ﺁﺭﯼ ﺳﻬﺮﺍﺏ ، ﺗﻮ ﺭﺍﺳﺖ
ﻣﯿﮕﻮﯾﯽ ! ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺎﻝ ﻣﻦ
ﺍﺳﺖ . . . ﭘﻨﺠﺮﻩ ، ﻋﺸﻖ ،
ﺯﻣﯿﻦ ، ﺩﻭﺳﺖ ، ﻫﻮﺍ ، ﻣﺎﻝ ﻣﻦ
ﺍﺳﺖ !
ﺍﻣﺎ ﺳﻬﺮﺍﺏ ﺗﻮ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﮐﻦ ...
ﺑﺮ ﺩﻝ ﺳﻨﮓ ﺯﻣﯿﻦ ، ﺟﺎﯼ ﻣﻦ
ﺍﺳﺖ ؟
ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩﻡ ، ﺩﺍﻧﻪ
ﻫﺎﯼ ﺩﻟﺸﺎﻥ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﯿﺴﺖ !
ﺗﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺳﻬﺮﺍﺏ ... ﺁﺏ ﺭﺍ ﮔﻞ
ﮐﺮﺩﻧﺪ ! ﭼﺸﻤﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﭼﻪ
ﺑﺎ ﺩﻝ ﮐﺮﺩﻧﺪ !
ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﺍﯼ ﺳﻬﺮﺍﺏ ... ﮔﻔﺘﻪ
ﺑﻮﺩﯼ ﻗﺎﯾﻘﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ...
ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺑﻪ ﺁﺏ ... ﺩﻭﺭ
ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﮎ ﻏﺮﯾﺐ ...
ﻗﺎﯾﻘﺖ ﺟﺎ ﺩﺍﺭﺩ ؟ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻫﻤﻬﻤﻪ
ﯼ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﯿﻦ ﺩﻟﮕﯿﺮﻡ !
ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﺁﯾﯿﺪ ﺗﻨﺪ ﻭ
ﺁﻫﺴﺘﻪ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﺩﺍﺭﺩ ؟! ﺗﻮ ﺑﻪ
ﻫﺮ ﺟﻮﺭ ﺩﻟﺖ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﯿﺎ ...
ﻣﺜﻞ ﺳﻬﺮﺍﺏ ﺩﮔﺮ ﺟﻨﺲ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ
ﻣﻦ ﭼﯿﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﺮﮎ
ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ... ﻣﺜﻞ ﻣﺮﻣﺮ ﺷﺪﻩ
ﺍﺳﺖ ... ﭼﯿﻨﯽ ﻧﺎﺯﮎ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ
ﻣﻦ ...
قایقی خواهم ساخت ...
با کدام عمر دراز؟
نوح اگر کشتی ساخت، عمر خود را گذراند ...
با تبر روز و شبش، بر درختان افتاد ...
سالیان طول کشید، عاقبت اما ساخت ...
پس بگو ای سهراب ...
شعر نو خواهم ساخت
بیخیال قایق ...
یا که میگفتی ...
تا شقایق هست زندگی باید کرد؟
این سخن یعنی چه؟
با شقایق باشی ...
زندگی خواهی کرد
ورنه این شعرو سخن
یک خیال پوچ است
پس اگر میگفتی ...
تا شقایق هست، حسرتی باید خورد ...
جمله زیباتر میشد ...
تو ببخشم سهراب ...
که اگر در شعرت ، نکته ای آوردم، انتقادی کردم ...
بخدا دلگیرم، از تمام دنیا، از خیال و رویا ...
بخدا دلگیرم، بخدا من سیرم، در جوانی پیرم ...
زندگی رویا نیست ... زندگی پردرد است ...
زندگی نامرد است، زندگی نامرد است ...
* ناشناس *
ﺍﯾﻦ ﭼﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﺩﻟﻬﺮﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺣﺎﻝ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ، ﻣﻦ ﺍﻣﺎ ﻧﮕﺮﺍﻧﻢ ﺩﺭ ﻓﮑﺮ ﺗﻮ ﺑﺴﺘﻢ ﭼﻤﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﻭ ﻫﻤﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺭﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻤﺎﻧﻢ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺳﺖ ﺻﺪ ﺑﺎﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ ﺍﯼ ﻏﻢ ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ؟! ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﯾﮏ ﮐﻮﻩ ﺳﻔﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﺷﺖ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺟﻬﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﺳﺎﯾﻪ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺗﻮ ﻣﻦ ﮐﻤﺘﺮﻡ ﺁﯾﺎ؟!؟ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺗﻮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮑﺸﺎﻧﻢ ﺍﯼ ﻋﺸﻖ ... ! ﻣﺮﺍ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﺑﻤﯿﺮﺍﻥ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﺍﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﻢ * ناشناس *
ﺍﯾﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﻝ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐـــﻪ ﺑـــﻪ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻗﻤـﺮ ﻗﺎﺭﯼ ﻗﺮﺁﻥ شده ﺍﺳﺖ ﻣﺜــﻞ ﻣﻦ ﺑﺎﻏﭽــﻪ ﯼ ﺧﺎﻧــﻪ ﻫـﻢ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﯼ ﺗــو ﺑﺲ ﮐﻪ ﻏﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﻻﻏﺮ ﺷﺪﻩ ﮔﻠﺪﺍﻥ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﺑﺲ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺗﮑـﻪ ﯼ ﺁﻥ ﺑﺎ ﻫﻮﺳﯽ ﺭﻓﺖ ،دﻟﻢ ﻧﺴﺨﻪ ﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺍﺯ ﻧﻘﺸﻪ ﯼ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﯽ ﺷﮏ ﺁﻥ ﺷﯿﺦ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﻣﻨﻌﻢ ﻣﯽ کرد ﺧﺒـﺮ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻧﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﮐـﻪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ... ﮐﺮﺩ خبر ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻧﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﻋﺸﻖ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻋﺰﯾﺰﯼ ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﻭ ﻧﺮﺩﻩ ﯼ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﻣﯿﻠﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻋﺸﻖ ﺯﺍﯾﯿﺪﻩ ﯼ ﺑﻠـــﺦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻘﯿﻢ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﭼﻮﻥ ﻧﺸﺪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﯼ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﻋﺸـﻖ ﺩﺍﻧﺸـﮑﺪﻩ ﺗﺠـﺮﺑﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎﺳﺖ ﮔﺮ ﭼﻪ ﭼﻨﺪﯼ ﺳﺖ ﭘﺮ ﺍﺯطفل دﺑﺴﺘﺎﻥ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﻫﺮ ﻧﻮ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺩﺭ ﻋﺎﻟـﻢ ﺧﻮﺩ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼ ﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮐﻮﭼـﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﯼ ﻣﺎ ﻣﯽ گذﺭﯼ ﺑﺮ ﺣﺬﺭ ﺑﺎﺵ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﻮﭼﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ... * ناشناس *
ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺍﺳﺖ به سلامی تک ... از نوش بهار ﺍﺯ ﻟﺒﯽ ﺧﻨﺪﻩ ﮐﻨﺎﻥ ﻭ ﺩﻝ ِ ﺯﺍﺭ ... ﺍﺯ ﺻﻔﺎ ﭘﺮﻭﺭﻱ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﻧﮕﺎﺭ ... ﺩﻝ ِ ﻣﻦ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ِ ﺑﺎ ﺷﺒﺰﺩﻩ ﺍﯼ ... ﻏﺮﻕ ِ ﺍﺣﺴﺎﺱ ِ ﯾﻘﯿﻦ ... ﺑﻪ ﮔﺮﯾﺰﺍﻧﯽ ِ ﺧﻮﺩ ﭘَﺮﺯﺩﻩ ﺍﯼ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻔﯿﺪﯼ ِ ﮐﺒﻮﺗﺮ ... ﺭخ برﮒ ... ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺳُﺮﺧﯽ ِ ﻋﺮﻓﺎﻥ ِ ﺭﻭﺍﻥ ﺩﺭ گلبرگ ... ﺩﻝ ِ ﻣﻦ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﻮﯾﺪ ِ ﺫﻭﻕ ِ ﺑﺎﺩ ِ ﺻﺒﺎ ... ﮐﻪ ﺯ ﺷﺎﺩﯼِ ﺗﻮ ﺍَﻡ ... ﺧﻮﺵ ﺧﺒﺮﯼ ﺩﺍﺩ ﻣﺮﺍ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﻭﺩ ِ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﻧِﯽ ِ ﺍَﻟﺤﺎﻥ ِ ﺯﺑﻮﺭ ِ ﺩﺍﻭﻭﺩ « ع » ﻭ ﺻﺪﺍﯼ نفس ﺁﺏ ﺭﻭﺍﻥ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺍﺳﺖ دم ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ! ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺧﻨﺪﯾﺪﻥ ﺗﻮ ... ﻭ سفر ﮐﺮﺩﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ... ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺍﺳﺖ ﻋﻘﻞ ﺭﺍ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺩﺭ حصر ِ ﺟﻨﻮﻥ ﺭﻭﺡ ﺁﺑﯽ ﺑﺰﺭﮒ ... به بزرگیه شفق ... بس دلخون ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﻌﻮﺭ ﻣﻦ ﻭ ﻣﺎ ... غرﺑﺖ ِ ﺣﻨﺠﺮﻩ ﺭﺍ ﻫﺪﯾﻪ ﯼ ﻣﻦ : ﮔﻮﺵ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺩﻟﺒﺴﺘﻪ ﯼ ﻣﺎ ... ﯾﺎ ﺣﻖ ِ ﺑﺎﺭﺍﻥ ... * طاهره حسین زاده *
بیخودی پرسه زدیم ... صبحمان شب بشود ... بیخودی حرص زدیم ... سهممان کم نشود ... ما خدا را با خود ... سر دعوا بردیم و قسم ها خوردیم ... ما به هم بد کردیم ... ما به هم بد گفتیم ... ما حقیقتها را زیر پا له کردیم ... روی هر حادثه ای ... حرفی از پول زدیم ... از شما میپرسم ... ما که را گول زدیم؟!؟ * دکتر علی شریعتی *
ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺍﻭﻝ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﯾﻢ ﺑﺎ ﻏﺮﻭﺭﯼ ﮐﺎﺫﺏ ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺎﺭﯼ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﻧﻪ ﺧﺪﺍﯾﯽ ﻧﻪ ﯾﻘﯿﻦ " ﮐﺮﻡ ﺩﺭ ﭘﯿﻠﻪ ﯼ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﻟﻮﻟﯿﺪ " ﺭﻭﺯ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪﻥ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺭﻭﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﻧﯿﺎﺯ ﻭﺍﮊﻩ ﯼ ﻣﺎ ﺷﺪﻥ ﺷﺐ ﺑﺎ ﺭﻭﺯ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﯼ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻋﺠﺎﺯ ﺧﺪﺍ ﺩﺭﺩ ﺩﺭ ﺯﺧﻤﻪ ﯼ ﻣﻀﺮﺍﺏ شکست ﺳﺎﺯ ﻭ ﻣﻬﺮ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺎ ﺭﻫﺎ ﻣﺎ ﺁﺯﺍﺩ " شاﭘﺮﮎ ﺩﺭ ﭘﺮﻭﺍﺯ " * سیمین وحیدی *
ﯾﮏ ﺷﺐِ ﺭﺅﯾﺎﯾﯽ ﺭﻭﺡ ﺑﺎ ﻟﻨﺪﻩ ﻣﻦ ، ﺩﺭ ﭘﯽ ﺧﻮﺍﺏ ﭘﺮ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﮔﺸﻮﺩ ﺷﺪﻡ ﺍﺯﺟﺴﻢ ، ﺭﻫﺎ ﻭﺟﺪﺍ ، ﺍﺯ ﺩﻝ ﺧﺎﮎ ﺑﺎ ﺗﻌﻤﻖ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺑﺎﻍ ﺑﻬﺸﺖ ﺍﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﺮ ﺭﺍﺯ ، ﺳﻔﺮﻡ ﺷﺪ ﺍﻏﺎﺯ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﻭﺣﯽ ، ﻫﺮﭼﻪ ﺭﺍ ﻣﻦ ﺩﯾﺪﻡ ﻫﻤﻪ ﺭﺅﯾﺎﯾﯽ ﻭ ﺯﯾﺒﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺟﺎﯼ ﻗﺮﺹ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻧﻮﺭ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ ﮐﻢ ﺭﻧﮕﯽ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺎ ﺑﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺍﺑﺸﺎﺭﺍﻥ ﺟﺎﺭﯼ ﮐﻮﻫﺴﺎﺭﺍﻥ ﺳﺮ ﺳﺒﺰ ﺑﺎﻍ ﻫﺎﯾﯽ ﭼﻪ ﻣﺼﻔﺎ ﻭﻗﺸﻨﮓ ﻗﺼﺮ ﻫﺎ ﺯﺭﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﺍﻫﻞ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺍﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻫﻮﺭ ﻭ ﻏﻠﻤﺎﻥ ﭼﻪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺭﻭﺡ ﭘﺎﮐﯽ ﺍﻣﺪ ﺗﻬﻨﯿﺖ ﮔﻔﺖ ﻣﺮﺍ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ ﺭﻣﺰ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺍﯾﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﭼﯿﺴﺖ ؟ ﭘﺎﺳﺨﻢ ﺩﺍﺩ ﻭﮔﻔﺖ . ﺭﺍﻩِ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ! ﻫﺴﺖ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻭﻣﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﺧﻠﻖ ﻭﺳﭙﺲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﮔﺮ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﺷﻮﯼ ﻣﺴﺖ ِ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﮎ ﮐﻦ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﮐﺒﺮ ﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺟﻤﻊ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﺑﻪ ﻏﺮﻭﺭ ﻣﻨﺒﻊ ﺧﯿﺮ ﻧﺸﺪ ﻓﺮﺩ ﺷﺮﻭﺭ ﺟﻨﮓ ﻭﺍﺷﻮﺏ ﻭ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻧﮑﻨﺪ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﮐﻮﺭ ﻣﯿﺰ ﻭ ﮐﺮﺳﯽ ﻭﺻﺪﺍﺭﺕ ﻧﺸﻮﺩ ﺑﺎﻋﺚ ﺯﻭﺭ ﮐﻪ ﺩﺭﯾﻦ ﺑﺰﻡ ﻭﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻧﯿﻔﺘﯽ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻓﺘﻨﻪ ﻭﺟﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺖ، ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﮐﺮﻩ ﺧﺎﮎ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﺍﻥ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻏﻢ ﺍﻧﮕﯿﺰ ...... ﺯﻣﯿﻦ ﺗﻮﯼ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﺑﻬﺸﺖ ، ﻏﻢ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺣﺴﺪ ﻭﮐﯿﻨﻪ ﻧﯿﻔﺘﺪ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﻣﺮﺽ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﮔﺮﻡ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻥ ﺭﻭﺡ ﺑﺰﺭﮒ . ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻏﺮﺵ ﺭﻋﺪﯼ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺭﺑﻮﺩ ﺭﻭﺡ ﺑﺎﻟﻨﺪﻩ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺣﺴﺮﺕ ﺑﺎﺯ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺗﻮﯼ ﻋﺎﻟﻢِ ﺧﺎﮎ ﺑﺎﺯ ﺗﺒﻌﯿﺪ ﺷﺪﻡ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﺎﺯ ﭘﺎ ﺑﻨﺪﻡ ﮐﺮﺩ ﺍﯾﻦ ﺳﺘﺎﺭِﻩِ ﻏﻢ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﻭ ﺣﺰﯾﻦ * قمرالزمان درخشان *
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﭘﺎﻱ ﻳﻚ ﭼﺸﻤﻪ ﺁﺏ
ﺗﻪ ﻳﻚ ﻇﺮﻑ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﭘﺮ ﺩﻭﻍ
ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﭼﻮﭘﺎﻥ
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﭘﺎﻱ ﻳﻚ ﺑﻮﺗﻪ ﺧﺎﺭ
ﺩﺭ ﭘﻲ ﺷﻌﻠﻪ ﺑﺎﺭ ﮔﻮﻥ
ﺑﺎ ﺩﻫﻘﺎﻥ
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ
ﺳﺮ ﻳﻚ ﺳﻔﺮﻩ ﺳﻨﮓ
ﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﺟﻮ ﻣﻲ ﻛﺎﺷﺖ
ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﻛﻪ ﺑﺒﺎﺭﺩ ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ
ﺭﻭﻱ ﭘﺮﭼﻴﻨﻬﺎﻱ ﺑﺎﻍ
ﺭﻭﻱ ﺍﻳﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺩﻩ
ﭘﻴﺮ ﺯﻥ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺟﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﭘﺸﻢ ﺑﺎﻓﺖ
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ
ﺑﻮﻱ ﻛﺎﻫﮕﻞ ﻫﺎﻱ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺩﺍﺩ
ﻛﻔﺸﻬﺎﻳﺶ ﭘﺎﺭﻩ ﺑﻮﺩ
ﮔﺮﮔﻢ ﺑﻪ ﻫﻮﺍ ﺑﺎﺯﻱ ﻛﺮﺩ
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﮔﻴﺴﻮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﻓﺖ
ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺳﺮﺥ ﻛﺮﺩ
ﺯﻳﺮ ﺍﺑﺮﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ
ﻛﻮﺯﻩ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﺍﺯ ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪ ﺑﻪ ﺩﻩ
ﻣﻲ ﺁﻣﺪ
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ
ﺗﻮﻱ ﺁﻗﻞ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ
ﺭﻭﻱ ﻳﻚ ﭘﺸﺘﻪ ﻋﻠﻒ
ﭘﺎﻱ ﺁﺧﻮﺭ
ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﺪ
ﺑﺰ ﺭﺍ ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺩﻭﺷﻨﺪ
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪم
ﻣﺮﻏﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﻧﻪ ﺩﺍﺩ
ﺩﺍﺷﺖ ﻧﻤﺪ ﻣﻲ ﻣﺎﻟﻴﺪ
ﻣﺸﻚ ﻣﻲ ﺯﺩ ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﺩﻩ
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ
ﺑﻘﭽﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺴﺖ
ﺭﻭﻱ ﻳﻚ ﺍﺳﺐ ﺳﻔﻴﺪ
ﻻﻟﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ
ﻭ ﺻﺪﺍ ﺯﺩ : ﺍﻣﻴﺪ – ﺍﻣﻴﺪ –ﺍﻣﻴﺪ
* نصرالله لک *
دو دقیقه پیش
در حال حاضر هنوز بخش چت راه اندازی نشده است
دو دقیقه پیش
یکمی صبور باش عزیزکوم درستش موکونیم
دو دقیقه پیش
تست برای پیام طولانی چند خطی
خط دوم
خط سوم