ﺗﺎ ﺷﻘﺎﻳﻖ ﻫﺴﺖ ، ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ.
ﺩﺭ ﭼﺮﺍﮔﺎﻩ ﻧﺼﻴﺤﺖ ، ﮔﺎﻭﻱ ﺩﻳﺪﻡ ﺳﻴﺮ.

ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺴﺖ ، ﺟﻮﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻳﺪ.
ﺣﻴﺎﺕ ،ﻏﻔﻠﺖ ﺭﻧﮕﻴﻦ ﻳﻚ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﻱ"ﺣﻮﺍﺳﺖ" ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﮒ ﻧﺒﻮﺩ، ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﺩﺭ ﭘﻲ ﭼﻴﺰﻱ میگشت.

ﭘﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺍﺭﻳﻢ/ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ، هوﺍﻳﻲ ﺑﺨﻮﺭﺩ.

ﻣﻦ ﮔﺪﺍﻳﻲ ﺩﻳﺪﻡ، ﺩﺭ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ اﻭﺍﺯ ﭼﻜﺎﻭﻙ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ.

ﻟﺐ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺮﻭﻳﻢ/ ﺗﻮﺭ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻳﻢ ﻭ بگیرﻳﻢ ﻃﺮﺍﻭﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺏ.

ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰ، ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺍﺳﺖ که ﺍﺯ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻋﺸﻖ ، ﺗﺮ ﺍﺳﺖ.

ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ/ ﺑﻴﺎ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﺑﺪﺯﺩﻳﻢ، اﻧﻮﻗﺖ/ میان ﺩﻭ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﻗﺴﻤﺖ ﻛﻨﻴﻢ.

ﻣﻦ ﻧﺪﻳﺪﻡ ﺩﻭ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺩﺷﻤﻦ/ ﻣﻦ ﻧﺪﻳﺪﻡ ﺑﻴﺪﻱ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﻭﺷﺪ، ﺑﻪ زﻣﻴﻦ.

ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﻣﻲ ﺁﻳﻴﺪ/ ﻧﺮﻡ ﻭ ﺁﻫﺴﺘﻪ بیاید، ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﻪ ﺗﺮﻙ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ/ ﭼﻴﻨﻲ ﻧﺎﺯﻙ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﻦ.

ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺳﻢ ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪﻱ ﺍﺳﺖ/ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮﻱ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺎ ﻭﺳﻌﺖ ﻣﺮﮒ/ پرﺷﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻋﺸﻖ.

ﻣﻦ ﻗﻄﺎﺭﻱ ﺩﻳﺪﻡ؛ ﻓﻘﻪ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ ﭼﻪ
ﻭ ﭼﻪ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ/ ﻣﻦ ﻗﻄﺎﺭﻱ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ، ﻭ ﭼﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ.

ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻳﻚ ﺍﺑﺮ ﺩﻟﻢ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ / ﻭﻗﺘﻲ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﻲ بینم میرﻱ/ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎﻟﻎ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ/

ﭘﺎﻱ ﻛﻤﻴﺎﺏ ﺗﺮﻳﻦ ﻧﺎﺭﻭﻥ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ، ﻓﻘﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ...