♥♥.♥♥♥.♥♥♥

میگویند خنده بر هر دردی دواست
وقتی لبانت با لبخند میگشاید
چهرات مانند گلی بهاری
شکوفه میزد
بخند تا دلت بهاری باشد
بخند تا برف های غم زمستان
مانند بهمن از چهره ات سرازیر شود
بخند تا دلت مانند برگ های پاییز آزاد باشد
بخند تا مانند خورشید تابستان مهربان باشی


دلنوشته از کیارش

به نام یگانه خالق هستی

○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○

باد صورتم را نوازش می‌کند؛ قطرات باهم جنگ و جدال به راه می‌اندازند.
برگ های درختان جوری غرور خود را برای رسیدن به زمین می شکنند، که گویا از اول هم قصدشان همین بوده است.
لحظات سنگ پشت می‌شوند و قلب‌ها سمفونی درامز به راه می اندازند،
شوق عجیبی سرتاسر وجودم را پر می‌کند که زیبنده این هوا است.
ذوق من باد صبا می‌شود و از منزل به منزل ره سپار می‌شود
و این حس دل انگیز را به همه جا می رساند.

*~*****◄►******~*

مجموعه‌ای از بی نظمی های منظم می‌شود:
یک فاجعه
مانند ابرهای برف زا در تابستان!
که در چشم بر هم زدنی اسمان پر می گردد؛
از ابرهای طوفانی.
که برف ثمره انقلاب انان است،
گلوله‌های برف رنگ‌ها را شستند،
و تمام سرزمین رنگ‌ها به
مملکت گلوله‌های سپید
تبدیل گشت.
میان ان همه هیاهو،
سرما و سوز
گویا با یخ زدن دستانم،
قلبم شروع به گرم شدن می کند.
شاید او به رحمت خدایی امیدوار است
که قرار است چندی دیگر
کابوسی برای برف‌ها رقم بزند؛
و دنیا را به رنگ خویش باز گرداند....
اری؛
خدایا! کابوسی برای گلوله برفی مشکلات
بساز، که دیگر هیچ ابری
شهامت این را نداشته باشد ؛ که در تابستان ببارد،
مگر به خواست تو...
خواست و گرمای حضور شما که باشد؛
دگر ترسی از شهربندی
در یخبندان نداریم...
حتی اگر تابیدن افتاب به تعویق بیفتد.

*~*****◄►******~*

تکه‌ای از رمان ضرب الاجل اعجوبه

○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○

ارادتمند شما ز.گ

به نام خالق زیبایی‌ها

*♥♥♥♥*♥♥♥♥*

جرقه‌های کوچک این رمان در بهمن سال نود و شش در ذهنم شکل گرفت
بعد مدتی هرشب قبل از اینکه بخوابم اندکی به ایده‌ام می‌اندیشیدم
ان زمان چیزی بیشتر از یک سرگرمی نبود ولی ارام ارام این تصور حقیر شروع به رشد کرد تا اینکه اولین نسخه این رمان را در فروردین نود و هفت برای مدرسه نوشتم که نگارش بسیار ضعیف و اماتوری بود ولی با این حال با تشویق معلمان و دوستانم همراه شد که مرا بسیار مصمم‌تر کرد
زمان گذشت تا اوایل سال نود و هشت رسیدیم، در ان دوره چندین بازرس که کارهای نشر نیز انجام می‌دادند، در کلاس ادبیات ما حضور یافتند.
که به توصیه معلم ادبیاتم که (قدر شناس ایشان هستم) انها مرا شناختند و متوجه
شدند؛ دستی به قلم دارم و قول دادند پیگیر چاپ کتابم باشند

همه چیز عالی پیش رفت و قرار بود رمان در تابستان نود و هشت چاپ شود، اما دوستی نصیحتی به من کرد که بابت ان دین زیادی به او دارم؛
او گفت: رمان جای توسعه بسیاری داره و بهتره الان چاپ نشه
تا به سطحی بالایی برسه.
من به خاطر اندرز دوستم و شرایط ان هنگام پیشنهاد نفیس چاپ را رد کردم
که افرادی بسیاری به من گفتند، کاری بسیار احمقانه انجام دادم؛ ولی الان از کار ان روز هیچ پشیمان نیستم بلکه خرسند نیز هستم، در طی ان یکسال تا به حال اثار بسیاری را مطالعه کردم و اصول بسیاری را یاد گرفتم؛ رمان نیز در این مدت پیشرفت چشمگیری داشت

اکنون در مرداد گرم و سوزان که با پیشتازی کرونا همراه است، تصمیم به انتشار ان گرفتم؛ شاید اگر در وضعیت اندکی مناسب تر بود رمان را چاپ می‌کردم، اما در چنین وضعیتی این امر مقدور نیست

*~*****◄►******~*
اما بیاید سرتان را درد نیارم و به موضوع اصلی بپردازم: چرا باید این رمان را بخوانم؟؟؟؟؟
که سوالی بسیار مهمی است، رک و خلاصه بگویم؛
اگر نخوانی غیر ممکن‌ها و شرایط زندگی همچنان بزرگترین کابوس هرشبت خواهد بود؛
اما اگر بخوانی در مواجه با غیر ممکن ها پوزخند می‌زنی و شانس این را داری که از دریچه دید شخصیت های کتاب که با دیگر شخصیت های رمان ها تفاوتی بسزا دارند، دنیا را بنگردید
در واقع به این دلیل می‌گویم متفاوت که شما را در این رمان همراه افرادی
می‌کنم که برایش

البته اگر همه را من بگویم که دیگر صفایی به خواندن ندارد!!!!
بخوانید رمان را تا بدانید که از هیچ همه چیز می‌سازیم
غیرممکن و قوانین دنیا که دیگر چیزی نیست!!!!
و محدودیت ها را نا‌محدود می‌کنیم

من زمانی که ترس در تمامی سلول هایم رخنه می‌کند؛
خودم را شخصیت اول رمان فرض می‌کنم و ان زمان
برایم معجزه رخ می‌دهد؛
شما هم بخوانید تا متوجه منظورم شوید...

-.*-.*-.*-.*-.*-.*-.*
رمان راز شبحی در مه
این رمان داستان آتنا رو بیان میکنه که برای تعطیلات تابستان به خونه ی عمه ی پدرش ایراندخت میره
اما یک شب شبحی با لباس سیاه از پنجره ی اتاق توسط آتنا دیده میشه
این شبح کسی نیست جز عزیز خان همسر ایراندخت که بخاطر دخترش گلناز خودکشی میکنه
-.*-.*-.*-.*-.*-.*-.*
بچه ها من خودم این رمان رو خوندم حدود 396 صفحه داره

که برخلاف اسمش اصلا ترسناک نیست پیشنهاد میکنم این رمان رو بخونید

تفاوت دو جنس رو از اینجا بفهمید که

دخترا دو ماه قبل از سال تحصیلی جدید لوازم تحریرشون آمادس

ولی پسرا سه هفته بعد از شروع مهر تازه یادشون میاد حتی کتاباشونو نگرفتن

حلول ماه مهر

ماه اتمام خوابهای رویایی

شب بیداری های طولانی

بخور بخواب و بیکاری

گشت و گزار و عیاشی

بر شما خجستگان عزیزتر از جان، تبریک و تسلیت باد

با نهایت تأثر و تأسف، پایان سه ماه تعطیلی

عشق و حال و فرا رسیدن ماه مهر و بازگشایی مدارس و دانشگاه ها رو

خدمت تمامی دانش آموزان و دانشجویان تسلیت عرض می کنم

یادش بخیر ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺭﻭﺯ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﻮﺩ و ﻫﻤﻪ ﯼ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺍﻭﻝ ﺍﺑﺘﺪﺍﯾﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺟﺰ ﻣﻦ

ﺭﻓﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﻣﺪﯾﺮ ﮔﻔﺘﻢ آﻗﺎ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﯿﻢ ؟؟؟

ﯾﻨﯽ ﺍﺯ ﺑﭽﮕﯽ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﻣﻨﮕُﻼﺯیسازیوم ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻮﺩﻡ

با بازگشایی مدارس

در تمامی خانه ها

مامان میشه فردا مدرسه نرم؟

باز آمد بوی ماه مدرسه

حالا واويلا ليلي

کتاب داريم خيلي

فیزیک اسيرم کرد

رياضي پيرم کرد

تا صبح بيدار موندم

جغرافیا خوندم

حالا واويلا ديکته

من ميزنم سکته

واويلا هي مشق

من ميکنم يک غش

مبادا روزي امتحاني باشد

نمره ي ما زير يازده اي باشد

حالا واويلا ليلي

بدبخت شديم خيلی

خوشم میاد قشنگ داری با ریتم میخونی 😂

 

 

یه جمله میگم به احترامش یه دقیقه سکوت کنید…
غروب ۳۱ شهریور

 

به یک عید نوروز بلافاصله پس از تابستان نیازمندیم

همیشه تو مدرسه عادت داشتم همکلاسی هامو بشمرم

تا ببینم کدوم پاراگراف برای خوندن به من میفته

چشماتونو ببندید و اون لحظه ای رو به خاطر بیارید که آخرین امتحان رو تموم کردید

و برگه رو دادید به مراقب و با یه حس خلاصی دارید میاید سمت خونه

و واسه تابستون نقشه میکشید و هزارتا رویا

هوووووووووی عمو کجایی ؟ جلوی پاتو نگاه کن ؛ فردا باید بری مدرسه

^^^^^*^^^^^
و تابستان رو به پایان است و پاییز در راه است ، دلم تنگ است

میدانم پاییز که برسد دلتنگ ترهم میشوم، اما چاره چیست؟

مجبورم تحمل کنم، دلم تنگ زمانهایی میشود که تاصبح کنارهم بودیم و تو باعث خواب آرامشبخش من میشدی، دوستت دارم بیشتراز هرزمان دیگری و دلتنگت هستم بازهم بیشتراز قبل
دوستت دارم بالشتو پتوی عزیزم

🤣😜
بااینکه دارمتان بازهم دلتنگتان هستم چون آنگونه که باید نمیتوانم کنارتان بخوابم
دلتنگت میشوم گوشی عزیزم
دلتنگت میشوم روزهای بیکاری
خداحافظ ای تابستان عزیز😢
و سلام ای پاییز😑
نفرین بررر مدارس چرکو
بلند سینه بزززززن

^^^^^*^^^^^



^^^^^*^^^^^

oOoOoOoOoOoO

کاش روی پیشونی آدمایی که دارن زیر بار غصه‌هاشون له می‌شن یه چیزی نوشته بود تا بقیه کمی مراعاتشون رو می‌کردن
مثلا نوشته بود
این آقا دارد از صدمین جایی که فرم پر کرده و استخدام نشده برمیگردد
این خانم سالهاست بغل نشده
این آقا را دارند می‌گذارند خانه سالمندان
این خانم مادرش مریضی صعب‌العلاج دارد
این آقا قول داده تابستان برای پسرش دوچرخه بخرد ولی پول ندارد
این خانم تا حالا کسی عاشقش نشده
این آقا خیلی حالش بد است و اگر یقه‌اش را بگیرید امشب خودش را می‌کشد

این آدم شکستنی‌ست


oOoOoOoOoOoO

حمید باقرلو

♦♦---------------♦♦

خبرش راداشتم برای تابستان به اینجا آمده است،هرروز ازپشت پنجره شاهد رفت وآمدهایشان هستم،اماهنوز نیامده،مگرقرارنبود بیاید؟!پس چه شد؟!؟

فرداو فرداهای بعدی هم نیامد،میتوانستم ازطریق مادرم بفهمم چرانیامده چون مادرم با مادرش صمیمی بود،اما دلم راضی نبود که بپرسم،دلم به همین انتظارها خوش بود،دیوانه است دیگر، مگرنه؟!؟

میترسیدم بپرسم و جوابم آنچیزی نباشد که میخواهم،هرطورکه بود گذراندم حتی کلمه ای هم ازمادرم نپرسیدم،باهرصدایی که ازبیرون می آمد سریع پشت پنجره پرت میشدم،آنقدر این کاررا تکرار کرده بودم که همه اهل خانه باشک براندازم میکردند،مهم بود؟!!؟
نه،خودم میدانم که نبود؛.پشت پنجره ایستاده بودم و به میهمانهایی نگاه میکردم که وارد خانه اشان میشوند ولی بازهم شخص آشنایی درمیان آنها ندیدم،یک آن به خودم آمدم باخود گفتم چگونه به یک احساس توخالی دل بستی؟

به نظرت سه سال بس نیست؟،پنجره رابازگذاشتم و برگشتم که روی تخت بنشینم،باصدای متوقف شدن ماشینی ایستادم ولی برنگشتم کسی ازماشین پیاده شد،نفسی عمیق کشیدم بوی آشنایی می آمد،شوکه شدم من این عطر آشناوتلخ رامیشناسم،عطری که بویش تاکیلومترها حس میشود،نمیدانم چگونه خودرابه پنجره رساندم،فقط میدانم تمام وجودم چشم شده بود و اورا وجب میکردم،بادلتنگی، بغض،شادی باهمه حسهای دنیابه او زول زده بودم،پس بلاخره آمد بی معرفت،هیچ تغیری نکرده بود،فقط مردانه ترشده بود،زنگ در رافشرد و باورودش به خانه تصویرش برایم محو شد،همانجا کنارپنجره سرخوردم ونشستم،هنوزهم باورم نمیشد که برگشته،باورم نمیشد،باورم نمیشد،جیغ خفه ای کشیدم و سرم رامیان بازوانم پنهان کردم

^^^^^*^^^^^

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

انسان هایی میشناسم که هنوز هم با چیز های ساده دلگرم میشوند.دور دنیا را نگشته اند اما دلشان اندازه ی دنیاست،کسانی که از اتفاقات کوچک زندگی لذت می برند و فراموش نکرده اند همین خوشی های کوچک و گذر است که آدمی را ایستاده نگه می دارد و خوشی های بزرگتری را به دنبال می آورد
فهمیده اند گاهی لذت بخش ترین اتفاقات در کارهای کوچک پنهان است

مثل نوشیدن یک فنجان چای بعد از خستگی یک کار طولانی،مثل ذوق دیدن دوستی قدیمی وسط بی حوصلگی ها،مثل گوش دادن آهنگ مورد علاقه، مثل شنیدن صدای باران و سیلی زدن نسیم خنک وسط تابستانی داغ،آب دادن گلدانی کوچک و هزاران هزار کار دیگر.انسان هایی را میشناسم که اگر ثروتمند ترین این شهر هم باشند باز هم لذت های کوچک زندگی را از یاد نمیبرند