طی کردم وارد راهرو شدم که اتاقی با در نیلی چشمم را گرفت؛ اری، همان اتاق بود
اتاق دریا همیشه دری نیلی دارد. خودم را با ذوق وصف ناپذیری به انجا رساندم
وارد اتاق شدم که نقاشی دریای مواج و متلاطم که به ساحل شنی ارامش بخشی ختم شده بود؛ چشمم را گرفت
سوغاتی ان نقاشی بر دیوار، ارامشی بود که با بخشندگی کامل به میهمانان این اتاق هدیه می‌داد. رنگ تمامی وسایل ان از گونه‌های متفاوت ابی بود؛ که ارامش اتاق را دو چندان میکرد
ناگهان دریافتم که انقدر شیفته اتاق گشته‌ام که فراموش کردم کوله‌ام را با خود به همراه بیاورم
بی هیچ درنگی به طبقه پایین بازگشتم. اما هیچ کس انجا نبود که بسیار مشکوک و مورد ظنم قرار گرفت. ولی کوشش کردم به ان فکر نکنم تا بتوانم ان را یک رویداد عادی (؟) تصور کنم
البته مدت هاست که خودمو به نفهمی می‌زنم
کوله‌ام را برداشتم، راه اتاق را در پیش گرفت. چندین اتاق با اتاق دریا فاصله داشتم که صدایی از اتاق کناری شنیدم

***دانای کل***

دخترک به سمت ان اتاق خیز برداشت؛ سرش را روی در گذاشت. سپهبد، سرهنگ، شیدا و بنفشه درباره او صحبت می‌کردند
_ منظور هلیا چی بود، که گفت دوست پیدا کرده؟
_ من بهش گفتم؛ تا وقتی که یه دوست پیدا نکنه معرفی نمیشه
_ اخه برای چی اذیتش می‌کنی؟
_ اذیت؟؟؟؟ هلیا هیچ دوستی نداره، به کسی هم اعتماد نداره و از همه مهم‌تر جریانات انتقامش از یه بازی بچگانه تبدیل شده به حقیقت
سرهنگ می‌خواست سخن بگوید؛ که شیدا حرف همسرش را تایید کرد
_ حق با ایلیاست؛ هلیا به ظاهر یه دختر همه چی تمومه.
زیبا، مشهور، مهربون، پولدار و موفق اما اون اصلا روحیات و روابط اجتماعی خوبی نداره، دوران کودکی و نوجوانی‌اش رو هم فقط درس خونده و نبود خانواده‌اش یه زخم عمیق روی قلبش مونده که هنوز التیام پیدا نکرده که برای از یاد بردنش خودشو با کار و درس سرگرم کرده تا به این چیز ها فکر نکنه ولی به هر ما باید کمکش کنیم
چون اون کسی رو به غیر از ما نداره
مدتی سکوت برقرار شد؛ اما فرجام سرهنگ سکون اتاق را درهم شکست
_ ایلیا گفتی می‌خواد انتقام بگیره؟ از کی؟
_ اصلا مسئله انتقامش چه ربطی به دوستی داره؟
_ از تری کی میخواد انتقام بگیره؛ به خاطره

سپهبد سخنش را ادامه نداد؛ زیرا نیازی به ادامه دادنش نبود. ولی شیدا پاسخ پرسش بنفشه را داد
_ شاید دوستش بتونه منصرفش کنه
_ یعنی واقعا می‌تونه تا این حد بهش اعتماد کنه؟ که جریان انتقام رو بهش بگه؟
_ نمی‌دونم؛ ولی گذر زمان همه چیز رو مشخص می‌کنه
_ پس تا اون موقع باید شکیبا باشیم
هلیا دیگر طاقت شنیدن بیش از این را نداشت؛ اشک در چشمانش در حال جوشش بود؛ دستش را مقابل دهانش گرفت و با چهره‌ای گریان و کوله‌اش به سوی اتاقش دوید. وارد اتاقش شد و کوله را روی زمین رها کرد. اشک‌هایش را پس زد و شروع به نوشتن نامه کرد. علت گریه‌اش چه بود؟ فقط خداوند و خودش پاسخ را می‌دانستند
حال تمامی امیدش به این نامه بود که به دست پدر دلسوز ایران زمین می‌رسید

................

ارادتمند شما ز . گ تنهای نیمه شب

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

رمان ضرب الاجل اعجوبه فصل تری کی | قسمت اول ◄

رمان ضرب العجل اعجوبه فصل شخص سومی در امواج زندگی وجود دارد ◄

رمان ضرب الاجل اعجوبه فصل سوم خاطرات سربازی محاله یادم بره ◄

♦♦---------------♦♦

مدتی بود در کافه‌ی یک دانشگاه کار می‌کردم و شب را هم همانجا می‌خوابیدم
دختر های زیادی می‌آمدند و می‌رفتند اما انقدر درگیر فکرم بودم که فرصت نمیکردم ببینمشان
اما این یکی فرق داشت
وقتی بدون اینکه مِنو را نگاه کند سفارش "لاته آیریش کرم "داد، یعنی فرق داشت
همان همیشگیِ من را میخواست
همیشگی ام به وقت تنهایی

تا سرم را بالا بیاورم رفت و کنار پنجره نشست و کتاب کوچکی از کیفش در آورد و مشغول خواندن شد
موهای تاب خورده‌اش را از فرق باز کرده بود و اصلا هم مقنعه اش را نگذاشته بود پشت گوش
ساده بود، ساده شبیه زن هایی که در داستانهای محمود دولت آبادی دل میبرند
باید چشمانش را میدیدم اما سرش را بالا نمی‌آورد
همه را صدا میکردم قهوه‌شان را ببرند اما قهوه این یکی را خودم بردم

داشت شاملو میخواند
بدون اینکه سرش را بالا بیاورد تشکر کرد
اما نه!
باید چشمانش را میدیدم
گفتم ببخشید خانم؟!؟

سرش را بالا آورد و منتظر بود چیزی بگویم
اما چشمان قهوه‌ای روشن و سبزه‌ی صورتش همراه با مژه‌هایی که با تاخیر بازو بسته میشدند فرمان سکوت را به گلویم دوخت، طوری که آب دهانم هم پایین نرفت
خجالت کشید و سرش را پایین انداخت
من هم برگشتم و در بین راه پایم به میز خورد و‌ُ سینی به صندلی تا لو برود چقدر دست و پایم را گم کرده ام
از فردا یک تخته سياه کوچک گذاشتم گوشه‌ای از کافه و شعرهای شاملو را مینوشتم
هميشه می ایستاد و با دقت شعر‌ها را میخواند وُ به ذوقم لبخند میزد
چند بار خواستم بگویم من را چه به شاملو دختر جان؟!؟

این ها را مینویسم تا چند لحظه بيشتر بایستی تا بیشتر ببینمت و دل از دلم برود
شعرهای شاملو به منوی کافه هم کشید و کم کم به در و دیوار و روی میز و...
دیگر کافه بوی شاملو را میداد

همه مشتری مداری میکردند من هم دخترِ رویایم مداری

داشتم عاشقش میشدم و یادم رفته بود که باید تا یک ماه دیگر برگردم به شهرستان و پول هایی که در این مدت جمع کرده ام خرج عمل مادرم کنم.
داشتم میشدم که نه، عاشق شده بودم و یادم رفت اصلا من را چه به این حرف ها؟ یادم رفته بود باید آرزوهایم را با مشکلات زندگی طاق بزنم
این یک ماهِ رویایی هم با تمام روزهایی که می آمد و کنار پنجره مینشست و لاته میخورد تمام شد

و برای همیشه دل بریدم از بوسه هایی که اتفاق نیفتاد
مدتی بعد شنیدم بعد از رفتن‌ام مثل قبل می آمده و مینشسته کنار پنجره و قهوه‌اش را بدون اینکه لب بزند رها میکرده و میرفته
یک ترم بعد هم دانشگاهش را کلا عوض کرده بود

عشق همین است
آدم ها می‌روند تا بمانند
گاهی به آغوش یار
و گاهی از آغوش یار

چیز های هست که نمیدانی
علی سلطانی

خانوم دکتر من واسه اینکه بتونم ببینمتون سه روز توی نوبت بودم، سعی میکنم خلاصه بگم حرفام رو که زیاد وقت نگیرم

گوش میکنم

راستش همه چیز برمیگرده به سیزده سال پیش، وقتی عاشق بوی دخترونه ی مقنعه ی مدرسش بودم! من نقشه کشی میخوندم و دیوونه ی بازیگری، اونم ریاضی میخوند اما جای معادله و عدد دوست داشت بدونه تو سر آدما چی میگذره
سال آخر دبیرستان بهترین روزای زندگیمون بود، نیم ساعت قبل از زنگ آخر از دیوار مدرسه میپریدم بیرون و هنوز زنگشون نخورده جلوی در مدرسه منتظرش بودم
اون هیچ وقت نفهمید که من واسه هزینه ی فلافل و سمبوسه ی مسیرِ مدرسه تا خونه تمام طول هفته تکالیف نقشه کشی بچه هارو انجام میدادم و پول میگرفتم ازشون
حالمون خوب بود که خوردیم به کنکو
من از کنکور متنفرم خانوم دکتر، از تغییر مسیرهای یهویی متنفرم
به هم قول دادیم هر جفتمون توی یه شهر قبول بشیم، انتخابمونم شیراز بود
من قبول نشدم اما اون قبول شد و رشته ی مورد علاقشو به دوری مون ترجیح داد و رفت
منم باید میرفتم سربازی، این دوری من رو عاشق تر میکرد و اون رو دلسردتر! حق داشت خب، اختلاف مدرک تحصیلی رو میگم، آخه من وقتی ازسربازی برگشتم مجبور بودم برم سرکارو جایگزین پدر کار افتادم باشم
لا به لای سختیای زندگی داشتم دست و پا میزدم که برگشت بهم گفت من و تو راهمون خیلی وقته سواشده، بهتره دچار سوتفاهم نباشیم
به همین راحتی گفت سوتفاهم و رفت پی تفاهمی که توی همه چی دنبالش میگشت الا دلِ من که براش لرز میگرفت
بعد از سیزده سال هفته ی پیش جلوی محل کارم یه نفر زده بود به ماشینم و کارت ویزیتش رو گذاشته بود و رفته بود
اسمش رو که روی کارت دیدم اول باورم نشد اما بعد ازکلی پیگیری فهمیدم خودشه
ماشینم قراضه تر از این حرف هاست که برم پی خسارت اما به عنوان مریض وقت گرفتم، مریضش بودم خب
انقدر توی کارش بزرگ شده که واسه دیدنش سه روز توی نوبت بودم
انقدر فکرش پرته که بعد از این همه حرف زدن هنوز داره نگاهم میکنه و نفهمیده من همون سوتفاهمی ام که بزرگترین تفاهم زندگیم رو ازم گرفت...اینا همه حرفای من بود خانوم دکتر، اما نیازی به نسخه نیست، شما سیزده سال پیش نسخه ی من رو پیچیدی

یه ماه پیش وقتی توی بلیط فروشی سینما دیدمت همه ی اون روزامون از جلوی چشمم ردشد، اون تصادف ساختگی رم ترتیب دادم که ببینمت...که شاید بتونیم دوباره دچار اون سوتفاهم بشیم! میخوام فردا ظهرجلوی مدرسه ی دوران دبیرستانمون ببینمت

فردا قول دادم زن و بچم رو ببرم سینما بعدش بریم فلافلی، همون فلافلی نزدیک مدرستون...راستش من هنوز دیوونه ی بازیگری ام...بازیگر خوبی ام شدم...سیزده ساله دارم زندگی رو بازی میکنم، یه بازی بی نقص

oOoOoOoOoOoO

چرا کسی آدرس خانه ام را به راننده‌ی تاکسی نمیدهد؟
فکر کنم ناآشنا ترین آدرس
آدرس خانه‌ی من باشد
وقتی هیچکس حتی نگاه بی گداری به رنگ رفته‌ترین در نمیکند

کسی حتی به اشتباه بر تلفن خانه ام نمیزند
شاید به خاطر این است که سیمش را کشیده ام؟
البته چون
کسی نمی زنگید
ترسیدم پول برق خانه ام زیاد شود
مانده ام بین خاک های داغی که هنگام ظهر روی طاقچه نمایان می‌شوند
و من هر بار که دستمال برمیدارم تا تمیزشان کنم
یادم می افتد

میهمان‌های چندین ساله نامشان صاحبخانه است
و باز مینشینم کنار قاب عکسهای
قدیمی ام
زیر دیوار خراب شده
دورم پر است از کاغذ های باطله‌ای که نامه نوشتم و کسی نبود تا آنها را بفرستد
یا انگار کسی نیست که برایش نامه‌ای از حالم بفرستم
گوشه‌های مبل خاکی‌ام مقداری دستمال کاغذی ایست که اشکهایم بین آن‌ها قایم شده‌اند
حال و روزگار من عجیب بارانیست

#دیدار

oOoOoOoOoOoO

..♥♥..................

فکر میکنم دیگه برام مهم نیست. جواب خودمو با اشکال نداره و ولش کن میدم. یه وقتایی خیلی نگاه کردم. خیلی فکر کردم. خیلی خودمو #سرزنش کردم. خیلی اهمیت دادم. آدمِ درونم سرشو کوبوند به در و دیوار و جیغ کشید و شیشه شکوند و چنگ انداخت و بی قراری کرد. بعد، بعدِ سالها شکافتنِ دهن من و خودش، یهو آروم گوشه پنجره نشست، پاهاشو جمع کرد تنگِ بغلش، یه چایی گرفت دستش و خیره شد به بیرون پنجره. انگار که تموم سالها یه گلوله ی آتیشو توو بغل خودش نگه داشته بود و حالا فهمیده بود خیلی راحت فقط باید دستاشو وا کنه و رهاش کنه. #رها کرد. رها کردم

حالا دیگه نمیدونم کی نگاه میکنه؛ کی نگاه نمیکنه. کی حواسش هست؛ کی حواسش نیست. کی تحسین میکنه؛ کی تمسخر میکنه. کی موافقه؛ کی مخالفه. کی میدونه؛ کی نمیدونه. چشام هنوز وائه ولی دیگه #نگاه نمیکنم

نازنین هاتفی

o*o*o*o*o*o*o*o

ابی خوشحال و مسرور همراه حشمت صادقی به خونه ش رفت تا مادر و خواهرشو در جریان امور بذاره

ابی نگاهی به مادرش انداخت که بقچه لباسشو به دست گرفته وچادرمشکی بور شده شو به دور گردنش بسته بود و پا از خونه شون بیرون میگذاشت

این خونه برای ابی پر از خاطرات بود و این بازارچه حکم بهشت رو واسش داشت

میدونست ترک این کوچه پس کوچه ها یعنی جا گذاشتن دل همینجا پیش داداشها و اهل محل

چقدر دیشب همگی تو کاباره آبشار نقره ای خندیدن. به تنها چیزی که توجه نداشتن ملوسک بود که بالای سن خودشو تیت و پر میکرد تا کاروکاسبیش راه بیفته

شب قبل ابی به دوستای چندین و چند ساله ش گفته بود که سرایداری یه جا رو خارج از تهران قبول کرده و قراره واسه مدتی با مادر و خواهرش برن. هرچند که از دروغ بدش میومد، چه مصلحتی و چه غیر مصلحتی! اونم به عزیز ترین افراد زندگیش ، برادر و دوستای دوران کودکیش! ولی چاره ای نداشت وگرنه داداشا هر روز پاشنه در خونه جناب وکیل و در میاوردن و این برخالف شرط و شروطش با فیروز عمید بود

نگاهش روی صدیقه خواهر 18 ساله تمامش چرخید که به قول خاله زنک های محل در حال پا گذاشتن به مرز ترشیدگی بود

صدیقه چادرنازک و گلدارشو دور کمرش پیچونده و پاهاشو در معرض نمایش گذاشته بود! ابی با چشم و ابرو بهش حالی کرد که پاهاشو بپوشونه ولی صدیقه هوش و حواسش پی حشمت صادقی بود که در حال جاسازی چمدون و بقچه خدیجه سلطان مادر ابی بود! ابی چندتا استغفرا ... زیر لبش گفت و به سمت صدیقه رفت

واسه چی هرچی چش و ابرو میام حالیت نیس دختر؟

صدیقه نگاهشو از حشمت گرفت

با من بودی داداش؟

  اگه یه ریزه چش و چالتو درویش کونی و خیره نشی به نامحرم، میفهمی که سه ساعته دارم میگم خودتو بپوشون

صدیقه سرشو خم کرد و نگاهی به پاهاش انداخت. چادرشو ول کرد رو پاهاش و لبخند گله گشادی زد و گفت

خدا مرگم داداش! من کی به نامحرم زل زدم؟

ابی ابرویی بالا انداخت و دستمال یزدیشو چنان دور دستش پیچوند که سر انگشتهاش بی رنگ شد

  آبکش کردی پسره مردمو! صدیق حواست جمع باشه. اینجا که میخوایم بریم خونه فیروز عمیده! وکیل مشهور تهرون. تو خونه ش برو و بیایه جوونای ژیگول و خوشتیپها و سانتی مانتالها زیاده، نبینم رگ و ریشه تو همین جا جا بذاری و بیای که بد میبینی! روتم قرص بگیر. خیلی هم با این حشمت جی جی باجی نشی که اصن تو کتم نمیره! زبونتم همین جا جا میذاری! نبینم هرکی حرفی بهت زد بهش بپری و 10 تا بذاری
کف دستش، خصوصا این کتایون خانمو هواشو خیلی داشته باش که اگه ما رو از اونجا بندازن بیرون، اونوقت باید جل و پالسمونو برداریم و بریم شومال ور دست عمو تو زمینهای برنج کارگری کونیم

ابی تهدیدش میتونست واسه دهن بی چاک و بست صدیقه کار ساز باشه. چون صدیقه حاضر بود که لال بشه ولی تو ده زندگی نکنه! تا حالاشم ابی موی دماغش بود وگرنه خمیر مایه اینو داشت که یکی بشه مثه ملوسک

حشمت وسایلها رو عقب ماشین جا سازی کرد و رو به ابی گفت

 بریم آقا ابی؟

ابی برای بار آخر نگاهی به در قفل و زنجیر شده خونه شون انداخت

  بریم داشی

صدیقه سلانه سلانه با کفشهای پاشنه بلندش به سمت ماشین اومد که حشمت در عقبو باز کرد و گفت

بفرمایید بشینید خانم

صدیقه گوشه چشمی نازک کرد و گفت

صدیقه

ابی که میدونست کارش با این عشوه خرکیهای صدیقه دراومده سرشو به آسمون گرفت و لا اله الا اللهی گفت و کلاهشو بالاتر گذاشت

 بشین صدیق تو ماشین! وقت آقا حشمتو نگیر

حشمت لبخند مهربونی تو صورت صدیقه پاشید که صدیق ته دلش کیلو کیلو قند آب شد

خدیجه سلطان با کمک ابی سوار ماشین شد. و ماشین به سمت شمیرانات که باغ اختصاصی جناب فیروز خان عمید در اونجا بود، راه افتاد

بعد از یک ساعت رانندگی وارد منطقه شمیرانات شدن. باد سردی که از شیشه ماشین به صورت ابی می وزید، باعث شد که سکوت داخل ماشین شکسته بشه

 عجب هوایی داره لامصب! تومنی سنار هواش با جایی که ما توش میلولیدیم، فرق میکونه! مگه نه ننه؟

خدیجه سلطان که در حال تسبیح گردوندن و ذکر گفتن بود، رو به صدیقه کرد و گفت

ننه یه کم اون شیشه رو بکش پایین

صدیقه شیشه رو پایین کشید و هوای تازه به صورت مادر ابی خورد و حالشو جا آورد

بعد از اینکه چند نفس عمیق کشید، گفت

آره ننه جان! هواش عین هوای ده می مونه! مثه اول بهار

 ننه! به اینجا میگن شمیرون. جای زندگی از ما بِیتَرونه! پولدارا اینجا میشینن! قراره از این به بعد ما هم توپولدارا فِر بخوریم

حشمت از تو آینه ماشین نگاهی به عقب انداخت و صدیقه رو دید که چشماشو خمار کرده و زل زده تو صورتش! سریع نگاهشو از آینه گرفت و به بیرون دوخت. خدیجه سلطان که از اون همه حرف فقط کلمه شمیران رو شنیده بود، گفت

صدیقه این شمیرون همونیه که طاهر سادات با جاریهاش اومدن و دو شب موندن؟

صدیقه بران شد و گفت

من چه میدونم ننه

که نگاهش تو آینه به حشمت خشک شد که در حال دید زدن عقب ماشین بود. صداشو نازک کردو چادرشو از زیر گلو شل کرد تا طره ای از موهای بلندش بیرون بریزه. با عشوه ناشیانه ای گفت

فکر کنم ننه اینجا همونجا باشه! همونجایی که طاهره خانم و جاریهاش با مینی بوس آقا صفدر اومدن و دو شب موندن

خدیجه سلطان با کف دستش به پشت ابی زد وگفت

ننه! ابراهیم! طاهره سادات میگفت اینجا زیارتگاه امام زاده قاسمه! خیلی حاجت میده! منو یه سر به همون جا ببر تا یه زیارتی بکنم

ابی سرشو به عقب چرخوند که چشمش به موهای افشون از چادر بیرون افتاده صدیقه افتاد. اخم غلیظی کرد که صدیقه حساب کار دستش اومد و چادرشو کشید جلو

رو به مادرش کرد

 خودم نوکرتم ننه! در اولین فرصت میبرمت زیارت امام زاده قاسم

با ترمز صداداری که حشمت گرفت، همگی به جلو پرت شدن و سر ابی به شیشه جلوی ماشین خورد

ابی نگاه پر معنایی به حشمت کرد و گفت

  داداش مثه اینکه تو هم حواست لولِ لوله! نزدیک بود سرمونو بشکونی؟

ابی نگاهی به در قهوه ای و آهنیه بزرگی انداخت که دیوارهای کشیده شده از دو طرفش، تا جایی که چشم کار میکرد، امتداد داشت.

صدای حشمت صادقی اونو به خودش جلب کرد

 همین جاست آقا ابی! باغ فیروز خانو میگم

o*o*o*o*o*o*o*o

رمان ابی سیریش بادیگارد میشود | قسمت اول ◄

رمان ابی سیریش بادیگارد میشود | قسمت دوم ◄

رمان ابی سیریش بادیگارد میشود | قسمت سوم ◄

رمان ابی سیریش بادیگارد میشود | قسمت چهارم ◄

رمان ابی سیریش بادیگارد میشود | قسمت پنجم ◄

o*o*o*o*o*o*o*o

ابی که هنوز تو بهت مکانی بود که برای اولین بار در عمر ۲۵ ساله ش میدید و درگیر حلاجی کردن حرفها و پیشنهاد فیروز عمید وکیل پایه یک دادگستری و مشهور شهر تهران بود، با غرور گفت

والا حاجیت الان واسه خودش کارو بار آبرومندی داره

وردست اوس رجب تو گاراژ میکانیکیش کار میکونم و خدا رو شکر، انقذه ماشین خراب خروب، پیشمون میارن که دستمون جلوی اهل و نااهل دراز نشه

فیروز عمید که به دقت حرفهای ابی رو گوش میداد و هرازگاهی روی برگه زیر دستش چیزی مینوشت، چشماشو به سمت ابی ریز کرد و سرشو جلو آورد و پرسشگرانه گفت

  اگه پولی که بابت این کار بدست بیاری بیشتر از حقوقت توی گاراژ مکانیکی باشه، بازم قبول نمیکنی؟

ابی هم مثل همه آدمها واسه خودش گرفتاری داشت و چیزی که این اواخر ذهنشو درگیر میکرد، تشکیل خونه و خونواده بود  چند باری بتول دختر اوس حبیب گچ مالو تو نونوایی زیر بازارچه دیده بود و تنها کسی بود که دلش اجازه نمیداد به شکل آبجی بهش نگاه کنه

منتظر فرصتی بود که ننه شو واسه خواستگاری بتول بفرسته! ولی هروقت عزمشو جزم میکرد تا به ننه ش بگه دستی تو جیبش میکشید و آستری سفید جیبشو در می آورد و آویزون میکرد و انگشت اشاره و شستشو به هم نزدیک میکرد و به سمت کف دست دیگه ش میبرد و میگفت

  چی از کف دستی که مو نداره بکنم؟ ابی! به جیبهای پر از خالی و کف دست بی موت نیگا کون، بعد اسم دختر مردمو بیار

جسته گریخته هم جوات رادار واسش خبر می آورد که بتول چند تا خواستگار پا به جفت داره که پاشنه در خونه اوس حبیب گچ مالو در آوردن. با همه این تفاسیر ابی نمیتونست چشم و گوش بسته کاری رو قبول کنه که به قول خودش نمیدونست تهش به کجا بنده

فیروز عمید ادامه داد

  تنها وظیفه تو اینه که راننده مخصوص کتایون بشی و مواظب اون باشی. هرجا خواست بره، باید باهاش بری و هرکاری که ازت خواست با مطلع کردن من، و اجازه دادن من براش انجام میدی. من باید در جریان ریز به ریز امورات شما دو تا باشم

حرفهای فیروز عمید واسه ابی خیلی سنگین اومد. آقای وکیل غیر مستقیم داشت بهش میگفت که نوکری کن! چیزی که با ژن و ذات ابی بیگانه بود! باید هم نوکر آقا میشد و هم نوکر دختر آقا

کربلایی رحمت با سینی چای به داخل اومد و استکانو جلوی فیروز عمید و ابی گذاشت. ابی در حالیکه به بخارهای خارج شونده از چای نگاه میکرد، جت وار از جاش بلند شد و روبه وکیل گفت

 عزت زیاد جناب وکیل. ابی سیریش نوکر زاده نشده ؛ عزت نفس و مردونگیش هم با پول خرید و فروش نمیشه! بِیتَره دنبال یه محافظ دیگه واسه آبجی کتایونمون باشید

هنوز پاشو از در بیرون نذاشته بود که فیروز عمید گفت

  آقا ابراهیم

اولین بار بود که کسی ابی رو اینجوری صدا میکرد. از موقعی که یادش میومد فقط ننه ش بهش ابراهیم میگفت و صدیقه هم اونو داداش ابراهیم یا داداش ابی صدا میزد

لبخند خوشایندی از شنیدن دو کلمه آقا ابراهیم رو لبش نقش بست و سرشو برگردوند

  بله آق وکیل

فیروز از پشت میز بزرگش که بی شباهت به میز رییس و روسا نبود، بلند شد و گفت

  ولی من هنوزم سر پیشنهادم هستم. یه هفته وقت داری فکر کنی! کارت ویزیتو از منشی بگیر تا شماره مو داشته باشی

ابی دستشو به سمت جیب بغل کتش برد و گفت

  داداش حشمت کارت شوما رو به ما داده ولی بعید بدونم فیروز خان که بهتون زنگ بزنم

فیروز عمید دستشو دراز کرد و گفت

  از آشنایی با شما خیلی خوشحال شدم، آقا ابراهیم

ابراهیم دستشو جلو برد و دست وکیل رو به گرمی فشرد

 مخلصیم

ابی پاشو که از اتاق بیرون گذاشت زیر لب گفت

  ناکِس! میخواست ابی سریشو با پول بخره

چشمش به حشمت صادقی افتاد که گوشی تلفنو در دست داشت و میگفت

  چشم آقا

گوشی رو گذاشت و رو به ابی گفت

  آقا گفتن شما رو برسونم

ابی نگاهی به سرتا پای حشمت انداخت و در دل گفت

  جوون به این رعنایی به جای اینکه نون بازوشو بخوره اومده نوکری عمید نامی رو میکونه! ای کارد بخوره به شیکمی که واسه پرکردنش جلوی این و اون گردن کج کونی

به بازارچه که رسید از ماشین پیاده شد و بعد خداحافظی از حشمت صادقی به سمت خونه شون رفت که از ته بازارچه راه داشت. دم مغازه پارچه فروشی که رسید چشمش به نیره افتاد که با شاگرد بزازی در حال خوش و بش بود. زیر لب گفت

 یه مدتی گم و گور بود، زنهای محله از دستش راحت بودن! خبر مرگش واسه چی برگشته؟

نگاهی به موهای زرد شده افشون و لبهای گلی و یقه بازش انداخت و زیر لب گفت

  استغفر ا.. ! بر دل سیاه شیطون نعلت!( لعنت!) خدا میدونه که چند تا خونواده رو بدبخت کرده

به خونشون که رسید، متوجه شد که ننه ش در حیاطو چفت کرده! این یعنی منتظر ابی بوده و نگران! با پاش لگد آرومی به در زد. در چهار طاق باز شد و ننه گویان وارد حیاط شد. چشمش به مادرش افتاد که روی قالیچه نخ نمای انداخته شده روی تخت چوبی زیر بوته گل محمدی دستشو زیر سرش گذاشته و به پهلو خوابیده بود. چراغی که با یه سیم از مطبخ بین شاخه درخت گیالس وسط باغچه کشیده شده بود

کمو بیش حیاط رو روشن میکرد. لبه تخت نشست و دستشو به سمت موهای سفید و فرق راست مادرش که از زیر چارقد ململ سفید زیر گلو سنجاق زده، بیرون زده بود، برد! همیشه مادرشو همین شکلی به یاد داشت! مهربون و فداکار

تنها فرقی که طی این سالیان متمادی کرده بود، اضافه شدن چینهای در هم و برهم روی صورتش و سفید شدن موهاش بود ولی مادرش همون مادر بود همونیکه ابی میگفت

  به ولایت علی اگه یه روز نارضایتی ننه مو از خودم ببینم خودمو به آتیش میکیشم

چشمش به کش شلوار ی افتاد که عینک دسته شکسته مادرشو روی چشماش نگه داشته بود. دستی به روی موهای سفید مادرش کشید و زیر لب با اندوه گفت

  روم سیا ننه! پسر داشته باشی و عینکتو با کش پشت سرت بند کونی! اون دنیا چطوری تو رو آقام نیگا کنم

مادرش با نوازشهای دست ابی بیدار شد

اومدی ننه؟ دیر کردی

  جایی کار داشتم ننه! چرا اینجا خوابیدی؟ پس کو صدیق

نگرونت شدم. اومدم اینجا چشم به در منتظرت بشم که خوابم برد. صدیقه م تو اتاق خوابیده

  هنوز که سر شبه چه وقت خوابه! خدای نکرده ناخوشه؟

ظهری با بتول رفته بود حموم. گفت خسته ست و گرفت خوابید

ابی چینی بین ابروهاش انداخت و عصبی گفت

  اَ اَ اَ اَ اَ! این دختره هم چِقَذه (چقدر) حموم میره! از یه زن شوور دار (شوهر دار) بیشتر آب بازی میکونه! چقذه بهش میگم صدیق! ورپریده انقذه زیر این بازارچه نیا و قروقمیش بریز! خوبیت نداره ولی حرف تو کَتِش نمیره ننه! میگم ضعیفه ست خوبیت نداره دست روش بلند کنم ولی اونم از این دل رحمی ما سواستفاده میکونه وکم مونده که پالون رومون بندازه

مادرش قیافه مدافعانه ای گرفت و گفت

واسه خودش که نرفته! فردا عقد کنون بتوله! دختر اوس حبیب گچ مال! دادنش به پسر صیف ا... کامیون دار! صبحیه خواهر بتول دنبال صدیق اومد که ننه ش گفته صدیق همراه بتول به حموم عروس برون بتول بره که خونواده پسره خیلی دختره رو تو حموم انداز و ورنداز نکنن و عیبی از توش در بیارن

دنیا پیش چشم ابی تیره و تار شد. بتول رو به پول فروخته بودن ؛ فقط ابی میدونست که جمشید ترانزیت پسر صیف ا... کامیون دار تنها حسنش به ابی، پول باباش بود. کم خبر نیاورده بودن که جمشید دور و بر نیره میپلکه و چند بار هم جوات رادار اونو پای بساط وافور نوچه های کاظم قرو قاطی دیده بود. یه مدتی هم ملوسک رقاصه کاباره آبشار نقره ای رفیقه ش بود! ولی چیزی بود که شده بود! بتول و به جمشید جواب داده بودن و غیرت مردونه ابی دیگه اجازه نمیداد که اونو تو ذهنش مادر بچه هاش بدونه! هرچند که فراموش کردن بتول مثل ریاضت کشیدن بود واسه ابی سیریش
تا دو روز به وضع قمر در عقربش، ننه ش، آینده صدیق بی خواستگار، عروس شدن بتول و بی پولیش فکر کرد. صبحها ساکت به گاراژ میرفت و عصرها بر میگشت بدون اینکه کسی ابی رو در قهوه خونه مش حسن ببینه! ابی دلش شکسته بود! زمونه دلشو نقره داغ کرده بود

چهار روز از ملاقاتش با فیروز عمید میگذشت و تو این مدت اصلا به ذهنش هم نگذشته بود که درمورد پیشنهاد فیروز عمید فکر کنه! چه برسه به اینکه پاسخ مثبت بده! یه روز صبح که به در گاراژ رسید، دید گاراژ تعطیله و یه کاغذ سفید روی در چسبوندن که روش با ماژیک مشکی نوشته شده

 بدین وسیله فوت ناگهانی اوستا رجب خدابنده را به دوستان و آشنایان و مشتریان گرامی می رسانیم. جهت تحویل ماشینهایتان به شماره 22453 منزل پسر بزرگ مرحوم تماس بگیرید

مراسم تشییع از جلوی درب منزل ایشان در ساعت 10 صبح امروز برگزار میشود 

احساسات ابی در این چند روز خدشه دار تر ازاین بود که بتونه در برابر دومین شوک خود دار باشد! با مشت به دیوار کوبید و فریاد زد

  یا خدا

ساعدش رو به دیوار چسبوند و صورتشو روی اون گذاشت و از ته دل زار زد! کسی نمیدونست که ابی واسه اوس رجب گریه میکرد و یا پژمرده شدن غنچه عشق نشکفته ش به بتول! یا دلنگرونی از آینده ننه و خواهرش که ابی تنها امیدشون بود! هرچه بود آسمون دل جوانمرد زیر بازرچه ناجور ابری و رگبار بارون رو از چشماش سرازیر کرده بود

مرد مردهای بازارچه، ابراهیم جوانمرد زاده ملقب به ابی سیریش، لوطیه لوطیها، دمل چرکین عقده های ناشی از محرومیتهای چند ساله ش، بی پدری و یتیمی ش، بار مسئولیت مادری که با رخت شویی اون و خواهرشو بزرگ کرده بود و بی پولیش رو زیر آسمون خدا با گریه بازگو میکرد

سالها بود که کسی ابی سیریشو گریون ندیده بود. شاید آخرین باری که گریه کرده بود زمانی بود که بهش خبر دادن پدر زحمت کشش از بالای یه داربست ساختمون در حال ساخت، پرت شده. پدر ابی یه بنا بود. از اون زحمت کشهای روزگار که دنیا به اون و زن و بچه هاش رحم نکرد و باعث شد زن و بچه هاشو به امون خدا ول کنه و بره
ابی خیلی زود دست راست و چپش رو شناخت و مرد خونه شد. تکیه گاه شد واسه مادر و خواهری که 7 سال از خودش کوچکتر بود! مگه ابی چند سال داشت که بازوهاش واسه در آوردن نون حالل جنگیدن رو با روزگار شروع کردن؟ همش 8 سال ابتدا دم قهوه خونه مش حسن پادویی میکرد و به قول خودش

قرون قرون پولهاشو تف میزد و رو هم میذاشت تا بتونه شیکم ننه و آبجیشو سیر کنه

هم مدرسه میرفت و هم کار میکرد

تا کلاس پنجم دبیرستان در رشته ادبی درس خونده بود. درست همون اندازه که کتایون داره میخونه ولی فرق بزرگی که با این دختر داشت این بود که ابی وارد کلاس 11 یا همون پنجم دبیرستان که شد، کتاب و دفترشو یه بوس صدادار کرد و گذاشت تو صندوقچه گوشه مطبخ و شد شاگرد اوس رجب مکانیک

ولی بابای کتایون نامی که ابی روحشم از حضورش تو این دنیا خبر دار نبود، میخواست ابی رو استخدام کنه که
مواظب دخترش باشه تا بتونه بدون دغدغه درس بخونه

ابی سرشو به آسمون برد و گفت

بنازم عدالتتو اوستا کریم

یاد روزی افتاد که به خودش گفت

 داش ابی جمع کن کاسه کوزه ت رو! آخه بی غیرت، تا کی ننه ت باید تو خونه های مردم رخت چرک بشوره؟ تا کی آبجیت باید آب آبگوشتو ظهر بخوره و شب سیب زمینیهاشو با یاد گوشت تو دهنش آب کونه؟پادویی مش حسن قهوه چی هم شد کار؟

این بود که تو 16 سالگی روی مش حسنو بوسید و رفت وردست اوس رجب شروع به کار کرد! خیلی زود خم و چم کار دستش اومد و به سال نکشیده واسه خودش اوستایی شد ولی بقدری مردانگی و خضوع داشت که به خودش اجازه نمیداد که خودشو غیر از شاگرد اوس رجب، چیز دیگه ای ببینه

مراسم خاکسپاری و عزاداری اوس رجب انجام شد و ابی هم مثل بقیه مردها شونه هاشو زیر تابوت مردی داد که چند سال از عمرشو کنارش گذرونده بود! الحق و الانصاف که اوس رجب در حقش پدری کرده بود! برای بار دوم در سن 25 سالگی یتیم شد

آخرین روز مهلت آقای فیروز عمید بود ! از روز بعد از خاکسپاری به چند گاراژ مکانیکی سر زده بود. هیچکدوم پادو هم نمیخواستن چه برسه به دستیار. سرمایه ای هم نداشت تا خودش کارو باری راه بندازه! بچه های اوس رجب هم هنوز کفن باباشون خشک نشده بود چنگ و دندون انداخته بودن به تنها دارایی پدرشون که همون گاراژ فکسنی ( درب و داغون و بی ارزش) خارج شهر بود

ابی که وارد بازارچه میشد، دیگه اون ابی سابق نبود. کلاهش به دست و دستمال یزدیش آویزون بود، شونه هاش خمیده و قدمهاش کشیده بودن! دیگه شق و رق نمی ایستاد و یقه صاف و صوف نمیکرد. ابی از درون داغون بود
غم از دست دادن بتول و اوس رجب یه طرف، بیکاری و بی پولی و شکم گرسنه ننه و خواهرش یه طرف دیگه! به قول خودش

  این شیکم بی مروت که وقت و زمون نمیشناسه به صدا دربیاد! تهش که خالی میشه صدای هوارش همه جارو میگیره و امون از دستی که گوش به فرمون شیکمش باشه! فکر میکنید چرا این همه دله دزد تو تهرون زیاد شده! د همین نوکرهای شیکمن دیگه! باید همش توشو پر کونی که یه وقت چپه ت نکونه

o*o*o*o*o*o*o*o


رمان ابی سیریش بادیگارد میشود | قسمت اول ◄

رمان ابی سیریش بادیگارد میشود | قسمت دوم ◄

رمان ابی سیریش بادیگارد میشود | قسمت سوم ◄

o*o*o*o*o*o*o*o

و سپس خداحافظی گرمی با اوس رجب کرد که ابی زیر لب گفت

هم لفظ قلم حرف میزنه و هم خیلی بچه ژیگوله

پاشو که از گاراژ بیرون گذاشت چشمش به یه بنز 230 آخرین مدل افتاد

لبو لوچه شو پایین کشید و سری تکان داد و تو دلش گفت

  از اون خر پولهان! یعنی با من چیکار دارن؟

حشمت در ماشینو باز کرد و به ابی اشاره کرد که سوار بشه! در مسیر، هیچ صحبتی بین ابی و حشمت رخ نداد. بعد از گذشتن از خیابونهای تهران و سرازیر شدن به محله های بالای شهر یا به قول ابی، محله از ما بِیتَرون، حشمت صادقی جلوی یه ساختمون دو طبقه نگه داشت.حشمت رو کرد به ابی و گفت

  پیاده شید رسیدیم

ابی هنوز مات و مبهوت به خیابونهای تمیز و مغازه های شیک اونجا که تومنی سنار با خیابونای پایین شهر و دکانهای زیر بازارچه فرق میکرد، چشم دوخته بود

حشمت دوباره گفت

  آقا ابی رسیدیم

ابی متوجه زمان حال شد و چند لحظه به حشمت زل زد و بدون حرفی از ماشین پیاده شد. حشمت جلوتر از ابی راه افتاد و وارد ساختمون شدن.دفتر وکالت فیروز عمید طبقه پایین بود. وقتی وارد دفتر شدن ابی با دیدن تابلوهای نقاشی روی دیوار ،گلدونهای مصنوعی گوشه کنار، دکوراسیون زیبای دفتر که واسه اون زمان خیلی مدرن و پیشرفته بود و مبلهای چرمی زیر لب گفت

 جل الخالق نه به گاراژ ما و اتاق اوس رجب که یه شاخه ی خشک توش پیدا نمیکونی نه به اینجا که درو دیوارش گل بارونه! خدایا عدالتتو بنازم

مثل ندید بدید ها هاج و واج به درو دیوار نگاه میکرد
حشمت رو به منشی که از اون خانمهای سانتی مانتال همون دوره و با موهای شنیون شده و بلوز دامن مینی ژوپ بود گفت

  به آقا بفرمایید ابی رو آوردم

دختر از جاش بلند شد و به سمت یکی از اتاقها رفت. ابی با دیدن پاهای برهنه اون به سمت دیوار چرخید و گفت

  یا خدا دستم به دومنت خودت ما رو از شر این شیاطین ضعیفه نجات بده

دختر وارد اتاق شد و بعد از چند لحظه بیرون اومد و گفت

آقای عمید گفتن بفرمایید داخل

حشمت صادقی جلوتر از ابی وارد اتاق شد و ابی هم بعد از محکم کردن دستمال دور دستش، و صاف و صوف کردن یقه پیرهنش پشت سر حشمت وارد اتاق شد. چشمش که به میز کار ساخته شده از چوب گردو و درختچه گوشه اتاق و تابلوی بزرگ نقاشی روی دیوار افتاد، پوزخندی رو لبش اومد و زیر لب گفت

  عینهو اتاق اوس رجب میمونه

صدای حشمت اونو به خودش آورد

  قربان! آقا ابی رو آوردم

آقای فیروز عمید که مردی پنجاه وپنج سال به بالا بود سرشو از روی دفاترش بلند کرد. عینک دور مشکی بزرگی به چشم داشت. عینکش رو از چشمش برداشت و رو به ابی کرد. ابی به رسم ادب جلو رفت

  سام علیکوم جناب.... آها!... فیروز خان عمید

فیروز عمید دست ابی رو به گرمی فشرد و رو به حشمت کرد

  میتونی بری

به نظر مرد با جبروت و مقتدری میومد! از اون مردها که حرفش برو داشت و همه در مقابلش گردن کج میکردن! ولی ابی از اون گردن کج کنها نبود، به قول خودش فقط جلو یکی گردن شیکسته و صورت زغالیه که اونم اوس کریمه

حشمت صادقی از اتاق خارج شد. فیروز عمید با دست به ابی اشاره کرد که روی مبل کنار میزش بشینه. بدون فوت وقت و مجال دادن به ابی تا علت احضارشو جویا بشه گفت

 واست یه پیشنهاد کاری دارم

  پیشنهاد کاری؟ واسه کی؟ واسه ما؟

  بله واسه شما که هم کارش آبرومندانه ست و هم پولش خوبه

ابی کف دستی رو که دورش دستمال یزدی پیچیده بود، جلو برد و گفت

  هُپ آق عمید! وایسا با هم بریم. ما رو خوندی اینجا و بدون هیچ توضیحی و حرفی و معرفی و گفتن اینکه ما رو از کوجا میشناسی، یهو میگی واست یه کار توپ سراغ دارم؟ نه داشم ما اهل خلاف ملافو قاچاق نیستیم. پول حروم از گلومون پایین نمیره

دستشو بیخ گلوش برد و ادامه داد

  همینجا میشه استخونو گیر میکونه! تا خفمون نکونه دست بردار نیست

ابی از جاش بلند شد بره که فیروز عمید لبخندی رو مهمون لبش کرد و عینکشو به چشمش برد و گفت

 نه خوشم اومد. مثل اینکه حرفهایی که پشت سرت میزدن درست بوده! دنبال همچین آدمی میگشتم! دنبال یه مرد میگشتم که یه امانتی بدم دستش! ابی متحیرانه تکرار کرد

 

  امونتی؟ مال کی؟ دست کی؟

فیروز عمید تلفنو برداشت

  به کربلایی رحمت بگید دوتا چای بیاره تو اتاق من

گوشی رو گذاشت و رو به ابی گفت

  بذار از اول شروع کنم. چند شب پیش تو کافه آبشار نقره ای دیدمت که دعوا راه انداختی! از صاحب کافه در موردت پرسیدم و اونم بهم گفت که اسمت ابراهیمه و ملقب به ابی سیریشی، واسه خودت یه گروه هشت نفره داری که همشون تو رو به لوطی بودن و مردونگی قبول دارن! ردتو زدم تا فهمیدم تو مکانیکی کار میکنی راستش من به دلیل در دست داشتن یه پرونده جنایی، چند تا دشمن پیدا کردم که اولا بهم پیشنهاد رشوه میدادن که بیخیال این پرونده بشم ولی من قبول نکردم

اونها هم وقتی دیدن منو نمیتونن با پول تو مشتشون بگیرن، شروع به تهدید کردن که ابتدا تهدیدهاشونو جدی نمیگرفتم ولی الان تهدیدهای اونها خونواده مو هم در برگرفته! و چند باری واسم پیغام فرستادن که ضربشونو به خونواده م میزنن. از طرف پسرم، کیومرث، خاطرم جمعه چون خودش افسر نیرو هواییه ولی یه دختر هیفده ساله دارم که سال پنجم طبیعی میخونه

از بابت اون نگرانم! سرم خیلی شلوغه و نمیتونم بیشتر از این رفت و آمدهاشو کنترل کنم و حشمت رو اسیرش کنم

وقتی اون شب داد زدی که تو مرامت نگاه به ناموس مردم و دوز و کلک نیست، ازت خوشم اومد! تصمیم گرفتم که تو رو به عنوان بادیگارد دخترم استخدام کنم

البته واسه بادیگارد شدن کتایون شرایطی رو هم باید بپذیری ولی اول میخوام بدونم اصلا با این کار موافقی یا نه؟

o*o*o*o*o*o*o*o

رمان ابی سیریش بادیگارد میشود | قسمت اول ◄

رمان ابی سیریش بادیگارد میشود | قسمت دوم ◄

@~@~@~@~@~@

وصیتنامه قُلی

من ازشب اول قبر میترسم منو شب دوم خاک کنید
😅😅😅‌
به جای کافور حشره کش بزنید تامورچه ها منو نخورند
😜😜😜
یه کفن دست دوم تنم کنید تافکر کنند ازمن سوال کردند
👍👍👍
به یارانه هام دست نزنید برمیگردم
😂😂😂😂
♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦
ﯾﻪ ﮔﺪﺍﯾﯽ ﺩﻡ ﺗﺮﻣﯿﻨﺎﻝ ﻫﺴﺖ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻤﺶ
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﮕﻪ ﮐﺮﺍﯾﻪ ﻧﺪﺍﺭﻩ ﺑﺮﻩ ﺗﺎ ﺷﻬﺮﺵ
بیشعور ﭘﯿﺎﺩﻩ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺍﻻﻥ مرزو رد کرده بود
😂😂😂
♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦

پدرم موقع مناظره گفت
اگه کنترل مملکت دست من بود ایران رو گلستان میکردم
منم گفتم
والا یه کنترل کولر دستته اینجارو جهنم کردی
بقیشو دیگه خوردم به دیوار نتونستم بگم
🤕😞😁😂
♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦

اما خدا به هیچکس مثل اصحاب کهف حال نداد
ساعت 5 بعد از ظهر ایمان اوردن تا 9 رسیدن تو غار گرفتن خوابیدن 300 سال بعد پاشدن یه صبحونه سبک خوردن و مردن و رفتن بهشت
پارتی داشتن فکر کنم یا ژن خوبو بودن
🥴🥴🥴
♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦

ﺧﺪﺍﯾﺎ
مارو ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻤﺎﺯ ﺟﻤﺎﻋﺖ‌ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺪﺭﺳﻪ میخوندیم
ببخش
چون هم وضو نداشتیم
هم اجباری بود
هم الکی پیس پیس میکردیم
😂😂😂😂😂😂
♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦


مامانم رفته واسه تولد بابام یه ظرف پیرکس خریده
انصافأ بابام کلی تشکر کرد...
حالا دیشب تولد مامانم بود،
بابام هم رفته چارحلقه لاستیک خریده
حالا نمیدونم مامانم چرا قهر کرده
شاید از رنگ لاستیکا خوشش نیومده
😂😂
♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦

خدایا
ميشه اين آقاي شيطان رو ببخشي و باهاش آشتي كني كه دست از سر ما ورداره؟
تو که همه رو میبخشی ..اینم اشتباه کرد به ما سجده نکرد ..ما بخشیدیم تو هم ببخش... داره اذیت میکنه ... پیشنهادهای خوب میده ...نمیشه رد کرد
😑😂😂

♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦

صبح اومدم دو کلمه درس بخونم
تا الان خواب بودم
میترسم دو ورق دیگه بخونم برم تو کما :))
💫😂😅💞
♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦

یارو اومده میگه کارمو راه بنداز ایشالا گذرت پیش ما افتاد جبران میکنم
گفتم کارت چیه؟
میگه مرده شورم
میخوام صد سال سیاه جبران نکنی نكبت
😝😂

♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦

ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﻓﺘﻢ ﺳﺮ ﻗﺒﺮ یکی از بستگان
ﺩﺧﺘﺮﻩ ﺍﻭﻣﺪ کنار ﻗﺒﺮ ﺑﻐﻠﻲ ﻧﺸﺴﺖ ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﻓﻮﺕ ﻛﺮﺩﻥ !!؟؟؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ شبا میاد اینجا می خوابه اومدم بیدارش کنم بریم خونه

والااااااا دنبال شوهر میگردن
نمیدونن چجوری سر صحبتو باز کنن

♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦

دلاتون شاد❤

😂🌹😂🌹😂🌹