ﺗﺼﻮﺭ ﮐﻦ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺍﺯ
ﺧﻮﺍﺏ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﯿﺸﯽ ببینی ﺑﻪ ﺟﺰ ﺧﻮﺩﺕ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ توﯼ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺻﺎحب تمام ﺛﺮﻭﺕ ﺯﻣﯿﻦ ﻫﺴﺘﯽ ...

ﺍﻭﻥ ﺭﻭﺯ ﭼﻪ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﻣﯽ پوﺷﯽ؟

ﭼﻪ ﻃﻼﯾﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﺁﻭﯾﺰﻭﻥ ﻣﯽ
ﮐﻨﯽ؟

ﺑﺎ ﭼﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﮔﺮﺩﺵ ﻣﯽ
ﮐﻨﯽ؟

ﮐﺪﻭﻡ ﺧﻮﻧﻪ ﺭﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ اﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟

ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮏ ﻧﺼﻔﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﻫﯿﺠﺎﻥ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺛﺮﻭﺕ ﺑﻪ ﻭﺟﺪ ﺑﯿﺎﯼ ﺍﻣﺎ کم ﮐﻢ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﭼﯿﻪ ...

ﻭﻗﺘﯽ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ اﺣﺴﺎﺳﺘﻮ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﻨﯽ،
ﻟﺒﺎﺱ ﺟﺪﯾﺪﺗﻮ ﺑﺒﯿﻨﻪ ...

ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎﺷﯿﻨﺖ ﺫﻭﻕ ﮐﻨﻪ، ﺑﺎﻫﺎﺕ
ﺑﯿﺎﺩ ﮔﺮﺩﺵ، ﮐﻨﺎﺭﺕ ﻏﺬﺍ ﺑﺨﻮﺭﻩ،
ﻫﻤﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻫﺎﺕ ﺑﺮﺍﺕ پوچه ...

ﺩﯾﮕﻪ ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﯽ ﺑﺎ ﻭﺍﻧﺖ ﯾﺎ ﭘﻮﺭﺷﻪ
ﺑﺮﺍﺕ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪﺍﺭﻩ ...

ﺧﻮﻧﻪ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺘﺮﯼ ﺑﺎ 45 متری ﺑﺮﺍﺕ ﯾﮑﯽ ﻣﯿﺸﻪ ...

ﻃﻼﯼ 24 ﻋﯿﺎﺭ ﺗﻮﯼ ﮔﺮﺩﻧﺖ خوﺷﺤﺎﻟﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ...

ﻫﻤﻪ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺷﺎﺩﯼ ﻫﺴﺖ ﺍﻣﺎ هیچ ﮐﺪﻭﻣﺸﻮﻥ ﺷﺎﺩﺕ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ چون ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﺩﯾﺘﻮ باﻫﺎﺵ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﻨﯽ ...

ﺍﻭﻥ ﻭﻗﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﭼﻘﺪﺭ وﺟﻮﺩ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺷﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﻫﺮ چیزی ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﻭ ﻧﺎﻗﺺ با ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺷﻪ ...

ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﯽ ﻫﻤﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻭ
ﺑﺪﯼ ﺍﻣﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﮐﻨﺎﺭﺕ
ﺑﺎﺷﻨﺪ ...

ﻣﺎ ﺑﺎ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻧﻪ ﺑﺎ
ﺍﻣﻮﺍﻝ ...

ﻗﺪﺭ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ ﺭﻭ ﺑﺪﻭﻧﯿﻢ ... :)

:) مرﺳﯽ ﮐﻪ هستین :)