^^^^^*^^^^^

عشق لب شیرینت روزی بکشد سعدی
فرهاد چنین کشته است آن شوخ به شیرینی

*@@*******@@*

از بایزید بسطامی ( رحمة الله علیه) پرسیدند ابتدای کارتو چگونه بود
گفت
من ده ساله بودم، شب از عبادت خوابم نمی‌برد
شبی مادرم از من درخواست کرد که امشب سرد است. نزد من بخسب
مخالفت با مادر برایم دشوار بود؛ پذیرفتم
آن شب هیچ خوابم نبرد و از نماز شب بازماندم. یک دست بر دست مادر نهاده بودم و یک دست زیر سر مادر داشتم
آن شب هزار « قُل هُوَ اللّهُ اَحَد » خوانده بودم
آن دست که زیر سر مادرم بود، خون اندر آن خشک شده بود
گفتم ای تن، رنج از بهر خدای بکش
چون مادرم چنان دید، دعا کرد و گفت
یا رب، تو از وی خوشنود باش و درجتش، درجهٔ اولیا گردان


دعای دعای مادرم در حق من مستجاب شد و مرا بدین جای رسانید

*@@*******@@*

رمان ضرب الاجل اعجوبه | رمان زیبا | رمان ضرب الاجل | رمان جدید | رمان 1399 | شخص سومی در امواج زندگی وجود دارد | قسمت دوم رمان ضرب الاجل عجوبه

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥



♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

فصل دوم | شخص سومی در امواج زندگی وجود دارد  |رمان ضرب الاجل عجوبه

دستش را روی قفل در گذاشت، لحظه‌ای مکث کرد؛ شاید داشت به اینده خویش می‌اندیشید. اما با شهامت فراوان در را باز کرد

خاکریزه‌هایی که در انجا بر گلویش نشست، او را به سرفه انداخت

جعبه‌های رنگارنگ که درون قفسه‌های پر از کتاب بود، چشمش را خیره کرد. لبخند زد؛ احتمال داشت، به دوران خوش کودکی که هرگز نداشت فکر می‌کرد

ذهنش در انجا نبود؛ گرچه چشمش به دنبال جعبه‌ها می‌گشت. بالاخره مقصود خود را یافت؛ کارتن کوچک نیلی را در اغوش گرفت تا راه اتاقش را در پیش بگیرد

وارد اتاق شد، کارتن را روی زمین گذاشت و دستی به گرد و غبار انباشته بر جلدش کشید. دستش را روی آن کشید؛ گویا می‌توانست تمام گذشته را با سر انگشتان خود حس کند، بی اختیار دوباره تبسمی بر لب نشاند و چشمش را روی هم فشرد

در جعبه را گشود، البوم عکس را بیرون اورد و این‌گونه در دریای خاطراتش، شنا کردن را اغاز نمود؛ اما در هر دریا کوسه‌ای نیز وجود دارد. که تنها جای زخم دندان‌هایش را، بر دست هلیا باقی گذاشته بود

همه عکس‌های این کلکسیون را در پنجمین بهار زندگی‌اش گرفته بود؛ ان را باز کرد، تا گذر عمر خویش را مرور کند
عکس اول متعلق به خود و خانواده‌اش بود؛ پدر و مادرش بر مبلی تکیه زده بودند؛ دو برادرش بالای سر انان ایستاده بودند و چشمکی به دوربین زدند و تک دختر خانواده پایین صندلی انان نشسته بود و لبخند شیرینش برای همیشه در عکس جاودانه شده بود
مجموعه عکس‌ها را روی میزش گذاشت تا بتواند قاب عکس‌های بعدی را از درون کارتن بیرون بکشد
قاب عکس را که دید لبخند بر لبانش خشکید. پاهایش سست شد، گویا دیگر نمی‌توانستند جِرمش را تحمل کنند. بلند بلند نفس می‌کشید؛ عقب عقب رفت و روی تختش نشست، بدنش همچنان می‌لرزید و صدا‌های گوناگونی را در ذهنش می‌شنید؛ انبوهی از همهمه‌ها و کوهی از سخنان افراد مختلف: سپهبد، سرهنگ، شیدا، بنفشه، شاهین و کابوس همیشگی‌اش شهاب
اما از میان ان بانگ‌ها، یکی فریادی بلندتر از بقیه می‌زد تا بتواند آوایش را در گوش هلیا طنین انداز کند که موفق نیز شد؛ انگار آن صدا، جملاتی را از روی کتابی با آواز خدشه دارش، می‌خواند
عموی هلیا چندین بار همراه برادرش در جمع گرم وصمیمی این سه دوست حاضر شد؛ که پس از مدتی دلباخته خواهر بنفشه شد. همه چیز زود انجام شد؛ خاستگاری، عقدکنون و عروسی. اما دنیای بی‌رحم زمان را در جایی متوقف کرد

او نظامی بود و می‌بایست برای دفاع از حرم حضرت زینب (س) گذری به سوریه می‌انداخت، به ناچار همسر و فرزند توراهی‌اش را تنها گذاشت و او رفت. رفتنی که بی بازگشت بود، خبر شهید شدن او تازه به ایران رسیده بود که همسرش نیز در هنگام زایمان کودکش درگذشت
این‌گونه نوزادی بدون دیدن مادر و پدرش پا به دنیایی شوم گذاشت. مادر او بسیار خودخواه بود که فرزند شیر خوارش را رها کرد و پیش همسرش رفت

بنفشه و سرهنگ آن زمان خود نیز یک پسر به نام شاهین داشتند؛ شاهین دوسال بیش نداشت که بنفشه پسرک را پیش خود آورد و نام شهاب را برای او برگزید. این‌چنین شهاب و شاهین همچو دو برادر در کنار هم بزرگ شدند؛ اما از ابتدا شهاب همه چیز را می‌دانست؛ سرهنگ و بنفشه کل مسئله را به او گفته بودند

ان صدا دیگر سخنی بر زبان نمی‌اورد؛ لازم نبود، زیرا کنون خاطرات شوم گذشته برایش تداعی می‌گشت
هلیای خردسال به تازگی خانواده‌اش را از دست داده بود. به کل از روحیه مناسبی برخوردار نبود؛ سپهبد و شیدا برای تجدید قوا او را به مهمانی در خانه سرهنگ بردند
هلیا مثل همیشه کناری گوشه‌گیر شده بود که ناگهان چشمش به در اتاقی افتاد که با تمامی اتاق های ویلا متفاوت بود؛ دخترک شش ساله چیزی را یافته بود؛ که او را بعد از مدت ها سر ذوق اورده بود. با شوقی وصف ناپذیر برای ماجراجویی در ان اتاق مرموز گام نهاد
پشت در رسید؛ از شدت هیجان و شادابی لبش را گزید تا کسی متوجه او نشود
اشکی از سر نشاط چشمانش را ستاره باران کرد، ناخوداگاه ان ستارگان بر سیما دخترک راه پیدا کردند
در را با ضربه ایی باز کرد. اتاق چیدمانی منحصر به فردی داشت؛ تختی با ملافه و بالشتی شلخته و نامرتب در اتاق چشمک می‌زد. چندین ژاکت و سویشرت پسرانه به طور نامنظمی روی تخت خواب پرتاب شده بودند که نشان دهنده این بود که این اتاق از ان پسری نامرتب است
تعدادی کوله لباس در کناری پخش بودند. اما در این اتاق نامرتب معجزه‌ای رخ داده بود؛ چون کمدی که ان مملو از قاب عکس های رنگارنگ با طرح و شکل متنوع بود، به طور عجیبی تمیز و مرتب بود

ان گنجه چهار طبقه داشت؛ در طبقه اول آن قاب عکس های دو پسر بود. دو پسر که دست در شانه هم انداخته بودند و عکاس لبخند انان را شکار کرده بود؛ عکس بعدی همان دو پسر در باشگاه کاراته بودند؛ تمامی عکس ها از ان این دو پسر بود، تنها تفاوت عکس هایشان، ژست ها و مکان ها بودند
یکی از ان دو پسر پوستی برنز با چشمانی سیاه؛ که گویی اسمان شب در مقابل چشمانش به سجده در می امد و ستایش ایزدی را بر جای می‌اورد که شاهکاری همچو او، در افرینش هستی خلق گشته
گرچه پسر دیگری درست قطب مخالف او بود؛ پوستی سفید و چشمانی قهوه‌ای داشت
طبقه دوم عکس‌های تکی پسر چشم سیاه بود، طبقه سوم عکس‌های ان دو پسر به همراه سرهنگ و بنفشه بود
اما عکس‌های طبقه اخر تصاویر عمو و زن عمو هلیا بود، دخترک مشتاقانه دوست داشت ان عکس‌ها را از نزدیک ببیند. اما قدش نمی‌رسید، روی پاشنه پاهایش بلند شد ولی همچنان قامتش کوتاه بود. چند بازی تلاش کرد اما موفق نشد. در اخر به‌ستوه امد و گام‌هایش را روی تخته چوب طبقه اول گذاشت. ناگهان قامت کشید و توانست برای مدت کوتاهی عکس‌های طبقه اخر را از نزدیک مشاهده کند

ناگاه شهاب که   تازه در را باز کرده بود، هلیا را دید و از سر عصبانیت عربده ای بلند کشید

تو اینجا تو اتاق من چی کار می کنی؟؟؟؟

و چشمانش پر از رگ‌های سرخ گشت؛ هلیا هول شد، از ترس نزدیک بود به زمین بیافت که تخته چوب طبقه اخر را گرفت اما ان نتوانست جرمش را تحمل کند و چوب شکست و هلیا همرا با قاب عکس‌های عمویش به زمین پرت شد
لحظاتی، زمان متوقف گشت
شهاب همچنان ایستاده بود؛ هلیا به زمین خورد و تمامی قاب عکس‌ها بلا استثنا شکستند و نابود شدند. زمین پر از شیشه‌های خورد شده و تکه چوب ها و قاب‌های شکسته بود

هلیا چشمانش را از درد بسته بود و هنوز متوجه اتفاق نشده بود، از جا برخاست تا دستش را مالش بدهد. همان که پلک‌هایش را باز نمود؛ قیافه ترسناک شهاب او را حیران کرد. شهاب با گام‌های بلندی خود را به هلیا رساند؛ دختر شش ساله در مقابل پسری یازده ساله
چشمان پسر به سان نیمه شبی مه آلود در جنگل تاریک بود؛ که به ترس هلیا می‌افزود. با حرص نفسش را از بینی اش بیرون داد

چرا قاب عکس‌های خانوادگی من رو شکستی و با چه اجازه‌ای وارد اتاق من شدی؟

هلیا سعی در پنهان کردن ترسش داشت گرچه گویی موفق نبود
والدین‌شان صدای شکستن را شنیدند و به سمت اتاق شهاب گام برداشتند

من نمی‌دونستم که اینجا اتاق توعه

اره حتما! توکه راست میگی ؟

هلیا سر لج افتاده بود

من راست می‌گم اصلا حالا که اینجوری شد، خوب کردم که عکس‌ها رو شکوندم

شهاب را (به قول معروف کارد میزدی خونش در نمییومد)

چی؟؟؟ خوب کردی شکوندی؟؟؟ تو تنها عکس‌هایی رو که من از خانواده‌ام داشتم، شکوندی؛ با وجود اینکه من اصلا اون رو ندیده بودم، اونوقت میگی

و از خشم سیلی محکمی به هلیا زد؛ هلیا کودک بود و جسم ضعیفش توان تحمل ان را نداشت که ناگاه بر زمین پرت شد  سپهبد و سرهنگ سر رسیدند. شیدا و بنفشه که حیران هلیا را با صورتی خونین در کناری دیده‌اند، بی هیچ درنگی به کمک او شتافتند
سرهنگ با یک نگاه که بر اتاق انداخت گویا تمامی حرف‌های گفته نشده میان این دو را فهمید. او نیز سر پسرش عربده کشید

شهاب! تبلت و لب تاپت رو می‌زاری روی اپن و تا یه هفته حق استفاده از اونا رو نداری و شب از خوردن غذا محرومی. این تنبیه این شاهکارته

هلیا تا شب بیهوش بود و ان سیلی همچو زخم عمیق بر قلبش باقی ماند و این خاطره تا ابد برایش به سان کابوسی در نیمه شب گشت؛ حتی الان که دیگر شانزده سالش بود با مرور ان بهم می‌ریخت

.
ارام از جایش برخاستوبا سرگیجه وحشتناکش تلو تلو گام برداشت سپس چندین مسکن ارام‌بخش را با لیوانی اب، روانه معده‌اش کرد با این امید که تا دقایقی بعد اندکی ارام‌تر شود
ارامشی که تفننی بود و تنها توهمی از ارامش


اردتمند شما ز.گ

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

رمان ضرب الاجل اعجوبه فصل تری کی | قسمت اول ◄

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

چقدر پاییز شده
چقدر این حال و هوا شال و کلاه و آستین‌های پایین کشیده از سرما می‌طلبد، یا نشستن کنار پنجره و هورت کشیدن یک لیوان چای داغ، یا پناه گرفتن زیر پتو و استشمام بوی نارنگی و خوابیدن میان لالایی خاطره انگیز برگ‌ها و بادها
چقدر می‌طلبد که چتر برداری و زیر قطرات گاه و بی‌گاه باران قدم بزنی و یقه‌ی پیراهنت را از شدت باد و سرما بالا بکشی، که دست‌هایت را توی جیب ببری و از سرما بلرزی، که باد بزند و قطرات باران روی گونه و پلک‌هایت بریزد
چقدر این هوا تنهایی نمی‌چسبد
که حیاتی است هر پاییز کسی کنارت باشد و با تو حرف بزند، کسی کنارت باشد و تو را بغل کند، کسی کنارت باشد و با تو چای بنوشد، کسی کنارت باشد که برایت شعر بخواند و دست‌های یخ زده‌ات را میان دست‌های گرمش بگیرد
چقدر این هوا یک دوست کم دارد، یک رفیق، یک آدم خوب... کسی که حقیقتا حرف‌های تو را می‌فهمد و دیوانگی‌های تو را می‌پذیرد، کسی که به تو حق می‌دهد هر پاییز، از خودت بی‌خود باشی و هوا که به هم ریخت، به هم بریزی
هوا کِی وقت کرد اینهمه پاییز شود و ما کِی وقت کردیم اینهمه تنها باشیم؟
♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥


نرگس صرافیان طوفان

^^^^^*^^^^^

تنها که زندگی کنی
خیلیا از دور نگات میکنن
و میگن فلانی چرا اینقد تنهاست؟
و هرگز نمیفهمن
که به تو چی گذشته
که به تنهایی پناه بردی

نمیدونن گاهی دل از باهم با بودن اون
طوری خورد میشه
که ترجیح میدی دلت که شکست
دورورت حصار بکشی
که حداقل بتونی با آن غرورت حفظ کنی
کاش میدونست که بعضی حرفا
دردش هست که تا ابد
در تنهایی زمین گیرت میکنه

‌‌‎‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌

@~@~@~@~@~@

عاقا پارسال زنداییم مارو با مامان بزرگم اینا رو خونشون دعوت کرد
بعد قرار شد هم فلافل درست کنه هم کتلت
*modir* *modir*

خلاصه ما زودتر رفتیم خونه داییم اینا چون زنداییم مامانش اینا و آجیش اینا رو هم دعوت کرده بود
مامان منم خواست پطروس فداکار بشه و بره کمکش
*labkhand* *labkhand* *labkhand*

قرار بر این شد که مامانم کتلت هارو درست کنه
زندایی گرامم فلافل رو درست کنه
بعد چون زنداییم بعضی وختا کارا رو میندازه گردن بچه هاش به بچه وسطیش (محمد متین) گفت بره واس فلافل نخودا رو خیس کنه
این بچه هم شش سالش بود
زیادیم گیج میزد
*gij_o_vij* *gij_o_vij* *gij_o_vij*

نگو این متین خر نخود ها رو با آب تو یخچال خیس کرده
زنداییمم یه ساعت بعدش نخود ها رو ریخت تو چرخ گوشت و چرخشون کرد
خلاصه
این مهمونا اومدن و وقت شام شد
من که کلا از فلافل بدم میومد نخوردم
مامانم هم کتلت خیلی دوست داشت اونم مثل من کتلت خورد
*ghoshname* *ghoshname* *ghoshname* *chosfil* *koloche*

ولی بابام از کتلت خیلی بدش میومد
فلافل خورد
*goz_khand* *khar_ghalt* *khar_ghalt*

ساعت 12 بود ما برگشتیم خونه
منم که گیج خواب
تا سرم به بالش رسید رفتم لالا
*bademjon* *bademjon*

بابام. هم بیدار موند میخواست رام جدید نصبکنه رو گوشیش کامپیوتر هم تواتاق منه

حدودا یک ساعتی از خواب من گذشته بود که با صدای مهیبی بیدار شدم
*hangidam* *hangidam*

دیدم بابام دویید بیرون
اومدم یه نصف عمیق بکشم خیالم راحت شه
بوی باد معده تو مماخم پیچید
*giji_viji*

با خشم اژدها اومدم بیرون دیدم مامانم از خنده پهن شده وسط سالن
*righ_khand*

بابام هم شرمسار نشسته کنج خونه
*narahat* *bi_chare*

فرداش از مامانم پرسیدم چشید؟
چون هوچی یادم نمیومد
شواهد امر نشان داد گاز نشت شده از جانب پدر جان بود
یعنی کارد میزدی خونم در نمیومد
*fosh*

نتیجه اخلاقی:
کارتو یا انجام نده
با اگه میدی به بچه نده

@~@~@~@~@~@

دلاتون شاد و دماغاتون چاقالو

قسمت پنجم



♦♦---------------♦♦

عمو که داشته باشی، انگار یه ارتش داری
عمو که باشد انگار دنیار رو داری
عمو که به رویت بخندد انگار جهانت خندان است
عمو که داشته باشی انگار غرور داری
انگار کوه داری
معدنی از محبت داری
دل شیر داری و غمی نداری
اما...
وای به حالت اگر عمو خم به ابرو بیارد
وای به حالت می شود اگر عمو جلوی چشمانت بشکند
دنیایت تار می شود، سیاه می شود
اگر عمو زانو بزند.
آه بکشد
زخم بزنند
سم بتازانند
سرش را ببرند
می میری
اگر عمو را دیگر عمو نبینی
دیگر لبخندی بر صورتش نبینی
اصلا دیگر صورتی نبینی.
عبد الله، عمو داشت
چه عمویی، چه سالاری
اما همه ی اینان را به چشم دید، دید و دیگر عمو ندید.

♦♦---------------♦♦

♦♦---------------♦♦

مرد و غیرتش
😍💪🏼

اونی كـه با یه " نه " گفتنش میـفهمی که نباید اصرار کنی
😁💕

اونی کـه وقتی بهت #اخم میکنه يعنى باید #شالتو بکشی جلو
😡

اونی کـه وقتی مـیـخوای از پـیـشش بـری دست مـیـکـشـه رو لـبـت و مـیـگه کـمـرنگ کن اون رژتــو
😏💄

اونی کـه وقتی تو یه جمع میاد از بغلت تکون نمیخوره
😊😘

اونی کـه وایـمـیسه سـر کـوچـه تـا بـری تـو خـونـه
🏡👀

اونی کـه اگه بخوای اشتباه کنی پیش خودت بگی
اگه بفهمه میکشتم
😔😥

اونی کـه قبل از #مهمونی باید #لباساتو بهش نشون بدی تا
ok
بده
😍👫👗

اونی کـه خنده و شیطونیاش فقط مال تو
😂
و اخماش واسه بقیه س
😒

به این میگن مرد
👔

••●❥

^^^^^*^^^^^

پاهایم را آغوش میکشم و خودم را مانند جنینی در رحم مچاله میکنم بدنم از آتشی که در سرم به راه افتاده است به لرزه در میاید . دوباره شروع شد مغزم دوباره قلم بدست شده تا تمام دستور العمل هایش را خط خطی کند و بیخودی ترین آنها را در آتش بسوزاند و با سوزاندن هر یک از آنها تلاطمی را در من راه بیاندازد
تنها کلمه ای که در مغزم فریاد میکشد (چرا ) است . چرا اینطوری شده ام چرا دوباره آن دندان قرچه های مزاحم به سراغم آمده اند چرا دلم دوباره ضعف میرود برای دعوا کردن برای فحش دادن ،ناسزا گفتن و دلم لک میزند برای نیشگون گرفتن . نمیدانم چه شد که دوباره تمام این رفتار ها و واکنش های مزاحم به سراغم آمده اند

شاید از آن روزی که کودک درون پنج ساله ام به جای کشیدن درخت و گل و خانه حواسش پی خبر های بد ساعت هشت و نیم رفت و به جای برداشتن مداد سبزش ،چاقوی میوه خوری در دست گرفت یا از آن روزی که دست مرا گرفتند وکشان کشان از رویا های چهارده سالگی ام به بیرون پرتاب کردند و به من انگ بزرگسالی زدند ،تمام مشکلاتم شروع شد . کاش بشود کودک درون پنج ساله ام را در آغوش بکشم آرام چاقوی میوه خوری را از دستش بگیرم و مداد سبزش را بدستش بدهم و بگویم نباید با اشیاء خطرناک بازی کند یا باید بروم و بر سر راه درویشی ، عابدی ، زاهدی بشینم و تا خواست عبور کند التماسش کنم تا دستی برسرم بکشد تا شاید برگردم به همان نهادینه پاک ام به سر منشاء ام ... برگردم و خدایم را در آغوش کشم