رمان ضرب الاجل اعجوبه | رمان زیبا | رمان ضرب الاجل | رمان جدید | رمان 1399 | خاطرات سربازی محاله یادم بره | قسمت سوم رمان ضرب الاجل عجوبه

سپاس دارم خداوند عزوجل را که تامل در واژگان را به من اموخت تا نجوای مادرم؛ دوستت دارم سر دهم و مجالی داشته باشم تا سر افرینش را بیابم

فصل سوم: خاطرات سربازی محاله یادم بره


♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥


♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

از خواب بیدار شد و به سمت تراس گام برداشت، بافتی را برداشت تا مبادا سرما بخورد. در ان سلطنتی اتاقش را باز نمود، باد دستانش را بر موهای دخترک کشید که باعث می‌شد او تبسمش را پررنگ‌تر سازد
بهار باصبوری فراوان و اهسته اهسته زمین را تصاحب می‌کرد. او رنگ‌ها را درگرگون و قلب عشاق را لرزان می‌گرداند
بافت قرمزی را که بر دوش دخترک اویزان بود؛ باد با دستان پر مهرش جارو می‌کرد که ان به تلاطم افتد گرچه دخترک با سر سختی مانع نیت شوم ان می‌گشت
روی صندلی حصیری تراس نشست، زانوانش را در اغوش کشید و صفحه اول کتاب را گشود؛ گذر زمان را حس نکرد، همچون ماهی بی جانی در دریای مواج لغات غرق شد
صدای خنده بلند شیدا و سپهبد همانند صیادی ماهر او را از دریا واژگان بیرون کشید؛ تا جایی که کتاب را خوانده بود، علامت گذاشت. ان را بست و بر میز عسلی رنگش گذاشت تا به سمت حیاط گام بردارد. شاید تنها چیزی که مانعی برای او می‌ساخت تا ادامه کتاب را نخواند، هدیه حقیقی تولد شانزده سالگی‌اش بود
اری؛ فقط این کادو می‌توانست او را از وسوسه جملات زیبنده جدا کند
پلکان را گذراند و از پنجره سالن پذیرایی چشمش به شیدا مادرخوانده‌اش افتاد که با ذوق و شوق شایگان، چیزی را برای همسرش تعریف می‌کرد. سپهبد هم با تمام هوش و حواس گوش می‌سپرد؛ ناگهان چشمش به هلیا افتاد که مرددانه در سالن ایستاده بود

هلیا بیا اینجا با ما بشین

هلیا فاصله باقی مانده تا حیاط را طی کرد و به انان رسید؛ مشتاقانه صندلی را کنار کشید. روی ان نشست، سپهبد دو تکه از کیک یک دست خامه ای‌_شکلاتی جدا کرد و جلوی همسر و دخترش گذاشت. برای هلیا در لیوانی خالی شربت پرتقال ریخت سپس با طنعه رو به دخترکش گفت

چی شد یادی از فقیر فقرا کردی؟؟؟؟؟
با غرور پشت چشمی نازک کرد و لب به سخن گشود

اومدم کادمو بگیرم

کدوم کادو؟؟؟؟
هلیا اخمی تفننی از سر ناراحتی بر چهره نشاند

به، به! به همین زودی یادتون رفت (؟) هعییی دنیا بی وفا

قرار بود روز تولدم بگی که اولین بار چجوری با پدرم و سرهنگ اشنا شدی؟
سپهبد لبخندی زد. تبسمی از غم که هنوز دخترش به او پدر نمی‌گوید و لبخندی از شادی، زیرا یاد ان روزها گل از گلش می‌شکوفت. شیدا از در طرفداری دخترش برامد و ارنجش را به کتف سپهبد کوبید
بگو دیگه، دخترمو منتظر نزار

سپهبد بغضی کرد و گفت
باشه دیگه، یه لحظه مهلت بدین؛ چرا میزنی اخه؟

سپس قیافه مظلومی به خویش گرفت، مقداری از شربتش نوشید و لب به سخن گشود

ما اون زمان سربازی افتاده بودم زنجان. نمی‌گم دوست داشتم اینا، خیلی هم دنبالش رفتم که بیوفتم تهران اما خب نشد که بشه، البته خوب شد که نشد

اون وقتا زیاد فرودگاه تو شهر نبود شاید جمعا سه یا چهار تا فرودگاه داشتیم؛ پس دو راه بیشتر نداشتم یا باید با اتوبوس بین شهری مسافرت می‌کردیم یا با سواری‌های دربستی، که خیلی گرون بود. منم که یه جوان خام و فقیر بودم؛ کلا وضعیت مالی‌ام متوسط رو به پایین بود
سپهبد اهی به ‌خاطر به یاد اوردن ان روزهای فقر و نداری‌اش کشید. حالش که اندکی جا امد صحبتش را ادامه داد

من هم بلیط اتوبوس گرفتم به زنجان، که از شانس خوب من بیست کیلومتر مونده به مقصد اتوبوس خراب شد
وقتی که از کار افتاد ساعت چهار صبح رو نشون می‌داد، ته ته‌اش اون مسافت باقی مانده رو راننده می‌تونست توی یک ساعت بره
توی پادگان راس ساعت شش صبحگاه بود؛ یعنی ما باید تا ساعت شش خودمون رو به اونجا می‌رسوندیم؛ اوایل امیدوار بودم که به موقع می‌رسیم، زمان گذشت و ماشین هنوز خراب بود؛ کم‌کم صدای همه مسافرا در اومده بود که اتوبوس با مشقت، بدبختی و عرق ریختن و سختی درست شد و راه افتادیم
بازم از خوش شانسی بنده ساعت هفت به زنجان رسیدیم، تازه باید راه پادگان رو پیدا می‌کردم؛ سرتو درد نیارم تا برسم به پادگان شد هشت صبح، کل بدنم از استرس می‌لرزید که بالاخره وارد پادگان شدم اول سعی کردم زیاد جلب توجه نکنم که از شانس زیبای من نشد و فرمانده منو دید؛ منم از ترس چشمام رو اطراف می‌چرخوندم که مثلا بگم متوجه فرمانده نشدم. دیدم جلوتر یه جوان دیگه مثل من دیر کرده و پشت سرم هم یکی دیگه داشت می‌دوید تا به سمت ما بیاد

سپهبد چشمانش را که از ذوق می‌درخشید به سمت خانواده‌اش گرفت، با اشتیاقی بی‌حد و مرزی لبخند گفت: انقدر ذوق کردم که نگو، خوشحال شدم که خوم فقط دیر نکردم
فرمانده رو به ما کرد و با عصبانیت و تند خویی گفت: به، به، به!! سربازای تازه وارد، فکر کردین اینجا خونه خاله است؟ هر وقت دلتون خواست بیاین، برین.
دیر بیاین، زود برین. امشب شماها به عنوان تنبیه نگهبان هستید
سپهبد چشمانش را ستاره باران کرد؛ گویی در دنیا دیگری بود، با این حال خانواده‌اش را زیاد معطل نگذاشت

تا شب یه عالمه استرس داشتم چون من که شب قبل هم نخوابیده بودم و امشبم باید نگهبانی می‌دادم. خلاصه عصر تو پادگان بهمون کار کردن با تفنگ رو یاد دادن؛ بعد ما بیسیم و تفنگ گرفتیم. ما سه نفر توی یه برجک افتاده بودیم. انگار سرنوشت هم می‌خواست ما باهم اشنا بشیم

هر سه نفرمون وارد برجک شدیم و مدت کوتاهی بدون هیچ حرف یا حرکتی کز کرده بودیم؛ که سرانجام یه پسره که چشماش عسلی بود؛ تبسمی کرد و رو به من گفت: نمیخواین خودتون رو معرفی کنید؟ اسم من فرشید اریا فر هستش، از قزوین اومدم بعد دستش رو به سمتم دراز کرد

لبخندش رو بالبخندی گرم‌تر پاسخ دادم؛ از جا پاشدم و باهاش دست دادم
اسم من ایلیاست، ایلیا پرستش. بیست و سه سالمه، از تهران اومدم
اون یکی پسر جوان هم که زانوهاش رو در اغوش گرفت بود؛ برخاست تا با من و فرشید دست بده
سرانجام لب به سخن گشود
من بهنام رادمنش هستم، بیست و یک سالمه و از کرج اومدم
هممون خندیدم. راستش دقیق یادم نمی‌یاید به چی می‌خندیم

هلیا تا دید که سپهبد سکوت را برگزید، با ناباوری پرسید

پس بابا اول سر بحث رو باز کرد؟ واقعا شما توی برجک پادگان باهم اشنا شدید؟

سپهبد لبخندش را عمیق‌تر کرد. لبخندی که گویا غمی سنگین بر شانه‌های این مرد محکم و اسطوره بود، اما مگر اسطوره‌ها مگر غمگین نمی‌شوند؟
او پریشان دخترش بود که بعد از گذر یازده سال هنوز جویا اتفاقات گذشته هست؛ زندگی چه بر سر انها اورده بود که می‌بایست تقاص اشتباه‌های نیاکان خویشتن را می‌دادند و خود نیز به‌دنبال تاوان بودند

اره، پدرت روابط اجتماعی بالایی داشت. خلاصه تا نیمه شب درباره خیلی چیزها صحبت کردیم

 مثلا چی؟

به طور مثال اینکه می‌خوایم چی کاره بشویم؟ هدفمون بعد سربازی چیه؟ دقیقا هر کاری کردیم، به غیر از نگهبانی! اما نمی‌دونم چی شد یهو که خوابم برد؛ من که مشغول استراحت کردن شدم، اروم اروم فرشید که پدر جنابعالی بود و بهنام که الان سرهنگ و پدر شاهین هستش هم گرفتن خوابیدند

هلیا و شیدا می‌خندیدند. ولی سپهبد که متوجه انها نبود؛ با سر خوشی صحبتش را ادامه داد

شما یه پادگان رو فرض کن که همه نگهبان‌هاش گرفتن خوابیدن

الفتحه صلوات واسه نگهبانا

سپهبد که متوجه طعنه هلیا شد قاشقی را به سمت او پرتاب کرد در چشمان قهوه‌ای اش موج خوشی طغیان کرده بود ولی ارامش حاکم میان انها ارامش قبل از طوفانی برای هلیا بود

دلت میاد سمت بچه به این خوبی قاشق پرت میکنی؟

بله، بله، کلمه خوب برا یه لحظه‌ات هستش

هلیا سری به نشانه تایید تکان داد و همراه با شیدا با صدا بلندی در حالی که هلیا تکه کیکی را می‌خورد ومقداری از شربت شیدا رو بافتش ریخت، شروع به خندیدن کرد؛ سپهبد سر از عجز و ناراحتی تکان داد

به، به، به، به، ببین با کی می‌خوایم بریم سینزده به در! بخندین، بخندین، به ریش نداشته من بخندین

هلیا با شیطنت خاصی ابروانش را بالا داد، چشمان دریایی‌اش را به پدرش دوخت و پرسید

یه سوال داشتم. اونوخت همون جوری که نگهبانی دادید این همه سال رو طی کردید تا به مقام سپهبد رسیدید؟

گفتن این سخن از هلیا همانا و پرتاب شدن کوسن به طرفش همانا

کوسن به سر هلیا برخورد کرد؛ هلیا سرش را مالشی داد و با چهره ناراحتی که نشانه های درد و شیطنت در چشمانش مشخص بود؛ گفت: اخ! اخ! حالا چرا میزنی؟ از قدیم گفتن پرسیدن عیب نیست، نداستن عیب است

خانم ضرب المثل‌دان، نمی‌دونستم تازگی معلم ادبیات شدی! خوب شد گفتی خودم بلد نبودم
هلیا با نگاه خردمندانه و هوشمندانه دستی بر سر خویش کشید و سخن بر زبان اورد

بله دیگه گفتم بدونید

سپهبد که انگار حرف اخر هلیا را نشنیده بود؛ لب به سخن گشود

می‌دونی هلیا، همه رویاهایی داریم که برای رسیدن بهشون حاضریم از
خیلی فرصت‌ها بگذریم، بریم. مثل یه کینه چندین ساله، طمع زیاد، لجبازی و

حال من، پدرت و سرهنگ اون شب همون طوری بود

ما می‌خواستیم شاید بطور غیر مستقیم یه اعتراض کنیم؛ اعتراضی به نگهبانی اون شب که شاید حقمون نبود

هلیا خود را به نشنیدن زد. حوصله بحث را نداشت، مخصوصا در رابطه با این موضوع که زندگی‌اش را دگرگون کرده بود

سپهبد چه می‌دانست که این دختر دوران کودکی و شور نوجوانی‌اش را از دست داد. تنها به خاطر انتقام، که همچو رود مذابی در رگ‌هایش، افکارش و زندگی‌اش جریان داشت
شیدا چه می‌دانست که کودکی نکردن یعنی چه؟
تاب نخوردن در بوستان ها یعنی چه؟
گریه نکردن به خاطر بستنی یعنی چه؟
نوجوانی نکردن یعنی چه؟
پس از دست دادن تمام این لحظات خوش، تنها تقاص می‌توانست او را ارام کند؛ تقاصی برای جبران رخداد‌های این چندین سال.
شیدا حرف روی حرف اورد تا غروب خاطره انگیزشان به دعوای اتش باران تبدیل نگردد

 خوب، بعدش چی شد؟

سپس تبسم تفننی بر صورت همسر و دخترش پاشید؛ سپهبد همگام او در این مسیر شد و بحث را عوض کرد
صبح خروس خون همین که افتاب تابید لب برجک، ما هم بیدار شدیم؛ ولی ای کاش پنج دقیقه، فقط پنج دقیقه زودتر بلند میشدیم. هعی هعی هعی

چطور؟

چون وقتی هوشیار شدیم چهره محترم، مبارک و زیبای فرمانده گرامی رو که ماشااللّه عین عزرائیل بالا سر ما ایستاده بود، دیدیم

فرمانده گفت: به به! نگهبان‌های فعال و پر کار پادگان! خوب خوابیدید؟ بالشت، پتو یا ملافه چیزی نیاز داشتید برای نگهبانی دادن؟

فرشید با سر خوشی در ان موسم که به عضلاتش کش و قوس می‌داد؛ لب به سخن گشود
اره، فرمانده عالی بود؛ همه خستگی‌هام در رفت البته یه ملافه هم بود که دیگه عالی میشد

فرمانده که از عصبانیت چشمانش قرمز شده بود و دود از گوش‌هایش بیرون میزد؛ فریاد زد

انگار ما یه چیزی به شما بدهکاریم! بیچاره سرباز های ما! که به امید نگهبانی شما دیشب خوابیدن
فرشید رو به فرمانده گفت: مگه ما چمونه؟ جوان به این رعنایی، رشیدی و شجاعی
فرمانده به او مجال نداد تا سخنش را اکمال کند و با نگاه اندر عاقل سفیدی او را نظارگر شد

خوابالویی، تنبلی. به پا چشم نخوری یه وقت! به مادرت بگو برات اسفند دود کنه

فرمانده که از توصیفات فرشید دیگر به اخرین حد تند مزاجی رسید بود گفت: تو پست نگهبانی گرفتید خوابیدید؛ پاداش هم می‌خواین؟
سه سرباز مدتی سکوت را برگزیدند که فرمانده از ساکتی انها اوج سواستفاده را کرد
برق شیطنت در نگاه فرمانده موج می زد
باشه، الان بهتون جایزه هم می‌دم
فرمانده رو به سربازی که کنارش ایستاده بود و دفتری دستش بود گفت: سرباز، برای این سه تا نگهبان خوش خوابمون؛ سه ماه اضافه خدمت هدیه بده
هلیا که از شدت هیجان روایت سپهبد روی پایش بند نبود سپس با سر خوشی پرسید

چی کار کردی وقتی فرمانده این رو گفت؟

بسی مظلومانه، ضعیفانه و لوسانه بهش نگاه کردیم که گفت نکنه دلتون پنج ماه اضافه می‌خواد؟ قانون ارتش اینه: تشویق برای یکی، تنبیه برای همه
هلیا دوباره با خنده‌ای که زیاد در پنهان کردنش موفق نبود، پرسید

پس برای این بود که تو عملیات‌ها، اسم مستعارت نگهبان فعال هستش؟ پس این لقب به دوران سربازی بر می‌گرده؟

شیدا با زیرکی یکی از ابروانش را بالا انداخت سپس چشمکی به سپهبد زد که سیما بشاش را دلنوازتر می‌کرد و ندانسته باز دل از این مرد نبرد، می‌برد

اضافه خدمت خوردی؟

سپهبد با تکان دادن سرش حرف هر دو را تایید نمود و تبسمی به سان رقص قلم بر کاغذ مهمان چهره همسر باوفایش کرد سپس او با بیان شیرینی، لب به سخن گشود

خلاصه ما چون اعصابمون خورد بود که اضافه خدمت خوردیم؛ یه نقشه شرورانه کشیدم
که فرداش نصف شبی، چندتا عقرب رو ول کنیم کف اسایشگاه
شب زودتر از چیزی که فکر می کردیم رسید، پنج تا عقرب رو ول کردیم کف سالن. ما هم رفتیم بیرون تا از خطر احتمالی فرمانده، در امان باشیم. از قضا یکی از عقرب‌‌ها میره روی صورت یکی از سربازا و نقشمون زود لو میره و ما با صدا جیغ و داد سربازا فهمیدیم که نقشمون عملی شده

اونا از اسایشگاه میومدن بیرون و ما رو میدین که می‌خندیم و انگاری یکی از عقربا سربازا رو نیش زده و اون هم کلی مسخره بازی در اورده و تازه فهمیده بودن که ما نیشش رو کندیم و خطری نیستن

و این طوری بود که ما رو دو هفته از اسایشگاه شوتمون کردن بیرون؛ ما هم چون جایی واسه خواب نداشتیم پس تو سنگر خوابیدیم. تازه کلی هم خوش به حالمون شد چون اونا با ترس و لرز واسمون غذا میاوردن
مدتی سکوت حکم‌فرما شد. هلیا ذهنش درگیر بود؛ گویا سعی در این داشت که همه داده‌ها را هضم کند، شیدا نیز به همان چیزی می‌اندیشید که سپهبد نیز به ان می‌اندیشید. گویا هیچ یک از ان دو نمی‌خواست افکارش را بر زبان بیاورد. در اخر هلیا سر بحث را در چنگ گرفت

راستی سرهنگ، شاهین و شهاب الان چی کار می‌کنن؟

سپهبد که انگار در دنیا دیگری بود، زمزمه کرد
- اهان اونا رو می‌گی؟ سرهنگ که تازه یه پرونده رو تموم کرده و ارتقا مقام گرفته. شاهین برای ادامه تحصیل رفته المان، شهاب هم در عرصه خوانندگی فعالیت می‌کنه، پولدار و بسیار مشهور شده؛ به تازگی یه شرکت کامپیوتر رو هم تاسیس کرده و در حال حاضر سرپرستی اونجاست
باد بی‌قرارانه میان شاخساران، لابه لای پرده‌ها و علف‌ها می‌وزید؛ شاید می‌خواست اتمام خاطره گویی سپهبد را مخابره کند که همان طور شد
بهتر بریم، داخل و گرنه همه سرما می‌خوریم

شیدا بافتش را که باد با سماجت خاصی می‌خواست ان را به پرواز در اورد، محکم‌تر به دور خود پیچید. همگی به داخل رفتند، اما دلهره خاصی در قلب هلیا به وجود امده بود و همچنان بسیاری از پرسش‌ها در ذهنش بی جواب و بسیاری از پاسخ‌ها بدون داشتن سوالی در افکارش اواره مانده بودند. که همه و همه نشان دهنده یک جمله بود

هلیا مراقب خود باش
گرگی در جنگل به کمین تو نشسته است تا شکاری به غنیمت ببرد


اردتمند شما ز.گ

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

رمان ضرب الاجل اعجوبه فصل تری کی | قسمت اول ◄

رمان ضرب العجل اعجوبه فصل شخص سومی در امواج زندگی وجود دارد ◄

o*o*o*o*o*o*o*o

ابی که هنوز تو بهت مکانی بود که برای اولین بار در عمر ۲۵ ساله ش میدید و درگیر حلاجی کردن حرفها و پیشنهاد فیروز عمید وکیل پایه یک دادگستری و مشهور شهر تهران بود، با غرور گفت

والا حاجیت الان واسه خودش کارو بار آبرومندی داره

وردست اوس رجب تو گاراژ میکانیکیش کار میکونم و خدا رو شکر، انقذه ماشین خراب خروب، پیشمون میارن که دستمون جلوی اهل و نااهل دراز نشه

فیروز عمید که به دقت حرفهای ابی رو گوش میداد و هرازگاهی روی برگه زیر دستش چیزی مینوشت، چشماشو به سمت ابی ریز کرد و سرشو جلو آورد و پرسشگرانه گفت

  اگه پولی که بابت این کار بدست بیاری بیشتر از حقوقت توی گاراژ مکانیکی باشه، بازم قبول نمیکنی؟

ابی هم مثل همه آدمها واسه خودش گرفتاری داشت و چیزی که این اواخر ذهنشو درگیر میکرد، تشکیل خونه و خونواده بود  چند باری بتول دختر اوس حبیب گچ مالو تو نونوایی زیر بازارچه دیده بود و تنها کسی بود که دلش اجازه نمیداد به شکل آبجی بهش نگاه کنه

منتظر فرصتی بود که ننه شو واسه خواستگاری بتول بفرسته! ولی هروقت عزمشو جزم میکرد تا به ننه ش بگه دستی تو جیبش میکشید و آستری سفید جیبشو در می آورد و آویزون میکرد و انگشت اشاره و شستشو به هم نزدیک میکرد و به سمت کف دست دیگه ش میبرد و میگفت

  چی از کف دستی که مو نداره بکنم؟ ابی! به جیبهای پر از خالی و کف دست بی موت نیگا کون، بعد اسم دختر مردمو بیار

جسته گریخته هم جوات رادار واسش خبر می آورد که بتول چند تا خواستگار پا به جفت داره که پاشنه در خونه اوس حبیب گچ مالو در آوردن. با همه این تفاسیر ابی نمیتونست چشم و گوش بسته کاری رو قبول کنه که به قول خودش نمیدونست تهش به کجا بنده

فیروز عمید ادامه داد

  تنها وظیفه تو اینه که راننده مخصوص کتایون بشی و مواظب اون باشی. هرجا خواست بره، باید باهاش بری و هرکاری که ازت خواست با مطلع کردن من، و اجازه دادن من براش انجام میدی. من باید در جریان ریز به ریز امورات شما دو تا باشم

حرفهای فیروز عمید واسه ابی خیلی سنگین اومد. آقای وکیل غیر مستقیم داشت بهش میگفت که نوکری کن! چیزی که با ژن و ذات ابی بیگانه بود! باید هم نوکر آقا میشد و هم نوکر دختر آقا

کربلایی رحمت با سینی چای به داخل اومد و استکانو جلوی فیروز عمید و ابی گذاشت. ابی در حالیکه به بخارهای خارج شونده از چای نگاه میکرد، جت وار از جاش بلند شد و روبه وکیل گفت

 عزت زیاد جناب وکیل. ابی سیریش نوکر زاده نشده ؛ عزت نفس و مردونگیش هم با پول خرید و فروش نمیشه! بِیتَره دنبال یه محافظ دیگه واسه آبجی کتایونمون باشید

هنوز پاشو از در بیرون نذاشته بود که فیروز عمید گفت

  آقا ابراهیم

اولین بار بود که کسی ابی رو اینجوری صدا میکرد. از موقعی که یادش میومد فقط ننه ش بهش ابراهیم میگفت و صدیقه هم اونو داداش ابراهیم یا داداش ابی صدا میزد

لبخند خوشایندی از شنیدن دو کلمه آقا ابراهیم رو لبش نقش بست و سرشو برگردوند

  بله آق وکیل

فیروز از پشت میز بزرگش که بی شباهت به میز رییس و روسا نبود، بلند شد و گفت

  ولی من هنوزم سر پیشنهادم هستم. یه هفته وقت داری فکر کنی! کارت ویزیتو از منشی بگیر تا شماره مو داشته باشی

ابی دستشو به سمت جیب بغل کتش برد و گفت

  داداش حشمت کارت شوما رو به ما داده ولی بعید بدونم فیروز خان که بهتون زنگ بزنم

فیروز عمید دستشو دراز کرد و گفت

  از آشنایی با شما خیلی خوشحال شدم، آقا ابراهیم

ابراهیم دستشو جلو برد و دست وکیل رو به گرمی فشرد

 مخلصیم

ابی پاشو که از اتاق بیرون گذاشت زیر لب گفت

  ناکِس! میخواست ابی سریشو با پول بخره

چشمش به حشمت صادقی افتاد که گوشی تلفنو در دست داشت و میگفت

  چشم آقا

گوشی رو گذاشت و رو به ابی گفت

  آقا گفتن شما رو برسونم

ابی نگاهی به سرتا پای حشمت انداخت و در دل گفت

  جوون به این رعنایی به جای اینکه نون بازوشو بخوره اومده نوکری عمید نامی رو میکونه! ای کارد بخوره به شیکمی که واسه پرکردنش جلوی این و اون گردن کج کونی

به بازارچه که رسید از ماشین پیاده شد و بعد خداحافظی از حشمت صادقی به سمت خونه شون رفت که از ته بازارچه راه داشت. دم مغازه پارچه فروشی که رسید چشمش به نیره افتاد که با شاگرد بزازی در حال خوش و بش بود. زیر لب گفت

 یه مدتی گم و گور بود، زنهای محله از دستش راحت بودن! خبر مرگش واسه چی برگشته؟

نگاهی به موهای زرد شده افشون و لبهای گلی و یقه بازش انداخت و زیر لب گفت

  استغفر ا.. ! بر دل سیاه شیطون نعلت!( لعنت!) خدا میدونه که چند تا خونواده رو بدبخت کرده

به خونشون که رسید، متوجه شد که ننه ش در حیاطو چفت کرده! این یعنی منتظر ابی بوده و نگران! با پاش لگد آرومی به در زد. در چهار طاق باز شد و ننه گویان وارد حیاط شد. چشمش به مادرش افتاد که روی قالیچه نخ نمای انداخته شده روی تخت چوبی زیر بوته گل محمدی دستشو زیر سرش گذاشته و به پهلو خوابیده بود. چراغی که با یه سیم از مطبخ بین شاخه درخت گیالس وسط باغچه کشیده شده بود

کمو بیش حیاط رو روشن میکرد. لبه تخت نشست و دستشو به سمت موهای سفید و فرق راست مادرش که از زیر چارقد ململ سفید زیر گلو سنجاق زده، بیرون زده بود، برد! همیشه مادرشو همین شکلی به یاد داشت! مهربون و فداکار

تنها فرقی که طی این سالیان متمادی کرده بود، اضافه شدن چینهای در هم و برهم روی صورتش و سفید شدن موهاش بود ولی مادرش همون مادر بود همونیکه ابی میگفت

  به ولایت علی اگه یه روز نارضایتی ننه مو از خودم ببینم خودمو به آتیش میکیشم

چشمش به کش شلوار ی افتاد که عینک دسته شکسته مادرشو روی چشماش نگه داشته بود. دستی به روی موهای سفید مادرش کشید و زیر لب با اندوه گفت

  روم سیا ننه! پسر داشته باشی و عینکتو با کش پشت سرت بند کونی! اون دنیا چطوری تو رو آقام نیگا کنم

مادرش با نوازشهای دست ابی بیدار شد

اومدی ننه؟ دیر کردی

  جایی کار داشتم ننه! چرا اینجا خوابیدی؟ پس کو صدیق

نگرونت شدم. اومدم اینجا چشم به در منتظرت بشم که خوابم برد. صدیقه م تو اتاق خوابیده

  هنوز که سر شبه چه وقت خوابه! خدای نکرده ناخوشه؟

ظهری با بتول رفته بود حموم. گفت خسته ست و گرفت خوابید

ابی چینی بین ابروهاش انداخت و عصبی گفت

  اَ اَ اَ اَ اَ! این دختره هم چِقَذه (چقدر) حموم میره! از یه زن شوور دار (شوهر دار) بیشتر آب بازی میکونه! چقذه بهش میگم صدیق! ورپریده انقذه زیر این بازارچه نیا و قروقمیش بریز! خوبیت نداره ولی حرف تو کَتِش نمیره ننه! میگم ضعیفه ست خوبیت نداره دست روش بلند کنم ولی اونم از این دل رحمی ما سواستفاده میکونه وکم مونده که پالون رومون بندازه

مادرش قیافه مدافعانه ای گرفت و گفت

واسه خودش که نرفته! فردا عقد کنون بتوله! دختر اوس حبیب گچ مال! دادنش به پسر صیف ا... کامیون دار! صبحیه خواهر بتول دنبال صدیق اومد که ننه ش گفته صدیق همراه بتول به حموم عروس برون بتول بره که خونواده پسره خیلی دختره رو تو حموم انداز و ورنداز نکنن و عیبی از توش در بیارن

دنیا پیش چشم ابی تیره و تار شد. بتول رو به پول فروخته بودن ؛ فقط ابی میدونست که جمشید ترانزیت پسر صیف ا... کامیون دار تنها حسنش به ابی، پول باباش بود. کم خبر نیاورده بودن که جمشید دور و بر نیره میپلکه و چند بار هم جوات رادار اونو پای بساط وافور نوچه های کاظم قرو قاطی دیده بود. یه مدتی هم ملوسک رقاصه کاباره آبشار نقره ای رفیقه ش بود! ولی چیزی بود که شده بود! بتول و به جمشید جواب داده بودن و غیرت مردونه ابی دیگه اجازه نمیداد که اونو تو ذهنش مادر بچه هاش بدونه! هرچند که فراموش کردن بتول مثل ریاضت کشیدن بود واسه ابی سیریش
تا دو روز به وضع قمر در عقربش، ننه ش، آینده صدیق بی خواستگار، عروس شدن بتول و بی پولیش فکر کرد. صبحها ساکت به گاراژ میرفت و عصرها بر میگشت بدون اینکه کسی ابی رو در قهوه خونه مش حسن ببینه! ابی دلش شکسته بود! زمونه دلشو نقره داغ کرده بود

چهار روز از ملاقاتش با فیروز عمید میگذشت و تو این مدت اصلا به ذهنش هم نگذشته بود که درمورد پیشنهاد فیروز عمید فکر کنه! چه برسه به اینکه پاسخ مثبت بده! یه روز صبح که به در گاراژ رسید، دید گاراژ تعطیله و یه کاغذ سفید روی در چسبوندن که روش با ماژیک مشکی نوشته شده

 بدین وسیله فوت ناگهانی اوستا رجب خدابنده را به دوستان و آشنایان و مشتریان گرامی می رسانیم. جهت تحویل ماشینهایتان به شماره 22453 منزل پسر بزرگ مرحوم تماس بگیرید

مراسم تشییع از جلوی درب منزل ایشان در ساعت 10 صبح امروز برگزار میشود 

احساسات ابی در این چند روز خدشه دار تر ازاین بود که بتونه در برابر دومین شوک خود دار باشد! با مشت به دیوار کوبید و فریاد زد

  یا خدا

ساعدش رو به دیوار چسبوند و صورتشو روی اون گذاشت و از ته دل زار زد! کسی نمیدونست که ابی واسه اوس رجب گریه میکرد و یا پژمرده شدن غنچه عشق نشکفته ش به بتول! یا دلنگرونی از آینده ننه و خواهرش که ابی تنها امیدشون بود! هرچه بود آسمون دل جوانمرد زیر بازرچه ناجور ابری و رگبار بارون رو از چشماش سرازیر کرده بود

مرد مردهای بازارچه، ابراهیم جوانمرد زاده ملقب به ابی سیریش، لوطیه لوطیها، دمل چرکین عقده های ناشی از محرومیتهای چند ساله ش، بی پدری و یتیمی ش، بار مسئولیت مادری که با رخت شویی اون و خواهرشو بزرگ کرده بود و بی پولیش رو زیر آسمون خدا با گریه بازگو میکرد

سالها بود که کسی ابی سیریشو گریون ندیده بود. شاید آخرین باری که گریه کرده بود زمانی بود که بهش خبر دادن پدر زحمت کشش از بالای یه داربست ساختمون در حال ساخت، پرت شده. پدر ابی یه بنا بود. از اون زحمت کشهای روزگار که دنیا به اون و زن و بچه هاش رحم نکرد و باعث شد زن و بچه هاشو به امون خدا ول کنه و بره
ابی خیلی زود دست راست و چپش رو شناخت و مرد خونه شد. تکیه گاه شد واسه مادر و خواهری که 7 سال از خودش کوچکتر بود! مگه ابی چند سال داشت که بازوهاش واسه در آوردن نون حالل جنگیدن رو با روزگار شروع کردن؟ همش 8 سال ابتدا دم قهوه خونه مش حسن پادویی میکرد و به قول خودش

قرون قرون پولهاشو تف میزد و رو هم میذاشت تا بتونه شیکم ننه و آبجیشو سیر کنه

هم مدرسه میرفت و هم کار میکرد

تا کلاس پنجم دبیرستان در رشته ادبی درس خونده بود. درست همون اندازه که کتایون داره میخونه ولی فرق بزرگی که با این دختر داشت این بود که ابی وارد کلاس 11 یا همون پنجم دبیرستان که شد، کتاب و دفترشو یه بوس صدادار کرد و گذاشت تو صندوقچه گوشه مطبخ و شد شاگرد اوس رجب مکانیک

ولی بابای کتایون نامی که ابی روحشم از حضورش تو این دنیا خبر دار نبود، میخواست ابی رو استخدام کنه که
مواظب دخترش باشه تا بتونه بدون دغدغه درس بخونه

ابی سرشو به آسمون برد و گفت

بنازم عدالتتو اوستا کریم

یاد روزی افتاد که به خودش گفت

 داش ابی جمع کن کاسه کوزه ت رو! آخه بی غیرت، تا کی ننه ت باید تو خونه های مردم رخت چرک بشوره؟ تا کی آبجیت باید آب آبگوشتو ظهر بخوره و شب سیب زمینیهاشو با یاد گوشت تو دهنش آب کونه؟پادویی مش حسن قهوه چی هم شد کار؟

این بود که تو 16 سالگی روی مش حسنو بوسید و رفت وردست اوس رجب شروع به کار کرد! خیلی زود خم و چم کار دستش اومد و به سال نکشیده واسه خودش اوستایی شد ولی بقدری مردانگی و خضوع داشت که به خودش اجازه نمیداد که خودشو غیر از شاگرد اوس رجب، چیز دیگه ای ببینه

مراسم خاکسپاری و عزاداری اوس رجب انجام شد و ابی هم مثل بقیه مردها شونه هاشو زیر تابوت مردی داد که چند سال از عمرشو کنارش گذرونده بود! الحق و الانصاف که اوس رجب در حقش پدری کرده بود! برای بار دوم در سن 25 سالگی یتیم شد

آخرین روز مهلت آقای فیروز عمید بود ! از روز بعد از خاکسپاری به چند گاراژ مکانیکی سر زده بود. هیچکدوم پادو هم نمیخواستن چه برسه به دستیار. سرمایه ای هم نداشت تا خودش کارو باری راه بندازه! بچه های اوس رجب هم هنوز کفن باباشون خشک نشده بود چنگ و دندون انداخته بودن به تنها دارایی پدرشون که همون گاراژ فکسنی ( درب و داغون و بی ارزش) خارج شهر بود

ابی که وارد بازارچه میشد، دیگه اون ابی سابق نبود. کلاهش به دست و دستمال یزدیش آویزون بود، شونه هاش خمیده و قدمهاش کشیده بودن! دیگه شق و رق نمی ایستاد و یقه صاف و صوف نمیکرد. ابی از درون داغون بود
غم از دست دادن بتول و اوس رجب یه طرف، بیکاری و بی پولی و شکم گرسنه ننه و خواهرش یه طرف دیگه! به قول خودش

  این شیکم بی مروت که وقت و زمون نمیشناسه به صدا دربیاد! تهش که خالی میشه صدای هوارش همه جارو میگیره و امون از دستی که گوش به فرمون شیکمش باشه! فکر میکنید چرا این همه دله دزد تو تهرون زیاد شده! د همین نوکرهای شیکمن دیگه! باید همش توشو پر کونی که یه وقت چپه ت نکونه

o*o*o*o*o*o*o*o


رمان ابی سیریش بادیگارد میشود | قسمت اول ◄

رمان ابی سیریش بادیگارد میشود | قسمت دوم ◄

رمان ابی سیریش بادیگارد میشود | قسمت سوم ◄

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

مگر قرار نیست یک عمر زن
زندگی‌اش باشی...؟
خب پس بلد باش


دلبری کردن، قانون بی‌چون‌و‌چرای رابطه است
بلد باش دلربایی کردن را


اینکه تا دیروز دختر خانه بوده ای...
و میگفتی من از این اداها بلد نیستم...
خوب بود،اصلا عالی بود...
دستت درد نکند که وارد بازی های دلبری نشدی...
اما الان دیگر فقط دختر خانه‌ی پدرت نیستی!👍


الان آرام و قرار دل مَردت شده‌ای...❤️
بلد باش دلبری را


بلد نیستی؟
به نابلدی ات افتخار هم‌میکنی؟؟
افتخار نکن عزیزم چون عیب است


اول خجالت بکش
بعد برو دنبال یاد گرفتنش
کمی لمّ و قلق این مَردت را یاد بگیر
بگذار قلبش برای تو تندتر از بقیه آدمها بزند


تو اگر نجنبی، چهار روز دیگر درگیر روزمرگی زندگی میشوی


بعد تا چشم باز کنی
میبینی پیر شده ای و مَردت هم هر روز
بی تفاوت تر از قبل

لطفا بلد باش دلبری را

☀☀☀

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

اگر به دنبال عیب هستی از آینه استفاده کن نه ذره بین

اگر حلقه عشق از طلاست حلقه دوست از وفاست

اگر خداوند دری را میبندد دست از کوبیدنش بردارید

هرچه که درپشت آن در بود قسمت شما نبود

به این حقیقت بیاندیشید که او آن در را بست چون میدانست ارزش

شما بسیار بیشتر است

اگر میخواهی در زندگی موفق باشی تعداد شکست هایت را دوبرابر کن

اگر روزی دشمن پیدا کردی بدان در راهت موفق بودی

اگر روزی خیانت دیدی بدان قیمت تو بسیار بالاست

اگر روزی تورا ترک کردند بدان با تو بودن لیاقت میخواهد

زندگی زیباست اگر به آن زیبا بنگریم زندگی زیباست اگر دلمان

سبز وآسمانی باشد

اگر زندگی باتو سر ناسازگار دارد تو با او سازش کن

* ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ *

شاد باشید.  *labkhand*

○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○
از بالای درخت تنومند گیلاس که تازه به شکوفه نشسته بود به مادر مینگریستم
داشت تلاش می کرد مرا متقاعد کند که هرچه زود تر از درخت پایین بیایم

بیا پایین دختر می افتی آخه خجالت هم خوب چیزیه
من که اندازه تو بودم داداشتو زاییده بودم
این کارها برای تو عیبه اگه یکی تو رو بالای درخت ببینه چی فکر می کنه؟
لجوجانه در حال تکان دادن پاهام روی درخت گفتم هر کی هر چی میخواد بگه من پایین نمیام
مادر در حال کندن گونه اش در حالی که به بالا نگاه میکرد و دستش را در برابر نور خورشید جلوی صورتش گرفته بود گفت
این اداها برای چیه؟ برای اینکه حرفتو به کرسی بنشونی؟
بیا پایین مادر بیا الان مهمان ها از راه می رسند من هم هزارتا کار دارم
بیا برو لباستو عوض کن دستی به سرت بکش

○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○

سالهای بی کسی نوشته مریم جعفری
رمان زیبایی هست خوندنش رو به همه توصیه میکنم

○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○

آخ کلم

دستشو گذاشت رو سرم نازم کرد

عشقه کله پوکه من سرش چطوره؟

کله پوک خودتی جیمین

با خنده گفت

باشه بابا اعصابی نشو منم اصلا

دره ماشینو بست خودشم نشست شروع به حرکت کرد
پشت چراغ قرمز یه زن بایه بچه نسبتن کوچولو در حال رد شدن بودن که جیمین لب باز کرد

بنظرت بچه ی ما شبیه من میشه یا تو

ناخوداگاه دستم رفت رو شکمم جیمین خبر نداشت منم نمیخواستم بهش بگم
من اون بچرو نمیخواستم هنوز سنم کم بود میترسیدم تازه دلم نمیخواست عشق جیمین
نسبت بهم کم بشه

نمیدونم ولی امید وارم تلفیقی باشه

آز اون لبخندا ی ممنوعش تحویلم داد

امید وارم

بعد از خرید دوتا پیتزا که بدجور هوس کرده بودم
رفتیم خونه پیتزا هارو تو اشپز خونه گذاشتم که مبایلم زنگ زد

موبایلته

کیه جیمین

زنگ گوشیم قط شد ولی صدایی از جیمین نشنیدم

جیمین؟

رو تخت نشسته بود برگه ی ازمایش دستش بود
با ذوق برگشت سمتم

..عاشق..

با چشمای اشکی جملشو ناتموم گذاشتم

من نمیخوامش

چی میگی واسه خودت یعنی چی نمیخوامش ها میخوای چی کار کنی؟

کورتاژ

با اعصبانیت بلند شد و سرم داد زد

تو هیچ غلطی نمیکنی

جیمین هیچ وقت سرم داد نزده بود اونوقت بخاطر این بچه سرم داد زد؟
دستشو آز دستم جدا کردمو محکم کوبیدم رو شکمم
با هق هق گفتم

نمیخوامش نمیخوام

با سیلی که تو صورتم خوابوند گریم بند اومد جیمین رو من دست بلند کرد؟
گوشیمو برداشتمو اومدم برم که گفت

کجا میری

به تو هیچ ربطی ندآره دنبالم اومدی نیومدی جیمین خوب خودتو بهم نشون دادی

به صورتم اشاره کردمو زدم بیرون

رفتم سمت پارک خونمون تو حال هوای خودم بودم که صدای یه خانم
توجهمو جلب کرد

خانم ببخشید یه لحظه از پسرم مواظبت میکنید تا بیام؟

یه نگاه به پسرش انداختم
لبخندی بهم زد که دلمو اب کرد

بله بله حتما

رفتم سمتش

سلام نونا _ تو کره به خواهر بزرگ تر مین نونا یا دختری که ازت بزرگتر باشه

نونا؟

اره دیگه تو که مثل مآمانم پیل نیشتی

مامانش یه ابروشو انداخت بالا و گفت

من پیرم دیگه اره؟ اگه برات بستنی خریدم

گفت

واقعا بلام نمیخلی؟

گفتم

عیب نداره من میخرم

مادرش تشکری کردو رفت
بغلش کردم رفتیم دوتا بستنی شکلاتی خریدیم و برگشتیم
یه لیسی به بستنیش زد که منم دلم اب افتاد شروع به خوردن کردم
بعد از چند ثانیه یه صدای پا شنیدم برگشتو جیمین و دیدم که دست به جیب داشت میومد به
سمتمون چشماش قرمز بود معلوم بود گریه کرده
اومد کنارم ولی تظاهر کردم ندیدمش یه لیس به بستنیم زد
و به کوچولو گفت

سلام کوچولو خوبی؟

پسره به جیمین نگاه کردو گفت

سلام آجوشی چرا بستی نونا رو خولدی؟ کار بدی کلدیا_ تو کره به پدر بزرگا میگن آجوشی

با تعجب به من نگا کرد و گفت

چطور ایشون نوناست من آجوشی؟

تو مثل مامانم پیلی چونکه

مامانش از پشت

عه وا جونگ هیون این چه حرفیه؟ ببخشیدا

با شیطنت به جیمین نگا کردمو گفتم

راست میگه همسر منم پیره اخه یکم

بعد این حرفم جونگ هیون گفتچ

اله دیگه پیله یکم

جیمین با خنده گفت

اله

بهش چشم غره رفتم که زبونشو مسخره نکنه
بعد یکم حرف زدن شمارشو گرفتم تا هر موقع شد همو ببینیم
خانومی که الان فهمیدم اسمش سوهیه با بوق همسرش دستمو فشرد تا بره
که جیمین از پشت بغلم کرد و گفت

خوش حال میشیم همو ببینیم اخه ما یه تو راهی داریم

زنه با این حرف بهم تبریک گفت و رفت بعد سوار شدن
جونگ هیون با دستای تپلش باهامون بای بای کرد و رفت
برگشتم سمت جیمین بغلش کردمو گفتم

من خیلی خود خواه بودم جیمین منو ببخش من میخواستم عشق تو فقط برای خودم باشه ببخشید

دست کشید رو گونمو گفت

من عاشق تو هرچیزی که مربوط به توعم حالا که دیگه نظرت تغییر کرده بیا بریم رو تاب دونفره

رو تاب بودیم که جیمین دوباره پرسید

بنظرت من پیرم؟

وا چرا؟

اخه اون پسره گفت میترسم دخترمم همینو بگه

منظورت پسرمونه دیگه

نه دخترمون

بچه تو شکم منه منم میگم پسره فهمیدی؟

اها باشه بعد اسمش چیه؟

بله اسمشم اسمشم

تازه فهمیدم داره مسخرم میکنه کوبیدم رو دستش
بلند شد بدو بدو فرار کرد از دستم
سری براش تکون دادم که گفت

به این زودی سنگین شدی؟

با یه جیمین بلند راه افتادم دنبالش
بنظرتون زندگی با جیمینو پسرش چطوری ادامه پیدا میکنه؟

○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○
در برابر هر چیزی ◄

oOoOoOoOoOoO

سلام آقای جانان
امشب می خوام از لب تشنگان بگم
از عزیز کرده ات
از جگر گوشه ی رباب
از تاج سر اکبر
از شهید کوچک
به به
چه شاهزاده ای
شش ماهه بودنش ششصد تا تیر است برای دشمن
از اسمش پیداش
علی
اصغر
علی کوچک
پس باید هم چو جدش باشد
پس باید تیر سه شعبه را تاب بیاورد
واااای
امان
چه کشیدی آقا
گلویت را با خون سیراب کردند
الهی بمیرم برایت
مادرت چه کشید
حسین چه کرد
چرا سر گردان بود در پشت خیمه ها
گهواره ات را چه کردند
علی کجا بود تا بغلت کند
رقیه کجا بود تابت بدهد تا آرام گیری
عباس کجا بود تا نازت را بکشد
ببین چقدر خار چشمشان بودی که
با تیر سه شعبه حمله می کنند
تو فقط تشنه بودی
می دانم
تو با یه قطره آب سیراب می شدی
می دانم
اما
نمی دانم که چرا با خون سیراب کردند
آقا جون
اگر این دنیا آبت ندادند
عیبی ندارد
فاطمه کنار حوض کوثر منتظرت می ماند


اصغریم سن پهلوان اکبرین هم زادیسان
سنه شاهزاده دیلر،شاه حسینین اوغلی سان

^^^^^*^^^^^
در سوگ جانان | قسمت اول ◄
در سوگ جانان | قسمت دوم ◄
در سوگ جانان | قسمت سوم ◄

شهید محمدرضا ملک خواه شیجانی
بیست و چهارم آذر 1340، در شهرستان رشت به دنیا آمد. پدرش حسینعلی، کشاورزی می کرد و مادرش محترم نام داشت. تا پایان دوره متوسطه در رشته تجربی درس خواند و دیپلم گرفت. سال 1365 ازدواج کرد و صاحب یک پسر شد. به عنوان سرباز ارتش در جبهه حضور یافت. و بیست و هفتم بهمن 1365، در کوشک بر اثر اصابت گلوله مجروح شد. دوازدهم دی 1369، در زادگاهش بر اثر عوارض ناشی از آن به شهادت رسید. مزار وی در شهر خمام تابعه همان شهرستان قرار دارد

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥



خدمت همسر عزیزم سلام

پس از عرض سلام و سلامتی شما را از درگاه خداوند متعال خواهانم و امیدوارم که همیشه سالم و سرحال باشی
اگر از حال اینجانب شوهرت را خواسته باشی خوبم و هیچگونه نگرانی نیست
از انجا چه خبر ؟
ایا همه خوب هستند یا نه
ایا تو خوب هستی انشاءالله که هیچگونه کسالتی نداری

عزیزم این اولین نامه از خود خط مقدم است اولین شب در سنگر چقدر غمناک است ادم دلش می گیرد این نامه را ساعت 8 شب برایت نوشتم مورخ هفدهم بهمن 1365 ما تقریبا با عراقیها 500 الی 700 متر فاصله داریم

روزها و شب ها دائم خمپاره می زنند از طرف عراق و تیرهای مستقیم سیمینوف اولین روزی که در خط وارد شدم فرمانده به من خوش امد گفت من توی سنگر نشسته بودم و ساک و کیسه انفرادی من در کنار سنگر بود

که خمپاره خوشبختانه خورد بغل سنگر ما که تمام وسایلم درب و داغون کرد من توی سنگر نشسته بودم و هیچ خیالی برای من نبود همسرم خیالت کاملا راحت باشد من حالم خیلی خوب است

انشاءاله همین زودیها به مرخصی خواهم امد این نامه را برایت نوشتم که از موقعیت من باخبر باشی من تقسیم شدم به گردان 100 تیپ 4 همراه کوشک فقط از لحاظ مرخصی خیلی گردان است یعنی همه چیزش بده هر چه تبعیدی است توی این گردان است این شانس بد من بود ولی خوب در هر صورت عیبی ندارد

ما اینجا با همه نوع سرباز اشنا شدیم از کرد گرفته تا شمالی

خوب عزیزم وقت شما را دیگر نمی گیرم سلام من را به همه برسان برایم نامه بنویس

خداحافظ / به امید دیدار

همسرت محمدرضا / هجدهم بهمن 1365

*♥♥♥♥*♥♥♥♥*

نامه های عاشقانه | قسمت اول | شهید عباس دوران ◄

*0*0*0*0*0*0*0*

گلایه ها عیبی ندارد کنایه هاست که ویران میکند آدمی را