#پارت‌سوم

زمان حال سوفیا

سوفیا ! سوفیا
با صدای بلند سوگل سرم را بالا بردم و با نگاه خسته‌ام نگاهش کردم. نزدیک به ماشین‌ها ایستاده بود و رویش را به سمت من برگردانده بود .
پاشو بیا دیگه سوفی! چراغ قرمز شده، حواست کجاست؟
با این حرفش، با‌عجله از جدول سرد و سنگی کنار خیابان بلند شدم. سوگل به سمت ماشین‌ها رفت. من حتی وقتی برای تکاندن گرد و خاک از مانتو‌ی مشکی گشاد و چروکم که ژاکتی نازک به رنگ توسی از رویش پوشیده بودم را نداشتم. هر بار فقط شصت ثانیه برای فروش فال‌هایم وقت داشتم

نگاهی به ساعت ‌مچی صورتی بچه‌گانه‌ام که بهترین هدیه‌‌ی عمرم از سمت عمه راضیه بود، انداختم‌. از ساعت پنج غروب تا الان که عقربه‌ها ساعت هشت ‌‌و ‌پانزده دقیقه‌ی شب را نشان می‌دادند، آن‌قدر نشست و برخاست کرده‌ بودم و بین ماشین‌ها حرکت کرده‌ بودم که پاهایم به درد آمده بود. نگاهم را به کفش‌هایم دوختم، قسمت جلویی کفش پای راستم پاره بود و کمی از جوراب سفیدم را به نمایش گذاشته بود

صبر را جایز ندانستم، آخر وقت زیادی هم برایم باقی نمانده بود. خیابان رهگذر زیادی نداشت و اکثراً ماشین‌ها بودند. من چهار راه خلوتی را برای این کار انتخاب کرده بودم؛ چون کمی خجالت می‌کشیدم. سوز هوای زمستانی مثل شلاقی به صورتم برخورد کرد و هاله‌ای اشک در چشمانم جمع شد

ناخوآگاه دست راستم که خالی از فال‌ها بود، به صورتم کشیدم. دستم را به صورت مشت شده به دهانم نزدیک کردم تا گرمی نفس‌هایم کمی از سردی دستم بکاهد. دستم را پایین آوردم و فال‌هایم را مرتب کردم. با قدم‌های کوتاه و تند به سمت ماشین‌های مختلف که پشت چراغ قرمز ایستاده بودند، حرکت کردم

در این دو سال آموخته‌بودم که به سمت ماشین‌های زیبا‌تر و گران‌تر بروم؛ چون بیشتر به من اهمیت می‌دادند. برای دقایقی نگاهم به سوگل برخورد کرد‌. به یک‌دیگر لبخندی زدیم

نگاهش را از من گرفت و با لباس‌های کهنه و روسری نیلی‌اش که نامرتب سرش کرده ‌بود، بین ماشین‌ها حرکت کرد. به هر ماشینی می‌رسید، با دست های کوچکش تقه‌ای به شیشه ماشین‌ها می‌زد و گل های رز قرمزش را نشانشان می‌داد و با دیدن بی‌توجهی سرنشینان به سوی ماشین بعدی حرکت می‌کرد

از کنار علی گذشتم. او که کلاه بافت مشکی بر سر داشت، درحال برق انداختن شیشه جلوی یک ماشین بود‌

کار هر روزمان بود، زجری پایان ناپذیر در وجود تک‌تکمان بی‌داد می‌کرد! این زجر و خستگی در چهره‌ی همه‌ی ما مشهود بود  علتی هم نداشت جز فقر
به ماشین شاستی ‌بلند سفیدی رسیدم. سمت چپ ماشین رو‌به‌روی در راننده ایستادم. قدم کوتاه بود و به‌ شیشه‌هایش نمی‌رسید، جثه کوچکی داشتم. من فقط یک دختر سیزده ساله بودم. روی پنجه‌ی پاهایم ایستادم. دستان یخ زده ام را مشت کردم و آرام تقه‌ای به شیشه‌ی راننده زدم و نگاه مظلومم را به او دوختم

راننده که مردی مسن بود، نیم‌نگاهی روانه‌ام کرد و سرش را دوباره به حالت اول برگرداند. انگار او هم مانند باقی راننده‌ها قصد خرید فال‌های حافظ که در دستان سردم احاطه‌ شده بودند را نداشت‌‌

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

رمان هیاهو _ مقدمه + پارت اول ◄
رمان هیاهو _ پارت دوم

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥
آرام باش! درست می شود
نه هیچ شبی و نه هیچ زمستانی
دائمی نیست
آفتاب می تابد
شاخه ها جوانه می زنند و تمامِ شکوفه های در انتظار متولد خواهند شد
نور ، سپاه سیاهی را می درد
و بهار ؛ هزار هزار زمستان را سبز می‌کند
روزهای سخت رو به پایان است
آرام باش

♥♥.♥♥♥.♥♥♥

میگویند خنده بر هر دردی دواست
وقتی لبانت با لبخند میگشاید
چهرات مانند گلی بهاری
شکوفه میزد
بخند تا دلت بهاری باشد
بخند تا برف های غم زمستان
مانند بهمن از چهره ات سرازیر شود
بخند تا دلت مانند برگ های پاییز آزاد باشد
بخند تا مانند خورشید تابستان مهربان باشی


دلنوشته از کیارش

-----------------**--

خداوندگارِ من
زمستان را
محض بازار گرمیِ
دست‌هایِ   طُ  آفرید

-----------------**--

-----------------@*--

انقدر توقعِ زياديست
❣كه اين آخرينِ❣
جمعه ى پائيزِ امسال را
❣بيايى و بمانى و...❣
كه دو نفره
گرمترين زمستانِ سال را رقم بزنيم؟

 

-----------------@*--

oOoOoOoOoOoO
‍

یلدا
دختر گیسو طلای زمستان
دردانه ی مه رویِ سرما
پیراهن ابریشمی
بر تن
با گونه های اَناری
نجوا کنان
پای کوبان در راه است؛
دلتنگی هایم را
به باد داده ام
خرامان خرامان
با یلدا
عشوه گری خواهم کرد

oOoOoOoOoOoO

باران قیصری

*~*****◄►******~*
شب سرد
.......
از حرم امام رضا علیه السلام آمدیم بیرون

نیمه شب بود؛ زمستان. هوا عجیب سرد بود

پیرمرد میرفت سمت حرم

سلام حاجی

جوابمان را داد

از زور سرما خودش را مچاله کرده بود

آب توی چشمهایش جمع شده بود

مصطفی شال گردنش را باز کزد، انداخت دور گردن پیرمرد

حاج آقا! التماس دعا


^^^^^*^^^^^

بر گرفته از برنامه اندرویدی
شهید مصطفی احمدی روشن

o*o*o*o*o*o*o*o
شال دور گردنم را تا روی چونه ام بالا کشیدم و دستکش های چرمم رو به دست کردم
پله های دفتر خونه رو تند تند پایین اومدم و در عین حال سعی کردم برای بند کیف سنگینی که همراهم بود، یه جای ثابت روی شونه ی راستم پیدا کنم
صدای سلانه سلانه ی قدم هایی که بر می داشت، از پشت سرم می اومد
هوای راه پله خفه و فضا نیمه تاریک بود
یه نگاه به ساعتم انداختم، هشت و چهل و پنج دقیقه ی صبح رو نشون میداد و این نیمه تاریک بودن به چراغ سوخته ی راه پله و هوای ابری و خاکستری بیرون بی ربط نبود‌

به لحظه وایسا باهات کار دارم....آیلین..‌..آیلین باتوام

صداش عجیب اعصابمو خط خطی میکرد
داشتم تقریبا به طرف در خروجی پرواز میکردم که حس رها شدن و آزادی رو با همه ی وجودم احساس کنم و اونوقت اون داشت با آیلین گفتن هاش گند میزد به هر چی حس رها شدنه


o*o*o*o*o*o*o*o

آخرین برف زمستان
فاطمه ایمانی

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

در حوالی روز مرگی هایمان جای خالی زندگی عجیب توی ذوق میزند
شاید یادمان رفته است زندگی ساده ترین اتفاق قشنگیست که در بوییدن عطر گل های شب بو
در هوس بستنی در سرمای زمستان
در رقص باران روی گونه ی پنجره
در حنجره ی کوک پرندگان
در دمدمه های صبح
در چشمان مادر بزرگ و لبخند پدر بزرگ
در صدای باد های عصرانه ی پاییز
در چای تازه دم مادر و در اخم های خندان پدر در حال فریاد است

زندگی هنوز زیر کرسی مادر بزرگ با قصه هایش گرم میشود و صبح ها سر کوچه اولین کسی ست که صبح بخیر را سر زبانم میریزد

زندگی را یادمان نرود.
ما فقط یکبار اجازه ی به آغوش کشیدنش را به ارث برده ایم