^^^^^*^^^^^

پاهایم را آغوش میکشم و خودم را مانند جنینی در رحم مچاله میکنم بدنم از آتشی که در سرم به راه افتاده است به لرزه در میاید . دوباره شروع شد مغزم دوباره قلم بدست شده تا تمام دستور العمل هایش را خط خطی کند و بیخودی ترین آنها را در آتش بسوزاند و با سوزاندن هر یک از آنها تلاطمی را در من راه بیاندازد
تنها کلمه ای که در مغزم فریاد میکشد (چرا ) است . چرا اینطوری شده ام چرا دوباره آن دندان قرچه های مزاحم به سراغم آمده اند چرا دلم دوباره ضعف میرود برای دعوا کردن برای فحش دادن ،ناسزا گفتن و دلم لک میزند برای نیشگون گرفتن . نمیدانم چه شد که دوباره تمام این رفتار ها و واکنش های مزاحم به سراغم آمده اند

شاید از آن روزی که کودک درون پنج ساله ام به جای کشیدن درخت و گل و خانه حواسش پی خبر های بد ساعت هشت و نیم رفت و به جای برداشتن مداد سبزش ،چاقوی میوه خوری در دست گرفت یا از آن روزی که دست مرا گرفتند وکشان کشان از رویا های چهارده سالگی ام به بیرون پرتاب کردند و به من انگ بزرگسالی زدند ،تمام مشکلاتم شروع شد . کاش بشود کودک درون پنج ساله ام را در آغوش بکشم آرام چاقوی میوه خوری را از دستش بگیرم و مداد سبزش را بدستش بدهم و بگویم نباید با اشیاء خطرناک بازی کند یا باید بروم و بر سر راه درویشی ، عابدی ، زاهدی بشینم و تا خواست عبور کند التماسش کنم تا دستی برسرم بکشد تا شاید برگردم به همان نهادینه پاک ام به سر منشاء ام ... برگردم و خدایم را در آغوش کشم

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥
شنیدن صدای ادما حتی وقتی که دارن تمام
تلاششونو میکنن تظاهر کنن خوبن اونقدرام سخت نیست فقط کافیه سرمونو از زندگی مردم
بیرون بکشیم و دل بدیم به ادمایی که با بودنشون به زندگیمون رنگ دادند ، کافیه بفهمیم زندگی
ارزشش بیشتر از اینه که صرف چیزهای بیهوده بشه
گاهی ادما وسط بی توجهی ها از بین میرن ، وقتی میبین دیگه گوشی واسه شنیدن و
چشمی واسه دیدن نیست بجای حرف زدن
حرفاشونو تلنبار میکنن ته دلشون ، جایی که دست هیچکی بهشون نرسه ! بعدشم نقاب بی تفاوتی
میزننن و پا به پات به تموم مسائل پیش افتاده میخندند ، جوری که انگار هیچ اتفاقی نیافتاده
شاید بخاطر این باشه که قلب هامون با وجود
ادمای اطرافمون تنها و گرفته ست
شاید اگه این پرده از رو چشامون برداشته شه بتونیم جدای خلقت ظاهری
ادمای زندگیمون تنهایی هاشونو ببینیم
🌸🌜
♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥
مریم‌عابدینی

oOoOoOoOoOoO

در قیامت عابدی را دوزخش انداختند
هر چه فریادش،جوابش را نمی پرداختند

داد میزد خوانده ام هفتاد سال، هر شب نماز
پس چه شد اینک ثواب آنهمه راز و نیاز

یک ندا آمد چرا تهمت زدی همسایه ات
تا شود اینگونه حالت،این جهنم خانه ات

گفت من در طول عمرم گر زدم یک تهمتی
ظلم باشد زان بسوزم،ای خدا کن رحمتی

آن ندا گفتا همانکس که زدی تهمت بر او
طفلکی هفتاد سال،جمع کرده بودش آبرو

►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄

میدانی، روزی که ماجرای عشق تو را به مادرم گفتم، چه اتفاقی افتاد؟
اصلاً بگذار از اول برایت بگویم
قبل از اینکه حرفی بزنم موهایم را باز کردم و روی شانه‌ام ریختم مادرم گفته بود موهایت را که باز میکنی انگار چندسال بزرگتر میشوی... میخواستم وقتی از عشق تو میگویم بزرگ باشم
بعد از آن دو استکان چای ریختم، بین خودمان بماند اما دستم را سوزاندم و نتوانستم بگویم آخ، بلکه دلم آرام بگیرد، مجبور بودم چون مادر اگر میفهمید بزرگ شدنم را باور نمیکرد... دست سوخته‌ام را زیر سینی پنهان کردم چای را مقابلش گذاشتم و کنارش نشستم، عشقت توی دلم مثل قند آب میشد و نمیدانستم از کجا باید شروع کنم

باتردید گفتم:

مادرجان، اگر آدم عاشق باشد زندگی چقدر دلنشین تر بر آدم میگذرد، نه؟

عینک مطالعه را از چشمش برداشت و نگاهش را به موهایم دوخت، انگار که حساب کار دستش آمده باشد، نگاهش را از من گرفت و بین گل های قالی، گم کرد

عشق   چیز عجیبیست دخترکم، انگار که جهانی را توی مردمک چشمت داشته باشی و دیگر هیچ نبینی، هیچ نخواهی و با تمام ندیدن ها و نخواستن ها بازهم شاد باشی و دلخوش... عشق اما خطرات خاص خودش را دارد، عاشق که باشی باید از خیلی چیزها بگذری، گاهی از خوشی هایت، گاهی از خودت، گاهی از جوانی‌ات

دستی به موهای کوتاهش کشید و ادامه داد

عاشقی برای بعضی ها فقط از دست دادن است... برای بعضی ها هم بدست آوردن... اما من فکر میکنم زنها بیشتر از دست میدهند... گاهی موهایشان را، که مبادا تار مویی در غذا معشوقه ی شان را بیازارد... گاهی ناخن های دستشان را، که مبادا تمیز نباشد و معشوقه شان را ناراحت کند... گاهی عطرشان را توی آشپزخانه با بوی غذا عوض میکنند، دستشان را میسوزانند و آخ نمیگویند

مکث کرد و سوختگی روی دستش را با انگشت پوشاند

گاهی نمیخرند، نمیپوشند، نادیده میگیرند که معشوقه شان ناراحت نشود ! تازه ماجرا ادامه دار تر میشود وقتی زنها حس مادری را تجربه میکنند، عشقی صد برابر بزرگتر با فداکاری هایی که در زبان نمیگنجد... دخترکم عاشقی بلای جان آدم نیست اما اگر زودتر از وقتش به سرت بیاید از پا در می آیی 

لبخندی زدم، از جایم بلند شدم و به اتاقم رفتم، جای سوختگی روی دستم واضح تر شده بود، رو به روی آینه ایستادم و به خودم نگاه کردم... عاشقی چقدر به من نمی آمد، موهایم را بافتم، دلم میخواست دختر کوچک خانواده بمانم، برای بزرگ شدن زود بود... خیلی زود

►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄

نازنین عابدین پور

o*o*o*o*o*o*o*o

اصلأ ما عادت داریم
به ترجمه کردن رفتار دیگران
اگر اینطور نبود
اگر تا تقی به توقی نمیخورد
از رفتارهای کسی که به تازگی یکجای زندگیمان پیدایش شده
برداشت های عاشقانه نمیکردیم
و بعضی شب ها تا صبح روی فلان حرف یا رفتارش حساس نمیشدیم
و
داستانی که دوست داشتیم
نمی ساختیم
و ذوق نمی کردیم
این همه آدم اسیر عشق های یک طرفه اطرافمان نبودند
اشتباهمان اینست
که فرصت نمیدهیم
آدمها به زبان بیایند
تا نگاه مهربان دیدیم
خیال میکنیم عاشقانه است
تا کمی توجه و حمایت دیدیم دلمان به عشقی گرم میشود که توی ذهنمان ساختیم
تا اسمش را صدا کردیم
و در پاسخ "جانم" شنیدیم
دلمان لرزید و
عشق آمد نشست
روی شانه هایمان

اما این برداشت های اشتباه
یکجا راه درست را پیدا میکنند و
دستشان رو میشود
آن وقت اسمشان را میگذارند
" سوء تفاهم "
و هیچ کاری هم از دستت برنمی آید
وقتی کسی اسمش را صدا زد
و جانم شنید
وقتی نگاه هایی که تو تحویل گرفتی
به دیگری سپرد
وقتی فهمیدی
آهنگ عاشقانه ای که برایت فرستاد
برای دیگران هم ارسال شده
وقتی به خودت آمدی
و دست پیش بینی هایت رو شد
تازه آن وقت می نشینی و
کلاف دلخوشی هایت را می شکافی
غصه میخوری و
به حماقت خودت توی آینه میخندی
اما یاد میگیری
تا آدمها با زبان خودشان خیلی چیزهارا نگفته اند
از رفتارهای نامفهوم و اتفاق های پیش پا افتاده ی عادی چیزی که دلت میخواهد
نسازی و
ناراحت یا دلخوش نشوی

لطفأ جوری خیالبافی کنید
که وقتی حقیقت را فهمیدید
تلخی أش
حال زندگیتان را بهم نزند

..

o*o*o*o*o*o*o*o

نازنین عابدین پور

^^^^^*^^^^^

️ هفت مصیبتِ شام از زبان امام سجاد علیه السلام

از امام سجاد علیه السلام پرسیدند:‌ سخت ترین مصائب شما در سفر کربلا کجا بود؟

در پاسخ سه بار فرمودند: الشّام، الشّام، الشّام... امان از شام

در شام هفت مصیبت بر ما وارد آوردند که از آغاز اسیری تا آخر ، چنین مصیبتی بر ما وارد نشده بود

ستمگران در شام اطراف ما را باشمشیرها احاطه کردند و بر ما حمله می‌نمودند و در میان جمعیت بسیار نگه داشتند و ساز و طبل می‌زدند

سرهای شهداء را در میان هودج‌های زن‌های ما قرار دادند. سر پدرم و سر عمویم عباس(علیه السلام) را در برابر چشم عمه‌هایم زینب و ام کلثوم(علیهاسلام)نگه‌داشتند و سر برادرم علی اکبر و پسر عمویم قاسم(علیه السلام) را در برابر چشمان خواهرانم سکینه و فاطمه می‌آوردند و با سرها بازی می‌کردند، و گاهی سرها به زمین می‌افتاد و زیر سم سُتوران قرار می‌گرفت

زن‌های شامی از بالای بام‌ها، آب و آتش بر سر ما می ریختند، آتش به عمامه‌ام افتاد و چون دست‌هایم را به گردنم بسته بودند نتوانستم آن را خاموش کنم. عمامه‌ام سوخت و آتش به سرم رسید و سرم را نیز سوزاند

از طلوع خورشید تا نزدیک غروب در کوچه و بازار با ساز و آواز ما را در برابر تماشای مردم در کوچه و بازار گردش دادند و می‌گفتند: ای مردم! بکُشید این‌ها را که در اسلام هیچ گونه احترامی ندارند!؟

ما را به یک ریسمان بستند و با این حال ما را در خانه یهود و نصاری عبور دادند و به آن ها می‌گفتند: این‌ها همان افرادی هستند که پدرانشان، پدران شما را در خیبر و خندق و ... کشتند و خانه‌های آن‌ها را ویران کردند امروز شما انتقام آن‌ها را از این‌ها بگیرید

ما را به بازار برده فروشان بردند و خواستند ما را به جای غلام و کنیز بفروشند ولی خداوند این موضوع را برای آن ها مقدور نساخت

ما را در مکانی جای دادند که سقف نداشت و روزها از گرما و شب‌ها از سرما، آرامش نداشتیم و از تشنگی و گرسنگی و خوف کشته شدن، همواره در وحشت و اضطراب به سر می‌بردیم

صلی الله علیک یا سیدالساجدین، الامام العارفین، زین العابدین

^^^^^*^^^^^

برگرفته از:‌‌ تذکرة الشهداء ملاحبیب کاشانی



^^^^^*^^^^^
یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت
دیدیم تمام غصه را در چشمت

چشمان تو از روضۀ مکشوف پر است
پیداست تمام کربلا در چشمت

^^^^^*^^^^^

..♥♥..................

خواستم منکر عشقت بشوم فهمیدم
از ته قلبِ من اخبارِ مُوثّق داری

می شود فاشِ همه، آنچه میان من و توست
که تو هم مثل خودم چشمِ دهنْ لق داری
(:

..♥♥..................

مهدی عابدی

﷽


-.*-.*-.*-.*-.*-.*-.*


سلطان سلجوقی بر عابدی گوشه نشین و عزلت گزین وارد شد
حکیم سرگرم مطالعه بود و سر بر نداشت و به ملکشاه تواضع نکرد

بدان سان که سلطان به خشم اندر شد و به او گفت: آیا تو نمی دانی من کیستم؟

من آن سلطان مقتدری هستم که فلان گردنکش را به خواری کشتم و فلان یاغی را به غل و زنجیر کشیدم و کشوری را به تصرف در آوردم

حکیم خندید و گفت : من نیرومند تر از تو هستم، زیرا من کسی را کشته ام که تو اسیر چنگال بی رحم او هستی

شاه با تحیر پرسید: اوکیست؟

حکیم گفت: آن نفس است

من نفس خود را کشته ام و تو هنوز اسیر نفس اماره خود هستی

و اگر اسیر نبودی از من نمی خواستی که پیش پای تو به خاک افتم

و عبادت خدا بشکنم و ستایش کسی را کنم که چون من انسان است

شاه از شنیدن این سخن شرمنده شد و عذر خطای گذشته خود را خواست



-.*-.*-.*-.*-.*-.*-.*