ﻓﺮﻭﻍ ﻓﺮﺧﺰﺍﺩ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1313 ﺩﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﮔﺸﻮﺩ ﭘﺲ ﺍﺯ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻥ ﺩﻭﺭﻩ ﻫﺎﯼ اﻣﻮﺯﺷﯽ ﺩﺑﺴﺘﺎﻧﯽ ﻭ ﺩﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺑﻪ ﻫﻨﺮﺳﺘﺎﻥ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺭﻓﺖ ... ﺩﺭ 16 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﺎ ﭘﺮﻭﯾﺰ ﺷﺎﭘﻮﺭ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ اﻫﻮﺍﺯ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﮐﺮﺩ ... ﺍﻣﺎ ﭘﺲ ﺍﺯ ﯾﮑﯽ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻧﺪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1337 ﺩﺭ ﺳﻦ 22 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺳﯿﻨﻤﺎﯾﯽ ﺭﻭﯼ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺷﺮﮐﺖ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ فیلم ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ... ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1338 ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﻭ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺳﺎﺧﺖ ﻓﯿﻠﻢ ﺑﻪ ﺍﻧﮕﻠﺴﺘﺎﻥ ﺭﻓﺖ ﺩﺭ ﻃﯽ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﺳﯿﻨﻤﺎﯾﯽ ﺧﻮﺩ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻓﯿﻠﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻓﯿﻠﻢ ﻭ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﺮﺩ ... ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﻓﯿﻠﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﯿﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺟﺬﺍﻣﯿﺎﻥ ﺟﺬﺍﻣﺨﺎﻧﻪ اﯼ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺗﺒﺮﯾﺰ ﻣﯽ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻓﯿﻠﻢ ﻣﺴﺘﻨﺪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1342 ﺷﺪ ... ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1345 ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺮﮐﺖ ﺩﺭ ﺩﻭﻣﯿﻦ ﻓﺴﺘﯿﻮﺍﻝ ﭘﮋﺍﺭﻭ ﺑﻪ اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ ﺳﻔﺮ ﮐﺮﺩ ... ﻓﺮﻭﻍ ﺳﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1345 ﺩﺭ ﺳﻦ 33 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﺷﮑﻔﺘﮕﯽ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻪ ﺍﺵ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﯽ ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﯾﮏ ﺗﺼﺎﺩﻑ ﺟﺎﻥ ﺳﭙﺮﺩ. ﻭﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻥ ﻇﻬﯿﺮﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ به ﺧﺎﮎ ﺳﭙﺮﺩﻧﺪ. ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺴﺮﯼ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﮐﺎﻣﯿﺎﺭ ﺷﺎﭘﻮﺭ ﺑﻪ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ * از راهی دور * ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ ﺳﻮﯼ ﺩﯾﺎﺭ ﺗﻮ ﻭ ﺩﺭ ﮐﻒ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻪ ﭘﯿﺎﻣﯽ ﻧﻪ ﻧﺸﺎﻧﯽ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﻩ ﭘﺮﺗﻮ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺳﺎﯾﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺭﺍﺯ ﻧﻬﺎﻧﯽ ﺩﺷﺖ ﺗﻒ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮ ﺧﻮﯾﺶ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﻧﻢ ﻧﻢ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻬﺎﺭﺍﻥ ﺟﺎﺩﻩ ﺍﯼ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﻇﻠﻤﺖ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﺿﺮﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎﯼ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺗﻮ ﺑﻪ ﮐﺲ ﻣﻬﺮ ﻧﺒﻨﺪﯼ ﻣﮕﺮ ﺁﻥ ﺩﻡ ﮐﻪ ﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻟﯿﮏ ﭼﻮﻥ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﺎﺯﻭ ﺑﮕﺸﺎﯾﯽ ﻧﯿﮏ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﯿﺴﺖ ﺁﻥ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺗﺮﺍ ﺑﺮﻕ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻟﺐ ﺩﺭ ﺧﻢ ﺭﺍﻫﯽ ؟ ﯾﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﻠﻮﺕ ﺟﺎﺩﻭﯾﯽ ﺧﺎﻣﺶ ﺩﺳﺘﺶ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﻝ ﻧﺴﭙﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﭼﻮ ﺁﺗﺶ ﭘﯿﮑﺮﺕ ﺭﺍ ﺯﻋﻄﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﮑﺘﺐ ﺭﻭﯾﺎﯾﯽ ﺯﻫﺮﻩ ﺭﺳﻢ ﺍﻓﺴﻮﻧﮕﺮﯼ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺮ ﺗﻮ ﭼﻮﻥ ﺳﺎﺣﻞ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﺸﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ ﻭﺍﯼ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺭﻭﺯﯼ ﺁﯾﺪ ﮐﻪ ﺩﻝ ﺁﺯﺍﺭ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﮔﺮ ﻫﯿﭻ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻪ ﺩﺭﻭﺩﯼ ﻧﻪ ﭘﯿﺎﻣﯽ ﻧﻪ ﻧﺸﺎﻧﯽ ﺭﻩ ﺧﻮﺩ ﮔﯿﺮﻡ ﻭ ﺭﻩ ﺑﺮ ﺗﻮ ﮔﺸﺎﯾﻢ ﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﻮ ﻧﻪ ﺁﻧﯽ ﺗﻮ ﻧﻪ ﺁﻧﯽ
ﺑﺎ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺷﺎﺩﯼ ﺑﺨﺶ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻣﺴﺖ ﻭ ﺭﺅﻳﺎﺋﯽ ﺩﺧﺘﺮﻙ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺩﺭ ﻛﻨﺞ ﺗﻨﻬﺎﺋﯽ : ﺑﯽ ﮔﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯﯼ ﺯ ﺭﺍﻫﯽ ﺩﻭﺭ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﺷﻬﺰﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻔﺮﺵ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﻬﺮ ﺿﺮﺑﻪ ﺳﻢ ﺳﺘﻮﺭ ﺑﺎﺩﭘﻴﻤﺎﻳﺶ ﻣﯽ ﺩﺭﺧﺸﺪ ﺷﻌﻠﻪ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﺗﺎﺝ ﺯﻳﺒﺎﻳﺶ ﺗﺎﺭ ﻭ ﭘﻮﺩ ﺟﺎﻣﻪ ﺍﺵ ﺍﺯ ﺯﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﺵ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺭﺷﺘﻪ ﻫﺎﺋﯽ ﺍﺯ دﺭ ﻭ ﮔﻮﻫﺮ ﻣﯽ ﻛﺸﺎﻧﺪ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺳﻮﺋﯽ ﺑﺎﺩ ... ﭘﺮﻫﺎﯼ ﻛﻼﻫﺶ ﺭﺍ ﻳﺎ ﺑﺮ ﺁﻥ ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ ﺭﻭﺷﻦ ﺣﻠﻘﻪ ﻣﻮﯼ ﺳﻴﺎﻫﺶ ﺭﺍ ا ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻫﻢ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ، « ﺁﻩ ... ﺍﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻏﺮﻭﺭ ﻭ ﺷﻮﻛﺖ ﻭ ﻧﻴﺮﻭ » « ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻳﻜﺘﺎﺳﺖ » « ﺑﯽ ﮔﻤﺎﻥ ﺷﻬﺰﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﻭﺍﻻﺳﺖ » ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺳﺮ ﻣﯽ ﻛﺸﻨﺪ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺭﻭﺯﻥ ها ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﺷﺎﻥ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺍﺯ ﺷﺮﻡ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﻫﺎ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﻭ ﭘﺮﻏﻮﻏﺎ ﺩﺭ ﻃﭙﺶ ﺍﺯ ﺷﻮﻕ ﻳﻚ ﭘﻨﺪﺍﺭ « ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ. » ﻟﻴﻚ ﮔﻮﺋﻲ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﻬﺰﺍﺩﻩ ﺯﻳﺒﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺑﻴﻨﺪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﻋﻄﺮﺁﮔﻴﻦ ﺑﺮﮒ ﺳﺒﺰﯼ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﭼﻴﻨﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺑﯽ ﺗﺸﻮﻳﺶ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﺷﺎﺩﺍﻥ ﺑﺮﺍﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻔﺮﺵ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﻬﺮ ﺿﺮﺑﻪ ﺳﻢ ﺳﺘﻮﺭ ﺑﺎﺩﭘﻴﻤﺎﻳﺶ ﻣﻘﺼﺪ ﺍﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﺯﻳﺒﺎﻳﺶ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻨﺪ « ﻛﻴﺴﺖ ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ؟ » ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﭘﻴﭽﺪ ﺻﺪﺍﯼ ﺩﺭ ﺳﻮﯼ ﺩﺭ ﮔﻮﺋﯽ ﺯ ﺷﺎﺩﯼ ﻣﯽ ﮔﺸﺎﻳﻢ ﭘﺮ ﺍﻭﺳﺖ ... ﺁﺭﻱ ... ﺍﻭﺳﺖ « آه، ﺍﯼ ﺷﻬﺰﺍﺩﻩ، ﺍﯼ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺭﺅﻳﺎﺋﯽ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﯽ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﯽ آﺋﯽ. » ﺯﻳﺮ ﻟﺐ ﭼﻮﻥ ﻛﻮﺩﻛﯽ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﺩ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺷﻮﻕ ﺁﻟﻮﺩ ﺑﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺭﺍﻩ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﺩ « ﻱ ﺩﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺭﻫﯽ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﺴﻮﯼ شهر ﺯﻳﺒﺎﺋﯽ ﺍﯼ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﺎﺩﻩ ﺋﯽ ﺩﺭ ﺟﺎﻡ ﻣﯿﻨﺎﺋﯽ ﺁﻩ، ﺑﺸﺘﺎﺏ ﺍﯼ ﻟﺒﺖ ﻫﻤﺮﻧﮓ ﺧﻮﻥ ﻻﻟﻪ خوﺷﺮﻧﮓ ﺻﺤﺮﺍﺋﯽ ﺭﻩ ﺑﺴﯽ ﺩﻭﺭ ﺍﺳﺖ ﻟﻴﻚ ﺩﺭ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﻩ ... ﻗﺼﺮ ﭘﺮ ﻧﻮﺭ ﺍﺳﺖ. » ﻣﯽ ﻧﻬﻢ ﭘﺎ ﺑﺮ ﺭﻛﺎﺏ ﻣﺮﻛﺒﺶ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﯽ ﺧﺰﻡ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﻪ ﺁﻥ ﺳﻴﻨﻪ ﻭ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ ﻣﺪﻫﻮﺵ ... ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺑﯽ ﺗﺸﻮﻳﺶ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻔﺮﺵ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﻬﺮ ﺿﺮﺑﻪ ﺳﻢ ﺳﺘﻮﺭ ﺑﺎﺩﭘﻴﻤﺎﻳﺶ ﻣﯽ ﺩﺭﺧﺸﺪ ﺷﻌﻠﻪ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺑﺮﻓﺮﺍﺯ ﺗﺎﺝ ﺯﻳﺒﺎﻳﺶ. ﻣﯽ ﻛﺸﻢ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﺯﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻏﻤﮕﻴﻦ رﺧﺖ. ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺯﻳﺮ ﻟﺐ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ « دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ. . . ! » * فروغ فرخزاد *
ﯾﮏ ﻭﻗﺘﯽ؛ ﺑﺪﻓﻬﻤﯽ ﻫﺎ ﺁﺯﺍﺭﻡ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ! ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ؛ ﺍﺯ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻫﺎ، ﮐﺞ ﻓﻬﻤﯽ ﻫﺎ، ﺳﻮ ﺗﻔﺎﻫﻢ ﻫﺎ ! ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺑﺪ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪﻡ،ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻗﻀﺎﻭﺗﻢ ﮐﻨﻨﺪ ... ﻭﻗﺖ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺻﺮﻑ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ؛ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺩﺍﺩﻥ ﺧﻮﺩﻡ، ﺭﻓﻊ ﺳﻮﺀ ﺗﻔﺎﻫﻢ، ﮐﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﻢ؛ ﻣﻦ ﺁﻥ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺍﺷﺘﺒﺎﻩﻗﻀﺎﻭﺗﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ... ﺣﺎﻻ ﺍﻣﺎ ... ﻣﻮﺿﻌﻢ ﺳﮑﻮﺕ ﺍﺳﺖ؛ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﺷﺎﻥ . ﺳﮑﻮﺕ ﻭ ﺳﮑﻮﺕ ﻭ ﺳﮑﻮﺕ ! ﺗﺎﺯﮔﯽ ﻫﺎ، ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﯽ ﻣﻬﺮﯼ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﻫﯿﭻ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﻢ ... ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﻻﻝ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ؛ ... ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﮐﻮﺭ ﻭ ﮐﺮ ... ﮐﻪ ﻧﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ، ﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﻮﻡ ... ﺩﯾﮕﺮ، ... ﻧﻪ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺩﺍﺩﻥ ﺩﺍﺭﻡ ! ﻧﻪ ﺣﺘﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ... ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ :) ﺩﯾﺮ ﺩﺭﯾﺎﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﻃﺮﺯ ﻓﮑﺮ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ . ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻫﺮ ﮐﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺧﻮﺍﺳﺕﺑﮕﻮﯾﺩ ﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﮐﻨﺩ ... ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻝ ... :) ﻣﯿﺮﻭﻡ ﺩﺭ ﻻﮎ ﺧﻮﺩﻡ ، ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺑﯽ ﺩﻏﺪﻏﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ ! ﻣﺎﻫﯽ ﻫﺎ ﻧﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ، ﻧﻪ ﻗﻬﺮ ﻭﻧﻪ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ... ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﻗﯿﺪ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ... ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺴﯿﺮ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺷﺎﻥ، ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺷﻨﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ! * فروغ فرخزاد *
دو دقیقه پیش
در حال حاضر هنوز بخش چت راه اندازی نشده است
دو دقیقه پیش
یکمی صبور باش عزیزکوم درستش موکونیم
دو دقیقه پیش
تست برای پیام طولانی چند خطی
خط دوم
خط سوم