♦♦---------------♦♦
مدتی بود در کافه‌ی یک دانشگاه کار میکردم و شب را هم همانجا می‌خوابیدم
دختر های زیادی می‌آمدند و می‌رفتند اما انقدر درگیر فکرم بودم که فرصت نمیکردم ببینمشان
اما این یکی فرق داشت
وقتی بدون اینکه مِنو را نگاه کند سفارش "لاته آیریش کرم "داد، یعنی فرق داشت
همان همیشگیِ من را میخواست
همیشگی ام به وقت تنهایی
تا سرم را بالا بیاورم رفت و کنار پنجره نشست و کتاب کوچکی از کیفش در آورد و مشغول خواندن شد
موهای تاب خورده‌اش را از فرق باز کرده بود و اصلا هم مقنعه اش را نگذاشته بود پشت گوش
ساده بود، ساده شبیه زن هایی که در داستانهای محمود دولت آبادی دل میبرند
باید چشمانش را میدیدم اما سرش را بالا نمی‌آورد
همه را صدا میکردم قهوه‌شان را ببرند اما قهوه این یکی را خودم بردم
داشت شاملو میخواند
بدون اینکه سرش را بالا بیاورد تشکر کرد
اما نه!
باید چشمانش را میدیدم
گفتم ببخشید خانم؟!؟
سرش را بالا آورد و منتظر بود چیزی بگویم
اما چشمان قهوه‌ای روشن و سبزه‌ی صورتش همراه با مژه‌هایی که با تاخیر بازو بسته میشدند فرمان سکوت را به گلویم دوخت، طوری که آب دهانم هم پایین نرفت
خجالت کشید و سرش را پایین انداخت
من هم برگشتم و در بین راه پایم به میز خورد وُ سینی به صندلی تا لو برود چقدر دست و پایم را گم کرده ام
از فردا یک تخته سياه کوچک گذاشتم گوشه‌ای از کافه و شعرهای شاملو را مینوشتم
هميشه می ایستاد و با دقت شعر‌ها را میخواند وُ به ذوقم لبخند میزد
چند بار خواستم بگویم من را چه به شاملو دختر جان؟!؟
این ها را مینویسم تا چند لحظه بيشتر بایستی تا بیشتر ببینمت و دل از دلم برود
شعرهای شاملو به منوی کافه هم کشید و کم کم به در و دیوار و روی میز و...
دیگر کافه بوی شاملو را میداد
همه مشتری مداری میکردند من هم دخترِ رویایم مداری
داشتم عاشقش میشدم و یادم رفته بود که باید تا یک ماه دیگر برگردم به شهرستان و پول هایی که در این مدت جمع کرده ام خرج عمل مادرم کنم.
داشتم میشدم که نه، عاشق شده بودم و یادم رفت اصلا من را چه به این حرف ها؟ یادم رفته بود باید آرزوهایم را با مشکلات زندگی طاق بزنم
این یک ماهِ رویایی هم با تمام روزهایی که می آمد و کنار پنجره مینشست و لاته میخورد تمام شد
و برای همیشه دل بریدم از بوسه هایی که اتفاق نیفتاد
مدتی بعد شنیدم بعد از رفتن‌ام مثل قبل می آمده و مینشسته کنار پنجره و قهوه‌اش را بدون اینکه لب بزند رها میکرده و میرفته
یک ترم بعد هم دانشگاهش را کلا عوض کرده بود
عشق همین است
آدم ها می‌روند تا بمانند
گاهی به آغوش یار
و گاهی از آغوش یار
چیز های هست که نمیدانی
علی سلطانی
♦♦---------------♦♦
توی کلاس دینی وقتی فقط ۱۱ سالم بود
معلم گفت: نباید "مشروب" بخوری
من اصلا نمیدونستم مشروب چیه
معلم دینی یادم داد
گفت نباید با "دخترا" بازی کنی
نباید به بدنشون "نگاه" کنی
من اصلا توی بازی با دخترا ، متوجه بدنشون نبودم
معلم دینی یادم داد
گفت: اگه خواهر داری ، نذار بدون روسری بره جلو "نامحرم"
من نمیخواستم به خواهرم "زور" بگم
معلم دینی یادم داد
معلم دینی میگفت: زنها "نصف" مردها ارث میبرن
من نمی خواستم به زنها جور دیگه نگاه کنم
نمی خواستم "حقشون" رو بخورم
معلم دینی یادم داد
سرکلاس دینی ، همیشه حرف از "دوری" از زنها و حرف "بهشت و حوری و شهوت" بود
ما جدا افتادیم از "جنس مخالف" ولی همیشه راجع بهشون با ما حرف زدند
همیشه تکرار کردند
«یه جور عقده شد»
تکرار ، تکرار ، تکرار و
ذهن هایی که فقط پر شده بود از "شهوت" ، بدونِ هیچ خاطره ای
ما گرفتار افکاری همیشگی بودیم
بدونِ هیچ راهی برای شناخت
ما از جنس مخالف "جدا" بودیم
برای همینه که حتی الان هم رفتار با جنس مخالف را بلد نیستیم
برای همینه که تا یک زن می بینیم ذهن مون و رفتارمون جوریه که خودتان خوب میدانید
معلم دینی از جنس مخالف برای ما
ذهنیتی "انسانی" نساخت
ذهنیتی "ابزاری" ساخت
معلم دینی به ما یاد داد
هر چیزی در اطرافمان که خوب است ، «نعمت خداست»
و هر چیزی که بد است ، «حکمت خدا»
ما هم این وسط یک مشت علافیم که کاری از دستمان ساخته نیست
معلم دینی بود که یاد داد "تقیه" کنیم
یعنی میزان "تقوای" شما بسته به "شرایط" تعیین میشود
یعنی اگه صلاح بود که "دروغ" بگویید ، اشکالی ندارد
یا اگر صلاح بود یک نفر را "بفروشید" ، اشکال ندارد
یا اگر صلاح بود "منت کشی" کنید ، اشکال ندارد
معلم دینی بود که سر صف نماز "تهدید" کرد اگر کسی که "خندیده" را "معرفی" نکنیم ، از همه نمره انضباط "کم" میکند
همانجا بود که معنی "آدم فروشی" را فهمیدیم
حالا از ما چه مانده!!!؟؟؟
آدمهایی هستیم که همه چیز و همه اطرافیان خود را "میفروشیم" و "ریا" میکنیم و نامش را میگذاریم: "تقیه"
جلوی رئیسمان مطیع محض هستیم ، تا به پول و قدرت و احترام برسیم
برای رسیدن به یک "زن" از غرور ، شرف ، و همه چیزمان میگذریم
همه "ترفندها" را به کار میگیریم
اما پس از رسیدن به خواسته مان ، مثل یک "ابزار" کنار میگذاریمش
نمی فهمیم که او هم یک " انــســـان" است مثل خود ما
مـــا پـســران ایــرانـیـــم
مـَـــردان ایـــرانـیــــم
دوست داشتیم "خـــوب" باشیم ولــــی
"مـُـعـلــّــم دیــنـــی" داشــتـیـــم
من دوست دارم برگردم به "۱۱سالگی"
وقتی معلم دینی را دیدم " ترک تحصیل" کنم ، چون ترک تحصیل بهتر از ترک "انـســانـیـّـت" است
کاش معلم انسانیت داشتیم و معلم دینی نداشتیم
کاش
هرکس به وسعت تفکرش آزاداست
🔹🔸
♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥
کاش فرشته ای هم بود و آدم ها را هر کجای زمانه که خسته می شدند ، بر می داشت و می برد وسطِ کودکی هایشان رها می کرد
همانجا که اسباب بازی ها کم بود و دلخوشی ها زیاد
مشکلات ؛ ساده و کوچک بود و قلب ها بزرگ
گلدان ها پر گل بود و خانه ها همیشه بوی صمیمیت و عشق می دادند
باید فرشته ای باشد که آدم ها را هر زمان که کم آوردند
بردارد و ببرد به یک عصرِ جمعه ی زمانِ کودکی که بزرگترین اندوه و فاجعه ی دنیا ، تکالیفِ نانوشته شان بود
^^^^^*^^^^^
صدای سرخوش شادش مانند موجی از انرژی در فضای خانه طنین انداخت
سلام! من اومدم
مادر با شنیدن صدای او لبخند به لب آورد
از بالای کانتر سر کشید و پاسخش را داد
همزمان صدای تارا هم بلند شد: به به سلام عرض شد آتیش پاره ی پر سر و صدا! احوال شما؟
تمنا که در حال در آوردن مقنعه از سرش بود با شعف به خواهرش نگاه کرد و لحظه ای بعد با خوشحالی وسایلش را همان جا کنار در رها کرد و به سمت آغوش باز خواهرش تقریبا هجوم برد
^^^^^*^^^^^
رمان تمنای وصال اثر الناز محمدی
♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥
بسم رب الشهداء و‌الصدیقین
سلام بر حسین و یارانش و سلام بر محسن عزیزم
میم، مثل حسین
چهل و دو روز پیش راهیِ سفرت کردم،سفری پر از خطر، اما پر از عشق
سفری که بازگشت از آن یا برگشتن بود یا ماندن
سفری که برگشتنش زندگی بود و ماندنش هم زندگی
اولی زندگی در دنیا و دومی زندگی هم در دنیا و هم در آخرت،هر چه بود عشق بود و عشق
خودم هم ساکت را بستم و وسایلت را جمع کردم
از زیر قرآن ردت کردم
آخرین نگاهت هنوز پیش چشمانم هست
ای کاش بیشتر نگاهت کرده بودم، هم چشمانت را، هم قد و‌بالایت را، هم سرت را
راستش را بخواهی فکر نمیکردم این قدر پر سر و صدا شود رفتنت. نه فقط رفتنت، حتی آمدنت
عزیز دلم؛ دروغ چرا؟ خیلی دلم برایت تنگ شده است
میدانم که تو هم همین حس و حال را داشته ای
شب قبل از عملیات زنگ زدی و‌گفتی
دلتنگتان شده‌ام
آمدم بی تابی کنم....اما باز کربلا نگذاشت
آخرین دیدار رباب و همسرش
آمدم بی قراری کنم...اما، به یاد روضه حضرت رباب افتادم
روضه رباب خداحافظی اش فرق می کند
وداع آخرش فرق میکند
خودت هم قبول داری، اصلا رباب جنس غمش فرق می کند
رباب سر، همسرش را بریده دید. بالای نیزه دید
به دنبالش هم رفت. نمی دانم من هم سر، همسرم را می بینم یا نه؟! اما ، میدانم به اسارت نمی روم
همسر خوبم؛ اگر عشق به تو نبود آرامش من هم نبود
قبل از رفتنت به من گفتی
«صبور باش، بی تابی نکن، محکم باش، قوی باش، شیر زن باش»
من هم گوش کردم.عشق به تو مرا به این اطاعت رساند
محسن جان؛ سفیر امام حسین
خبر داری روز عرفه نزدیک است.نمی دانم امسال دعای عرفه را بیاد حاج احمد کاظمی بخوانم یا بیاد تو
چقدر زرنگ بودی و من تازه فهمیدم.عرفه، مسلم، حاج احمد، تو و شهادت
یک رازی پشت پرده هست که شما را بهم گره زده
می‌گفتی یک شهید را انتخاب کنید، باهم رفیق باشید و تا آخر هم با هم بمانید
گفتی زندگی ات را مدیون حاج احمد هستی
گفتی من سر این سفره نشسته ام و‌رزق شهادتم را هم از این سفره بر میدارم
تو حاج احمد را انتخاب کردی و حاج احمد هم تو را
مثل خودش هم رفتی؛ با عزت و سربلندی
همسر عزیز و پدر مهربان، این روزها حضورت را بیشتر از قبل احساس میکنم
به این باور رسیده ام که شهدا زنده اند
خودت که شاهد بودی
بعضی مواقع علی آقا، پسرمان گریه می کرد، خیلی بی تابی می کرد
خسته که می شدم با تو حرف می‌زدم و می گفتم
«محسنم، علی را چه کار کنم؟ خودت بیا»
تو می آمدی، چون علی آرام آرام می‌شد
میدانم که همیشه هم قرار است پیشمان باشی
اصلا خودمانی تر بگویم، زندگی جدیدی را شروع کرده ایم
مثل همه زندگی ها سختی هایی دارد، مشکلاتی دارد
اما، مهم این است که من فقط تو را دارم
این زندگی هم تفاوت هایی دارد، چون زندگی مان با بقیه فرق می کند، مثل همان روزها پیوند این زندگی آسمانی است
اما میدانم که باز برایم قرآن میخوانی، آن هم با ترجمه
کتاب خواندن هایمان ادامه دارد
گلستان شهدا هم که می‌رویم
مداحی هم برایم می کنی
یادت هست چقدر این شعر را دوست داشتی
منم باید برم...آره، برم سرم بره....آن قدر گفتی و‌خواندی و گریه کردی و به سینه زدی که آخر هم رفتی
هم خودت و هم سرت
راستی برایت نگفته ام، علی دیگر مثل قبل نیست
آرام تر شده ؛ انگار فهمیده که بابایش قرار است بیاید و هر روز باید سنگ مزار پدرش را ببوسد تا خود صورتت را
همین هم برایش کافی است
شب ها برایش قصه می گویم
یکی بود ، یکی نبود.پدری بود به نام محسن و ....با خودم قرار گذاشته ام هر شب یک داستان از تو برایش بگویم
موضوع های زیادی دارم
مثل، داستان روزهای گذشت و فداکاری ات در اردوهای جهادی
داستان عروس و دامادهایی که زندگی شان با عکس تو شروع شد
داستان فرزندی بنام امیر حسین که مادرش نامش را تغییر داد و شد محسن
داستان مشکلاتی که به واسطه متوسل شدن به تو حل شد
داستان مرد بودنت، نه ببخشید شیر مرد بودنت
قصه ها را برایش می گویم تا بزرگ شود، مرد شود، جهادگر شود، ولایتی شود، پاسدار شود، شهید شود و مثل تو شود
محسن دوست داشتنی ام؛ چه انقلابی به پا کرده ای؟
ببین.دنیا را زیر و رو کرده ای
دل ها را تکان داده ای
نه فقط در دنیای مجازی بیا و ببین برایت چکار کردند
برای آمدنت هم سنگ تمام می‌گذارند
رهبرمان هم گفتند
«محسن حججی، حجت بر همگان شد»
همسر مهربانم؛ بگذار از سکوت این شب ها هم برایت بگویم
با خودم فکر می کردم که اصلا مگر محسن من چند سال داشته؟ محسن جان، مرد من؛ جوان دهه هفتادی امروز علم اسلام افتاده است به دست تو، به نام تو
چگونه زندگی کرده ای، که خدا عاشقت شد. خدا که عاشقت شد تو را انتخاب کرد.وقتی خدا تو را خرید، اهل بیت هم به بازار آمدند
دوستت داشتند که تو هم عاشق آنها شده ای. عاشق که نه، اصلا تو مثل خودشان شده ای
دلنوشته هایت را خوانده ام. دوست دارم مثل حضرت علی اکبر در جوانی فدای اسلام بشوم...که شدی
میخواهم گوشه ای از مصائب حضرت زهرا (س) را بفهمم ....که فهمیدی
درد بازو و پهلو را احساس کنم....که حس کردی
شهادت بی درد هم نمی‌خواهم. دوست دارم مثل ارباب بی کفن بی سر بشوم
بی کفن شدی، بی سر هم شدی
سر دادی و سردار شدی
مردانگی را در چشمانت دیدم وقتی که در دست آن ملعون وحشی اسیر بودی و پهلویت زخمی بود
ولی، تو ایستاده بودی
اصلا مگر می شود؟
اما نه، تعجب هم ندارد
از مادرت حضرت زهرا (س)به ارث برده ای
مظلومیت را هم از پدرت امیرالمومنین علیه السلام
با شنیدن نام تو، عاشورا برای من تکرار میشود
تکرار که نه، تجسم هم میشود.غریب گیر آوردنت
خنجر...پهلو...زخم...اسارت...تشنگی...رجز خوانی...خیمه...آتش... دود...سر جدا... بدن بی سر....روضه ام‌تکه تکه شده
هر کلمه ای خودش زیارت ناحیه مقدسه است
یک نفر بگوید مگر امروز، روز عاشوراست
اما همسرم، نگران نباش. ما را به مجلس و بزم شراب یزید نبردند
در حرم امام رضا علیه السلام برایت مجلس آبرومندانه ای گرفتند
همه این اتفاقات هم از همانجا شروع شد
حرم امام رضا علیه السلام ؛شب قدر. تقدیرات تو آنجا رقم خورد و چقدر هم زیبا
هنوز ادامه اش مانده
با آمدنت داری دلبری می‌کنی برای امام‌زمانت
محسن جان؛مرد من
در این مدت که نبودی ولی بودی اتفاقات زیادی افتاد
چقدر برایت حرف دارم
ناگفته هایی به اندازه تمام سالهای با هم بودنمان
تو هم بیا و‌برایم بگو
از لحظه لحظه شیرینی های این سفر
♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥
نامه همسر شهید محسن حججی
*♥♥♥♥*♥♥♥♥*
نامه های عاشقانه | قسمت اول | شهید عباس دوران ◄
نامه های عاشقانه | قسمت دوم | محمدرضا ملک خواه ◄
نامه های عاشقانه | قسمت سوم | علی‌رضا اشرف گنجویی ◄
نامه های عاشقانه | قسمت چهارم | روح اللَّه خمینی ◄
^^^^^*^^^^^
یک روزباید باخودم به یک گردش عجیب بروم
یک جای خلوت اما شلوغ
بشینم و با خودم حرف بزنم
جمع و تفریق کنم گذشته ام را
از رفتن و بودن و آمدن و نیمه راهی ها یادکنم
خوبی ها یک طرف وبدی ها طرف دیگر
بدی ها را همانجا با آدمهایشان چال کنم
خوبی ها را آنقدر درخیالم ضرب کنم
تا جای کمبود ها را بگیرد
باید بچسبم به تولدی دوباره
انگاری منی قبل ازمن وجود نداشته است
♦♦---------------♦♦
خبرش راداشتم برای تابستان به اینجا آمده است،هرروز ازپشت پنجره شاهد رفت وآمدهایشان هستم،اماهنوز نیامده،مگرقرارنبود بیاید؟!پس چه شد؟!؟
فرداو فرداهای بعدی هم نیامد،میتوانستم ازطریق مادرم بفهمم چرانیامده چون مادرم با مادرش صمیمی بود،اما دلم راضی نبود که بپرسم،دلم به همین انتظارها خوش بود،دیوانه است دیگر، مگرنه؟!؟
میترسیدم بپرسم و جوابم آنچیزی نباشد که میخواهم،هرطورکه بود گذراندم حتی کلمه ای هم ازمادرم نپرسیدم،باهرصدایی که ازبیرون می آمد سریع پشت پنجره پرت میشدم،آنقدر این کاررا تکرار کرده بودم که همه اهل خانه باشک براندازم میکردند،مهم بود؟!!؟
نه،خودم میدانم که نبود؛.پشت پنجره ایستاده بودم و به میهمانهایی نگاه میکردم که وارد خانه اشان میشوند ولی بازهم شخص آشنایی درمیان آنها ندیدم،یک آن به خودم آمدم باخود گفتم چگونه به یک احساس توخالی دل بستی؟
به نظرت سه سال بس نیست؟،پنجره رابازگذاشتم و برگشتم که روی تخت بنشینم،باصدای متوقف شدن ماشینی ایستادم ولی برنگشتم کسی ازماشین پیاده شد،نفسی عمیق کشیدم بوی آشنایی می آمد،شوکه شدم من این عطر آشناوتلخ رامیشناسم،عطری که بویش تاکیلومترها حس میشود،نمیدانم چگونه خودرابه پنجره رساندم،فقط میدانم تمام وجودم چشم شده بود و اورا وجب میکردم،بادلتنگی، بغض،شادی باهمه حسهای دنیابه او زول زده بودم،پس بلاخره آمد بی معرفت،هیچ تغیری نکرده بود،فقط مردانه ترشده بود،زنگ در رافشرد و باورودش به خانه تصویرش برایم محو شد،همانجا کنارپنجره سرخوردم ونشستم،هنوزهم باورم نمیشد که برگشته،باورم نمیشد،باورم نمیشد،جیغ خفه ای کشیدم و سرم رامیان بازوانم پنهان کردم
^^^^^*^^^^^
دو دقیقه پیش
در حال حاضر هنوز بخش چت راه اندازی نشده است
دو دقیقه پیش
یکمی صبور باش عزیزکوم درستش موکونیم
دو دقیقه پیش
تست برای پیام طولانی چند خطی
خط دوم
خط سوم
