*0*0*0*0*0*0*0*

راستش مادرم دلش داماد دکتر میخواست و به مهندس پایین تر هم راضی نبود
با هزار امید و آرزو که الهی این آخری را هم بفرستم خانه یِ بخت و به یک آدمِ حسابی که سرش بیارزد به تنش شوهر بدهم و یک نفسِ راحت بکشم با هزار سلام و صلوات مارا فرستاد دانشگاه
تا اینجایش که همه چیـز سرِ جایش بود
من به "ادبیات" جانم رسیده بودم و مادر نزدیک شده بود به داماد دکتر داشتن
تاکید هم کرده بود دکترِ دیابت باشد که هرماه کلی وقت و عمرُ حوصله اش را نگذارد پایِ وقت گرفتن از این دکتر و آن متخصص
خلاصه که یک ترم گذشت و ما هی غرق می شدیم و غرق تر تویِ عالمِ وزن و عروض و قافیه و هیـچ خبری از آن"دُکی جون"ـی که خواهر ها هـی سراغش را میگرفتند نبـود
تا اینکه
آمد
نه زیرباران و تگرگ و تویِ یک غروبِ پاییزی
بلکه تویِ آفتابی ترین روزِ بهمن ماه
نه به جزوه هایم زد که بریزد و دلمان هم کنارش
نه از پله هایِ دانشکده پرت شدیم تویِ بغلش
و نـه راستش دکتر بود
نشسته بودم رویِ پله هایِ یک حوض و داشتم خستگی در میکردم ک یکهو ته سیگارش افتاد کنارم
وحشی شدم راستش
بلند شدم و رفتم تویِ سینه اش که بگویم هی بیشعورِ بی مغزِ فلان چی چی مگر ته سیگار زباله نیست
که چشمهایم بدجوری گیر کرد به عسلی هایِ اخمویِ خشنش
یک نگاهی به قدِ زیر صد و شصت و پنجِ خودم انداختم و یک نگاه به ورزیدگی و بلند بالاییِ او

صدایم تویِ حنجره گیر کرد و دست و پایم را گم کردم

خواستم از مهلکه فرار کنم که بیشتر دل و دینم را نبازم که کوله ام را کشیـد و گفت: ورودیِ جدیدی نه؟
به تته پته افتاده بودم و یک بله گفتنم هزارتا ب داشت و پانصد تا لام

اهلِ طفره رفتنُ حرف دزدیدنُ الان نگو فردا بگو نبـود
یک کلام گفت خاطرت رو میخـوام و قالِ قضیه را کند


نه گذاشت ناز کنم و کرشمه بیایم که نه من فعلا میخـوام درس بخـونم یا مادرم شوهرم نمی دهد و پدرم ته تغاری اش را به کس میده که کَس باشه و پیرهنِ تنش اطلس و فلان و بیسار و نه حتی فرصت داد بپرسم بنده خدا از کجا پیدایت شد یکهـو سرِ راهِ مـن


مستقیم مامان حوری اش را فرستاد خواستگاری و آقاجانِ ماهم نه گذاشت و نه برداشت گفت، پسره همه چی تمومه، آقاست و قشنگه و مـــرده
مـادر هم که اصلا یادش نمی آمد که داماد دکتر می خواسته با شوق و ذوقِ تمام شروع کرد طبقه یِ بالایِ خانه را آب و جارو کردن که ته تغاری و دامادِ عزیزکرده اش ورِ دلش باشنـد

اقا دانشجـویِ سنـواتی شده یِ تاریـخ بود که پرونده یِ آقامحمدجانِ قاجار را بسته بود و کنارِ حجره یِ خان بابایش حجره داری می کـرد
فقط آمده بود دلِ من و خانواده ام را بردارد و بچسباند به خـودش تا یک عمر به جایِ جراحی قلب، ریه و کنترلِ دیایت
قلب من را جراحی کند و یک عالمه عشق تویش کار بگذارد

و ریه هایم را از هوایِ تازه یِ علاقه پرکند و شیرینیِ دوست داشتن را تویِ رگ هایِ زندگی ام جاری
فقط آمده بود من را خـوشبخت کند
که راستش
خـوب از پسش برآمده




♪ ♫ ♪ ♫ ♪ ♫ ♪ ♪ ♫ ♪ ♫ ♪
فاطمه صابری نیا

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

‍ 🔺نون خامه‌ای زندگی‌مان را بخورید❗️

حتما تا امروز حداقل برای یک بار هم که شده شیرینی تر خریده‌اید. حتما در کنار تمام شیرینی‌های خوشگلِ تر به فروشنده گفته‌اید یک ردیف هم نون خامه‌ای بگذار
حتما وقتی شیرینی را تعارف کرده‌اید خیلی‌ها از همان یک ردیف نون خامه‌ای، شیرینی برداشته‌اند. حتما وقتی نون خامه‌ای‌ها تمام شد، دیگران گفتند
ااا نون خامه‌ای تمام شد، حالا این‌ها را چجوری بردارم؟

بله، نون خامه‌ای خوشمزه است و راحت خورده میشه برخلاف دیگر شیرینی‌های تر به ویژه ناپلئونی

تا حالا از خودمان پرسیده‌ایم چرا وقتی نون خامه‌ای این همه طرفدار دارد
چرا تمام جعبه را پر از نون خامه‌ای نمی‌کنیم؟ چون زشت است؟ چون از نون خامه‌ای خوشگل‌تر هستند؟

داستان نون خامه‌ای داستان بسیاری از ما آدم‌هاست
بسیاری از ما راحت بودن و لذت بردن از زندگی را فدای کلاس، خوشگلی و حرف مردم می‌کنیم

شاید قبول نکنیم اما بسیاری از ما برای حرف مردم زندگی می‌کنیم
یعنی حاضریم زندگی خود را جهنم کنیم اما مطابق میل و نظر مردم، روزگار خود را سپری کنیم


در خلوت با خودمان مرور کنیم که چه تصمیم‌ها و کارهایی را به خاطر مردم انجام دادیم و به خاطر آن از چه مسائلی چشم پوشی کردیم


بگذارید مثال دیگری برایتان بزنیم. بسیاری از ما به دنبال کفش خوشگل یا شیک هستیم حتی اگر با آن راحت نباشیم
یعنی حاضریم موقع راه رفتن اذیت شویم اما کفش خوشگل یا شیک بپوشیم که شاید چشم‌ها را به سمت خود جلب کنیم


خیلی از ما برای دیگران زندگی می‌کنیم. زندگی می‌کنیم تا ببینیم مردم چه می‌گویند. قضاوت مردم از همه چیز برای ما مهم تر است
شاه بیت کلام بسیاری از ما «مردم چه می‌گویند؟» است


چقدر از ما به خاطر حرف مردم زیر بار قرض رفته‌ایم؟ به خاطر حرف مردم ماشینی گران خریده ایم که نمی‌توانیم پول آن را پرداخت کنیم و زندگی را به خودمان جهنم کرده‌ایم که مردم بگویند مهندس فلانی یا دکتر بهمانی ماشین گران سوار می‌شود

چرخ زندگی‌مان نمی‌چرخد اما به خاطر حرف مردم حاضر نیستیم به سراغ کارهایی برویم که شان اجتماعی ما را ندارد که مبادا مردم بگویند فلان و بیسار

بگذاریم مردم هرچه می‌خواهند بگویند. بگذاریم آنها هر جور که دلشان خواست فکر کنند
ما برای خودمان زندگی کنیم. به خودمان اجازه بدهیم لذت زندگی راحت و جذاب را بچشیم

بیاییم به خودمان قول بدهیم، راحت زندگی کنیم و اجازه ندهیم حرف دیگران، کلاس، خوشگلی و...، غل و زنجیر شوند به دست و پای ما

🔻بیاییم نون خامه‌ای زندگی‌مان را بخوریم و لذت ببریم و از این لذت بردن کیف کنیم

به قول سهراب
زندگی درک همین اکنون است
شاید این خنده که امروز دریغش کردی
آخرین فرصت همراهی با امید است
زندگی یاد غریبی است که در سینه خاک
به جا می ماند

-.*-.*-.*-.*-.*-.*-.*

مصطفی داننده