*0*0*0*0*0*0*0*
ساقی بنور باده بر افروز جام ما
مطرب،بگو که کار جهان شد به کام ما

*0*0*0*0*0*0*0*
میدهد صبح و کله بست سحاب
الصبوح الصبوح یا صحاب
میچکد ژاله بر رخ لاله
المدام المدام یا احباب

*0*0*0*0*0*0*0*
ای نسیم سحر آرا مگر یار کجاست
منزل آن مه عاشق کش عیّار کجاست
شب تار است و ره وادی ایمندر پیش
آتش طور کجا موعد دیدار کجاست
*0*0*0*0*0*0*0*
سال نو مبارک

oOoOoOoOoOoO
ساقه شکستن قانون طوفان است
تو نسیم باش و نوازش کن
oOoOoOoOoOoO

^^^^^*^^^^^

تصور کن بهاری را که از دست تو خواهد رفت
خم گیسوی یاری را که از دست تو خواهد رفت

شبی در پیچ زلف موج در موجت تماشاکن
نسیم بیقراری را که از دست تو خواهد رفت

مزن تیر خطا!ارام بنشین و مگیر از خود
تماشای شکاری را که از دست تو خواهد رفت

همیشه رود میوه غلتان نخواهد داش
به دست آوراناری را که از دست تو خواهد رفت

به مرگی آسمانی فکر کن !محکم قدم بردار
به حلق آویز،داری راکه از دست تو خواهد رفت

 

^^^^^*^^^^^

*فاظل نظری،گریه های امپراتور*

^^^^^*^^^^^
بعضی از صبح ها جوری از خواب بیدار میشیم
که دقیقا یه حسی بهمون میگه امروز قراره یکی از اون روزهای مزخرف و تکراری باشه

یکی از اون روزهایی که از قبل می دونیم قراره حرومش کنیم ولی بر اساس یه قانون ننوشته از تخت بیرون میاییم و همون کارهایی رو میکنیم که ازمون انتظار میره ۲۶ شهریور برای نسیم یکی از همون روزها بود

گرچه هنوز نمی دونست چه اتفاقی انتظارش ر
و میکشه‌
مردی که مسئول رسیدگی به کفن و دفن ربابه خانم بود جلوتر آمد و گفت
شما تنها کس و کارشی؟
نسیم جواب داد: نه، اگر کس و کار داشت که تو کهریزک نمی مرد

^^^^^*^^^^^
رمان به من بگو لیلی اثر مهسا زهیری

○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○

دنبال تو می دویدم. روی سرامیکهای سرد و سفید سالن. در آن سکوت ترسناک هزارساله. هن و هن نفسهایم با هر گام بلندتر در گوشم تکرار می شد و گلویم را تلخ می کرد

بخش پروازهای خارجی آن طرف بود. امام نه، مهرآباد بود انگار‌. و سالن پروازش هی دورتر می شد. رسیدم به گیت. پشتت به من بود، اما شناختمت. کت نیلی ات تنت بود و چمدان به دست، منتظر و آرام ایستاده بودی

روشنی سالن به سفیدی می زد. فقط نور می دیدم و تو را. لکه ای نیلی روی سفیدی مطلق. صدایت زدم. راه افتادی و دور شدی. سر خوردم روی سرامیکهای سالن. دویدم‌. دستم را دراز کردم و دستت را گرفتم. برگشتی. دستت توی دستم ماند و هواپیما پرید.‌....رمان پاییز فصل آخر سال است

نسیم مرعشی

○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

گاهی تنها چیزی که مرا در این هیاهوی شهر
آرام می کند
یک بهار خواب با باغی پر از درختان سر سبز
یک فنجان چای با عطر بیدمشک
نسیمی ملایم که موهایم را به بازی بگیرد
بوی کاه گل نم دار
آواز گنجشکان
صدای آرام استاد بنان
و مادربزرگی که مدت ها بنشیند
بافتنی اش را ببافد
و برایت از دوران عاشقی اش بگوید
و با یادآور هر خاطره اش
لبخندی ناخدآگاه
بر روی لبانش نقش بندد

♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
اقدس عظیمی ، خندم گرفت این همه خودمو کشتم واسه فهمیدن این اسم یاد سامان افتادم که اسم مادربزرگش اقدس بود واسش میخوند

اقدس اقدس بریم مشهد مقدس
فردا شبش عقد است پول کباب نقد اس

با خنده اسمشو صدا زدم

اقدس؟

با صدای بلند زدم زیر خنده

اقدس خانم؟

نخیر حواسش نبود رفتم بالا سرش، مشغول جمع کردن خودکار های رنگارنگی بود که روی زمین پخش شده بودن

بالاخره فهمیدم سرش رو بلند کرد و مثل خنگها نگاهم کرد

هااان؟

با انگشت اشاره ام چند ضربه به بالای کتاب زدم

اسمتو میگم اقدس خانم عظیمی انقدر بهم نگفتی تا خودم فهمیدم

کتابو دادم دستش و رومو برگردوندم

اردلان؟

سرجام خشک شدم حس عجیبی به تمام رگهای بدنم جریان پیدا کرد و به قلبم رسید

یه حس خوب مثل بوی خاک بارون خورده، مثل عطر شمعدونی های لب حوض

دلم میخواست دنیا متوقف بشه و من تا ابد تو این حال خوب بمونم

به خاطر تموم حرفهایی که بهت زدم معذرت میخوام و ممنونم که کمکم کردی

درضمن اسمم اقدس نیست این کتاب دوستمه‌

وقتی به خودم اومدم که مثل نسیم از کنارم گذشت و منو تو خلسه گذاشت

قیافم مثل کَره آب شده ریخت مثل لشکر شکست خورده خواستم از کوچه عبور کنم که چشمم به یه برگه گوشه زمین خورد

کور سوی امیدی ته دلم روشن شد با خوشحالی و کنجکاوی کاغذ تا خورده رو از رو زمین برداشتم این دیگه حتما مال خودش بود من همیشه خدا با تک ماده و شهریور هزار جور روش دیگه نمره میگرفتم و درسهامو پاس میکردم ولی الان حالم مثل بچه زرنگی بود که کارنامشو دادن دستش

واسه دیدن نمره هاش ذوق داره چشمامو بستمو با دستهای لرزون و دستپاچه در حالی که نیشم تا پس کلم در رفته بود کاغذ رو باز کردم آب دهنم رو قورت دادم و چشمامو باز کردم نگاهم ایست کرد بالای صفحه روی اسمش جلوه میرانی چند بار اسمشو زمزمه کردم جلوه جلوه نفس عمیقی کشیدم به نظرم بهترین اسم دنیا میومد

ادامه دارد

پنجره | قسمت اول ◄
پنجره | قسمت دوم ◄
پنجره | قسمت سوم ◄
پنجره | قسمت چهارم ◄
پنجره | قسمت پنجم ◄
پنجره | قسمت ششم ◄
پنجره | قسمت هفتم ◄
پنجره | قسمت هشتم ◄
پنجره | قسمت نهم ◄
پنجره | قسمت دهم ◄
پنجره | قسمت یازدهم ◄
پنجره | قسمت دوازدهم ◄

♥♥.♥♥♥.♥♥♥

یاد من باشد فردا دم صبح جور دیگر باشم
بد نگویم به هوا ،آب ،زمین
مهربان باشم با مردم شهر
و فراموش کنم هر چه گذشت
خانه ی دل بتکانم از غم
و به دستمالی از جنس گذشت
بزدایم دگر تار کدورت از دل
مشتی را باز کنم تا که دستی گردد
و به لبخندی خوش
دست در دست زمان بگذارم

یاد من باشد فردا دم صبح
به نسیم از سر صدق سلامی بدهم
و به سر انگشت نخی خواهم بست
تا فراموش نگردد فردا
زندگی شیرین است زندگی باید کرد
گر چه دیر است ولی
کاسه ای آب به پشت سر لبخند بریزم
شاید به سلامت ز سفر برگردد
بگذار امید بکارم در دل ، لحظه ها را دریابم
من به بازار محبت بروم فردا صبح
مهربانی خودم عرضه کنم
یک بغل عشق از آنجا بخرم

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

انسان هایی میشناسم که هنوز هم با چیز های ساده دلگرم میشوند.دور دنیا را نگشته اند اما دلشان اندازه ی دنیاست،کسانی که از اتفاقات کوچک زندگی لذت می برند و فراموش نکرده اند همین خوشی های کوچک و گذر است که آدمی را ایستاده نگه می دارد و خوشی های بزرگتری را به دنبال می آورد
فهمیده اند گاهی لذت بخش ترین اتفاقات در کارهای کوچک پنهان است

مثل نوشیدن یک فنجان چای بعد از خستگی یک کار طولانی،مثل ذوق دیدن دوستی قدیمی وسط بی حوصلگی ها،مثل گوش دادن آهنگ مورد علاقه، مثل شنیدن صدای باران و سیلی زدن نسیم خنک وسط تابستانی داغ،آب دادن گلدانی کوچک و هزاران هزار کار دیگر.انسان هایی را میشناسم که اگر ثروتمند ترین این شهر هم باشند باز هم لذت های کوچک زندگی را از یاد نمیبرند