آمدم عاشق شوم پاییز حالم را گرفت پر زدم تا چشم تو تقدیر بالم را گرفت لحظه ی سبزِ بهارِ سینِ سالم زرد شد بخت بد "بیچارگی" تحویل سالم را گرفت انقَدَر در خانه ی تاریکِ قلبم ریشه داد تا که آخر شادیِ نوپا و کالم را گرفت رو به روی جاده ی دیوانگی قالم گذاشت در پس دیوانگی "پاییز" فالم را گرفت ♪ ♫ ♪ ♫ ♪ ♫ ♪ ♪ ♫ ♪ ♫ ♪ شعر از ؟؟؟؟
ﺑﺎ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺑﺮﻑ ... ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﯾﺎ ﺟﻨﻮﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﯾﮏ ﻋﻤﺮ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ... ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺯﯾﺒﺎ ﻧﯿﺴﺖ؟ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺳﺎﻝ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ... ﺭﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺒﺮﺩ ﻓﮑﺮ ﻓﺮﺍﺭ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﺘﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻧﺎﺯ ﻧﺨﻨﺪﯼ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﯾﺪ ؟ ﺳﯽ ﻭ ﺩﻭ ﺩﺍﻧﻪ ﯼ ﺑﺮﻓﯽ که دﺭﺧﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ... ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﯽ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺑﺮﻑ ﺳﺌﻮﺍﻟﺖ ﺭﺍ،ﮐﺎﺵ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﯾﮏ ﺟﻤﻠﻪ ﯼ ﺁﺳﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ... ﮔﻔﺘﻪ ﺍﯼ : " ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻦ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﯽ؟ " : دﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﮔﺮ ﻗﯿﻤﺖ ﺁﻥ،ﺟﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ... ﺗﺎ ﮐﻤﯽ ﮔﺮﻡ ﺷﻮﺩ ﺷﻌﺮ ﻭ ﺗﻮ ﺳﺮﻣﺎ ﻧﺨﻮﺭﯼ ﺩﻓﺘﺮ ﺷﻌﺮ ﻣﺮﺍ نیز بسوزان . . . باشد ؟ * ﻣﺤﻤﺪ ﺷﺮﯾﻒ *
ﻣﺎﺩﺭﻱ ﭘﯿﺮ ﻣﺮﺍ، ﻧﮑﺘﻪ ﺍﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﮔﻔﺖ ... اﺯ ﺑﺪ ﺩﻧﯿﺎ ﮔﻔﺖ ... ﮔﻔﺖ ﻃﺎﻭﻭﺱ ﻣﺸﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﯿﺒﺖ ﺧﯿﺰﻧﺪ، ﮔﺮ ﺷﻮﯼ ﺷﻌﻠﻪ ﺷﻤﻊ، ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯾﺖ ﺭﯾﺰﻧﺪ ﮔﻔﺖ : ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻣﺸﻮ، ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻧﯽ، ﻻﯼ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﮐﺘﺎﺏ، ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻣﯿﻤﺎﻧﯽ. ﻧﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﺎﺵ ﻧﻪ ﺧﺎﮎ، ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﮐﻨﻨﺪ، ﻭﺍﻧﮕﻬﯽ ﺫﻫﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ، ﭘﺮ ﺯ ﻣﺮﺩﺍﺏ ﮐﻨﻨﺪ. ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﺵ ﮐﻪ ﺧﻠﻖ، ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﺨﺮﻧﺪ. ﻭﺯ ﭘﯽ ﺩﯾﺪﻥ ﺗﻮ، ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﺒﺮﻧﺪ. ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﺵ ﻋﺰﯾﺰ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺲ ﻛﻦ. ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﮔﻮﺵ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻫﻲ ﺷِﻜﻮﻩ ﻛﻨﻲ ... ﺯﻧﺪﮔﻲ ﭼﺸﻢ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺍﺧﻢ ﺩﻟﺘﻨﮓِ تورا ... ﻓﺮﺻﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺻﺮﻑ ﮔﻠﻪ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﺷﻮﺩ. ﺗﺎ ﺑﺠﻨﺒﻴﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺖ ﺗﻤﺎﻡ ! ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺩﻳﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﻫﻢ ﺯﺩﻥ ﭼﺸﻢ ﮔﺬﺷﺖ ... ﻳﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎﻝ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺎﺯﻛﻢ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ عید ﺍﻳﻦ ﺷﺘﺎﺏ ﻋﻤﺮ ﺍﺳﺖ ... ﻣﻦ ﻭﺗﻮ ﺑﺎﻭﺭﻣﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺻﺒﺢ ﻳﻌﻨﻲ ﺁﻏﺎﺯ ﻓﺮﺻﺖ ﺷﺎﺩﻱ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ. ﺻﺒﺢ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻣﺮﻭﺯ،ﺳﻬﻤﻲ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻭﻋﺸﻖ ﺍﺯﺁﻥِ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﺳﺖ ! ﻟﺤﻈﻪ ﺭﺍ ﻗﺪﺭ ﺑﺪﺍﻥ ﺣﻴﻒ ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﻛﻪ ﺻﺮﻑ ﮔﻠﻪ ﻭﺷﻜﻮﻩ ﺷﻮﺩ ﺗﺎﺑﺨﻮﺍﻫﻲ ... ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺯﻳﺒﺎﺳﺖ :) * ناشناس *
ﺧﺎﺭﮐﺶ ﭘﯿﺮﯼ ﺑﺎ ﺩﻟﻖ دﺭﺷﺖ ﭘﺸﺘﻪاﯼ ﺧﺎﺭ ﻫﻤﯽ ﺑﺮﺩ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻟﻨﮓ ﻟﻨﮕﺎﻥ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﺮ ﻣﯽ دﺍﺷﺖ ﻫﺮ ﻗﺪﻡ دﺍﻧﻪ ﯼ ﺷﮑﺮﯼ ﻣﯽ ﮐﺎﺷﺖ ﮐﺎﯼ ﻓﺮﺍﺯﻧﺪﻩ ﯼ ﺍﯾﻦ ﭼﺮﺥ بلند ﻭﯼ نوﺍﺯﻧﺪﻩ ﯼ ﺩﻟﻬﺎﯼ ﻧﮋﻧﺪ ﮐﻨﻢ ﺍﺯ ﺟﯿﺐ ﻧﻈﺮ ﺗﺎ دﺍﻣﻦ ﭼﻪ عزﯾﺰﯼ ﮐﻪ ﻧﮑﺮﺩﯼ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﻪ ﺭﺧﻢ بگشادﯼ ﺗﺎﺝ عزﺕ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﺑﻨﻬﺎﺩﯼ ﺣﺪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﺛﻨﺎیت گفتن ﮔﻮﻫﺮ ﺷﮑﺮ ﻋﻄﺎﯾﺖ ﺳﻔﺘﻦ ﻧﻮ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻧﯽ مغرﻭﺭ ﺭﺧﺶ ﭘﻨﺪﺍﺭ ﻫﻤﯽ ﺭﺍﻧﺪ ﺯ ﺩﻭﺭ ﺁﻣﺪ ﺁﻥ ﺷﮑﺮ ﮔﺰﺍﺭﯾﺶ ﺑﻪ گوﺵ ﮔﻔﺖ ﮐﺎﯼ پیر ﺧﺮﻑ ﮔﺸﺘﻪ ﺧﻤﻮﺵ ﺧﺎﺭ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺯﻧﯽ ﺯﯾﻦ ﺳﺎﻥ ﮔﺎﻡ ﺩﻭﻟﺘﺖ چیست؟ ﻋﺰﯾﺰﯾﺖ ﮐﺪﺍﻡ؟ ﻋﺰﺕ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺭﯼ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ اﯼ ﻋﻤﺮ ﺩﺭ خاﺭ ﮐﺸﯽ ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺍﯼ ﭘﯿﺮ ﮔﻔﺘﺎ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻋﺰﺕ ﺯﯾﻦ به ﮐﻪ نیم بر ﺩﺭ ﺗﻮ ﺑﺎﻟﯿﻦ ﻧﻪ ﮐﺎﯼ ﻓﻼﻥ ﭼﺎﺷﺖ ﺑﺪﻩ ﯾﺎشامم ﻧﺎﻥ ﻭ آبی ﮐﻪ ﺧﻮﺭﻡ ﻭ ﺁﺷﺎﻣﻢ ﺷﮑﺮ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﺭ نساخت ﺑﻪ ﺧﺴﯽچون ﺗﻮ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻧﺴﺎﺧﺖ ﺑﻪ ﺭﻩ ﺣﺮﺹ ﺷﺘﺎﺑﻨﺪﻩ نکرد ﺑﺮ دﺭ ﺷﺎﻩ ﻭ ﮔﺪﺍ ﺑﻨﺪﻩ ﻧﮑﺮﺩ ﺩﺍﺩ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﮔﯽ ام ﻋﺰ آﺯﺍﺩﯼ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﮔﯽ ﺍﻡ ... * جامی *
ﺧﺠﻞ ﺷﺪﻡ ﺯ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻣﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺷﺪﻡ ﺑﯿﺰﺍﺭ ﺧﺪﺍﯼ ﺷﮑﺮ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻋﻤﺮ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻫﻤﻪ ﺑﮕﺮﯾﻪ ﺍﺑﺮ ﺳﯿﻪ ﮔﺸﻮﺩﻡ ﭼﺸﻢ ﺩﺭﺍﯾﻦ ﺍﻓﻖ ﮐﻪ ﻓﺮﻭﻏﯽ ﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﻪ ﻏﺼﻪ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﯾﺞ ﺍﻧﺘﺤﺎﺭ ﮐﻨﻢ ﺩﺭﯾﻎ ﻭ ﺩﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﻧﺘﺤﺎﺭ ﺁﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﯿﻠﯽ ﺧﻮﺩ ﺳﺮﺥ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺭﺥ ﻭ ﺑﺲ ﺑﻪ ﺑﺰﻡ ﻣﺎ ﺭﺧﯽ ﺍﺯ ﺑﺎﺩﻩ ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﺒﯿﻦ ﺑﻪ ﺟﻠﺪ ﺳﮓ ﭘﺎﺳﺒﺎﻥ ﭼﻪ ﮔﺮﮔﺎﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﯿﻮﻩ ﺷﺒﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺯ ﺑﻠﺒﻞ ﭼﻤﻦ ﻃﺒﻊ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﺰﺍﻥ ﮔﻠﺸﻦ ﺷﻮﺭ ﻧﻐﻤﻪ ﺧﻮﺍﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... * شهریار *
ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﺭﺧﺖ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﯼ ﺑﻨﺪ ﻇﺮﻑ ﻫﺎﯼ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺎ ﺷﺴﺘﺸﻮ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ... ﮐﻔﺶ ﻫﺎﯼ ﺟﻔﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺩﺭ ﺍﻣﺘﺪﺍﺩ ﯾﮏ ﺻﺪﺍﯼ ﺁﺷﻨﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ... ﻣﯿﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﻓﺼﻞ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻭ ﺑﻬﺎﺭ ﺳﯿﺐ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﯾﮏ ﺍﻧﺎﺭ ﺳﻔﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺭﯾﺎ ﺍﺯ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺭﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺑﺮ ﺗﻦ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ... ﺑﻮﯼ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﻭ ﺳﺎﺩﮔﯽ ﻗﺎﺏ ﻫﺎﯼ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﻋﻄﺮ ﯾﺎﺱ ﺟﺎ ﻧﻤﺎﺯﯼ ﺭﻧﮓ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮﺳﺒﺰ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ... ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﺳﺘﮑﺎﻥ ﭼﺎﯼ ﺩﺍﻍ ﺩﻓﺘﺮﯼ ﺧﻂ ﺧﻂ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺷﻌﺮ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﺧﺮﻣﺎ ﻭ ﭘﻨﯿﺮ ﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ... ﺭﻭﯼ ﻫﺮ ﺑﺎﻣﯽ ﺧﺪﺍﯾﯽ ﺧﻨﺪﻩ ﺭﻭ ﺩﺭ ﻗﻔﺲ ﺁﻭﺍﺯﻫﺎﯼ ﺑﻐﺾ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﮔﻨﺠﺸﮑﺎﻥ ﺁﺯﺍﺩ ﻭ ﺭﻫﺎ ﺳﻮﯼ ﻫﻢ ﭘﺮ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ... ﻧﺎﻥ ﺗﺮﺩ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺧﻮﺵ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺭﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻧﯿﻤﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﺎﻩ ﺩﯼ ﺭﻗﺺ ﮔﻠﺒﺮﮔﯽ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺣﻮﺽ ﺷﺐ ﺗﮑﯿﻪ ﺑﺮ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ... ﺧﺶ ﺧﺶ ﺑﺮﮒ ﺩﺭﺧﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺗﺎﺑﺶ ﻧﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﺎﺑﺪ ﺑﻪ ﮔﻞ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﺩﮎ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺍﻡ ﻣﺜﻞ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﮐﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ... ﺳﯿﻨﯽ ﻭ ﺳﺒﺰﯼ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺭ ﺳﺒﺪ ﻣﺴﺘﯽ ﻭ ﻣﺠﻨﻮﻧﯽ ﮔﯿﺴﻮﯼ ﺑﯿﺪ ﺑﺎﺩﻫﺎﯼ ﻧﺮﻡ ﻭ ﻧﺎﺯﮎ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺳﻮﯼ ﺷﻌﺮ ﻣﻦ ﭼﺮﺍ ﭘﺮ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ؟ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻣﻦ ﻋﮑﺲ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﻧﻔﺲ ﺩﺭ ﻗﺎﺏ ﺗﻮ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﻣﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺭﻧﮓ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ... ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻢ ﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻭﺍﺭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺧﻔﺘﻪ ﺍﻡ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﺳﺮﺩ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺁﯾﺎ ﺑﻪ ﯾﺎﺩﻡ ﯾﮏ ﺷﺒﯽ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﺮ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﭘﺮﭘﺮ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ؟ * فریبا شش بلوکی *
" ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ " ﺭﺍ ﻣﻦ، دﻻﻭﯾﺰﺗﺮﯾﻦ ﺷﻌﺮِ جهاﻥ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ ...
ﺍﯾﻦ ﮔﻞِ ﺳﺮﺥِ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ!
ﺩﺍﻣﻨﯽ ﭘﺮ ﮐﻦ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮔﻞ،
ﮐﻪ ﺩَﻫﯽ ﻫﺪﯾﻪ ﺑﻪ خلق ...
ﮐﻪ ﺑﺮﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺩﺷﻤﻦ، ﮐﻪ ﻓﺸﺎﻧﯽ ﺑﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺭﺍﺯِ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽِ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﻥِ ﺍﻭﺳﺖ...
* ﻓﺮﯾﺪﻭﻥ ﻣﺸﯿﺮﯼ *
ﺗﻮ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﯽ ﻭ ﻧﻪ ﺍﻧﺪﻭﻩ
ﻭ ﻧﻪ ﻫﯿﭽﯿﮏ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﺁﺑﺎﺩﯼ ...
ﺑﻪ ﺣﺒﺎﺏ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻟﺐ ﯾﮏ ﺭﻭﺩ ﻗﺴﻢ،
ﻭ ﺑﻪ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﺎﺩﯼ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ...
ﻏﺼﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ ...
ﺁﻧﭽﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﯼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ...
ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﻋﺮﯾﺎﻧﻨﺪ ...
ﺑﻪ ﺗﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮﺩ، ﺟﺎﻣﻪ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻣﭙﻮﺷﺎن هرگز ...
* کیوان ﺷﺎﻫﺒﺪﺍﻏﯽ *
*****
لخبند ملیییح /bad_smile.png "لخبند ملیح بزنید :)")
دو دقیقه پیش
در حال حاضر هنوز بخش چت راه اندازی نشده است
دو دقیقه پیش
یکمی صبور باش عزیزکوم درستش موکونیم
دو دقیقه پیش
تست برای پیام طولانی چند خطی
خط دوم
خط سوم