♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

کلاس دوم دبستان شیفت بعد از ظهر بودم، باران تندی میبارید

آن روز صبح یک چتر هفت رنگ دسته قرمز خریده بودم، وقتی ب مدرسه رفتم دلم میخواست با همان چتر زیبایم زیر باران بازی کنم
اما... زنگ خورد

هر عقل سالمی تشخیص میداد ک کلاس درس واجب تر از بازی زیر باران است

یادم نیست آنروز آموزگارم چ درسی ب من آموخت،اما دلم هنوز زیر همان باران توی حیاط مدرسه مانده

بعد از ان روز شاید هزاران بار دیگر باران باریده باشد و من صدبار دیگر چتر نو خریده باشم

اما...

آن حال خوب هشت سالگی هرگز تکرار نخواهد شد

این اولین بدهی من ب دلم بود ک در خاطرم مانده

بعد از ان روز هر روز ب اندازه تک تک ساعت های عمرم ب دلم بدهکار ماندم ب بهانه عقل و منطق از هزار و یک لذت چشم پوشیدم

از ترس انکه مبادا انچه دلم میخواهد پشیمانی ب بار اورد، خیلی وقت ها سکوت اختیار کردم اما حالا بعضی شبها فکر میکنم اگر قرار بر این شود ک من صبح فردا را نبینم


چقدر پشیمانم از انجام ندادن کارهایی ک ب بهانه منطق حماقت نامیدمشان



حالا میدانم هر حال خوبی سن مخصوص ب خودش را دارد


♪ ♫ ♪ ♫ ♪ ♫ ♪ ♪ ♫ ♪ ♫ ♪

محمود دولت آبادی